Þjóðviljinn - 17.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJXNN — Mlövikudagur 17. júm USS

Þzjá; tillögur um
bseytisigar
Hér eru mynd-
ir af þrem kjól-
um, sem alls
ekki eru teikn-
aðir með breyt-
ingar fyrir aug.
um, en þac
stendur rétt á
eama; þeir eru
yel fallnir til
■þess og það
aðalatriðið.
Tveir kjólarnir
sýna hvernig
iiægt er áð setja
nýtt vesti inn í
framstykki, og
það getur kom-
ið sér mjög vel
því að oft er
það framstykk-
ið sem verður blettótt og Tjótt
og þarf að endumýjast. Inm í
framstykkið á göngubúningnum
er sett vesti úr röndóttu efni
og dálítill hattur hefur veri'ð
saumaður úr sama efni, svo að
heildarsvipurinn verður mjög
skemmtilegur. Þetta er hægt að
notfæra sér á dragt,
sem hornin eru farin
að aflagast á. Þá
er. hægt að klippa,
þau af, sníða úr
hálsmálinu og út-
koman verður svip-
uð og myndin sýnir.
Hið sama er hægt
að gera við dökkan ullarkjól.
Ef maður tímir ekki að klippa
neitt úr gamla kjólnum er
hægt að gera eins og stúlkan
á næstu mynd. — Hún hefur
sett vestið utaná kjólinn og það
er ómögulegt, að vita hvaðþað
hylur mikið af blettum og því-
umlíku. Vestið kemur ni'ður
undan beltinu og það er bæði
snoturt og hentugt, þvl að þá
he’zt það örugglega á sínum
stað.
Það verDur strax verra viður-
eignar þegar maður' þarf bæði
að setja nýtt framstykki í blúss
una og lappa upp á pilsið. Þó
er hægt að gera það snoturlega
eins og sjá má á kjólnum á
þriðiu myndinni. Þá hugmynd
er vert að taka til athugunar, |
ef kjóll er orðinn of þröngur.1
Ef þú kems.t ekki í einhvern
BJJ VQm
glær eS£i misllt?
Þegar maður þarf að velja
sér nýja ljóshlíf, vaknar spurnJ
ingin: Hvaða lit á ég að velja?
Mörgum er illa við glæru hlif-
arnar, því að þeim fimst Tjcs-
ið frá þeim verða ,,kalt“ og
kjósa heldur gulleitar, því að
í fljótu bragði virðast þær þægi
legri fyrir augað. En er það
nú rétt? Ljós gegnum litað
gler getur haft sömu Ijósálhrif
og ljósið beint frá litaíri peru,
en það hefur yfirleitt aðra og
fátæk’egri litasamsetningu,
vegna þess að hlífin hleypir
því ekki í gegn. Ljósið verð-
ur því hálfgert villuljós. Því ■
Framhald á 11. síðu.
sumarkjól, geturíu klippt hann
í sundur að framan, bryddað
hann með hvítum bryddingurn
og sett inn í hann nýtt fram-
stykki í lit sem fer vel við
gamla kjólinn. Hvít uppslög
lífga hann enn meira upp og
þau eiga vel við allar erma-
lengdir, ekki aðeins við örstuttu
ermarnar, sem sýndar eru á
myndinni. Nýja framstykkið
má gjarnan vera ögn styttra en
gamli kjóllinn. Aftur á móti er
ljótt ef það er of sítt. Með því
að bæta, heilu stykki inn í kjól-
inn verður hann vel víður og
hliðarsaumarnir verða dáhtið
aftarlega, en það gerir ekkert
til, þeir mega gjarnan vera
aftarlega án þess að það komi
að sök.
Eaímagnsiakmörhun
Kl. 10.45-12.30
Miðvikudagur 17. júní
Austurbærinn og- miðbærinn miiii
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
íötu, Bjarkarpötu að vestan og
CTrin2-braiit að sunnan.
Fimmtudagur 18. júní
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
Isey, Kaplaskjól og Seltjarnarriés
fram eftir.
A.J.CRONIN:
Á annarlegri strond
ringluð í höfðinu. Og henni var raun að gull-
hömrum Forbes-Smith. Hún þráði að vera ein;
fá að vera í friði með hugsunum sínum.
En klukkan var orðin fimm þegar þau höfðu
lokið spilamennskunni. Svo var farið að reikcia
út og Dibs og Elissa lentu í heimskulegum deil-
um og loks gerði Forbes-Smitli ákveðna tilraun
til að kynna hana fyrir „afbragðs fólki“
frammi í anddyrinu.
Það var komið framundir kvöldverð þegar
hún slupp frá þeim. Hún þvoði heit gagnatigun,
fór í íyrsta kjólinn sem hún rakst á og fór
aftur rúður til að taka þátt í máltíð. Að henni
lokinni bar hún fyrir sig þreytu og loks leyfð-
ist henni að draga sig í hlé inn á herbergi
sitt. Hún lokaði dyrunum, hallaði scr andartak
upp að dyrastafnum, síðan opnaði hún glugg-
ann upp á gátt.
Það var stytt upp og milli skýjanna glitti í
skæran mánaan. Móða hvíldi yfir öllu og þó
var nóttin björt. Létt gluggatöldin blöktu mjúk
lega í regnþvegnum blænum. Úr fjarska heyrð-
ist dauft brimhljóð. Fyrir neðan svalimar sást
móta lyrir liljubeði. Ilmurinn — þungur og
böfugur eins og ilmur fjólunnar — barst að
vitum hennar og fyllti hana sársauka. Þetta
var óbærilegt.
Húa háttaði sig með hægð og lét kjólinn
liggja eftir á góifinu. Ralkt loftið hafði þægi-
leg áhrif á heitan líkama hennar. Nú var hún
komin upp í rúmið, lá á bakinu og starði gal-
opnum augum út í myrkrið. Ilún vissi ekkert
hvað timanum leið. Hún heyrði kvakið í frosk-
unum; þungt brimhljóðið; næturhljóð gisti-
hússins bárust að eyrum liennar. Flugnanetið
kringum rúmið hennar var hvítt eins og lík-
klæði og henni lá við köfnun.
Var hi'in veik, fyrst henni leið svona illa?
Það dritt henni aldrei í hug. En samt sem
áðúr var hún með hita. Og* í blóði hennar voru
eiturefni að verki.
Um það vissi hún elcki; hún vissi aðeins
að hún gat ekki sofaað. Þrjár stundir liðu áð-
ur en hún féil í mók. Það var ein,s og hún
sykki Tengra og lengra niður. Og svo fór hana
að drejma.
Aldrei fyrr hafoi draumur hennar verið svo
skýr. Hann byrjaði við gosbrunninn eins og'
venjulega; brotna gosbmaninn með málm-
svaninum, sem synti afkáralega á vatnslausri
skálinni, Litlar grænar eðlur sátu letilega á
brúninni og depluðu augunum vinsamlega þeg-
ar hún nálgaðjst. Steinhellurnar á stígnum voru
þægilegar undir fót, drekatréð lyfti kræklótt-
um greiaum; ilmur f jólunnar var þungur og á-
féngur. En auðvitað varð hún að fara. Hún
hljóp út í garðinn og um leið flugu tveir stórir
hvítir svanir upp á milli trjánna og í átt til
fjalla. Vængjaþytur þeirra var dásamlegur.
Hún klappaði saman lófunum og hljóp í áttina
til appelsínutrjánna. Svo varð'henni hverft við.
IIúci nam staðar og undrun hennar var fagn-
aðarrík. Hann var þarna, í rjóðrinu, sem fram
að þessu hafði verið aíSalleikvöllur hennar. Og
oft liafði hún séð liann. En andlit hans var ekki
lengur óljóst, líkami hans elcki lengur þoku-
kenndur. Hún sá hann skýrt og ljóslega. Það
var hanci. Það var þá satt, þrátt fyrir allt ■—■
hún hafði haft á réttu að standa. Nú gat hann
ekki neitað lengur. Hún fékk ákafan hjartslátt.
Hún fylltist innilegum fögnuði. Kún teygði út
handlegginn og hljóp í áttina til hans, hló og
grét í senn.
Hún hló og grét í sömu andránni. Þetta
var ólýsanleg hamingjá — hún var of mikil til
að geta verið sönn. Það var eins og hjarta
hennar stækkaði og stækkaði í barmi hennar.
Meiri sæla fyrirfann.st hvorki á himni né jörðu.
Loks var henni ljóst hvers vegna hún var
hingað komin. Alla ævina hafði hún verið að
leita að honum. Og nú var garðurinn fullkom-
inn. Hún þurfti ekki lengur að óttast einmana-
leik; hún þurfti ekki lengur að skammast sín
fyrir bamaleg heimskupör sín. Þarna var hann
Ijóslifandi, handan við þjáningu og ikvíða. Og
allt líf hennar hafði verið forleikur að þess-
ari stund.
I gleði sinni fann hún til vorkunnsemi með
honum, vegna þess að hann var ekki búina að
koma auga á hana. Hún varð að gera vart
við sig og sjá fögnuð í augum hans. Hún hvísl-
aði nafn hans. Hann heyrði ekki til hennar.
Aftur nefndi hún aafn hans, liærra, og ætlaði
að hlaupa í áttina til hans. Og í einni svipan
var gleði hennar á brott. Brosið stirðnað á vör-
um hennar. Hún skildi þetta ekki. Hún gat
eikki hreyft sig. Hún reyndi að mjaka sér á-
fram, tn fætur hennar voru fjötraðar, líkami
hennar óhreyfanlegur. Hún barðist um. Von og
ótti börðust um í henni. Hún reyndi að hreyfa
sig og nú var hún búin að missa alla von. Og
svo vaknaði hún kjökrandi.
Örvæntingarfull augu hennar horfðu á dags-
birtuna. Hún tók andana á lofti. Hún var ekki
í garðinum, heldur hér -— í hversdagslegu
svefnherberginu. Hún lá stirðnuð eftir hina
hræðilegu martröð í lok draumsins. Og svo
fór hrollur um hana. Þetta virtist svo undur-
nærri, vg þó var það svo óendanlega fjarri. Hún
andvarpaði. Hún var ráðþrota, miður sía eftir
hina hræðilegu vonbrigði.
Þegar Rosita kom inn með morgunverðar-
bakkann, huldi hún andlitið í höndum sér;
ctúlkan dró rösklega frá glugganum og sagði:
„Nú sjáið þér. I dag er veðrið gott. Ég
sagði það líka. Nóg sól handa frúnni“.
Mary horfði þegjandi á stúlkuna og var
hugsi. Þetta hafði verið svo undurnærri. Allt
í einu sagði hún í veikri von um einhverja úr-
lausn:
„Rosita" — rödd hennar var lágvær og und-
arleg —- ,,er nokkur garður hérna nærri; gam-
all, eldgamall staður — og svanir koma þangað
stundum um sólarlag?“
Rosita leit á hana galopaum augum. Svo
hló hún og kinkaði kolli eins og hún viður-
kenndi þetta sem afbragðs fyndni.
„Nei, Frú. Rósita er kannski dálítið skrýtin,
en þetta kannast hún ekki við“.
„Ertu viss — alveg viss?“
„Já, frú“. Hláturinn sauð niðri í heemi. „Hér
eru garðar alls staðar, það er nú líkast til.
En enginn svona. Og hér hef ég verið í tuttugu
ár og aldrei séð einn einasta svan“.
Mary þagði. Hún heyrði svar Rósitu eins og
úr fjarska; hugur hennar var víðs fjarri.
Hún fór framúr rúminu og fór í morgun-
slopp. Veðrið var yndislegt eins og Rósita hafði
sagt En það var orðið mjög heitt; henni var
að minnsta kosti heitt og hún var undarlega
ringluð. Um leið og hún horfði á dimmbláan
sjóinn datt henni í hug að það gæti verið

(Síií
Húseigandi: Annaðhvort verðið þér að borga eða
flytjast burt.
Leigjamli: Guði sé lof — þar sem ég var sein-
ast varð ég að gera hvortveggja.
Indverskt spakmæli: Kona sem segir að hún
viiji ekkl giftast segir álíka satt og köttur sem
segir: Eg vil ekkl veiða mýs.
Heildsaii: I>ér kölluðuð mig í blaði yðar í gær
svikara og þrælmenni.
Ritstjóri: Nei, það getur ekki hafa verlð mitt
blað. I>:ið flytur aldrei annað en jiýjar fréttir.
Pétur: Heldurðu að þú vildir eiga mig þó að ég
missti til dæmis annan fótinn núna í stríðinu.
Ilún: Já, ég vildi þúsund sinnum eiga þig cn
nokkurn annan, þó hann hefði jafnvel fjóra
fætur.