Þjóðviljinn - 14.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 14. júní 1953
■4

efmilisþáitur
Tweeddragt meS nýju sníSi
Þessi dragt er
með óvenjulegu
sniði. Blússan er
ermalaus og
hneppt á pilsið,
svo að þet'ta virð-
ist vera heill
kjóll. Án jakka
lítur það út eins
óg sumarkjóll, en
þegar jakkinn er
kominn útan yfir
lítur það út sem
venjuleg dragt. -
Fyrirmyndin er
frá Magnin og í
henni er ekki
venjulegt tveed,
heidur óvenjulega
mjúkt afbrigði,
sem engan klæj-
ar undan. Annars
væri það ekki
mjög heppilegt í
ermalausa blússu.
A.J.CRONIN:
LeiS á crð þvo upp
Varla eru nokkur heimilis-
störf eins leiðinleg og upp-
þvotturinn. Hann er e:ns allan
daginn og maður er ekki fyrr
búinn að þvo upp en aftur fer
að safnast í næsta uppþvott.
Hvernig sem maður fer að
kemst maður ekki hjá því að
þvo upp, en það er að minnsta
kosti vert að reyna hvort hægt
er að auðvelda þessa vinnu.
Höfuðreglan stendur eltki í
sambandi við sjálfan uppþvott-
inn, heldur vinnuaðferðirnar við
matartilbúninginn. Ef maður
vetir því athygli hversu marga
hluti maður notar og hversu
margar ská'.ar, föt og potta
maður óhreinkar, þá er skyn-
samlegt að doka við andartak
og velta því fyrir sér, hvort
allar þessar skálar séu nauð-
synlegar. Það er alltaf gott að
koma með dæmi og hér er eitt:
Sjálf er ég vön að hræra egg
og sykur í leirskál, þegar ég
bý til ábæti eða búðing; búð-
inginn sjálfan bý ég til í potti
og loks læt ég ábætinn í gler-
skál þegar hann er tilbúinn.
Einn góðan veðurdag varð mér
ljóst, áð ég gat hæglega spar-
að mér uppþvott á einni sklái
í hvert skipti sem ég bý til
ábæti. Það er auðvitað elcki
mikið og margar húsmæður
hnussa sjálfsagt og segja;
„Hvaða máli skiptir ein skál“,
en það eru einmitt allar skál-
Haímagnsiakmörkun
KI. 10.45-12.30
Sunnudagur 34. júní
Hafnarfj. oe náerenni, Reykjanes.
Mánudagur 35. júní
Náyrenni Réykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálaveai við Viðeyjar-
eund, vestur að Hlíðarfæti og- það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes 4 rne°- og Rangárvallasýslur.
arnar og diskarnir sem gera
hinn daglega uppþvott svo mik-
inn. Það er einnig hægt áð
spara mikið þegar lagt er á
borð og þá skiptir miklu máli
að öll fjölskyldan sé samtaka,
Það getur orðið íþrótt fyrir sig,
að leggja sem sparlegast á
borð, og þáð eru margir réttir
sem eru bragSbeztir - beint úr
pottinum og því óþarfi að ó-
hreinka fat undir þá.
Auðveldastur verður upp-
þvotturinn auðvitað, éf maður
er svo heppinn að búa á hita-
veitusvæðinu og eiga uppþvotta-
grind. Uppþvottagrindina er að
vísu hægt aS kaupa, en hitt er
undir því komið hvar maður
býr í bænum. Sé heitt vatn í
krananum, þá er hægt að gera
eins og eiginmaðurinn, sem
komst að raun um, að það væri
heimskulegt að leggja óhreinu
diskana hvern ofaná annan;
það væri miklu betra að bera
einn og einn fram í eldhúsið og
skola af þeim jafnóðum undir
heita krananum; á þann hátt
kemst maður hjá því að disk-
arnir verði óhreinir að neðan
og fita og matarleifar klínast
ekki um allan diskinn.
| Sofasett
og einstakir stólar, margar
gerðir.
Húsgagnabólstmn
Erllngs lónssonar
áölubúð Baldursg. 30, opin I
kl. 2—6. Vinnustofa Hofteig |
30. sími 4166
Á annarlegri strönd
iti'
Hann varð gjaldþrota. Og nú hefur hann hvílt
í gröf sinni í tíu ár. Og síðan hefur hvert
óhappið rekið annað. Illgresið þrífst þótt vatn-
ið skorti. Enginn til að stjóma nema Don
Balthasar. Og hann er dáinn. Dios mío, það
er raunalegt, senjór, fyrir Isabel de Luego.
Hún er gömul. En lifið elskar hún enn. Og
hér er sólin hlý fyrir gömul bein. — Fáið yður
meiri mjólk, senjór, hún er sæt eins ,og hun-
ang“.
Hann hlýddi og hellti volgri freyðandi geitar-
mjólk í glasið hjá sér. Hann sá þetta fyrir sér
— síðasta fulltrúa gamallar ættar, sem ekki
hafði fylgzt með tímanum og orðið undir —
og nú sat hún þarna gömul, veikburða, 'ram-
arlaus o'g einmana.
„Æ, senjór", sagði hún allt í einu. „Þcr
hefðuð átt að þekkja Casa de los Cisnes áður
fyrr. Ekki í niðurníðslu eihs og nú; — þá
niðaði gosbrunnurinn úti á flötinni og margir,
duglegir vinnumenn sungu við starf sitt“. Orð
hecinar gerðu hana óróa, hún reis á fætur
og starði gegnum gluggann og út á flötina.
Nú var næstum orðið aldimmt inni og grann-
vaxinn, skorpinn líkami hennar var næstum
draugalegur. ,,Sá söngur heyrist ekki lengur'1,
sagði hún hárri röddu; varir hecmar titruðu
lítið eitt; dálítill roði sást í hrukkóttum
ikinnunum. „Aldrei meir. Söngurinn í skurð-
inum. Ég heyri hann oft þegar skyggja tekur".
Það fóru viprur um andlit hennar, minningarn-
ar lýstu upp andlit henoar, og Harvey til mik-
ils hugarangurs fór hún að syngja titrandi,
brostinni röddu:
,,A1 acabarse el trabajo,
Y a la puesta del sol,
Nos juntamos en la alameda;
Brillan les lueiémagas como estrellas,
La luna en el cielo está“.
Á eftir varð undarleg þögn. Markgreifafniin
gerði sig ekki líklega til að setjast aftur; liún
stóð grafkyrr, starði fram fyrir sig og hélt síð-
an áfram að bragða á ávextiiium og dreypa á
mjólk. Margar mínútur liðu, loks leit hún niður
og mætti augnaráði Harveys. Þá var eins og
hún vaknaði af draumi og hún gaf frá sér
snöggan hlátur. Svo kveikti hún á tveim kert-
um sem stóðu á borðinu og settist niður jafn
hljóðlega og hún hafði risið upp, lét skorpnað-
ar hendurnar hvíla í kjöltu sér og gaf frá sér
þungt andvarp.
Hann horfði niður á diskinn sinn og fór að
mylja sundur brauðmola í vandræðum sínum.
,,Mér þykir leitt", sagði hann lágt, ,,að þér
hafið orðið fyrir þessu óláni". Hann þagnaði.
„Og ef þér viljið hafa mig afsakaðan, þá ætla
ég að fara núna“.
„Já“, sagði hún loks. „Þér verðið að fara“.
Svo var eins og liún virti hann fyrir sér á
nýjaleik. „Þér eruð enskur og þér komið um
sólsetur. Díos mío, það er undarlegt. Árum
saman hefur enginn Englendingur komið til
Los, Cishes. Og sá sem síðastur kom, var ekki
þér“. Kynlegt bros lék um varir henuar. „Auð-
vitað ekki. Því það er löngu liðið, senjór, og
þá var enski Nelson í Santa Cruz. Hann beið
ósigur eins og þér vitið sjálfsagt. Ay, ay, ay
— spönsku hermennimir voru hughraustir. Og
eftir bardagann kom Englendingur hingað um
sólsetur. Nei, ótiei, þér voruð það ekki. „Brosið
varð að hlátri, barnalegum og þó íbyggnum.
„Þetta er allt skrifað í bók. Ég hef lesið það
oft og mörgum sinnum. Einhvem tíma skal
ég sýna yður það. Það er svo raunalegt og
undarlegt. Hann kom hingað að leita hælis með
unnustu sinni. Hún var systir ensks herfor-
ingja. Hér skildi hann við hana og hingað kom
■hann aftur. Pobre de mí, lífið er miskunnar-
laust. Þegár hann kom áftur, var hún ekki
hér. Farin, farin“.
Hún horfði á hann og rödd hennar varð að
hvísli. Svo varð aftur þögn. Birtan flöktandi
og skuggarnir dönsuðu um dökkleita veggina.
Og hugsanir Harveys voru jafn flöktandi. Áður
óþekktar tilfinningar gagntóku hann og það
var eins og þessi framandi staður, sem skugg-
ar fortíðarinnar dönsuðu um, legði á hana
fjötra.
Svanahöll! Hugsanir hans drógust ándartak
inn í dularfullt völundarhús, en hrukku siðan
til baka. Hugsanir hans þutu í allar áttir —
kynlegar, hræðslublandnar hugsanir — eins og
hræddir fiskar í tjörn. Hann var þessum hugs-
unum fjandsamlegur, en þó æddu þær um
huga hans og fylltu hann þjáningu. Það var
eins og hann væri að missa persónuleika sinn,
að hann væri að renna saman við skuggana sem
dönsuðu um dökka vegg'ina.
Hann hrökk upp og reyndi að hafa taum-
hald á sér. Hann sá að hún hafði ekki meira
að segja. Hann ýtti stólnum til og reis á
fætur.
„Eg verð að fara", sagði hann aftur. „Ef
þér viljið afsaka mig, þá ætla ég til þorpsins.
„Já, já. Þér farið ef þér megið til. Mér ber
ekki að grípa fram í fyrir forlögunum. Það
er ekki löng leið. Manuela sýnir yður veginn".
Hún reis á fætur, brosti sama einkennilega
brosinu og gekk teinrétt og virðuleg út úr her-
berginu á undan honum.
„Mauela", hrópaði hún og klappaði saman
lófunum framm'í í anddyrinu. „Manuela, Man-
■uela“.
Þau biðu þegjandi þangað til konan kom út
úr skugganum, hljóðlaust á flókaskóm.
„Taktu ljóskerið og fylgdu þessum senjór
til þorpsins, Manuela".
Það kom skelfingarsvipur á andlit þjónustu-
stúlkunnar og hún hristi höfuðið neitandi.
„Nei, nei“, hrópaði hún. „Ne:, nei. Ég er
búin að þola nóg. Næturloftið er hættulegt.“
„Vísið mér vegkin“, flýtti Harvey sér að
segja. „Það er nóg“.
„Já, það skal ég gera. Og tunglið er fullt,
Ljósker er óþarft".
Markgreifafrúin yppti öxlum döpur á svip.
„Pobre de mí“, andvarpaði hún. „Manúela
vill ekki fara. Vill ekki, vill ekki, vill ekki.
En hvað þetta heyrist oft. En nú á ég engan
að nema hana. Hlustið á orð hennar, senjór,
og hún segir yður til vegar. Og gerið það
fyrir mig að koma aftur í þetta hús, þótt það
hafi lítið að bjóða. Þér hafið líka mætt and-
streymi. Það sést á andliti yðar, senjór. það
er ekki hægt að dylja ást og sorg. En guð
teiknar beint með bognum línum. Og }iað staf-
ar gæfa að komu yðar hingað. Ef til vill yður
til handa; og mér. Og nú —- Adiós".
Hún sneri sér við með bamalegum virðuleife
og gekk hægt upp stigann. Fótatak hennar
bergmálaði í anddyrinu eftir að hún var horfin
upp í skuggana.
Manuela beið eftir honum við dymar. Ilann
Iíonan: Hér stenilur að í fani-ahúsum séu
flciri ókvæntlr menn en kvæntir.
Maðurinn: Þarna séröu, nieim vilja heldur fara
í tugthús en . . .
Húslióndinn (kemur út í f jós): Hvað ert þú
að gera hér, Andrés?
Andrés: Bíða eftlr að kýrin beri.
Húsbóndinn: Hefurðu beðið lengi?
Andrés: Síðan í gærkvöldL
Húsbóndinn: I*á er bezt að þú farir inn og
biðjir liana Siggu að leysa þlg af, því kýrin
heldur sjálfsagt að hún sé borin meðan þú
ert hér.
Frúin: Mér fannst ég heyra rödd mannrins
míns.
Vinnukonan: Nel, það var marrið í hurðlnni.