Þjóðviljinn - 20.09.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 20. september 1953

Villigœsir
eftir MARTHÁ OSTENSO
\
43. dagur
EfniS umfram allf
Á myndinni er módelkjóll
frá Jane og Germaine sem
eingöngu byggir á sjálfu kjól-
efninu. Aðaláherzla er lögð
á að efnið njóti sín sem bezt
og hvítt pique með grænum
teikningum þolir það líka. —
Grænt belti í mittið og hvítur
OsfbrauS
Allskonar ostabrauð er mjög
vinsælt á kaffiborð. Hér kem-
ur uppskrift sem all’-r geta
notfært sér, því að við hana er
aðeins notuð venjuleg steikara-
panna. Hveitibrauðsneið er
smurð með smjöri, ofaná liana
er lögð þykk ostsneið og yfir
hana er lögð önnur hve'ti-
brauðsneið. Gott er að leggja
brauðið í pressu dálitla stund.
Síðan er það skorið í ræmur,
sem eru steiktar í smjörlíki á
pönnu og sárið látið snúa að
feitinni. Bezt er að bera þetta
fram heitt.
kragi er eina skrautið og kjóll-
inn er svo einfaldur að mað-
ur getur saumað hann sjálfur
án mikillar fyrirhafnar. Aðal-
atriðið er að efnið sé fallegt
og falleg efni er hægðarleikur
að fá. Það er ekkert skilyrði
að það sé franskt módelefni.
Til eru mörg falleg mislit efni
Alveg öfugf
Litlu húfuhattarnir úr taui
með breiðu stroffi að neðan
hafa náð miklum vi.nsældum
og hafa sézt í ótal útgáfum.
En hið gagnstæða sem sýnt
er hér á myndinni er ekki
eins algengt og það er ekki síð-
ur fallegt. Það er hekluð húfa
með breiðum flókakanti sem
minnir á hattbarð. Kanturinn
er örlitlu breiðari að framan
en aftan og það er bæði fal-
legra og þægilegra. Gamall
flókahattur getur því endað
ævi sína sem kantur á hekl-
aðri húfu og úr því getur orð-
ið dásamlega ódýr vetrarhatt-
ur.
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Sunnudagur 20. sept.
Austurbærinn og mið-
■ ulíVíill bærinn miíli Snorra-
brautar og Aða’strætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
Mánudagur 21. sept.
5hv£i*fi Vesturbærinn frá Að-
• nveíll alstræti, Tjarnargötu
og Bjarkargötu. Melarnir, Gríms-
etaðaholtið með flugvallarsvæðinu,
Vesturhöfnin með Örfirisey, Kapla-
íkjól og Seltjarnarnes fram eftir.
sem eru með svo sterkum og
mynstrum að
þau fara bezt í slétta kjóla og
er að minnsta kosti fljót-
legt að koma sér upp svona
flík.
Haframjölskaka
120 g smjörlíki
90 g sykur
1 egg
80 g haframjöl
75 g hveiti
1 tsk lyftiduft
Smjör og sykur hrært sam-
an. Egginu bætt út í ásamt
haframjöli og hveiti og lyfti-
dufti. Deigið er allþurrt og
því er skipt í tvö vel smurð
lagkökumót. Botnarnir eru bak-
aðir við vægan hita. Síðan eru
þeir lagðir saman með sultu-
taui. Gott er að nota abrí-
kósumauk með þessari köku
og sérlega ljúffengt að blanda
í það þeyttum rjóma.
Hér er mynd af nýrri gerð af
leikgrind, sem fyrst og fremst er
ætluð til að nota undir beru lofti.
Grindin er sexhyrnd og hægt er
að taka hana sundur í sex hiuta.
Hiutarnir eru settir saman með
mjóum prikum, sem stungið er
niður i lio’.u og ætlunin er að þau
séu rekin niður í jörðina, og
grindin þarf þvi helzt að standa
á grasflöt, annars kemur hún
ekki að gagni. Pyrir bragðið er
grindin ekki eins hentug, þótt
hún sé sjálfsagt ágæt til síns
brúks.
Svo sá Linda að Júdit tók snöggt viðbragð.
Caleb var ikominta upp að fjárgirðingunni og
kallaði til hennar. Júdit kallaði á Pésa og hann
elti hana heimleiðis og kindumar voru eftir í
girðinguuni. Linda sá stúlkuna yppta öxlum
í samtali sínu við Caleb, hrista síðan höfuðið og
halda heim.
Júdit kom inn með leiftraadi augu. Hún
flýtti sér framhjá Lindu án þess að yrða á
hana.
„Hvað gengur nú á?“ spurði Elín og leit upp
frá bakstrinum.
„Svei. Ég held þér megi standa á sama. Þú
segir hvort sem er, að hann hafi á réttu að
standa. Ykkur stendur víst báðum á sama hvað
verður um kindurnar", sagði hún um leið og
hún lét fallast niður í stól í eldhúsinu. „Það
kemur arnað hvort fárviðri eða haglél eða
hvort tveggja — og hann heldur að hann geti
komið í veg fyrir það með þvi að láta eins
og ekkert sé. Og þess vegna vill hann ekki að
lömbin séu sett í hús. Það er e.kki nóg með að
hamn sé illmenni — hann er brjálaður líka“.
Þungt þrumuhljóð heyrðist. Martekm og Karl
komu inn og Amelía andartaki siðar. Grænleiti
bjarminn bætti við sig rauðleitum og gráum
litbrigðum. Nokkrir regndropar féllu á eldhús-
gluggann. Amelía hleypti hvolpinum Pésa inn
og lokaði síðan eldhúsdyrunum. Caleb var ó-
kominn. Það sást til hans út um gluggann þar
sem hann rölti um húsagarðinn og leit ekki
einu sinni upp.
Nýjar þórdunur ætluðu allt um koll að
keyra. Linda greip báðum höndum fyrir eyr-
un. Hundurinn vældi og skreið undir hross-
hárssófann í setustofunni. Svo skall óveðrið á.
Stormurinn hristi gamla húsið á grunni, það
glamraði í gluggarúðuum og hvein í trjákrón-
unum. Ef til vill yrðu trén til að skýla mat-
jurtagarðinum. Kindumar voru úti og lömb.n
leituðu skjóls undir þeim. Regnið helltist nið-
ur. Nú var koldimmt úti nema þegar eldinga-
leiftrum brá fyrir. Þrumuhljóðið var stanz-
laust. Marteinn kveikti á ljóskerinu í eldhús-
inu og þau sátu öll og biðu. Caleb var enn ó-
kominn.
„Haglélið er víst liðið hjá,“ sagði Elín sem
stóð við gluggann.
„Og þetta var ekki fellibylur — mér sýna-
ist ég sjá skýstrók, en það var of dimmt til
þess að hægt væri að greina það nákvæmlega,"
sagði Júdit.
Um leið heyrðist þruma, sem virtist ótrúlega
nálæg. Húsið skalf og nötraði.
„Hlaðan“, hrópaði Elín. Þau ruddust öll að
glugganum skelfingu lostin. Þau gátu ekki séð
neitt.
Marteinn opnaði dymar og fór út. Andartaki
síðar kom hann inn aftur, holdvotur. „Það var
dælan,“ sagði hann og þau drógu öll andann
léttar. Júdit rak upp óstyrkan hlátur og Elín
leit ásakandi á hana.
„Það er svo sem nógu slæmt,“ sagði Karl
sem sat á gólfinu.
Amelía hafði í huganum séð Caleb liggja
dauðan á hlöðugólfinu. Hún titraði frá hvirfli
tii ilja.
. Stormurinn hélt áfram með svipuðum ofsa
í hálfa klukkustund; hætti síðaa jafnskyndi-
lega og hann hafði byrjað. Loftið varð tært
og svalt; skýin stefndu hratt í austurátt undan
viodi sem náði ekki til jarðar. Ilvolpurinn Pési
skreiddist framundan sófanum.
Enginn hafði m'anzt á Caleb. Þegar allt var
um garð gengið kom haim hljóðlega inn i
húsið.
„Jæja, þá! Það var dálítill blástur, ha?
Þetta var ekkert haglél að ráði; þeir fá það
allt fyrir austan,“ sagði hann.
Skömmu síðar fór Júdit út og það var hörku-
glampi í augum hennar. Hún gekk að fjárgirð-
ingunni, þar sem kindurnar hímdu rennvotai
og kaldar. Hún tók eitt lambið upp og þrýst
því að sér. Svo leit hún upp og sá mann í
indíánahesti ríða inn um hliðið. Hún þekkt
hestimn.
„Geitaglámur," sagði hún við sjálfa sig.
2.
Elín kom út úr húsinu. Þegar hún sá reið-
manninn nam hún snögglega staðar og greij
sanoan höndum.
Hann steig af baki og smeygði beizlinu upi
á girðingarstólpa. Svo gekk hann seicilátur o.e
stórstígur í áttina til Elínar og tók á leiðinn:
af sér barðastóra flókahattinn.
,,Eg er kominn aftur, Elín, eins og ég sagði,‘
sagði hann við liana lágri röddu. „Þú virðisl
undraadi," Hún hafði rétt hocium höndina
eins og í leiðslu .
„Eg var ekki — viss,“ tautaði hún.
„Eru allir heima?“
Elín kinkaði kolli og lagfærði á sér gleraug-
un. „Viltu ekk{ koma inn? Hvar varstu meðan
óveðrið geisaði?“
„Hvar ég var?“ sagði hann hlæjandi meðan
þau gengu samhliða heim að húsinu. „Hest-
ur'nn mkin og ég getum alltaf fundiö skjól
fyrir stormi.“
Hann sagði henni að hann kæmi alla leið frá
vötnunum að sunnan og hefði tjaldað á næt-
urnar og ætlaði að halda því áfram þangað
til hana kæmi að nyrstu veiðistöðinni við
stóra fljótið.
„Ætlar þú að koma?“ hvíslaði hann rétt áður
en hún opnaði húsdyrnar.
Elín leit niður fyrir sig. Hann var blakkur á
hörund, augun einkennilega strengd og gul-
græa á lit eins og augu í geit. Hann var skozk-
ur og örlítið indíánablóð í æðum lians og hafði
verið vinnumaður hjá Ca.leb Gare í þrjú ár, en
fór frá honum fyrir einu ári.
Þau gengu innfyrir og Caleb kom auga á
hann.
„Ja héma —“ sagði hann og gekk til móts
við han*i til að heilsa honum með handabandi.
„Er ekki Malcolm kominn aftur. Hvernig líður
þér — hvemig líður þér?“
Malcolm brosti og heilsaði Amelíu og Mart-
eini. Með innileik sínum vildi Caleb sýna að
koma hans kæmi engum úr jafnvægi — þótt
allir í f jölskyldunni hefðu grun um að Malcolm
væri Elínu hugstæðari ea hún gæti nokkru
sinni látið uppi. Elín stóð afsíðis og smurði
kexið, sem hún hafði tekið út úr bökunarofn-
inum meðan Malcolm svaraði spurningum Cal-
ebs um ferðalagið.
„Getum við ekki hýst Malcolm i nokkra daga,
mamma?“ sagði Caleb og sneri sér að Ameliu.
„Þú hefur gott af að hvíla þig áður en þú legg-
ur af stað aftur.“
Malcolm þakkaði honum fyrir en hana sagð-
ist hafa lofað að hjálpa Eiríki Bjarnasyni við
bátasmíðar og hann yrði að halda ferð sinni
áfram um kvöldið.
Béíuf litli, sjö ára aS aldrl, á að fara í skól-
ana innan fárra öaga Tækifærið er. því notað
til að spyrja liann livað liann ætii að verða
þegar hann verður stór.
Ætlaröu að verða kaupmaður eins og pabbi
þiun?
Nei, ég ætla að verða prestur, svarar Fétur.
l>á vérður þú að vera duglegur í skólanurti
Nú, var pabbi þá ekki duglegur þar?
Hvernig líkar yður við Beethoven, ungfrú?
Ó, hann er agalega sætur. En það er erfitt
að dansa eftir honum.
Já, Jón minn var góður maður. Ég' mun hugsa
um hann til æviloka, ef ég á annáð borð lif
svo lengi, sagði ekkjan.