Þjóðviljinn - 20.07.1954, Side 10

10) _ ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 20. júlí 1954
INNAN
VIÐ
MÚRVEGGINN
EFTTR A. J. CRONIN
53.
sem var lykillinn að velgengni hans. Hann var ósveigjan-
jlega heiðarlegur. Eitthvað í fari hans var ósnertanlegt
og óskiljanlegt. og Sir Matthew hafði aldrei getað átt-
að sig á honum til fullnustu.
Hann mundi vel eftir því að í kvöldverðarboði heima
hjá honum í Grove Quadrant, hafði hann tekið Gra-
hame frá hinum gestunum til þess að sýna honum
Constablemyndir sínar, vegna þess að hann vissi að hann
hafði áhuga á listum og vildi vaxa í augum hans. Gra-
hame hafði verið mjög kurteis, en samt hafði Sprott
orðið var við áhugaleysi fyrir þessum dýrgripum hans —
rétt eins og þeir væru sviknir. Loks hafði þessi tilfinn-
íng orðið svo sterk að hann sagði:
„Jæja, drengur minn .... sem listunnandi .... öf-
undarðu mig ekki?“
Grahame hafði brosað alúðlega.
„Því skyldi ég gera það ...... þegar ég get horft á
jafngóðar myndir handan við skemmtigarðinn, í lista-
safninu?“
„En fari það kolað, maður .... “ hafði Sprott sagt.
„Þú átt ekki myndimar á listasafninu."
„Ekki það?“ Grahame hafði haldið áfram að brosa og
Sir Matthew yarð undarlega órótt innanbrjósts. „Eru
stærstu listaverkin ekki eign okkar allra.“
Minningin um þetta gerði Sprott dálítið gramt í geði,
en um leið hættu mennirnir að spila og ósjálfrátt gaf
hann Grahame merki um að koma.
Andartaks hik sást á Grahame; svo gekk hann yfir
salinn.
„Seztu hjá mér,“ sagði Sprott mjög innilega. „Ég er
einn.“
„Ég er búinn að drekka te.“ Grahame brosti kurteis-
lega.
„Seztu samt niður andartak. Við tveir sjáumst ekki
nærri nógu oft.“
Kurteisisbrosið hvarf ekki af andliti Grahames og
hann settist á stólbrík.
„Já,.það er ágætt,“ sagði sir Matthew og fékk sér nýj-
an brauðsnúð. „Ég bít ekki eins og þú veizt. Þrátt fyr-
ir allt umtalið í þessum klúbb.“
„Ég get fullvissað þig um,“ sagði Grahame dálítið
vandræðalegur en mjög kurteis, „að eftir því sem ég veit
bezt.......“
Sprott hló kæruleysislega en dálítið hærra en hann
ætlaði sér.
„Varst þú ekki að tala um mig fyrir andartaki við
hina mennina þarna? Þú getur ekki slegið ryki í augun
á sérfræðingi eins og mér.“ Sprott vissi að þetta var of
langt gengið, en hann gat ekki annað. „Ég hef ekki til
einskis fengizt við afhjúpanir í öll þessi ár.“
Það varð þögn; hann dreypti enn á tebollanum sínum.
„Skilurðu, Grahame, maður kemst ekki upp í mína
stöðu án þess að fjöldi bakbíta safnist á hæla hon-
um og bíði eftir tækifærinu til að hrópa „Úlfur“. Það
þarf ekki annað en ábyrgðarlausan fávita á borð við
George Birley til að koma þeim af stað. Ertu ekki sam-
mála?“
„Ég sá aðeins örstutta frétt um málið í Courier,“ sagði
Grahame með hægð. „Ég hef ekkert hugsað um það.“
„Þetta var ekki annað en lævísleg aðferð til að vekja
á sér athygli. Enginn hafði hugmynd um neitt fyrr en
Birley stóð upp í þinginu. Innanríkisráðherrann varð
ofsareiður. Sama kvöldið var veizla hjá einhverjum af
Duncasterættinni. Kona Birleys var þar og sagði svo aö
aö fjöldi manns heyrði: „Ég hef alltaf vitað að Georg
var asni. En ég hélt þó að hann hefði vit á að standa
ekki í svona skítkasti.“ Hefurðu nokkurn tíma vitað ann-
an eins fábjánahátt? Mér er sagt að þeir vilji ekki hafa
hann í kjöri við næstu kosningar.“
Það varð stutt þögn. Grahame horfði niður fyrir sig.
Loks sagði hann:
„Ef til vill hefur tilgangur hans verið heiðarlegur. A‘ö'
minnsta kosti er betra að vera fífl en þorpari, finnst þár
ekki?“ Hann leit á úrið sitt. „Þú verður að afsaka, en ég
verð að fara.“ Hann reis á fætur og kvaddi kurteislega.
Sprott var skuggalegur á svip þegar hann hellti aftur
1 tebollann og honum fannst teið rammt á bragöið. Þetta
samtal hafði síður en svo orðið honum til ánægju og
með hinni skyndilegu brottför hafði Grahame á einhvern
hátt sýnt honum lítillækkun. Við þessa hugsun varð
svipur hans hörkulegri og hann fylltist reiði. En hafði
hann ekki á liðnum árum sigrazt á meiri erfiðleikum,
lifað af dýpri illgirni?
Hann fór að hugsa um sigra sína, hann rétti úr sér,
skaut neðtri vörinni fram og „réttar“-svipurinn kom á
hann á ný. Hann iðraðist þess að hafa látið andartaks
veiklyndi ná tökum á sér. Var hann að tapa sér? Ætti
hann að gefast upp á þröskúldi þingsins, þegar frekari
tign og frami voru í seilingslengd frá honum? Nei ....
og þúsund sinnum nei.
Hörkulegur á svip reis hann á fætur og fór út úr
klúbbnum. Dyravörðurinn kom með vingjarnlega at-
hugasemd um veðrið. Sprott svaraði engu til. Hann fór
inn í leigubíl og skip>aði manninum stuttaralega að aka
til Grove Quadrant.
Þegar heim kom opnaði hann útidyrnar og honum til
undrunar kom kona hans til móts við hann í ganginu-
um. Hún kyssti hann og hjálpaði honum úr frakkanum.
„Elsku Matthew, það bíöur ungur maður eftir þér í
bókasafninu. Hann hefur verið svo þolinmóður ....
viltu ekki tala við hann fyrir kvöldmatinn?“
Hann lyfti brúnum. Það var komið fram á varir hans
að segja, að hann vildi ekki hafa neinn átroöning á
heimili sínu. En af því að hann unni henni svo mjög,
sagði hann ekki neitt. Hann kinkaði kolli og gekk inn
í bókaherbergið.
Tuttugasti og áttundi kafli.
Bókaherbergið var fallegt herbergi, með mjúku rjóma-
litu gólfteppi, fjölda bóka og fallegum tréskurðarmynd-
um á veggjunum. Páll hafði beðið þarna hreyfingarlaus
eins og stytta í um það bil tíu mínútur. Kona sir Matt-
hews hafði sjálf vísað honum inn, lagleg kona um

WyV' m - --wr
mæzM
OC CAM^N
Eins og kunnugt ei . a.r Byron
lávarður haltur ai'.a ''a.-vi, Hann
var afarviðkvæmui- 'íyrir þessu
lýti sínu, og eru til margar sög-
ur um það. Eitt sinn er hann
bjó skammt frá Genúa á Italíu,
heimsótti hann gamal' vinur, og
tóku þeir sér gönguferð um hal!-
argarðinn í góðviðrinu. Allt í
einu nemur Byron lávarður stað-
ar og segir upp úr þurru:
Nú ertu áreiðanleg.-j aS horfa á
fótinn á mér.
Vinurinn svaraði: Kæri vinur,
enginn manneskja heiminum
horfir á eða hugsai um neitt á
yður nema höfuðið
—O—
Eitt sinn voru nokkrir sam-
verkamenn Linko ns að r:eða um
líkamsgai'a eins fé'aga síns og
samstarfsmanns. Er þeir voru
sem niðursokknastir í umræð-
urnar, bar Linkoln þar að. Einn
þeirra spurði forsetann, í fram-
haldi umræðnanna, hve iangir
hann áliti að fót'eiigir manna
ættu að vera.
Eg ar þeirrar skoðunar að í
þessu tilliti sé það nokkuð heil-
brigt sjónarmið, svaraJði forset-
inn, að þeir nái frá búk við-
komandi manns niður á jörðina.
Eiginmaðurinn var á heimleið
síðla nætur og var drukkinn.
Hann ta aði þannig við sjá’fan
sig:
Ef konan min verður á fótum
þegar ég kem heim. ætia ég að
skamma hana, eða hvaða rétt
hefur hún til að hanga uppi um
nætur og eyða ljósmetinu. Ef
hún verður sofnuð. ætla ég líka
að skamma hana, eða hvaða rétt
hefur hún til að hátta á undan
mér.
1 sumarsól
Kjólarnir á myndinni eru ein-
kennandi fyrir sumartízkuna í
ár. Það eru unglegir oé látlaus-
ir kjólar, sem konur á öllum
aldri geta gengið í, svo framar-
lega sem þær hafa vaxtarlag til
bess. Sköpulagið skiptir hér
meira máli en aldurinn. Aftur á
móti eru höfuðfötin sem stúlk-
urnar eru með miðuð við ungar
stúlkur; þau fara ekki vel við
andlit sem æskublóminn er
horfinn af.
Ef nánar er litið á kjólana
má sjá að kjóllinn með slaufun-
um á vösum og ermum er ungl-
ingslegri, en hinn kjóllinn með
sléttu ermalausu blússunni er
ekki bundinn neinum sérstökum
aldursflokki. Mjóa beltið í mitt-
ið fer vel við sléttu blússuna,
enda er oft erfitt að láta beltis-
lausan kjól fara vel í mittið,
Á báðum kjólunum eru víð og
efnismikil pils.
Hýtt Beyersblað
Heimilisþættinum hefur bor-
izt 7. hefti af tízkublaði Beyers
og er það fjölbreytt að vanda.
Mest ber á sumarkjólum, sól-
kjólum og strandfötum. Nokkrir
snotrir kjólar eru þarna handa
feitlögnum konum, ennfremur
smekklegur barnafatnaður og
saumamynstur og prjónaupp-
skriftir. Þarna er líka að finna
ýmsar kærkomnar leiðbeiningar
varðandi meðferð á nýtízku kjól-
efnum þegar þau eru þvegin og
strokin og loks ýmis heilræði
um hirðingu á feitu og þurru
hörundi. Þarna kennir því
margra grasa. Blaðinu fylgja
snið að öllum flikum eins1 og
venjulega og verðið er 9 krónur. f
W k-