Þjóðviljinn - 30.07.1953, Blaðsíða 6

— ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 30. júlí 195-J
■o
I8IÓOVIUINN
Otgefandi: Samelningarflokkur alþýCu — Sósiallstaflokkurlnn.
Rltstjórar: Magnús Kjartansson (áb.), Sigurður Guðmundsson.
Fréttastjórl: Jón Bjarnason.
BlaSamenn: Asmundur Sigurjónsson, Bjarni Benediktsson, GutJ-
mundur Vigfússon, Magnús Torfi Ólafsson.
Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson.
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustig.
19. — Sími 7500 (3 línur).
Áakriftarverð kr. 20 á mánuði í Reykjavik og nágrennl; kr. 11
■miflm ataðar á landinu. -— Lausasöluverð 1 kr. eintakiö.
Prentsmiðja Þjóðviljan* h.f.
! VerkalýSurinn verður að taka til
: sinna ráða
íhald og Framsðkn éru byrjuð á samningum um áframhald-'
andi stjórnarsamstarf. Það er auðséð á blöðum þessara flokka
að það á að halda áfram sömu svívirðingarpólitíkinni gagnvart
aiþýðu landsms eins og gert hefur verið undanfarin ár.
Það á, ef þessir flokkar komast upp með það, að halda áfram
i-ömu launakúguninni og þeirri, sem lækkað hefur tímakaup ís-
ienzks verkamanns, þannig að hann er nú ekki hálfdrættingur á
við amerískan verkamann, en var jafn hár honum að launum
3947. — Og þó er öllum vitanlegt og almennt viðurkennt að
ómögulegt er fyrir verkamenn að lifa mannsæmandi lífi af
iþessu kaupi og veita sér og sínum þau gæði, sem vinna þeirra
skapar og þjóðfélagið vissulega hefur efni á að veita þeim. —
Þáð er vitánlegt að brýn nauðsyn er á að kaup verkamanna sé
hækkað, dýrtíðin lækkuð og félagsleg réttindi aukin.
Það mun tilgangur þessara flokka að halda að mestu Jeyti á-
tfram þeirri pólitík, sem skapað hefur neyð í húsnæðismálunum.
Það er vitanlegt að þessir stjórnarflokkar valda beinlínis hús-
næðisskortinum og húsaleiguokrinu, sem oft gleypir þriðjung-
inn af kaupi verkamannsins. Þessir flokkar hafa hindrað bygg-
ingar íbúðarhúsa til litrýmingar heilsuspillandi húsnæði. Þessir
flokkar hafa meira að segja neitað fóliki um að byggja íbúðar-
hús. Þessir flokkar hafa hindrað að bæjarfélögin, byggingafé-
lög alþýðu og aðrir hafi fengið að byggja eins og þeir frekast
gátu. Þessir flokkar hafa bannað bönkunum að lána fé til hús-
bygginga og haft sporhunda sína í bönkunum, til þess að reyna
að hindra lán til húsbygginga. Það er vitanlegt að ef bæta á úr
hróplegum húsnæðisskorti alþýðu, þá þurfa lögin um íitrým-
ingu heilsuspillandi húsnæðis að öðlast gildi á ný, svo bæjar-
félögin fái nægilegt fé til þess að byggja svo mikið af íbúð-
arhúsum að hægt sé að bjóða öllum þeim, sem nú dveljast í
bröggum og öðru heilsuspillandi húsnæði að flytja þar inn með
góðum kjörum. Og þá þarf ennfremur að veita nægileg lán til
l.'yggingarsjóða alþýðu, þannig að hægt sé að setja eins mikinn
feraft á byggingu verkamannabústaða og vinnuaflið frekast leyf-
ir. Og það þarf að veita eðlileg lán til byggingar hóflegra íbúð-
arhúsa, — því það væri ekki nema skollaleikur af ríkisstjórn að
Jeyfa að nafninu til íbúðabyggingar en láta svo bankana banna
þær með lánsfjárneitun.
Það mun tilgangur þessara flokka að halda áfram að pína
ísleeizka verkamenn með atvinnuleysissvipunni til vinnu hjá
Kananum halda áfram að eyða byggðir landsins og brjóta nið-
ur islenzka atvinnuvegi, meðan verkefnin bíða alstaðar, ef
heilbrigð stjórn sæti í landinu, en ekki leppstjórn erlends valds.
Það er tilgangur þessara flokká að halda áfram þeim drápsá-
Iögum á íslenzkri alþýðu, sem sliga haaa nú. Það er vitanlegt
nð það þarf að létta skattana og útsvörin á verkamonnum og öllu
lágtekjufólki, það þarf að aflétta miklu af þeim drápsklyfjum
tolla, bátagjaldeyris og öðru, sem hlaðið er á bogið bak alþýð-
nnnar.
Það er tilgangur þessara flokka að láta auðmannaklíkuna,
£em gerir þá báða út, — þrístirnið Kveldúlf, V. Þór og Kóka-
ikólanBjörn halda áfram að ræna eignum þjóðarinnar, einsog
þeir nú eru að ræna áburðarverksmiðjunni, og féfletta þjóðina
með einökun á útflutningnum, verzlunum, bönkunum o.s.frv.
Gegn áframhaldandi pólitík þessara afturhaldsflokka verður
alþýðan að taka til sinna ráða. Og þá er það verkalýður bæj-
an na, sem berst í návígi við auðvaldið, sem verður að hafa for-
ustuna. Verkalýðurinn verður að herða sókn sína á stjórnmála-
f.viðinu, skapa þar einingu um lífshagsmuniJsína og jafnframt
skapa samfellda sókndjarfa forustu í heiidarsamtökunum, til
þess að geta beitt með fullum árangri vopni verkalýðssamtak-
e.nna samhliða stjórnmálabaráttunni.
Þetta er verkefnið, sem alþýðan nú þarf að vinna. Eining
hennar þarf að verða svarið við samsæri auðvaldsins.
VOPNAHLÉ f KÓREU
III.
T¥IN fyrirhugaða sókn sunnan-
^*mannafenerist óðar upp í und
anhald. Eina borgin, sem sunn-
anmenn náðu úr höndum norð-
anmanna, var Haeju um 10 km
norðan 38. breiddarbaugsins.
Mikið kvað að liðhlaupum í her
sunnanmanna. Þannig gekk iallt
4. herfylkið, er stöðu hafði norð
an Seúl, norðanmönnum á hönd
þegar á fyrsta degi stríðsins.
Fyrir harðfylgi Bandaríkja-
manna var það samþykkt í
Öryggisráðinu innan sólarhrings
frá upphafi vopnaviðskipta og
án nokkurrar yfirvegunar né
rannsóknar málsatvika, að
norðanmenn hefðu ráðizt á
sunnanmenn*) Þótt ótrúlegt
kunni að virðast, var samþykkt
Öryggisráðsins ekki byggð á
öðrum vitnisburði en skeyti frá
Seúl nokkrum stundum eftir
að bardagar hófust.
Eftir þessa samþykkt Örygg-
isráðsins sendu Bandaríkin hér
á vettvang. Nokkur fylgiríki
þeinra fóru að dæmi þeirra og
■' John Foster Dulle%,______ó
sendu nokkurn herafla, þótt
fyrst og fremst til málamynda
væri. Fyrst í stað dugði það
þó ekki til að stöðva sókn herja
Norður-Kóreu, þótt hún hefði
einungis 9 milljónir íbúa, helm-
ingi færri en Suður-Kórea. Um
miðjan ágústmánuð var svo
komið, að herir Bandaríkjanna
og sunnanmanna héldu einungis
suðausturhorni Kóreuskaga.
Snögg umskipti urðu í styrj-
öldinni 15. september, þegar
bandarískar hersveitir gengu á
land við Inchon. Her norðan-
manna syðst á Kóreuskaga hóf
þá hratt undanhaid norður
skagann . Þrátt fyrir það yar
mikill herafli þeirra króaður
*) Fulltrúi Ráðstjórnar.ríkjanna
var ekki á fundinum í Öryggis-
ráðinu, sem gerði samþykktina
um upphaf stríðsins, þar eð
hann sótti ekki fundi þess fyrri
hluta árs 1950 í mótmælaskyni
sökum þess að fulltrúa stjómar
kommúnista var meinað að
taka sæti Kína í samtökum SÞ.
Ef norðanmenn hefðu hafið
styrjöldina að undirlagi Ráð-
stjórnarríkjanna, eins og Banda
ríkin halda fram, væri þá ekki
nokkurn veginn sjálfsagt, að
fulltrúi þeirra hefði setið fund
Öfryggisráðsins og beitt þar
neitunarvaldi til þess að hindra
íhlutun Bandaríkjanna og fylgi-
ríkja þeirra í styrj öldinni í
nafni SÞ.?
Síðari hluti
inni og um 100 þúsundir teknar
höndum. Bándarísku herirnir
héldu þá norður á bóginn, unz
þeir voru komnir norður undir
landamæri Mansjúríu í lok nóv-
ember. Skárust þá hersveitir
kínverskra sjálfboðaliða í leik-
inn. Féll það þá í hlut banda-
rísku hersveitanna að halda
sem hraðast undan. Komust
hersveitir norðanmanna og
Erl end
| tíðindi |
kínversku sjálfboðaliðanna það
sinn nókkru suður fyrir 38.
breiddarbaueinn. Síðla vetrar
“hófu herir Bandaríkjamanna og
sunnanmanna aftur á móti
gagnsókn og komust norður að
38. breiddarbaugnum. Voru þar
grafnar skotgrafir og hélzt víg-
línan þar lítt breytt síðan.
IV.
OTRÍÐIÐ í Kóreu var háð af
villimannslegrj grimrnd af
herjum Syngmans Rhees, en af
skeytingarlausri mannfyrirlitn-
ingu af herjum þeim, sem
kenndu sig við Sameinuðu þjóð
imar. Héldu þær uppi gengdar-
lausum loftárásum á varnar-
lausar borgir, er ekkert hernað-
argildi höfðu, og hófu tilraunir
með sýklahernað á óvinum sín-
um. En miklu meira máli en
rekstur styrjaldarinnar og ham-
ingjuskiptin á vígvöllunum
skipta . áhrif styrjaldarinnar á
átök stórveldanna. Og þess
varð fljótiega. vart, að verulegs
ágreinings gætti í afstöðu auð-
valdsríkjanna til stríðsins.
. Tvívegis virtist sem stríðið í
Kóreu væri komið á fremsta
hlunn með að hrinda af stokk-
unum nýrri heimsstyrjöld. Þeg-
ar kínversku sjálfboðaliðarnir
skárust í leikinn í nóvemberlok
1950, krafðist MacArthur þess,
að sér yrði geíin heimild til að
hefja loftárásir á samgöngu-
miðstöðvar og iðjuver í Man-
sjúríu. í fyrstu hugðist banda-
ríska stjórnin verða við tilmæl-
um hans. Aðgerðjr þessar hefðu
þó jafngilt upphafi algers stríðs
milli Bandaríkjanna og Kína.
Vafasamt er, að Ráðstjórnar-
ríkin liefðu lengi getað haldið
sér utan við þess háttar styrj-
öid. Ef MacArthur hefði fengið
viij.a sínum framgengt og hafið
árásir þessar hefðu þær þannig
ekki ósennilega orðið upphaf
III. heimsstyrjaldarinnar.
Þegar brezku stjórninni bár-
ust þessi tíðindi brá hún skjótt
við. Attlee forsætisráðherra
flaug umsvifalaust á fund
bandarísku stjórnarinnar og til-
kynnti henni, að Bretland
drægi sig í hlé og yirði hlu-t- ’
laust, ef Bandaríkin fram-
kvæmdu þessar fyrirætlanir.
Hvarf bandaríska stjórnin þá
frá því ráði. Nokkru síðar lét
stjóm Attlees þó undan þrá-
beiðní hennar og gaf vilyrði
stjórnar sinnar fyrir notkun
kjarnorkusprengjunnar í Kóreu
við tiltekin skilyrði, án þess að
stjóm hans yrði áður kvödd til
ráða, eins og Churchill ljóstr-
aði upp á þingfundi í fyrravor.
Tók stjórn hans aftur það vil-
yrði Bretlands.
Þegar leið á veturinn 1951—
’52, en hvorkj ,rak né gekk í
Kóreu, komu upp um það há-
værar raddir meðal stjórnmála-
manna og herforingja í Bánda-
ríkjunum, að Bandaríkin ættu
að styðja Siang Kæsjek til
innrásar á meginland Kína í
því skyni að reyna að stofna til
gagnbyltingair. Meðal þeirra,
sem héldu þeirri stefnu á lofti
voru þeir Taft, Stassen, Fechte-
ler aðmíráll og John Foster
Dulles, sem nú er utanríkisráð-
herra Bandaríkjanna.
í útvarpsræðu 10. febrúar
1952 komst Dulles svo að orði;
að Bandaríkin „ættu eltki að
láta það viðgangast, að Kína
yrði áfram undir kommúnist-
ískri stjórn . ... Ég held, að
v.ð getum ekki reist algeran
vegg, sem skilja Japan frá
meginfandinu, þcgar til lengdar
lætur, — svo að við ættum að
breyta eð i stjórnarinnar á
meginlandfnu . . . . “
Þegar kom fram á vorið 1952,
lék það ekki lengur á tveim
tungum, að hvorki Bretar né
■aðrar Vestur-Evrópuþjóðir
mundu fáanlegar til að fylgja
Bandaríkjunum frekar eftir í
gagnbyltingarstefnu þeirra í
Austur-Asíu. Kom það hvað ó-
t'víræðast í ljós í umræðunum
um loftárásir Bandaríkjamanna
á orkuverin við Jalúfljót í
brezka þingmu i maúnánuði.
Brezka stjórnin neitaði að
fylgja bandarísku stjórninni
cftir í gagnbyltingarstefnu
hennar í Austur-Asíu, er henni
varð ljóst, ,að hún mundi fyrr
eða síðar enda með heims-
styrjöld. — En Það orkar
elcki tvímælis, að heims-
styrjöld háð með kjarnorku-
vopnum jafngilti gereyðingu
Clement Attlee.
brezkra iðnaðarborga. Svipaða
sögu er að segja um afstöðu
annarra rikja í Vestur-Evrópu.
Þau gátu ekki gert sér vonir
um, -að lönd þeirra yrðu varin
nema nokkra mánuði g^n herj-
um Ráðstjórnarríkjanna og al-
þýðulýðveldanna, ef til styrj-
aldar kæmi. Þess vegna vildu
þau eins og Bretland forðast
styrjöld þá, sem Bandaríkin
stefndu að.
Þegar svo var komið virtist
stefna Bandaríkjanna í Austur-
Asíu aðeins eiga stuðning -eins
Framhald á 11. síðu