Þjóðviljinn - 13.06.1953, Side 10

10) _ ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 13. júní 1953
4
'^relfiiillf sþáttur t A. J 45. . CRONIN:
Á annarlegrl strönd

Það má segja margt og miki'ð
um nýju ilskóna, en leiðinlegir
eru þeir ekki. Hér eru myndir
af 'þrennum skóm, sem eru ný-
stárlegir en eiga sjálfsagt eftir
að ná mikilli útbreiðslu. Þeir
eru ekki einungis skemmtilegir
á að líta, heldur eru þeir
mjög þægilegir, þegar maður
gengur berfættur í skónum.
Fyrst eru amerískir tauskór
með flötum sóla og bandi á
milli tánna; skórinn tollir vel
á fætinum og aftur fyrir hælinn
er band. Næstu skór eru úr
tvílitu leðri. hvítu og gráu;
það eru fallegir skór sem vel
má ganga í á götum úti. Svip-
I staáinn fyrir töskur?
• Frakkar halda því fram, að
eftir nokkur ár hætti kvenfólk-
ið alveg að nota töskur, körfur
og innkaupanet, og fari í stað-
inn aö nota- skemmtileg öku-
tæki. 1 stað þess að dragnast
með troðfulla tösku. eigum við
að aka öllu saman heim á hjól-
um. Það lætur mjög skynsam-
lega í eyrum, þegar maður þarf
að gera stór innkaup, en ef
mann vantar nú ekki annað en
•kálhaus og kíló af kartöflum?
Þá er þetta býsna fyrirferö-
armikið ökutæki. Sennilegt er
að flestar konur haldi sér við
töskurnar þegar svo ber undir,
Annars er þetta ökutæki mjög
skynsamlega útbúið. Það er
hægt að leggja það saman, svo
að lítið fer fyrir því, og þvi
fylgir standur, svo að það
getur staíið eitt, aUk þess sem
það getur rúmað mjög mikið.
Raímagsistakmörhun
Kl. 10.45-12.30
Laujrardagur 13. júni
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
arprötu og- Bjarkargötu. Melarnir,
Grínasstaðaholtið með flugvallar-
avæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
Isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
f
a'ðir skór hafa verið gerðir úr
plasti, en plastið rispast fljót-
lega og vercur ijótt, ef geng-
ið er í sandi. Þá er lakk hent-
ugra og í þriðju skónum eru
einmitt lakkó'ar. Það eru flat-
ir, þægilegir ilskór, sem mjög
gott er að ganga í.
Eggjarauður geta ver-
ið mismunandi á litinn
Aigengast er að eggjarauðan
sé gul, þótt hún heiti rauða, en
•hún getur haft fieiri liti og af
henni má sjá hvers konar fóð-
ur hæna.n hefur fengið og það
getur verið gaman að kunna
að lesa mál eggjarau'ðunnar.
Rauðan verður sterkgui, þeg-
ar hænan étur gras, smára, kál
og annað grænmeti.
Hænur sem fóðraðar eru með
hveiti, maís eða höfrum verpa
eggjum með mjög fölri rauðu.
Ennfremur geta rauðurnar
orðið brúnleitar, ijósrauðar, og
jafnvel græn'eitar, einkum á
vorin, þegar hænsnin gæða sér
á ýmiss konar blómuin, sem
hafa þessi áhrif á litinn á rauð-
unni.
En húsmóðirin rekst sjaldan
á þessar kynlegu rauíur í eld-
húsinu. Eggjaframleiðendurnir
Vita að húsmóðirin vill helzt að
rauðan sé rauðgul eða gul, og
því sjá þeir um að hænsnin éti
ekki það fóður sem gerir eggja-
rauSuna furðulega á litinn.
Hárlitunarefni geta
verið hættuleg
Hefur ykkur nokkurn tíma
dottið í hug-, að það g-eti verið
hættulegt að iita á sér hárið?
Mörg litarefni eru eitruð og því
miður lítur út fyrir að þau lit-
arefni, sem notuð eru við hárlit-
un, geti haft skaðleg áhrjf. 1
„Drug and cosmetic" rákumst
við á grein um áhrif hárlitunar-
efna, sem eru auðve'd í meðför-
um og gefa hárinu ,,eðlilegan“
lit, sem innihaldi efni, sem geti
verið skaðieg hársverðinum, ef
notkunarreglunum er ekki ná-
kvæmlega fylgt. Það er því mjög
þýðingarmjkið að nákvæmar leið-
þeiningar og notkunarreg'.ur
fylgi þessum hárlitunarefnum.
mynstur. Það var eins og þau hefðu verið
brugðin árum saman og þau voru ógnþrungin
og óheillavænleg. Og undir vopnunum var stytta
af riddara með spjót á lofti, sem hann beindi
að gestinum. Þetta umhverfi hafði unaarleg
áhrif á hanU; hann þorði varla að hreyfa legg
eða lið. Og hann varð magnlaus. Eg er þreyttur,
hugsaði hann. Eg er búinn að ganga svo langt.
Allt í einu heyrðist fótatak í stiganum. Hann
leit upp. Lítil gömul kona var á niöurleið. Hún
gekk hægt, hélt með beinaberri hendi um þungt
handrið.ð og dró fæturna á eftir sér. ,En þrátt
fyrir það var eitthvað virðulegt í fasi hennar
og hún bar höfuðið hátt. Hún var svartklæöd
frá hvirfli. til ilja, jafnvel bandið um úlfgrátt
hárið var svart, og ikjóllinn var fomfálegur í
sniðinu: iangur slóði, ermarnar rykktar, háls-
líningin há og rykkt. Þegar hún nálgaðist, sá
Harvey á henni fleiri ellimörk. Hörund hennar
var guit eins og pergament, þéttsett hrukkum,
sinaruar í hálsinum strengdar eins og í fugis-
fæti. Hún var með lítið nef með lið á og lít-
inn, stútmyndaðan munn. Það voru pokar kring-
urn ellidöpur augun. Um úlnliðina bar hún ótal
armbönd og á fingrunum gamla, þunga hringi.
Harvey heilsaði þegar' í stað og sagði til
nafns.
,,Eg er enskur læknir“, sagði hann. „Eg heiti
Leith. Eg veit að það er farsótt á landareign
yðar og í næstá þorpi. Hættuleg farsótt. Eg
er kominn til að bjóða aðstoð mína, ef þér vriljið
þiggja hana“.
Hún stóð þaraa eins og dálítil stytta í svört-
um hjúp, gædd rósemi ellinnar, augu hennar
virtust horfa gegnum hann.
„Hingað kemur enginn“, sagði hún lok,s og
í rödd liennar var einkennilegur, syngjandi
hljómur. „Euginn kemur til Luego markgreifa-
frúar. Hún er mjög gömul. Hún situr allan dag-
inn á herbergi sínu og kemur ekki niður nema
hún sé kölluð. Hvað er annað að gera, senjór?
Bænir mega sín mikils, er það ekki? Svo
sagði Don Balthasar. Hann er líka dáinn. En
það er Isabel de Luego ekki. Og þess vegna
situr hún í herbergi sínu og bíður þess að
hún sé kölluð. Og það er fallegt af yður að
heimsækja hana“.
Já, undarleg er hún, hugsaði hann: hún er
að taia um sjáifa sig. En eitthvað í tali henn-
ar snart hann djúpt.
„Það er tæpast rétt að segja að það sé
fallega gert“, sagði haun. „Ég var í Santa
Cruz. Ég heyrði minnzt á farsóttina hjá
yður •— og í Hermósa. Ég hafði ekki annað
þarfara að gera. Þess vegna kom ég“.
„Það var góðverk, senjór — og það vex
við þessa neitun. Er búið að gefa hestinum
yðar? Hvert var erindi yðar. Það er gleymt.
Pobre de mí. Margt er gleymt. Og margir
eru farnir. En þcr verðið að borða kvöldverð.
Gamalt fólk gefur stundum góð ráð. Þér
megið til að borða kvöldverð".
„Það er óþarfi“, sagði hann í skyndi. „Má
ég ekki lita á sjúklingana fyrst“.
„I þorpinu. Þar voru svo margir veikir.
Og nú eru svo margir dánir. Hér eru þeir
ýmist dánir eða flúnir. Allir nema Manúela
og ég. Þér sjáið sjúkiingana á eftir“. Hún
hló einkennilega, sneri sér að konunni sem
stóð álengdar og hlustaði, og sagði:
„Manuela, senjórinn borðar kvöldverð með
de Luego markgreifafrú“.
Manuela varð enn skuggalegri á svip: hún
ibandaði hendinni tortryggnislega.
„En markgreifafrú, kvöldvérðurinn er kom-
inn á borðið nú þegar“.
Það var mótmælahreimur í rödd hennar,
en hún talaði fyrir daufum eyrum. Mark-
greifafrúin sagði samstundis við Howard fjör-
legri röddu:
,,Þarna heyrið þér, maturinn er kominn á
borðið. Við áttum von á yður. Og mark-
greifafrúin er búin sínu bezta skarti. Það er
heppilegt. Komið, senjór.“
Hún gekk á undan gegnum anddyrið og inrt
í langt herbergi, lagt döklcum viði og á veggj-
unum hcngu smá málverk í gylltum römmum.
Gólfið var bert, á loftið var máluð mynd af
geysistórum svani og við einn vegginn stóð
geysistór svartviðarskápur. I miðju herberginu
var stórt borð úr hnotutré og á því var óbrotin
máltíð, ávextir, kalt kjöt, ostur og mjólk.
Manúela lagði luntalega annan disk á borðið,
dró fram þungan, bakháati stól; loks leit hún
tortryggnisaugnaráði á Harvey og fór síðan
út.
Markgreifafrúin settist, hellti mjólk í giasið
sitt annars hugar og lét það standa fyrir
framan sig. Svo tók hún fíkju úr skálinni og
fór að skera hana sundur.
„Það er nauðsynlegt að borða“, sagði hún
og sperrti liöfuðið eins og fugl. „Sá fastar
nóg sem etur skynsamiega. Þetta er góður
ostur. Hann er gerður úr eardo — litlum
bláum blómum. Já, litlum bláum blómum. Eg
tíndi þau þegar ég var barn. Og það var
ekki í gær.“
Harvey fékk sér ost og gróft, gulleitt brauð.
Hann reyndi að hrista af sér slenið. Hann
langaði til að lieyra meira um farsóttina.
„Hvernig byrjuðu þessi vandræði?" spurði
hann.
„Vandræði, senjór? Hvað er lífið annað en
vandræði ? Úr öskunni í eldinn, segir máltæk-
ið. Maður sem hét José var á heimleið til
fjölskyldu sinnar. Sjómaður sem kom hingað
á skipi. Svo dó hann og fleiri á eftir. Það
er eins og gamla Modorra pestin sem kom til
Laguna, þegar Ferdinand var konungur. Enn
má finna beinahrúgur í hellunum í fjallinu.
Þangað fóru þeir til að fela sig og deyja,
Fyrir langalöngu".
Hann spurði næstum lotningarfullur": Hef-
ur fjölskylda yðar verið hérna lengi".
Hún horfði framhjá honum og var hugsi.
„Etn. senjór, þér skiljið þetta ekki. Hvað er
langur tími? Ekki mánuðir, eikki ár. Nei,
senjór. Það er enn lengri tími“. Hún þagnaði
og lyfti hendinni, benti gegnum gluggann og
út í garðinn, þar sem kynlegt tré var að sjá,
greinótt og kræklótt, eins og dýr í dauða-
teygjum. „Þér sjáið þett tré, senjór. Það er
ennþá ungt, og þó er það fjögur hundruð
ára. Nei, nei! Ég er ekki að gera að gamni
mínu. Það eru fjögur hundruð ár síðan Don
Cortez Alfonso de Luego kom í þetta hús,
Hér barðist hann við óvini sína. Og loks særð-
ist hann á Massaere torginu. Og æ síðan hefur
de Luego fjölskyldan búið hér. Alltaf síðan“.
Hún andvarpaði og lét nettar hendurnar falla
í kjöltu sér.
„En allt er orðið breytt. Bróðir minn, livíli
hann í firði — tapaði öllum eignum sínum.
(jttMJ OCCftMWI
Ég ætla að grefa þér bók, elskan mín. Viltu
velja þér liana sjálf?
Ávísanabók, vlnur minn.
A: Hvað mjólkar kýrin ykkar mikið?
B: Fjórtán potta á dag'.
A: Og hvað gerið þið við alla þessa mjólk?
B: Þrjá pottana drekkum við, en hina átján
seljum við.
Gamail bóndi bað prestlnn að gifta sig og bú-
stýru sína.
Hvernig víkur því við, sagði presturinn, aft ]>ú
svona aidraður ætlar nú að fara að gifta þig?
Ja, hún stelur svo óskaplega frá mér, ’svaraði.
bóndi. En ef hún giftist mér fer hún aldrel
með það.
Kennarinn: Nefndu vökva sem ekki frýs.
Barnið: Sjóðandi vatn. ^