Þjóðviljinn - 12.09.1953, Blaðsíða 10

5.0) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 12. september 1953
¥illlgœsér
eftir MAKTHA OSTENSO
85. dagur
Ekki aðe/ns á sumrin
Það er gaman að eiga fall-
egan sumarkjól í fataskápnum,
en ef hann er sjaldan notaður
má telja það lúxusflík. Þess
í stað má nota ódýra bómull-
arkjóla; ef þeir eru fallegir
i sniðinu, má nota þá við ótrú-
lega mörg tækifæri og í þau
fúu skipti, sem þeir eru ekki
nógu fínir, má notast við kjóla
sem geta verið sparikjólar all-
an ársins hring. Á fyrstu
myndinni er til dæmis hvítur
léreftskjóll með bryddingum í
skærum lit og það er fyrst og
fremst sumarkjóll. En ef sami
kjóll er saumaður úr ijósgráu
alsilki og bryddaður svörtu er
þama kominn kjól! sem nota
má allt árið. Alsilki hefur þann
kost að það er hlýtt á veturna
og þó er hægt að nota það
þegar heitast er á sumrin.
Næstu tvo kjóla má eimvg
sauma úr alsilki. Kjóllinn með
víða pilsinu og flegna hálsmál-
inu er sumarlegri, en þó ekki
svo áð hann sé ekki i sínu
gildi sem samkvæmiskjóll á
veturna. Til dæmis má sauma
hann úr dökkbláu eða svörtu
efni og brydda hann með hvítu
gljáandi silkipikké. Kjólinn má
einnig sauma úr tafti og það
er ekki mjög dýrt. Þriðja kjól-
inn má sauma hvort sem er
úr silki eða ull. Bæði má hafa
hann dökkan með ljósum út-
saumi og ljósan með dökkum
útsaumi. Fyrsta og þriðja kjól-
inn má líka hafa með hálf-
löngum ermum ef vill.
íagnstakmörkun
10.46-12.30
^ugardagur 12. sept
ÍhvArfí Hafnarfiörður og ná-
« IIT vl II grenni, Reykjanes.
€sirátt
og Iivítt
Grár bómullarkjóll
getur verið mjög
fallegur ef hann er
lífgaður upp með
hvítum brydding-
um eins og sýnt er
á myndinni.
I mittið er notað
svart flauelsbelti
og þetta er orðinn
dálítill módelkjóll.
Hægt er að fá
lissur og brydding-
ar af mörgu tagi
í metratali og það
er létt verk að
sauma þær á kjól,
einkum á sléttan
flöt. Bogakragarnir
eru stundum erfið-
ari viðureignar.
Gare er sennilega í einhverjum önnum.“ Hún
vissi að Amelía færi lijá sér ef hún rækist á
konuna þama.
,,Ja — hérna.“ Frú Sanbo gat ekki búið
hugsunum sínum orð þessa stundina. Hún varð
alveg hvumsa yfir því að enginn skyldi koma
þjótandi á móti henni eins og liún hefði gert
undir sömu kringumstæðum, og heeini datt ekki
strax í hug að fara heim að íbúðarhúsinu.
Áður ccl hún gat sagt fleira sást til frú Gare
á milli útihúsanna. Hún hélt á einhverju í hvítri
svuntunni. Amelía bar hönd fyrir augu og gekk
í áttina til þeirra.
„Góðan dáginn — frú Gare,“ sagði frú Sand-
bo í sama róm og hún notaði í dagstofunni
sinni innan um brúnu leðurhúsgögnin og ógn-
andi fjölskyldumjviclir. „Þú lítur vel úf eins
og alltaf. En þau egg. Færðu svocia mörg á
hverjum degi?“ Hún virti vandlega fyrir sér
kjól Amelíu, skó hennar og svip.
Amelía brosti og leit fjörlega til Lindu. Hún
hafði ekki verið sérlega hrifin af frú Sandbo
í þau örfáu skipti sem hún liafði hitt hana, en
engu að siður liefði hún boðið hcnni inn, ef
hún hefðj ekki óttazt gagnrýni Calebs. „Ekki
á hverjum degi,“ svaraði hún. „Og hvernig
líður þér, frú Sandbo ?“
„Mér —ekki sem bezt. Þetta hefur verið erf-
itt síðan hann féll frá. Karlmenn eru ómissandi
á sveitabæ. Sveinn er búinn að missa allan á-
huga síðan hann fór til borgarinnar. Hann vill
fara þangað aftur — og hvað getur veslings
kvenmaður gert við því?“ Hún leit heim að
húsinu. Ætlaði Amelía ekki að bjóða hetnni inn
fj'rir?“
„Já, það hlýtur að vera mjög erfitt," sa.gði
Amelía. Hún leit á kýimar sem rásuðu eftir göt-
unni.
„Eg var óratíma að reka þessar beljuskjátur
út af akrinum ykkar, frú Gare. Þær sækja svo
í sætgresið. Eg þarf að láta Svein laga girð-
inguna þegar ég kem heim. Og hvar eru stúlk-
urnar?“ spurði hún og leit rannsakandi í kr'ng-
um sig. Hún hafðj heyrt svar Lindu mætavel.
Amelía sagði henni það.
„Nú, svo að Elín er að sauma. Nýja sumar-
kjóla, eða hvað?“
„Ekki beinlínis. Hvernig líður Dóru?“
„Já henni,“ frú Sandbo setti sig í stellingar
með hendur á mjöðmum, fegin óþrjótandi um-
ræðuefni. Hún hafði óljóst hugboð lun að Am-
elía væri að reyna að losna við hana. „Það er
auma lifið hjá henni. Og hvilikur eiginmaður!
Eg sagði alltaf við hana, af hverju ertu eigin-
lega að giftast hcnum, sagði ég. En hún hafði
sitt fram og svo fór sem fór. Dóra var falleg
stúlka cg góð stúlka. Allir gengu á eftir henni
með grasið í skónum í Loyola þar sem hún
gekk um beina. E!n hvað þýðir að tala við
þetta unga fólk. Hver veit nema Sveinn rjúki
líka að heiman og kvænist einhverri druslu.
Ef Júdit vill ekki sinna hcnum. Ha, ha, ha.
Hvað finnst þér um þau tvö, fiá Gare?“ Hún
flissaði, leit á Lindu og þaðan að húsinu. Eftir
allt þetta málæði hlaut frii Gare að bjóða heimi
inn og jafnvel gefa henni kaffisopa.
„Eg er ekki riss um að Dóru líði mjög illa,
frú Sandbo," sagði Linda. „Eg er búin að
heimsækja hana. Maðurinn hennar lítur góð-í
lega út.“
„Huh. Þú þekkir hann ekki ennþá.“
Amelía greip -þéttar um svuntuna sína. Linda1
tók um handlegginn á frú Sandbo. „Leyfðu mér,
að hjálpa þér að reka kýrnar heim, frú Sandbo.
Þær eru farnar að rása út um allt.“
„Eg vona að yklcur gangi vel með þær,“ sagði(
frú Gare brosandi. „Vertu sæl frú Sandbo.“
Á heimleiðinni gat frú Sandbo ekki gleymt(
gremju sinni yfir því að henni skyidi ekki hafai
verið boðið inn.
„Er það vegna hans? Er hún svo hrædd við(
haiin að hún þori ekki að gefa nágrönnunum
kaffisopa?" spuroi hún Lindu.
„Það er fremur vegna þess að hann er fjar-
verandi," sagði Linda og ræskti sig.
„ Jæja — þá kem ég einhvern tíma þegar hann
er heirna. Þessi skíthæll," sagði húci með á-
herzlu.
Frú Sandbo vissi mætavel hvernig málum
var háttað hjá Garefjölskyldunni, en þegar hún
var leið á lífinu var henni nauðsynlegt að hressa
upp á minníð í sambandi við ýmislegt. Og nú
var hún tvöfaldlega hneyksluð — bæði vegna
þess að hún hafði fengið staðfestingu á ógn-
arstjórn Calebs Gare og vegna þeirrar persónu-
legu auðmýkingar sem hún hafði orðið fyrir.
2.
Júdit hafði ekki gert ráð fyrir að hitta
Svein í Yellow Post. Það var eins og hann
hefði horfið úr huga hennar, vikið fyrir h:num
skuggalegu þönkum sem ríkt höfðu þar síðan
hún heyrði samtalið milli Ameliu og Calebs. Af
einhverri óskiljanlegri ástæðu var hún orðiei
utanveltu í tilverunni.
Sveinn var að semja við kaupmann þegar
Júdit kom auga á hann. Hún tók eftir frjáls-
mannlegu látbragði hans, sá hann fleygja eld-
spýtu úr um opinn gluggann með karlmannlegri,
æsandi handsveiflu. Það var henni nóg að horfa
á hann .... Hún fylltist hatri á sjálfri sér.
Hann leit við og sá hana lialla sér upp að
stóru tunnunni við búðarborðið. Það komu
viprur um munn hennar og hún leit undan.
Sveinn hætti að tala við kaupmanninn og rölti
letilega í áttina til hennar.
„Þetta var þá allt sem þú vildir mér", sagði
liann stríðnislega. Hann reyndi að vera kæru-
leysislegur á svipinn en það voru óstyrkir
drættir kringum munn hans. „Það skiptir mig
engu máli. Ég vil aðeins vita hvar ég stend“.
Júdit leit upp etn gat ekki horft framan í
hann.
„Hlustaðu nú á mig Júdit. Mér er alvara.
Taktu nú ákvörðun á annanhvorn veginn og
hittu mig við tjörnina í kjarrisiu. Ég vil ekki
láta eion eða neinn hafa mig að fífli. Komdu
þangað um leið og þú sækir kýrnar í kvöld“.
„Ekki í kvöld — annað kvöld“, sagði Júdit
stuttaralega og sneri sér að Johannescn.
Sveinn gekk ringlaður á brott. Hann hefði
getað unoið eið að því í hjarta sínu að Júdit
elskaði hann. En hún var undarleg. Hvað hafði
hann unoið til þess að hún skyldi forðast
hamr? Ekkert sem hún hafði ekki stuðlað að.
Hann langaði mest af öllu til að neyða hana
til að verða samferða heim, neyða hana til að
láta undan .... Morguninn var tær og hreinn
og mildur vindblær. Það væri unaðslegt að
fylgjast með henni. Hann gæti sagt henni frá
borg'oni, þar sem hann hafði unnið áður og
ynni eftir að þau væru gift. Hann gæti — nei
þetta var tilgangslaust. Sennilega gæfi hún
homun svipuhögg ef hann yrti aftur á liana.
Júdit reið heimleiðis í mikilli geðsliræringu.
Ef hún krefðist þess að Amelía segði sér hvað
stæði í vegi fyrir giftingu þeirra Sveins gat
UW OC CWWI
Tveir kaupmonn, annar ungur en hinn gamall
vei-zJuðu í kauptúni nokkru.
Engir vinir voru þeir, en töluðust þó við
Það orð lá á yngri kaupmanninum, að hanr
hefði íkveikjur á sanivizkunni.
Gamli kaupmaðurinn hafði verið lasinn nokk
urn tíma og haldið sig inni.
Þegar hann fer að hafa útivist. mætir hanr
eitt sinn yngri kaupmanninum ,sem spyr hann
hvernig heilsan sé.
Sæmileg, svaraði hann.
í>ú ert nú orðinn kalkaðúr, gamalær og minnis
■laus, segir þá yngri kaupmaðurinn.
Minnis’aus! s-varaði hinn. Þú kveilctir í bátnurr
1931 og húskofanum 1938. — Nei, minnið e:
ágætt!