Þjóðviljinn - 24.07.1953, Side 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 24. júlí 1953
$*#########>###^##

eimilisþáítnr

A.'J.CRONIN:
Á aimarlegri siriEaatl
Tszkan séð á hiiB
Tízkan er að skipta um svip.
Þegar nýju kjólarair eru séðir
frá hlið kemur í Ijós, að eitt-
hvað hefur skeð. Það koma
fram skálínur og alls konar
útflúr. sem ekki er jafn fal-
]egt. Kjólarnir með þröngu og
sléttu svuntúsniði að i'raman
en teknir saman að aftan í
mikla vídd.
Aðrir kjólar eru þröngir og
siéttir að aftan, og öll víddin
í þeim stendur út í loítið að
framan, eins og þeir séu úti
í roki.
Þetta lítur yfirieitt ekki vel
út og er auk þess erfitt að
sauma, svo það ávinnur sér
varla mikla hylli meðal al-
mennings. Kjólamir með
svuntusniðunum eru klæðilegri
en þeir eru heldur ekki hent-
ugir, nema sem síðir kjólar og
þá höfum við ekki mikil not
fyrir.
Af þessum nýju kjólum eru
þeir með víddinni á hliðinni
fallegastir. Á myndinni eru j
sýndir þrír kjólar, allir með
laÍKtagKslakmöskun
Föstudagur 24. júlí
Kl. 9.30—11.00:
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
irgötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grírhsstaðaholtið með flugvallar-
evæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eítir.
KI. X0.45-I2.I5
Hafnarfjörður og nágr. Rcykjanes.
Kl. 11.00-12.30
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Eiliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
6und, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
ames. Árnes- og Rangárvallasýsíur.
KL 12.30-14.30
Hliðamar, Norðurmýri, Rauðarár-
hoitið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesveg að Klepps
vegi og svæðið bar norðaustur af.
Kl. 14.30-16.30
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
mikilli hliðarvídd en að öðru
leyti mjög frábrugðnir. Þetta
snið á jafn vel við létta sum-
arkjólinn betri eftirmiodags-
kjólinn og göngubúningina.
Bezt er að búa sumarkjólinn
til úr efni, sem auðvelt er að
plísera. Það er sett plíserað
stykki þvert yfir hálsmálið og
eins stykki er sauraað á breiða
beltio. Það sem gefur kjólnum
snotran svip, er djúpa fallið á
hliðinni, sem í er sett plíserað
stykki. Sniðið á pilsinu má líka
aota á góða silkikjóla.
Mjúk eíni, sem aiiðvelt er að
fella, eru tilvalin í kjólinn í
miðið. Hér 'kemur fram hið
nýja ávala hálsmál með felld-
úm kraga. Fram- og aftur-
stykki blússunnar eru mikið
rýkkt, en pilsið alveg slétt og
þröngt í mittið. Yfir þröngu
pilsmu er ‘liaft fellt mjaðm-
arstykki, sem lítur vel út á
þeim, sem eru grannar. Þó að
pilsið með fellda hliðarstykk-
inu sé greanandi, er mjaðma-
stykkið þvert á móti, þess
vegna er sniðið ágætt fyrir
þær, sem eru helzt til grann-
ar.
Þriðji kjóllinn, sem er með
göngubúningssniði, er aftur á
móti grennandi. Haim klæðir
flestar, bæði sverar og grann-
ar. Hana er eins heppilegur
fyrir þær, sem eru háar og
þreknar og hinar, sem eru lág-
ar og grannvaxnar. Það er
mjög sjaldgæft, að rekast á
snið, sem eins margir geta
notað. Víddin í blússunni að
aftan og felldi kraginn, sem
gengur niður á bakið, klæðir
vel þær, sem ek'ki eru bein-
vaxaar. 1 mittið er mjótt belti
og á jakkanum er rúnnuð
stykki að neðan, sem gefur
honum dragtarsniðið. Pilsið er
fellt á hliðinni og ta'kið eftir
að föllin snúa aftur, það setur
á hann fallegan svip á göngu.
Hægt er að hafa hann með
löngum eða stuttum ermum að
vild. Ef hafðar eru langar erm-
ar, er bezt að hafa þær slétt-v
ar og með uppslögum.
lítið aulaleg. Þau gengu hægt í áttina til hans.
„Einmitt rétta aðferðin —“ sagði Elissa, sem
var búin að jafna sig og horfði nú yfirlætis-
lega á órakað amdlit Harveys — , ,til að gera
þetta áhrifamikið og spennandi".
„Og hetjulegt?" bætti Carr við illskulega;
enn var dálítið mar kringum vinstra auga'lians.
„Við föllum í faðm hans og grátum.“
„Hættu þessu, Vilfred", greip Fielding fram
í. „Viltu að ég segi þér upp á stundinni? Spurð-
istu fyrir um flugvélina hjá Stanford eða ekki?
Svaraðu mér, fíflið þitt“.
„Auðvitað gerði ég það“, svaraði Carr ó-
lundarlega. „Hann á ekki nema eitthvað lítil-
ræði ógert — eitthvað í sambandi við olíu.
Hann segist geta verið tilbúinn hvaða dag sem
væri í næstu viku. Þegar veður leyfði“.
„Guði sé lof“, hrópaði Dibs eins og hann væri
að skyrpa út úr sér sveskjuSteini. „Bráðum
komumst við þá burt úr þessu pestarbæli".
Fielding sneri sér að honum með mestu ró.
„Þú ferð auðvitað heim með skipi. Þú skil-
urþað, Dibs?“
,,Með skipi?“ stundi Dibs. Það var skelfingar-
hreimur í rödd haas.
„Flugvélin tekur aðeins fjóra — auk Stan-
fords“.
„En — ég hélt — fjórir — ég á við — “
Skelfingaraugnaráð Dibs beindist að Harvey,
síðan að Fielding og loks til baka. Vanþókn-
unin skein út úr ýsuaugum hans. Hann missti
einglyrnið og stóð með galopin munninn. Svo
lét hann fallast oiður í stól.
Elissa hristist af hlátri. Hún sat á stólbrík
og teygði sig- éftir sígarettu. En hún leit upp
um leið og Fielding tók undir handlegg I-Iar-
veys.
„Hvert eruð þið að fara?“ spurði hún og
virti þá fyrir sér gegnum reykský. „I kurteis-
isheimsókn til sjúklingsins".
„Nei“, svaraði Fielding glaðlega. ,,Við ætlum
að fara að leita að flibbum".
XXVIII.
Vélahljóðið heyrðist varla inn í klefann. Þau
voru farin að venjast því. Og þau fundu ekki
til þess að þau voru á hreyfingu. Það var
eins og þau væru að rugga sér í heiðríkjunni
yfir víðáttumiklum, gráum skýjabeoi. Og þó
tók þessi för aðeins brot af þeim tíma sem
skip var að fara sömu leið.
Fyrir tveim dögum liöfðu þau farið frá Santa
Cruz.
Vélin hafði hafizt á loft á fimmtudegi fyrir
liádegi. Veðrið hafði verið stillt og bjart, ekki
mikið sólskin, sjórinn grænleitur og spegilslétt-
ur. Og hún hafði lyfzt svo óvænt, að mamma
Hemmingway hafði opnað gluggann upp á gátt
og rekið út gljáandi höfuðið — alveg dolfallin.
„Sem ég er lifaadi; þau eru flogin. Carajo.
Og þau gera ekki svo mikið sem að reka inn
nefið. Fyrr má nú vera dónaskapurinn —■ ég á
,ekki orð. Eins og guð er yfir mér skal ég gæta
þess hverja ég umgengst í framtíðinni. Hæ,
Cuca, skrepptu eftir dropa af negrablóði.
Pronto, pronto. Ég er alveg miður mín. Svei
mér þá“.
Og Trpnter hrökk við þegar hann heyrði véla-
dyninn, hljóp út úr nýju trúboðsstöðinni sinni
og skimaði upp í loftið.
,,Ó, Guð, þau eru farin", og hann spennti
mjólkurhvítar greipar með ákefð. „Ó, Guð, þú
sem hefur leitt mig burt frá freistingum og
ógöngum. Lof sé þér. Og trúboðið ætlar að
heppnast þrátt fyrir allt. Hallelúja". Hann
hljóp til baka eins og stór kanína og settist
við orgelið. Og með ákefð hins endurfrelsaða
yfirgnæfði hann flugvéladyninn með drynjandi
sálmasöng:
„Syndir mínar voru rauðari en blóð,
en nú eru þær hvítari en snjór“.
Aöeins í Los Cisnes var vitað fyrirfram um
brottförina. Og auðvitað hafði Dibs vitað um
hana líka. En hann var svo móðgaður að hann
þverneitaði að hreyfa sig af gistihúsinu. En í
Los Cisnes blakti geysistór hvítur borðdúkur
við hún á fúinni flaggstönginni, alveg eins og
eitthvað hefði villzt úr þvottinum. Og fyrir neð-
a« hana stóðu tvær litlar verur — grár maur
og svartur maur — og veifuðu án afláts. Svo
sást ljósglampi ,sem kom ef til vill fra tóbaks-
dósum. Og svo sveif flugvélin yfir hafið, þar
sem eyjan lá, græn og yndisleg, eins og lilja
á tjörn. Síðast hvarf tindurinn — hann samein-
aðist geislandi himninum.
Fyrstu nóttiaa höfðu þau verið í Lissabon.
Næsta dag héldu þau áfram, gegnum Oporto,
Vigo, Lugo, yfir Cantabríu Alpana, yfir Bord-
eaux flóann. Þetta geklt allt svo rólega og
þægilega. Og þó miðaði þeim svo vel áfram. Á
burt — heim aftur. Það var kaldara í lofti
þegar þau lyftust upp af Garonne og stefndu
í norður til Nantes; hafið var einnig kaldara.
Síðasti dagur ferðalagsin?, ■— en hvað hann
leið fljótt. Óumflýjaolega. Nú voru þau yfir
St. Mal'o og sandarnir í Parmé teygðu sig
korngulir fyrir neðan þau. En aðeins andartak.
Þeir hurfu sýnum eins. og allt annað, sameinuð-
ust hafinu, loftinu, véldyninum.
Field'ag útskýrði fyrir þeim leiðina með mikl-
um áhuga. Hann hafði fyrirtaks kort, áttavita,
og hann naut þess að gera allt á réttum tíma
og af hinni mestu nákvæmni. Hann sagðist hafa
takmarkalausan áhuga á ferðaáætlunum; þegar
liann var stráltur hafði liann lesið bók eftir
Verae um mann að nafni Fogg, sem alltaf
hafði komið ,,á slaginu". Þessa stundina var
hann frammi hjá flugmanninum að spyrja
Stanford, hvort þetta væri svona eða á hinn
veginn ?
Harvey sat aftarlega í vélinni og horfði út
um gluggann. Skýia voru orðin dreyfð og ull-
arkennd, eins og stóra dýnan liefði rifnað og
fjaðrirnar dreifzt um hafið fjTÍr úeðan. Á milli
þeirra sást í sléttan sjóinn. Sólin skein án
þess að gefa frá sér liita.
Að fara bupt — fara heim. Hana stálst til
að líta á Mary. Hún starði beint fram fyrir
sig og fingur hennar snertu óopnaða bókina,
sem lá á hnjám hennar. Hún var þögul, föl og
rnögur — já fjarska mögur. Auðvitað leið henni
betur og hún þoldi vel að ferðast. En enn var
hún eins og skuggi af sjálfri sér, hélt loð-
'kragamim upp að hökunni og dökk augnahárin
stungu í stúf við fölar k'nnarnar.
Ilún hafði breytzt á einlivern hátt, hún virtist
eldri, stilltari og úr svip hennar mátti lesa
kynlega alvöru. Það var eins og hún hefði
Yinnustúlkan: — Frú, liúsbóndinn lÍRgur með-
vitundarlaus í forstofunni með bréfsnipsi í hend-
innl og stóra öskju sér við hlið.
Frúin (ánægð): — Ó, nýi hatturinn mfnn er
kominii."
Maður kennir Jijótandl lim á slökkvistöðina.
Honum er mikið niðri fyrir og hann stynur
upp: — Fyrirgefið að ég ónáða ykkur, en kon-
an min hefur liorflð á ný.
Slökkviliðsmaðurinn lítur upp: — I»að er leitt
að heyra, segir liann með samúðarhreim, — en
af hverju kemurðu lilngað á slölikvistöðina eu
elcki á lögreglustöðina.
Maðurinn hrlstir höfuð ið: — Lg þori eltki að
skýra lögguimi frá þessu, sagði hann, — óg
skýrði henni frá siðasta hvarfl konunnar og þá
fundu þelr hana! ,