Þjóðviljinn - 18.11.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJINN — Fimmtudagur 18. nóvember 1954
var gömul sveitakii'kja, staösett þar sem dalurinn
Stigamaðurimi--------------------------------------
Eftir
Giuseppe Berto
s__________________________—---------
55. dagur
„Það er einmitt þa'ð sem ég á við. Hvers vegna get ég
: ekki gert þaö sem hann gerir, Miliella. Ég gæti verið hjá
ykkur, og ef einhver þyrfti aö fara meö þér á einhvern
staö, þá .gæti ég gert það.“
1 Hún brosti til mín, því að hún tók orð mín ekki alvar-
lega.
„Því ekki þaö? Er ég ekki nógu stór?“
„Af því aö þú yrðir að vera á ferli jafnt á nóttu sem
degi, fara aftur á bak og áfram um þorpin og eftir tvo
daga myndi lögreglan vera farin að njósna um hvert
þitt fótmál.“
„Og njósnar lögreglan ekki um ferðir hans?“
1 „Hann á unnustu uppi í fjöllunum og þeir halda að
hann sé að finna hana. Þess vegna náðum við í hann til
að hjálpa okkur. En enginn má vita það. Ef þú hittir
hann á götunni verður þú að láta sem þú þekkir hann
ekki.“
„Gott og vel, ég skal gera það,“ sagði ég.
Og þetta umræðuefni var einnig þrotið og ég vissi
ekki hverju ég ætti að finna upp á til aö fá hana til að
tala. Að ofan heyrðist ekkert hljóð. Þetta tók alltof lang-
an tíma og ómögulegt að geta sér til hvers vegna. Og
við biðum þegjandi.
Loks heyrðist fótatak, en það var aðeins einn sem
kom niður stigann. Og það var móðir okkar; við vissum
það áður en hún kom í ljós. Hún kom inn í eldhúsið,
reyndi hvað hún gat til að bera sig vel. En ég sá að hún
grét, því aö ég hafði fyrr séð hana gráta hljóðlaust.
Miliella laut höfði. Hún skildi líka að faðir okkar hafði
neitað að koma.
„Þú skalt fara til hans,“ sagöi móðir mín. „Hann er
að gráta.“
Við heyrðum hana ganga hægt upp stigann. Og svo
var þögn. Móðir mín hreyfði sig ekki; hún stóö kyrr á
sama stað og vissi ekki hvert hún átti að horfa. Og ég
sat álútur og hugsaði um þá óendanlegu sorg sem hlaut ^
að leynast bakvið tár föður míns. Ég hafði aldrei séö
hann gráta. En hvaða þýðingu hafði það fyrir hann aö
gráta? Hann losaði sig ekki við beizkjuna. Og það var
honum að kenna aö þessi stutta heimsókn Miliellu
skyldi verða svo ömurleg.
Móðir mín hreyfði sig eftir andartak og fór út um
dyrnar sem lágu að stiganum. Ég hélt að hún ætlaði
inn til þeirra til að hjálpa þeim. En hún kom aftur nið-
ur rétt strax með kassann sem vetrarföt Miliellu voru
í. Hún lagði þau á borðið og fór að brjóta þau vandlega
saman; og ég fann ekki einu sinni til meöaumkunar
með henni. Hún leitaöi enn huggunar í því að hand-
fjatla þessar flíkur sem misst höfðu það gildi sem von-
in hafði veitt þeim. Ef til vill var hún í rauninni kom-
in úr sambandi við tilveruna.
Miliella kom til baka með þurra hvarma og hörkuleg-
an svip. Það var ekkert hægt fyrir hana að gera; hún
kærði sig ekki um samúð. „Það er orðið áliðið,“ sagði
hún. „Við verðum að fara.“
Þá tók hún eftir hvað móðir mín var að gera. „Láttu
þetta eiga sig, mamma. Ég get ekki tekið þaö með mér.“
„Það kemur bráðum vetur,“ sagöi móðir mín.
1 „Ég get ekki tekið það með mér, mamma. Þegar þar
að kemur sendi ég einhvern eftir því.“
„En kápan, taktu að minnsta kosti kápuna með þér.“
„Ó, mamma, ég get ekki gengið um í fjöllunum í
rauöri kápu. Hafðu engar áhyggjur, mamma. Ég hef
allt sem ég þarfnast.“
Móðir mín varð að sætta sig við að leggja kápuna frá
sér aftur á borðið. „Elsku barniö mitt, hamingjan má
vita, hvers konar lífi þú lifir.
„Það er oröið áliðið, mamma, sagði Miliella. Hún var
áköf í að komast burt, .þegar henni var orðið ljóst að
heimili hennar stóð henni ekki lengur opið.
: Enn var tunglsljós úti. Víðsvegar mátti heyra hunda-
gelt. Fólk hlaut að vera á ferli í nágrenni þorpsins —
éf til vill menn Michele Rende. Miliella hlustaði andar-
tak. Svo gengum við inn í skuggana við olívutrén.
Við urðum að þræða okkur áfram eftir fáförnum
Stíg og það var löng leið til Madonna delle Timpe. Þetta
þrengdist og skógurinn óx alveg niður í dalbotn. Hún
var í eyði og svo gömul að hún var komin að hruni.
Engar guðsþjónustur voru haldnar í henni lengur,
ekki einu sinni á mestu hátíðisdögum.
Klukkan sló þegar við vorum fyrir neðan Guarna.
Við gátum ekki flýtt okkur, vegna þess að götumar
voru torfærar og móðir okkar var með okkur og oft
þurfti að hjálpá henni. Það kom í minn hlut að aðstoða
hana, en Miliella hafði gát á því að enginn kæmi okkur
á óvart. Hún lét okkur nema staðar öðru hverju, með-
an hún hiustaði. Ékkert heyrðist nema hundageltið og
nú var líka hægt að heyra kvak í fugli, snöggt, en
endurtekið hvað eftir annað. „Heyrirðu hvernig hund-
arnir gelta,“ hvíslaði ég aö henni.
„Það er ef til vill vegna þess að presturinn er á ferð,“
sagði hún. „Höldum áfram, það er engin hætta á ferð-
um.“
Við gengum rólega áfram á eftir henni, því að hún
var svo örugg aö hún rak allan ótta á flótta. Smám
saman fjarlægðist hundageltið og það virtist líka draga
úr því. En kvakiö í fuglunum hélt áfram fyrir framan
okkur og nú var það nær. Sennilega voru þetta tveir
fuglar að kallast á.
Við endann á stígnum, þar sem hann sameinaðist
múldýraslóðinni sem lá heim að kirkjunni, beið maður
eftir okkur. Hann hafði bundið klút um andlit sér, en
ég þekkti hann af vaxtarlaginu og röddinni. Það var
Giacomo De Luca. Hann talaði við Miliellu lágri röddu.
Hann sagði að presturinn væri kominn, en hann hefði
strax orðið reiður yfir því að hann hefði verið blekkt-
ur; því að þeir höfðu kallað hann undir því yfirskini
aö deyjandi maður vildi láta þjónusta sig. Og hann
hafði orðið reiður við Michele Rende, einungis vegna
þess að hann var Michele Rende.
Við héldum áfram og vorum að nálgast kirkjuna. Við
vorum farin að heyra árniðinn í dalbotninum. Tunglið
var farið að lækka á lofti og brátt hyrfi það.
Michele Rende kom til móts við okkur fyrir framan
kirkjuna. Hann hélt á vélbyssunni sinni. Hann sá að
við vorum aðeins þrjú, en hann minntist ekki á það einu
orði. f tunglsljósinu var hægt að sjá að hann brosti; og
þó var ekki hægt að greina hvers konar bros það var.
Án þess aö mæla orð lagði hann handlegginn utanuin
mig og hélt mér þétt að sér meðan hann ávarpaði móö-
ur mína. „Þakka þér fyrir aö þú komst,“ sagði hann
við hana.
Ekkert er skemmtilegra en
hraustir og heilbrigðir krakk-
ar eins og þeir sem myndin er
af. En þeir eru líka í skemmti-
legum fötum, fallegum og
snotrum og hentugum um leið.
Drengurinn og telpan eru bæði
í fötum úr köflóttu efni með
sokkasniði. Telpan er í pils-
korni og buxum úr sama efni.
Drengurinn er í skriðbuxum,
sem eru mjög þægilegar, en þó
OG GAMÞ+4
íri nokkur, sem var atvinnu-
laus, fór um borð í skip eitt
og bað skipstjórann að láta
sig hafa eitthvað að gera.
Já, sagði skipstjórinn og rétti
íranum kaðalspotta — ef þú
getur fundið fjóra enda á
þessum kaðli, þá skal ég ráða
þig-
— Fjóra enda, herra minn, jú
sjáðu til hér er nú einn end-
inn, sagði írinn, og sýndi ann-
an enda kaðalsins. Og þarna
höfum við tvo, hélt hann á-
fram og sýndi hinn endann
— nú tveir og einn gera þrjá.
Skipstjórinn brosti við og
sagði: En ég vildi fá fjóra
enda. Já sagði frinn — hérna
sérðu þann fjórða, og um leið
fleygði hann kaðlinum í höfn-
ina og benti réttilega á að þar
með væri kominn hinn fjórði
endi þar sem væru endalok
kaðalsins sjálfs.
•
Sagt er að Friðrik mikli hafi
eitt sinn farið í heimsókn til
fangelsisins í Potsdam. Hver
fanginn af öðrum gekk þá
fram fyrir hann og hélt á-
kaft fram sakleysi sínu og
kvaðst hver og einn hafa ver-
ið dæmdur eftir röngum sak-
argiftum. Loks hitti hann þó
einn fanga, sem sagði: Ég er
vissulega sekur og verðskulda
refsingu.
Friðrik mikli hringdi þá í
skyndi á fangavörðinn og
skipaði svo fyrir: Hleyptu
þessum manni hérna sam-
stundis burt áður en hann
verður búinn að spilla öllum
þessum saklausu sálum.
má ekki nota þetta snið á of
stór börn.
Strax og drengur er orðinn
svo stór að hann vill ekki
skriðbuxnasniðið á að taka mót-
mæli hans til greina. Þótt
mömmunni finnist gaman að
litla barnalega snáðanum þá
má það ekki verða til þess að
félagarnir fari að stríða hon-
um. Handa yngstu börnunum
er þetta snið aftur á móti til-
valið.
Bæði börnin á myndinni eru
í hvítum, fínum blússum undir
köflóttu fötunum og það er
ljómandi fallegt, en dags dag-
lega eru prjónapeysur heppi-
legri og þær fara engu síður
við köflótta efnið.
liggnr ieiðin