Þjóðviljinn - 15.07.1953, Qupperneq 10

20) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 15. júlí 1053
A.J.CRONIN
69
Á annarlegri ströndí
Tékkneskt eldhús
Eldhúsið sem við skimum inn
í dag er úr nýbyggðri íbúð í
Tékkóslóvakíu. Þótt Tékkar
byggju fyrir stríðið við betri
Qifsskilyrði en flest hin Austur-
evrópuríkin, var þar húsnœðis-
skortur og íbúðirnar voru flest.
ar litlar. Á styrjaldarárunum
varð húsnæðisskorturinn enn
tilfinna.nlegri. Og það kom í
hlut nýja skipulagsins að bæta
úr vanrækslunni í húsnæðis-
málum. Nú eru því miklar
foyggingaframkvæmdir þar í
landi — og íbúðiraar eru hent-
ugar og vel úr garði gerðar.
Og um leið er húsaleigunni
íhaldið .niðri, svo að hver einasti
verkamaður geti haft efni á að
foúa í góðum húsakynnum.
Árið 1952 voru byggðar
25.000 nýjar íbúðir og 34.500
voru í smíðum — meðal annars
íbúðin sem þessi mynd er tekin
d. Húei er í nýju íbúðarhverfi
q Prag, og þótt lítið megi ráða
■af myndinni um þægindi íbúð-
arinnar, gefur hið litla sem
sést þó góð fyrirheit. Gaselda-
vélin er með loki til að fella
niður yfir eldhólfin þegar þau
eru ekki í notkun. I horninu
öðru megin er isskápur og tak-
ið eftir hvað gluggunum er lok-
Baímagnstakmörkun
1 dag- verður straumurinn tckinn
af sem hér segir:
KI. 9.30—11.00:
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
Kl. 10.45-12.15
rvágrenni Reykjavikur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Possvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
ernes. Árnes- og Rangárvallasýslur.
Kl. 11.00-12.30
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
vegi og svæðið þar norðaustur af.
KL 12.30-14.30
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu £ið vestan og
Hringbrautar að sunnan.
KI. 14.30-16.30
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtlð með flugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með öríir-
Uey, Kaplaskjól og Seltjamarnes
fram eftir.
að á haganlegan hátt. Það er
engin hætta á að bömin klifri
upp í gluggann og opni hann.
Óskadragf
Ingu
Ingu langar mjög mikið að
eignast dragt, en hún hefur
ekki efni á að kaupa hana og
hefur henni dottið í hug að
koma sér upp kjól, sem gæti að
nokkru leyti komið í staðinn
fyrir dragt. Það á að vera kjóll
með sléttu, þröngu pilsi, sem
nota má sérstaklega. Og efnið
sem Inga á er mjúkt, dimm-
brúnt ullarefni, sem upphaflega
var ætlað í vetrarkjól. Kjóllinn
má gjarnan vera með einhverju
hvítu í hálsinn og lielzt þarf
að vera hægt að nota við hann
hvíta blússu ef á þarf að halda.
Við foirtum teikningu af
jakkakjól, sem getur gegnt
sama hlutverki og dragt. Pilsið
er mjög þröngt, en það borg-
ar sig að hafa í því fellingu
að aftan, svo að hægara sé að
ganga í því. Blússan er síð og
Framhald á 11. síðu.
Cruz — í húsinu sem harun tók á leigu handa
henni — betra en á þessum hræðilega stað.
Henni batnar fyrr þar.“
Hann þrýsti höndunum að gagnaugunum.
Hann var eiáfölur í andliti; það var eins og
hníf væri stungið í síðu hans. Hann gat ekki
verið reiður lengur. Hann hafði ekkert að
reiðast yfir. Það fór hrollur um hann. Svo
minntist hann óráðsins: ,,Hvers vegna fara
þeir með mig burt.“ Hún hafði hrópað það
hvað eftir annað; endurtekið það í sífellu. Var
það fyrirboði þessa aðskilnaðar?
Hugsanir hans flugu viða. Það var eins og
hann horfði á atburðina úr órafjarlægð í tíma
og rúmi. Og samt færðust þeir nær — urðu
skýrari. Allar fyrri hugmyndir hans fengu nú
staðfestingu. Það voru tilfinningar hans ein-
ar sem framleiddu þessa sýn. En hann sá þetta
fyrir sér eitt andartak. Það var eins og tjald
lyftist og félli síðan aftur.
Súsanna leit upp. Elding lýsti upp herberg-
ið og sýndi skelfinguna í augum hennar.
,,1 guðsbænum," hvíslaði hún. ,,1 guðs bæn-
um, vertu rólegur. Eg þoli ekki að sjá þig æst-
an.“ Hún gekk til hans, dró þungt andann og
lagði höndina á liandlegg hans. „Skilurðu ekki,
skilurðu ekki að það er bezt svona. Þetta
leiðir allt til góðs. Þú hefur gert skyldu þína.
Nú hefur þú ekki meira að gera.“ Augu hensiar
voru full af tárum, þegar hún livíslaði. „Elsku
vinur, skilurðu ekki hvað mig tekur það sárt
að þér líður svona illa ? Ó — það er satt. Eg
sver það við Guð.“ Rödd hennar titraði af
ástríðu. ,,Ó, — óg vildi gefa sáluhjálp mina
til að gera þig hamingjusaman.“
Hann lét fallast niður í stól og huldi andlitið
í höndum sér.
Hún horfði á hann og tárin runnu niður
kinnar hennar. Og allt í einu brauzt ást henn-
ar á honum fram og lét ekki aftra sér. Hún
hafði strengt þess heit að gefa henni aldrei
útrás framar. En — hún féll á hné við hlið
hans.
„Hlustaðu á mig.“ hvislaði hún. „Eg sárbæni
þig að hlusta á mig. Þú hefur bjargað lífi
hennar. Það er nóg. Hún er gift. Og maður
hennar elskar hana. Þessu geturðu ekki breytt.
Ef þú elskar hana, þá reynirðu ekki að breyta
því. Ef þú gerir það, þá saurgar þú fallegar
tilfinningar. Það væri ekki þér líkt. Nei, alls
ekki. Því að þú hefur verið dásamlegur.“ Hún
dró andann ótt og títt. „Þú ert svo duglegur,
djarfur og göfugur. Já, þú verður að lilusta á
mig. Mér stendur á sama. Frá þeirri stund er
ég sá þig á skipkiu og gat lesið þjáningar þín-
•ar, hef ég ekki getað hugsað um annað en þig.
Gefðu mér tækifæri.“ Hún greip ofsalega um
hönd hans. „Gefðu mér tækifæri til að sanna
þér það — gerðu það. Þú elskar mig ekki. En
ef til vill gerirðu það með timanum. Gefðu mér
tækifæri til að vera hjá þér og hjálpa þér,
annast þig. Eg skal vinna fyrir þig, þræla fyrir
þig. Guð minn góður, ég gæti gengið í dauðann
fyrir þig, ef þú gæfir mér tækifæri til að sýna
þér að ég elska þig.“
Hann leit upp og horfði á hana. Andlit hans
var sviplaust en úr augum hans mátti lesa
hryggð.
„Nei,“ sagði hann þungiun rómi. „Mér þykir
það leitt, Súsanna. En það er ekki hægt heldur.“
Það fór titringur um hana, þegar hann nefndi
nafn hennar.
„Ertu viss um það?“ stundi hún.
Hann leit þegjandi undan.
Hún þagði líka og tárin blinduðu hana. Svo
leit hún niður fyrir sig og það fór hrollur um
hana.
„Eg skil,“ sagði hún hálfkæfðri röddu. „Fyrst
svo er, þá er það ekki til neins — ekki til neins.“
Hún brölti á fætur. Enn hafði hvesst og það
----- ■ ---- — ■’j
gustaði kalt um hana. Guð minn góður, hugs-
aði hún, hvers vegna skapaðirðu mig svona
Ijóta og leiðinlega? Hvers vegna gerðirðu mig
ekki fallega, svo að hann gæti elskað mig? Svo
var loks eins og eitthvað slokknaði hið innra
með henni. Hún leit vonleysislega á hann, þar
sem hann sat álútur í leðurstólnum: drykklöng
stund leið; svo sagði hún hljómlausri röddu:
„Eg var að fara þegar þú komst. Og nú er
bezt að ég komi mér burt — fyrir fullt og allt.“
Ilann reis þunglamalega á fætur; liorfði í
aðra átt og sagði:
„Á ég að fylgja þér til bróður þíns?“
Hún hri3ti höfuðið. „Nei. Vertu ekki að því.“
Hún stóð fyrir framan hann, horfði upp til
hans, handleggir hennar héngu máttlausir nið-
ur með hliðunum, líkami henoar sljór og magn-
laus. Svo teygði hún sig allt í einu fram og
kyssti liann. Henni var það sár kvöl að finna
ískalda kinn hans við brennandi varir sínar.
Hún fór aftur að kjökra.
Hún var enn að kjökra, þegar hún fór út úr
herberginu. Hún hafði skelfilegt hugboð um, að
hún fengi aldrei að sjá hann framar.
XXVI
Hún hafði að minnsta kosti Róbert. Hún þakk-
aði guði fyrir það, meðan hún brölti upp hlíðina
móti regni og roki í áttina að Rodgers plant-
ekrunni.
Það var komið ofsaveður, regnið helltist úr
loftinu, og þar sem lækurinn hafði áður seytlað,
ruddist nú fram gulur, beljandi vatnselgur.
Ömurleiki kvöldsins fann hljómgrunn í örvænt-
ingarfullri sál liennar. En ein dýrmæt hugsun
stóð þetta allt af sér: Bróðir hennar! Róbert,
elsku Robbi. Hann gat huggað hana. Já, það
gat hann — og hann myndi skilja hana.
. Hárið límdist við andlit hennar, jakkinn henn-
ar var óhnepptur og í hendinni hélt hún á lítil-
fjörlegri tösku, og hún var býsna óburðug að
sjá. Ef hún hefði verið stödd á götu i Okeville
hefði hún getað verið þreytt kennslukona á leið
í friðsælt leyfi. En það var enginn friður í sál
hennar. Og leyfið hennar Súsönnu átti eftir að
verða undarlegt!
Hún gekk út úr sedrusskóginum og nálgaðist
hús Rodgers. Hún opnaði hliðið og gekk upp ak-
brautina. Ljós logaði í einum glugga á neðstu
hæð. Hún gekk upp tröppurnar, opaði útidyrn-
ar og lagði töskuna frá sér í anddyrið. Svo
gekkhún inn í setustofuna.
1 óvistlegri stofunni, búinni fáeinum gulleitum
eikarhúsgögnum, lagðri óhugnanlega gljáandi
gólfdúk, sat Rodgers við borðið. Hann var að
lesa í nýja testamentinu við ljósið frá litlum
lampa með grænni hlíf. Og hann var einn.
Hann leit upp, virti hana fyrir sér frá hvirfli
til ilja, svo komu liörkuviprur um blóðlausar
varir hans og liann tók til máls.
„Þú ert komin aftur,“ sagði hann og í rödd
hans var nístandi kuldi.
XdULT OG CAMW4
Benedikt hét vinnumaður Kristjáns kaupmanus
á Sauðárkróki. Yfirsetukonn |>ar á staðnmn átti
merkisafmæli. Voru í því tilefni liafin samskot
og hennl gefin mynd í ramma.
Benedikt var spurður hvaða mynd þetta hefði
verlö.
Eg held hún hafi verið af Iíristi eða einhverju
því fólkl, svaraði Benedikt. — (Isl. fyndni).
Það var von á píanókennaranum á liverri mín-
útu. og litli snáðinn beið lians rólegur.
Þvoðirðu þér um hendumar? spurði mamma
hans. ?
Já.
Og í framan?
Já, mamma.
Og á hakvið eyniu?
Já, Jieiro megin sem velt að kennaranum.
Ef }>ú lánar manni fimmtíu krónur og sérð hann
aldrei framar, þá borgar það sig.