Þjóðviljinn - 24.06.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 24. júní 1954
INNAN
YÍÐ
MÚRVEGGINN
EFTIR A. J. CRONIN
32,
heimlei'ðis á kvöldin eins cg ung gyðja — og hún fyllt-
ist skelfingu, minningar um afstaðnar skelfingar flykkt-
ust að henni, hún herti gönguna og andíit hennar varð
eins og stirðnað. En í dag gegndi allt öðru máli, og ef
til vill var það hættulegra þess vegna. Kafði hún ekki
sett sér lífsreglur, beizlað tilfinningar sínar?
En þegar leið á daginn var hún farin að segja við
sjálía sig, að það gæti ekki komið að sök þótt hún þægi
boð Páls. Hann virtist ekki hafa neinn sérstakan áhuga
á henni — framkoma lians hafði ævinlega verið frjáls-
■ íeg og vingjarnleg og ekkert fram yfir bað — hann hafði
aldrei litið til hennar tvíræðu augnaráði né snert hönd "
hennar. Hún mátti ekki vera of ströng við sjálfa sig
þótt hún hefði gert heitstrengingu í sálarangist sinni.
Þegar minna varð að gera í verzluninni og henni gafst
tækifæri til að tala við Pál, gekk hún til hans og sagðist
þiggja bcð hans með þökkum cg hvort hann vildi sækja
hana um tvöleytið.
Og eftir hádegi daginn eftir í sól og blíðu gekk Páll
eftir Ware torgi. Hverfið í nágrenni verzlunarinnar var
rólegt og virðulegt. Við glugga' sumra húsanna voru
málaðir blómakassar og það setti fjörlegan svip á gamla
götuna. Þegar hann kom að liúsinu nr. 61 opnuöust
dyrnar og Lena köm út í dökkri sparikápu og rneð hatt
og gekk niður stéttina sem lá milli grænna járngrinda
út að strætinu. í dyrunum fyrir aftan haná' var full-
orðna konan, sem hann hafði áður séð koma til móts
við Lenu á götunni, og nú ákvað hún allt í einu að koma
út á götuna íka og kynna sig fyrír Páli.
„Ég er. frú Hanley“. Hún brosti og rétti fram gigtar-
krenpta hönd. „Ég hef heyrt Lenu mimiast á yður.
* Hún var um fimmtugt, gráhærð, mjög lítii vexti og
svo kreppt af gigt aö hún varð að halla höfðinu aftur
á bak' til að líta á Pál. Þrátt fyrir stirðleikann var hún
fjörleg og hress í framkomu cg augu hennar voru hýr og
glaðleg.
„Mér er sagt að þér séuð mikill tónlistarmaður“, sagði
hún og horfði enn skærum augum í andiit hans.
p4?Í skellihló.
■ „Ég hamra dálítið á píanó. Ég er ekki meiri tónlistar-
■ maðiir en maðurinn sem snýr sveifinni á lírukassanum“.
„Jgeja, en ég er feginn því að þér takið Lenu með yður
út. I-Iún fer aldrei neitt. Ég vil ekki tefja ykkur — mig
langaði aðeins til að heilsa yður“. Það var eins og frú
Hanlej/ væii ánægð, því að hún leit af Fáli og brosti
blíðlega tU Lenu. „Skemmíið ykkur vel“.
Húá staulaðist aftur heim að húsinu og gekk með
erfiði^munum upp tröppurnar. «■
1 Þegar dyrnar lokuðust lögðu Páll Óg Lena af staö.
Þau: óku í rauðum sporvagni eftir Ware stræti sem
sunnudagskyrrð hvíldi yfir, yfir Leonard tcrg og eftir
Garland Road þar sem rauð einbýlishús stcðu í gróður-
sælum görðum. Grasgarðurinil var yzt í þessu hverfi, og
við endastöðina fóru þau úr og gengu síðan inn um
skrautlegt aðalhliðið. j
„Verra gæti það verið“, sagði Páll brosandi viö Lenu
þegar hann var búinn að virða fyrir sér gangstígana,
trjágöngin sem lágu að vatni í fjarska og hin íjölmörgu,
smekklegu gróöurhús sem dreift var um víðáttumikið
svæöið. „Það er ekki mikiö aö sjá úti uin þetta leyti árs,’
en við skulum samt ganga svolítið um áður en við skoð-1
um gróðurhúsin. Og, Lena, mig langar til að segja þér,
að þú lítur einstaklega vel út í dag“.
Hún svaraði þessum hrósyrðum hans engu. En þetta
var alveg satt og hann hafði tekið eftir þvi strax og hann
sá hana, á sama hátt og hann tók eftir áhugaaugna-
ráðum fólksins sem þau mættu. Hann hafði aldrei séð
hana í öðru en einkennisbúningnum og slitnu hvers-
dagskápunni, aldrei gert sér ljóst hve hún bjó yfir mikl-
um þokka og persónuleik. Hún var eins og önnur per-
sóna í dag — og svo óvenjuleg, húðin hrein og skær,
hárið þykkt með hunangslit, vaxtarlagið glæsilegt og
limaburðurinn frjálslegur. Augu hennar haföi hann
aldrei fyrr séð 1 dagsbirtu en þau voru dökk og mó-
kembd. Sérkennilegast var þó ef til vill látleysið í fram-
komu hennar og svip, sem var bæði viröulegt og hríf-
andi. Hann fylltist skyndilegri forvitni um hagi hennar.
,,Segið mér eitthvað um sjálfa yður, Lena .... um fjöl-
skyldu yðar .... heimili yöar“.
Andartak leið, síðan leit hún út yfir glitrandi vatns-
yfirboroið milli hávaxinna, lauflausra trjánna og sagði
honum í stuttu mái að hún hefði fæðzt í Sleescale,
fiskibæ við austurströndina — þar sem hinir sænsku
forfeður hennar hefðu setzt að fyrir mörgum árum. FaÖ-
ir hennar hefði misst konuna þegar Lena var sjö ára,
hann hefði átt hlut í síldarbát og orðið fyrir öllum
þefm óhöppum sem því geta fylgt. Veiðin fór smáminnk-
andi og útgerðin gekk mjög illa. Hefðu þau ekki rekið
smábúskap hefðu þau ekki getað lifað, og litli búgarö-
urinn þejrra, sem stcð á hrjóstrugum melum við Noröur-
sjóinn nægði að lokum ekki til að halda fjölskyldunni
saman. Þegar faðirinn dó fóru bræður hennar tveir úr
landi til að leita hamingjunnar á hveitiekrunum í Mani-
toba — og nú voru þeir orðnir sæníilega efnaðir bændui
í Ke.nada. Áður en þeir fóru var hún komin 1 góða stöðu
svo að þeir þurftu ekki að bera kvíðboga fyrir henni
Átján ára að aldri hafði hún komið til Astbury, hress-
ingárhælis tuttugu mílum austanvið Worthley og vann
þar á skrifstofu gistihússins.
Það varð nokkur þögn þegar hún haföi lokiö máli sínu.
Gttjur
Ætlarðu að vera við opnun
b ómasýnincarinnar?
Æt’i það. Eg er hræadur um að
það verði svoddan ös og hávaði,
að ég er að hugsa um að lilusta
bara á það í útvarpinu.
—O—
Adam og Eva voru að skíra
dýrin á jörðunni.
Adam: Kvað eigum við að kalla
þetta lit’a' dýr?
Eva: Mér hefur komið til hugar
að kalla það kanínu?
Adam: Kversvegna kaninu?
Eva: Af því það er svo likt
kanínu.
—O—
Hann: Eg sparaði mér mik’a
peninga i dag.
Hún: Það þykir mér vænt unt
að heyra — hvernig fórstu að
þvi?
Eg gaf bonum Jóa upp sku'tíina
í staðinn fyrir að fara í mál.
—O—
Lííið er harmleikur fyrir þá
sem finna til, en gamanleikur
fyrir þá sem hugsa. — (La Bruy-
ere).
aa Dðia ryKsip i
?
Fyrir nokkru kom ég í heim-
sókn til vinkonu minnar og hún
var einmitt að ryksjúga hjá sér.
Jlún lauk við verkið meðan ég
horfði á og mér til undrunar sá
ég, að vinkona min notaði sama
fótinn á ryksugunni við allt sem
hún gerði. Mér þótti þetta und-
arlegt, því að hún var með ný-
tízku ryksugu sem ótal fætur
fylgdu.
Við spjölluðum um þetta á
efíir og ég spurði hana hvers
vegna hún skipti ekki um fætur
á ryksugunhi, fyrst hún ætti
þá til. ,,Það borgar sig ekki“,
sagði hún og bætti við: „Það
skiptir engu má!i hvort maður
notar þennan vfótinn. eða hinn“.
Eg spurði haria nánar út úr og
hún viðurkenndi áð hún hefði
lítið gert ,?.ð þvi að reyna hina
mismunandi fætur. Það væri
allt of flókið og hún hefði fleygt
leiðarvisinum fyrir löngu.
Fyrst í stað hé!t ég að þetta
væri einsdæmi en nokkru síðar
hittumst við nokkrar húsmæður
og ryksugur voru einmitt á dag-
skrá, og af beim sem viðstadd-
ar voru, var aðeins éín auk'mín
sem skipti um fætur á ryksug-
imni. Af samtalinu kom í ljós
að það voru aðeins örfáar konur
sem notfærðvi sér ryksUgurnar
ti! fiillnnstu. Aðeins ein ryksaug
gólfin áður en hún þvoði þau.
Hinar litu á það sem tvíverkn-
að og litu svo á að óþarfi væri
að nota ryksuguna. Þær höfðu
ekki athueað bað að maður
smarar sér m.ikinn gólfþvott með
bví að renna ryksugunni yfir
"ólfin á*<<r r-r ná vnn lausu
rvki, brauðrroh’m op bvíumlíku,
Ryksuva »r ? raun'nni dásam-
legt tæki o<r bún getur., létt hvís-
mæðrum störfin { miklu rikara
mæli en bær bafa mar<?ar hveri-
ar gert sér lióst. Þoð borgar sií?
fyrir húsmóður að gera tilraun-
ir með ryksugvna sína, og þegar
Imaðux hefur komizt að raun
um að í stað þess að þvo gólf-
in þrisvar í viku þarf ekki að
þvo þau nema einu sinni en
nota ryksuguna til að sjúga upp
lausa rykið í hin tvö skiptin, þá
fer ryksugan að koma að reglu-
lega góðu haldi.
Eitt er það sem margar hús-
mæður vanrækja, og það er að
tæma ryksuguna. Það á að tæma
hana oft og hún á ekki að vera
full af ryki, því að þá dregur
hún rykið ekki eins vel upp.
En ef hún er vel hirt þá verð-
ur alveg óþarft að sóna og bursta
á venjulegu heimili. Aðalkost-
ur ryksugunnar er einmitt sá,
að maður losnar algerlega við
rykið, en þegar sópað er og
burstað á annan hátt fer megnið
af rykinu upp í loftið og út í
herbergin. Það eru enn allt of
margar konur sem kunna ekki
að notfæra sér ryksuguna sína,
og það er hálfskammarlegt fyrir
okkur konurnar, áð það er býsna
oft maðurinn í húsinu sem tekurj
til sinna ráða og kennir konunni,
að nota ryksuguna. Við verðum
að fara að læra þetta sjálfar.
ú

Við sem eigum sumarleyfið fram-
undan lítum ágirndaraugum á
þennan hentuga búning. Stutt-
buxurnav eru einliíar með stór-
um vösum að framan og hæfi-
lega síðar til þess að hægt er
að hjóla í þeim án þess að virð-
ast ósæmilega léttklæddur.
Blússan er með skyrtusniði úr
röndóttu bómullarefni og vasa
á brjóstinu. Hana má hafa lang-
erma eða stutterma eftir vild.
Hentugra er að hafa hana með
löngum ermum, því að alltaf er
hægt að bretta upp á ermarnar.
Herðatré fyrir blússur
Nú er farið að framleiða herða-
tré sem æt!uð eru undir fjórar
blússur. Ilerðatréð samanstendur
af krók og undir honum er
] stöng með fjórum litum herða-
trjám hverju undir öðru. Hvert
auga er ætlað undir herðatré
með blússu á og það er hægt að
hengia fjórar blússur hverja fyr-
ir neðan aðra og það fer ekki
meira fyrir þeim en einni. Neðst
er hringur sem taka má í ti! að
draga stöngina út og þá er hægtj
að taka hvaða blússu sem mað-
i
ur vill án þess að þurfa að færa
hinar blússumar til. Þetta virð-
I
ist vera kostagripur fyrir þær^
sem hafa lítið rúm í fataskáp-.
unum sínum
Fiskfars-
steik
% kg gott fiskfars sem er dá-
lítið þétt í sér mótað eins og
steik, litlar, þunnar reyktar
fleskræmur dregnar í það. Steik-
in siðan lögð í vel smurða ofn-
skúffu og brúnuð í ofninum við
góðan hita. Sjóðandi vatni og
salti bætt á og steikin steikt í
%—% klst. og ausið á hana með
jöfnu millibili. Soðið upp á ofn-
skúffunni með grænmetisvatni
og mjólk og úr soðinu búin til
brún sósa sem borin er fram
með steikinni ásamt soðnum
kartöflum og salati.