Þjóðviljinn - 29.08.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 29. ágúst 1953

eimilisþáttiur
AFSKOUSN MLÓM
skera 'heldur berja létt á þá
með hamri, þannig að þeir fletj-
ist út. Ennfremur lifa þessi
blóm lengur, ef neðsta hluta
stilksins er haldið niður í sjóð-
andi vatni í nokkrar mínútur
en þá þarf að vefja blómin og
blöðin vandlega inn í dagblað,
því að' öðrum kosti eyðileggjast
þau.
Oft láta afskorin blóm á sjá,
ef þau hafa staðið í súg eða
orðið fyrir of miklum hitabreyt
ingum, og þli er ágætt að vefja
þau vel inn í blað og láta þau
standa í fötú fullri af vatni
yfir nóttina, þannig að aðeins
blómin standi upp úr.
Ef maður fær eða kaupir
blómvönd, er ekki nóg að láta
hann 1 vatn og halda síðan, að
<nú sé allt í lagi, með því móti
endast blómin ekki lengi. Gam-
alkunna Uáðið að láta sykur í
vatnið er gott en ekki nauðsyn-
legt, þar sem sykurinn heldur
Iblómunum ekki lifandi. Á hverj
um degi gufar upp vatn úr
Iblómum og blöðum og listin að
halda blómunum lifandi er ein-
mitt í því fóigin, að þau fái
vatn í stað þess sem eyðist.
Hægt er áð minnka þessa upp-
gufun nieð því að gæta þess að
hlómin séu ekki, þar sem súg-
ur getur leikið um þau eSa í
of sterku sólsk:ni. Ennfremur
er ekki gott, að blómin standi
nálægt þroskuðum ávöxtum,
þar sem þeir mynda loftteg-
und, ætylen að nafni, sem get-
ur skemmt failegan blómvönd
á stuttum tíma. Bezt er að
skera dáiítið neðan af leggjun-
um, þegar maður fær blómin og
geyma þau síðan nokkra klukku
tíma í köldu herbergi. Þegar
skorið er af þeim, er betra að
skáskera af leggjunum, því
þe:m mun stærra sem opið á
stilkunum er, því betur gengur
(blóminu að sjúga í sig vátnið.
Yatnið þarf að vera nýtt og
helmingurinn af stiikunum að
vera undir því og ennfremur
þarf að endurnýja það helzt á
hverjum degi og skera neðan
af stilkunum um leið og fjar-
lægja blöð og þyrna af þeim
hluta leggsins, sem er undir
vatni.
Af leggjum trjákenndra
blóma, eins og rósa, chrysant-
hema og sýrena, skal ekki
Of stuttar buxur
Hægt er að bjarga stuttbux-
um, sem orðnar eru of stuttar,
me'ð því að síkka þær með öðru
efni, og ef blússan eða uppslög
og yfirdekktir hnappar eru úr
sama efni og röndin á buxun-
um, dettur engum í hug annað
en að buxurnar hafi upphaflega
verið saumaðar svona.
*~~ ~ ~*---- - - - —■ —mru n f~íii
Rafmagnstakmörkun
Laugardaginn 29. ágúst
2|jwa.|1 Nágrenni Keykjavik-
" ur, um-hverfi Elliða-
ánna vestur að markalinu frá
Flugskálavegi við Viðeyjarsund,
vestur að Hliðarfæti og þaðan til
sjávar við Nauthólsvík í Fossvogi.
L.augarnes, meðfram Kleppsvegi,
Mosfellssveit og Kjalarnes, Árnes-
og Rangárvallasýslur.
Hafnfirðingar
Útsölumaður Þjóðviljans í Hafnarfiröi er nú
Kristján Eyfjörð, Merkurgötu 13, sími 9615.
Kaupendur blaðsins eru vinsamlega beðnir að
snúa sér til fcans varðandi afgreiðslu blaðsins í
Hafnarfirði.
{MÓÐVILJINN
eftir MARTHA OSTENSO
22. dagur
djöfull. Hann er meira að segja of mikið rag- hann hafði skilizt við hana. Hann tók ofan
menni til þess að menn vilji drepa hann. Það slútandi hattinn og veifaðj handleggnum í stór-
er þess vegna sem Fúsi Aronsson er ekki búinn an hrúag. Linda gekk upp á hlaðið. Hún var
að því fyrlr löngu.“
Hún sagði hocium frá Fúsa.
„Hann vildi ég gjarnan hitta,“ sagði Mark.
Þau ræddu saman um liio einkennilega sam-
ræmi náttúru og manns og moldar hér nyrðra,
0g fábreytileik lífsins, bæði líkamlega og and-
lega.
með ákafan hjartslátt.
6
Rúningartíminn fór í hönd. Yfir þrjátíu
kindur, svo loðnar að þær voru orðnar klunna-
legar af sinni eign ull, vom reknar inn í kvína
þar sem Júdit, Marteinn, Amelía og Elín tóku
„Það er engu sóað — þanmg er það,“ sagði til við að rýja. Elínu varð jafnan óglatt af ullar
Mark, ,,hvorki í sambúð manna né í gróðri. lyktinni, svo að Amelía fan.a upp ráð til þess
Það er hyergi nein vanstilling. Eg hef ferðazt að hafa hana innanhúss við heimilisverk mik-
umhverfis Yellow Post síðan ég kom hiingað, inl hluta tímans. Júdit gekk um á milli kind-
og ég hef ekki talað við einn einasta bónda anna og gætti sinna til þess að fylgjast með
sem ekki hafði hugann bundiim við það að þv{ að ullinni væri skipt réttlátlega. Caleb
hann yrði uppiskroppa af komi ef hann safn- ilafði haft þann sið síðan bömin voru lítil að
aði ekki og nurlaði eins og hann væri maður iáta þau eiga nokkra gripi, annast þá og selja,
til nú. Þeir virðast ekkf bera neitt traust til 0g greiða á þann hátt fyrir fötin sín. Hann
moldarinnar — ekkert traust til neins nema fullyrti að það vekti hjá þeim áhuga á land-
sins eigin strits. Hugsaðu þér iivemig þetta búnaði og kæmi þeim snemma tll að finna að
fólk myndi breytast í ytra viðmóti ef lasadið þau stæðu á eigin fótum. Amelía hafði fyrir
sylgi ekki í s g allar ástríður þess og tilfinn- löngu séð í gegnum þessa uppgerðarrausn.
ingar.“ Enda þótt Caleb tæki ekkj beinan þátt í
Linda kinkaði kolli. „Það er einmitt mein'ð störfunum, nam hann staðar við kvína þar sem
við Gare-fjölskylduna. Þau finna öll til ó- þau þrjú voru að störfum eftir að Elín var
freskjulega ýktrar skyldu við jörðina — eða farin'inn. Við hliðina á honum stóð Þorvaldur
við Caleb, sem er aðeins ímynd jarðarinnar.“ Þorvaldsson, Islendingurinn, sem þóttist vera
Þau settust á hellu við slóðann. mikill húsbóndi á sínu heimiii. Caleb lagði
„Eg var um tíma ennþá norðar — fór í trú- olnbogana á kvíagrindurnar og hrópaði upp
boðsstöð þegar ég var strákur með einum prest gerræðislegar fyrirskipanir um rúninguna.
anna og aftur eftir að ég var fullorðinn,“ sagði Þannig fann hann til þeirrar fullnægju að
Mark henni. „Þar er land sem vert er um að stjórna verkinu.
tala. Sé guð til, þá ímynda ég mér að hann „Svona, Júdit! Svona á ekki að klippa!
hugsi sig um á þeim stað. Þögnin er ægileg.Beittu skærunum dýpra, — svona! Svonai Það
Manni finnast feiknarlegir hlutir vera að gerast er ekki hægt að vera allan daginn með eina
ósýnlegir. Þarna er þessi eilífi himinn — Ijós rollu! Klipptu þéttar þarna! Þetta er góð ull,
og myrkur — endalausar víðáttur af snjó — Þorvaldur. Hvað heldurðu að ég fái mörg
fáein furutré, ef til vill hæð eða frosimi læk- pund áf þessari kind?“
ur. Og fólkið er eins og skurðgoð — tréverur
með dularfullum áletrunum sem aldreá er hægt
að ráða. Strangleiki náttúrunnar leggur höml-
Júdit sneri baki í mennina tvo og hélt á-
fram að vinna. Kindin var ein af eftirlætis-
skepnunum hennar, ær sem alltaf skilaði góðu.
ur á allar ytri lífshræringar, einfaldlega vegna Júdit hataðist við Islendinginn, sem stóð þarna
þess, hugsa ég, að það er svo fátt sem kallar og glápti fyrir ofan hana. Hún hafði skotið
á andleg viðbrögð. Þegar öllu er á botninn til hans auga og séð hvernig litlu grísaaugun
hvolft erum við aðeins spegilmynd umhverfis- huns virtu fyrir sér fótleggi hennar og lendar,
ins. Lífið hér í Oeland kann meira að segja því samfestkigurinn lagðist að henni þegar
að virðast neikvætt, en það endurkastar að- hún beygði sig áfram. Hún tók handfylli sína
eins svo fábreyttum ytri aðstæðum að það vcrð- af þéttri ull á hálsi kindarinnar. Hún yrði að
ist neikvætt. Þessu fólki er þrýst til sjálfs sitja á sér, þótt ekki væri nema vegna Amelíu.
sín, ástríður þess eru innibyrgðar, það býr yfir Amelía leit ekki upp. Rósemi hennar truflaði
mögnuðu lífi án nokkurrar ytri túlkunar — Caleb. Það hafði orðið á henni einhver breyting
nokkurs sem slakað getur á spennunni.“ sem hann grynnti ekki í. Breytingin hafði orð-
„já, ég hugsa að mannlegt líf, eða að ið þegar hún fékk að vita að Mark Jordan væri
minnsta kosti mannlegt samband sé ámóta á bæ KJovacz. Það var aldrei hægt að botna í
hrjóstrugt hér og þarna norðurfrá“, sagði þvi hvemig kvenmaður brygðist við hlutunum,
Linda. „Barátta við ytri aðstæður liefur að ekki einu sinni Amelía.
lokum sömu áhrif og viðnámsleysi myndi hafa. „Svona, svona, Amelía! Þorvaldur þarf að fá
Mér virðist hvor kosturinn sem er ámóta eitthvað að drekka. Það er nægur timi að
sljófgandi, hvor um sig skerðir álíka mikið ljúka þessu fyrir myrkur,“ sagði hann við hana.
möguleika mannsins til túlkunar. Það eru eng- Hljómurinti í röddinni var eins og óvænt högg
ar tilfinningar efbir, þegar moldin og skepn- í bakið. Amelía rétti úr sér í flýti og strauk
urnar hafa tekið sinn skerf.“ dökkmórauðan lokk frá augunum. Þessi kunn-
Þau ræddu um bækur og lentu stundum í uglega hreyfing setti á hana álappalegan blæ í
fjörugum stælum. Mark lagði að henm að bili, hún varð aumkvunarlega klunnaleg.
leyfa sér að koma til Gare-fjölskyldunnar með
nokkrar af eftirlætisbókum sinum, og hún sam-
þykkti að ympra á því við frú Gare.
Lindu fannst það kraftaverkl líkast að hafa
rékizt á hann á þessum stað. Mark fannst það
öllu öðru eðlilegra að liafa fundið hana.
„Eg má þá koma í skólann hvaða kvöld
sem er?“ spurði Mark næstum feimnislega. Það
var komiinn tími til að liann færi, og honum
kom á óvart hversu erfitt hcnum reyndist að
skilja'við hana.
„Já, gerðu það,“ sagði hún hlýlega. Þau voru
komin heimund/ir hliðið á Gare-bænum.
Hann leit einkennilega á hana, snerist síðan
á hæli og gekk hratt eftir veginum. Hann leit
einu sinai við, og sá að hún stóð kyrr þar sem
UUIl OC CAMM
B
XJnxur maður kom inn í verzlun, þar sem vorU
seld jólakort. |
— Eijfið þér ekki elttlivað „sentimentait?" s.purði
hann.
— iHérna íer eitt indæit, svaraðl afgreiðslustúlk-
an. „Elna stúlkan sem ég hef elskað.“ I
—- Prýðilegt, ég ætla að fá fjögur stykkl j— nel
við sivuiuin liafa þau sex, ef þér vilduð 'gjöra
svo vel.
— I’ú hlýtur að vera nijög sterk, isagðl Villl, sex
ára gamall, ylð laglega ekkju, sem hafði komið
í heimsókn til nióður hans.
— Sterk? Hvers vegna lieidurðu það?
— Af því að pabbi segir að þú getir vafið öllum
lcarlmöumun hér |í bænum um fingur þér.