Þjóðviljinn - 18.07.1953, Blaðsíða 10

20) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 18. júlí 1953
Út
saumur

Mikið ber á útsaumi í sumar-
tízkunni. Útsaumur á tilbúnum
kjólum er venjulega mjög dýr
og margir geta sparað sér þann
kostnað með því að sauma
sjálfar. Útsaumur er ódýr
skemmtun, en hann er seinlegur
og krefst þolinmæði. Útsaumur-
inn er fyrst og fremst notaður
á einlita kjóla, bæði á spari-
kjóla, barnakjóla og strand-
kjóla. Neðan á víða pilsið er
'saumaður mynsturbekkur eða
þá að stakt blóm er saumað í
hornið á pilsinu. Á strandkjól-
unum eru vasarnir oft útsaum-
að í hornið á pilsinu. Á strand-
kjólunum eru vasarnir oft út-
saumaðir og sama mynstrið not-
að í bólerójakkann, sem þægi-
legt er að bregða sér í yfir fleg-
inn kjól.
Við sýfium hér afareinfalt út-
saumsmynstur, sem sýnir meðal
Ti)
2!tS
liggur ieiðin
Rafmagnstakmörkun
t dag verður straumurinn tekinn
lí sem hér segrir:
9.30—11.00:
sturbærinn og miðbærinn milli
Drrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
;u, Bjarkargötu að vestan og
ingbrautar að sunnan.
Kl. 10.45-12.15
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvaHar-
rvæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
laey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
KL 11.00-1250
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
annars hvað lítið þarf til að
lífga 'upp flík. I kvenkjólnum
er notað dökkblátt mynstur á
hvítum grunni og það fer vel við
dökkbláa einlita kjólinn. Takið
eftir því að kjóllinn er með
jakkasniði og þröngur í mittið
og hvíta, lausa stykkið er fest
undir jakkann. Það er því auð-
velt að taka það burt, ef maður
þreytist á því. Ef sett eru ný
horn á kjólinn með öðru út-
saumsmynstri verður þetta eins
og nýr kjóll.
Barnakjóllinn er með hinu sí-
gilda barnakjólassiidi. Kjóllinn
sjálfur má vera látlaus, því að
útsaumurinn er nóg skraut.
Mynstrið er saumað í fasta
mittisstykkið og neðan á pilsið.
o
o O o
o
o
o
o
o
o
o
Og þið getið hæglega saumað
eftir mynsturteikningunni ef
ykkur lízt vel á þetta mynstur
Hveitibrauðsdagar
upp á krít
. Nú geta ítalir fengið hveiti-
brauðsdaga upp á krít. Spánný
stofnun býður brúðhjónum upp
á viku eða hálfsmánaðar dvöl á
ítölskum baðstað, fjallagistihúsi
eða við dásamlegt vatn. Stofnun
in greiðir allan ferða- og dval-
arkostnað og endurgreiðslan er
í afborgunum. Ekki er kallað
eftir greiðslunni fyrr en hjónin
eru komita heim og alvara lífsins
byrjuð á ný. Afborganirnar eru
lágar — og minningarnar end-
ast jafnlengi og þær, segja for-
stjórar stofnunarinnar.
Eitthvað til að
standa á
Þegar börn eru komin á þann
aldur að þau vilja gera allt sjálf
og fylgjast með öllu sem gerist,
er tæplega hægt að gefa þeim
betri gjöf en góðan skemil.
Hann er ekki einungis góður til
að sitja á, heldur geta þau líka
staðið á honum og séð það sem
þau færu annars á mis við.
Strákhnokkinn getur staðið á
skemlinum meðan hann þvær
sér um liendurnar og fyrir
bragðið þvær hann sér betur.
Og það er líka gott að standa
á skemþ meðaa maður horfir
á það sem er að geraast í eld-
húsinu. Barninu þykir mjög
gaman að standa við hliðiná á
mömmu meðan hún hreinsar
grænmeti og býr til mat. Að
vísu finnst börhum mest gam-
an að sitja á eldSúsborði, en
það borgar sig sjaldgn áð koma
þeim á það, og þá er skemill
betri lausn á málinu.
A. J.CRONIN:
72-
Á amnarlegri strönd
„Eg er hálfa mínútu að finna handa þér
handklæði." hélt hún áfram. „Þau eru ein-
hvers staoar hérna. Hvað í skollanum hef ég
gert af þ-úm? Eg setti þau áreiðanléga niður
í þessa skúffu. Aldrei finnur maður neitt þegar
mikið liggur við. Þau hljóta að koma í leitirn-
ar. Þú þyrftir að fara í sinnepsbað. Já, svo
sannarlega En fyrst þarf ég að finna hand-
klæðin. Þá verðurðu að tína af þér spjarirnar
og ég skal nudda þig svo hraustlega að þú
verður rauðglóandi. En svei mér ef ég botna i
þessu. Héiua birtist þú holdvot, rétt eins og
þú hefðir synt yfir hafnarfjandann.“
En Súsnnna lét ekki kveða sig í kútinn. Hún
beið. Um leið og sú gamla sneri sér frá
kommóðunni, hallaði hún sér áfram og horfði
beint í análit hennar.
„Hvar er bróðir minn?“ Hún talaði lágt, en
það var ákafi í rödd hennar.
Mamma Hemmingway gerði mikið veður út
af handklæðunum: hún braut þau sundur og
hristi þaú ákaflega.
„Bróðir “ hrópaði hún eins og orð hennar
kæmu hecmi mjög á óvart. „Þú átt auðvitað
við Róben litla, er það ekki? Hvernig í ósköp-
unum ætti ég að vita hvar hann er niðurkom-
inn? Ekki á ég að passa hann, kindin mín. Og
mér er mest umhugað um þig þessa stundina.
Bíddu hæg þangað til þú ert orðin þurr og
búin að fá. hlýju í skrokkinn. Þá geturðu talað
af hjartans lyst.“
Súsanna hreyfði sig ekki.
„Eg ger, ekki beðið. Eg verð að fá áð vita
það. Er hann héma?“
Hin konan þagði við. I perluaugum hennar,
sem venjulega brunnu af illgirni öllum heim-
inum til ’nanda, brá sem snöggvast fyrir kyn-
legum vandræðasvip. Skyndilega yppti hún öxl-
um og lét lygina róa.
,,Nei,“ svaraði hún. ,.Hann er ekki hér. Af
hverju ætvi hann að vera hér. Eg sver það við
Guð á himnum að hann er ekki hér.“
„Eg trúi þér ekki,“ sagði Súsanna í flýti. Það
glamraði t tönnum hennar, varir hennar voru
bláar af l.ulda og skelfingu. Hún hallaði sér
lengra áfram.
„Segðu mér —“ rödd hennar brast. „Gerðu
það — þú verður að segja mér, hvort hann
er hérna ' húsinu.“
„Nei,“ hrópaði Hemmingway og þandi út
brjóstið. „Hann er ekki hér í húsinu. Þú ferð
ekki að kalla mig lygara upp í opið geðið á mér.
Eg segi þér það satt, að hann er ekki hér.
Eg sver það við alla heilaga. Og það ætti að
duga.“
Um leið opnuðust dyrnar og Róbert kom inn
í herbergið!
Það varð dauðaþögn, ekkert heyrðist nema
regnhljóðið og þungar dunur árinnar. Hann
reikaði inn eins og*maður sem sveiflazt hefur
milli dýrstu gleði og dýpstu örvæntingar; á
svip hans mátti sjá, áð hann hafði komizt í
kast við margt. Hann ráfaði inn eins og í
blindni. Hann hafði ætlað að sýna einhverjum
— var það ekki. Sýna einhverjum eitthvað!
Já —
Og svo leit hann upp. Hann sá Súsönnu.
Drykklanga stund stóð hann grafkyrr og gaf
frá sér hljóð sem minnti á kindajarm. Hann
sagði ekkert en svipur hans sagði meira en
nokkur orð, lýsti sárri kvöl og óendanlegum
viðbjóði. Þau horfðu um stund þegjandi hvort
á annað, ioks leit hann undan — skömmustu-
legur en clúndarlegur um leið.
Hún andvarpaði þungt.
„Róbert,“ hvíslaði hún. En henni var um
megn að horfa á hann svona á sig kominn og
hún gat e!;ki sagt neitt annað. Hairn lét fallast
niður í stól, • . .
„Hvað vilt þú?“ tautaði hann loðmæltur oé
önugur. „Hvað vilt þú hingað? Hvað ert þú ac
gera hér?“
Hún gaf frá sér hálfkæft óp.
„Ó, Robbi ég*kom til að finná þig — það éi
dagsatt — til að taka þig hcðan.“
Hann starði á vegginn fyrir framan sig. Á
hrif áfengisins voru ekki með öllu horfin.
„Jæja — einmitt það? Að taka mig héðan'
Og hvert ætlaðirðu svo sem að fara með mig?‘
Raddhreimur hans skaut henni skelk í bringu
„Hvert sem er,“ stundi hún. „Aðeins bur
1 éðam Það er sama hvar við erum, ef við erun
saman. Robbi.“
Mamma Hemmingway hlustaði með augljósr
óþolinmæð: og nú fékk gremjan yfirhöndina hj:
henni.
„Það er satt,“ hrópaði hún skerandi röddu
„Farðu bm't með hann. Talctu hann héðan ú:
húsinu, þv að guð má vita að ég þoli ekki lemg
ur að horfa upp á hann. Aðra stundina er ham
eins og trylltur maður og hina biðst hann fyr
ir og syngur sálma. Aðra stundina hlær hani
og ólmast og fyrr en varir — steindauður. Far
það kolað. Eg er vön karlmönnum en ekki hálf
vitlausum orgelspilurum. Eg leyfði honum ai
vera, ef ske kynni að hann skánaði eitthvax
en því fór fjarri. Taktu hann, fyrir alla muni
og verði þér að góðu.“
Það fór hrollur um Róbert; hann stundi. Þai
var verið að fleygja honum út —■ honum —
séra Tranter — fleygja honum út úr þessu —
þessu bæh “
„Viltu losna við mig“. Hann reyndi a<
glotta ilskulega, en honum tókst það ekki.
,,Þú hittir naglann á höfuðið, lagsi.“
„Svei.“
Súsanna skarst í leikinn.
„Svona nú, Robbi,“ sárbændi hún og varii
hennar titruðu. „Komdu nú heim. Komdu mei
mér. Við skulum vera saman. Gerðu það, góð
minn, Bara við tvö — það verður ágætt — bar:
ef þú kemur núiia.“
Hann sló á útrétta hðhd heanar. Síðast
sjússinn gerði vart við sig..Hann langaði til aí
gráta yfir þeirri smán sem hann varð fyrir
Þær vildu losna við hann, ha! Hann! Sén
Róbert Tranter. Ó, guð, þetta gekk of langt
Tárin streymdu niður kinnar hans.
„Láttu mig vera,“ vældi hann allt í einu. „El
ég er ekkl verður þess að vera snertur, þ:
skaltu láta mig vera.“
„Að þú skulir ekki halda þér saman," tautað
mamma Hemmingway gagntekin viðbjóði. „Oi
seint, of seint, sagði skipstjórinn og grét beizk
lega. Þurrkaðu þér um augun og snautaðu ú!
— fíflið þitt.“
Hvað þá — kallaði hún hann fífl? — Þess
kerlingartík. Hamingjan góða. Hann skyldi sve
mér sýna henni. Hann skyldi sýna þeim báðun
— öllum! Var hann ekki karlmaður? Það fóri
CjtUNLf OC GAMPM
B
Ilann: En l>ú verður að viðurkenna að karl
menn hafa betri smekk en konur.
Ilún: Já, þú giftist mér — og óg þér.
~Eg geng aldi'ei með lianzka þegar ég er mei
stiUkunni minni.
Hversvegna ekki?
Mér finnst þaö betra þannig.
Jóliannes gamli sögunarmaður er í vinnu hj:
sálusorgara sínum. Hann er orðinn gamall oi
skalckur af ævilöngum þrældóml við starf sit!
en vinnst þó drjúgum.
Prestur segir við liann elnn dag: Þú ert nú ori':
inn aldurhniglnn, Jóliannes minn, og ferð nl
bráðum að kveðja þetta maxðusama líf. Hlaki
arðu eklci til þess að mega þá hætta að saga’
Jóhannes svarar: Jú, það veit hamlngjan. S
er elna huggunin mín nú á garnals aldri, a
þeir nota víst ekki trjávið til kyndlngarinna
þar í neðrw.