Þjóðviljinn - 18.11.1954, Blaðsíða 7

Fimmtudagur 18. nóvember 1954 — ÞJÖÐVILJINN — (7
Þorvaldur Þórarinsson, lögfræðingur:
VÆÐING VESTUR
Ekki mun ofmælt að Ev-
rópumönnum segi hugur um
fátt verr en þá ákvörðun auð-
valdsríkjanna í Evrópu og
Norður-ameríku að hervæða
Vestur-Þýzkaland, endurvekja
þýzka hernaðarandann, klæða
hann holdi og fá honum vopn
í hönd að nýju. Þessi tíðindi
eru svo mikil og furðuleg, að
ég hika ekki við að segja að
sá maður sem hefði spáð þeim
fyrir tæpum tíu árum, þegar
lokasókn bandamanna gegn
herjum Hitlers stóð sem hæst,
hefði verið talinn algerlega
sturlaður ef ekki annað enn-
þá verra. Það eru ekki enn
liðin full tíu ár síðan hinir
þýzku herir héldu næstum
allri Evrópu í skelfilegasta
þrældómi sem um getur í
annálum sögunnar. Meðferð
Bandaríkjamanna og Spán-
verja á Indíánum Ameríku
gæti næstum kallast mannúð-
leg á móti þeim ósköpum.
Hér verður ekki gerð til-
raun til að rekja sögu þýzku
hernaðarstefnunnar, né þylja
afrek hennar yfirleitt, heldur
aðeins minnt á að Þýzkaland
hefur hleypt af stað tveimur
heimsstyrjöldum í tíð núlif-
andi manna.. Um áhrif þessara
styrjalda þarf ekki að tala,
en í þeirri síðari einni féllu
fleiri menn heldur en allir í-
búar Englands, Frakklands,
og allra Norðurlanda saman-
lagt. Mönnum hlýtur að þykja
undarlegt að stjórnmálamenn
þessara landa skuli ekki
leggja slíkt á minnið. Við
íslendingar fórum ekki var-
hluta af seinni heimsstyrjöld-
inni. Við misstum af völdum
Þjóðverja álíka marga menn
hlutfallslega og Bandaríki
Norður-ameríku misstu á öll-
um vígvöllum styrjaldaririnar,
í Evrópu, Asíu, Ástralíu og
Afriku, á láði, legi og í lofti.
Við kynntumst einnig mark-
aðshruni því sem hið tryllta
vígbúnaðarkapphlaup Þjóð-
verja skapaði fyrir stríð.
Kaupgeta almennings var pínd
niður úr öllu valdi með hin-
um taumlausu vígbúnaðar-
sköttum; það var þá sem
stríðsglæpamaðurinn Hermann
Göring lamdi inn í landa sína
þá illræmdu kenningu, að fall-
byssur væru betri en smjör.
Þjóðir annarra lánda fengu
að reyna hana í framkvæmd-
inni nokkru seinna, og nú er
þeim boðið upp á hana aftur.
Það mun engum detta í hug
að amast við því í sjálfu sér
að sameinað Þýzkaland fái að
hafa landvarnir við sitt hæfi,
en allmargir munu vera
hræddir við að innlima Vest-
ur-Þýzkaland inn í það árás-
arkerfi sem Bandaríki Norð-
ur-ameríku hafa verið að
koma sér upp hér í Evrópu
undanfarið og stundum kall-
ast Atlantshafsbandalag, —
stundum Evrópuher, Varnar-
samtök Vestur-evrópu, o. s.
frv. Þetta er auðvitað rétt að
því leyti, að með þessu móti
fengju Bandaríkin enn fjöl-
mennara málalið í hinni fyrir-
huguðu krossferð sinni gegn
kommúnismanum, en Banda-
ríkjamenn eru eins og kunn-
ugt er með því marki brennd-
ir að þeir vilja alltaf láta
aðra berjast og falla fyrir
sig, og eru bara kokhraustir á
meðan þeir eru óhultir heima,
en ganga þó stundum djarf-
lega fram gegn vopnlausum
fátæklingum erlendis, þá sjald-
an þeir lenda sjálfir í bar-
daga, en eru mestu flótta-
menn sem sögur fara af sé
þeim veitt mótspyrna. T. d.
urðu þeir að flýja undan
fimmtán sinnum fámennari
þjóð Norður-Kóreu, og neydd-
ust til að semja þar vopna-
hlé, þó að þeir væru búnir
að fá í bandalag við sig til
vopnaðrar þátttöku flest meiri
háttar auðvaldsríki heims-
ins. Hættan liggur fyrst og
fremst í þvi að fá Þjóðverj-
um vopn í hönd, því að reynsl-
an hefur sýnt að þeir virða
aldrei neina samninga, en
líta svo á að styrjöld á hend-
ur öðrum þjóðum sé þeirra
aðalköllun í lífinu og helzta
útflutningsvara.
í síðasta mánuði var svo
um samið í London og París,
að Vestur-Þjóðverjar mættu
stofna 500.000 manna herlið,
þar af 40 hershöfðingja,
22.000 yfirforingja og 3.000
foringjaráðsmenn, í þessari
tölu eru tólf ýmislega vélbún-
ar herdeildir, áhöfn hins nýja
flota og 1.500 véla flughers.
Þetta á svo sem ekki að vera
neinn árásarher, heldur kall-
ast þetta að vera kjarninn í
„varnarsamtökum Vestur-evr-
ópu“. I samningana eru sett-
ar hátíðlegar klausur til að
tryggja, að Þjóðverjar rjúfi
þá ekki. Adenauer hefur sjálf-
ur lofað að halda öllu innan
þessara takmarka, og sett
þar við nafn sitt. En eru þá
takmörkin þröng? Nei. Þjóð-
verjar mega framleiða allar
tegundir vopna, flugvéla og
stór herskip, fjarstýrðar
sprengjur o. s. frv. En í orði
kveðnu mega þeir ekki fram-
leiða ennþá kjarnorkuvopn,
sýklavopn, né eiturgas. Að
vísu mun vera erfitt að greina
í sundur hvenær úraníum er
friðsamlegt og hvenær ófrið-
legt, eins og bandarískur vís-
indamaður komst nýlega að
orði. Trygging hefur engin
fengizt fyrir því að Þjóðverj-
ar standi við samningana.
Skuldbinding Adenauers er
sjálfsagt álíka haldgóð eins
og úrræði hins íslenzka gerfi-
lögfræðings sem átti að
tryggja efndir á samningi, og
stakk upp á því að í stað veð-
tryggingar yrði bætt við
samninginn nýrri grein svo
hljóðandi: „Þennan samning
má ekki rjúfa.“
Vist fjögurra brezkra her-
deilda á meginlandinu til
næstu aldamóta sem trygging
gegn hugsanlegri þýzkri árás
á Frakkland er beinlínis hlægi-
leg, jafnvel þótt hugmynd
Breta sé að standa við þetta
loforð. Og hvar er tryggingin
gegn nýrri Guernica, Lidice,
Coventry, Stalíngrad ? Ekki
þarf annað en minna á hið
fræga undanhald við Dunkirk
í þessu sambandi. Hitt er
réttara að undirstrika að
friðartímaher Vilhjálms 2.,
Nazistar taka af lífi varnarlausa fanga. Myndin fannst
á pýzkum hermanni.
Danskir foreldrar standa við aftökustað sona sinna í
Kaupmannahöfn 5. maí 1945.
sem hleypti af stað fyrri
heimsstyrjöldinni, var eltki
nema 530.000 alls. En Hitler
og fyrirrennarar hans höfðu
þó enn minna liði á að skipa.
Samkvæmt friðarsamningun-
um í Versölum máttu Þjóð-
verjar ekki hafa nema 100.000
herlið alls, engan flugher, að-
eins lítil herskip, og enga
kafbáta. Herinn var aukinn
og æfður (leynilega í orði
kveðnu), og komið var upp
sterkasta kafbátaflota heims-
ins og stærsta flota árásar-
flugvéla, þrátt fyrir margfalt
sr.:nningslegt bann, hátíðlegar
skuldbindingar, og marghátt-
að eftirlit hernámsliða Vest-
urveldanna, ýmiskonar nefnda,
og sjálfs Þjóðabandalagsins.
Enginn veit nákvæmlega
hversu fjölmennur þýzki her-
inn var orðinn 1939, þegar
Þjóðverjar hleyptu af stað
seinni heimsstyrjöldinni, en
hitt er víst að árið 1938
töldu þeir hann orðinn nógu
sterkan til þess að ráðast inn
í Austurríki og leggja það
undir sig, og í ársbyrjun
1939 hernámu þeir Tékkó-
slóvakíu. Við þessu gerðu
Vesturveldin ekki neitt, frem-
ur en þegar Þjóðverjar her-
námu og víggirtu Rinarhéruð-
in árið 1936, þrátt fyrir hin
ströngu hlutleysisákvæði Ver-
salasamninganna. og hinar há-
tíðlegu viðbótarskuldbinding-
ar Locarnosáttmálans. Og all-
ir muna hina stórkostlegu í-
hlutun Þjóðverja í Spánar-
styrjöldinni árin 1936-1939.
En síðari hluta sumars árið
1939 réðust þeir inn í Pól-
land, og með því var seinni
heimsstyrjöldin formlega haf-
in. Við vitum öll til hvers og
gegn hverjum Þjóðverjar
háðu hana. Þetta var land-
vinningastyrjöld sem beindist
engu siður gegn núverandi
bandamönnum þeirra, heldur
en hinum svokölluðu óvinum.
Þýzka hernaðarstefnan þekk-
ir ekki svo nákvæmlega skil-
greiningu, fremur en núvei'-
andi árásarstefna Bandaríkj-
anna. Óvinirnir eru gerðir að
bandamönnum gegn baráttu-
félögum og vopnabræðrum.
Það er til dæmis ekki nokkur
vafi á því að yfir íslandi vof-
ir ekki síður hætta á þýzku
hernámi þó að við göngum
með þeim í hernaðarbandalag.
Menn ættu að muna hvernig
fór fyrir Italíu, Ungverja-
landi, Vichy-Frakklandi, Nor-
egi Quislings, Finnlandi Tann-
ers o. s. frv. o. s. frv.
Það er að vísu rétt að Vest-
ur-Þýzkaland er um þessar
mundir óskabarn bandaríska
afturhaldsins og auðvaldsins,
sem gengur með þá tyllivon
í brjósti, að unnt sé með
samningum og stuðningi að
beina hinum þýzku árásarher j-
um í austurveg. Ekki er fyrir
að synja að þetta geti enn
tekizt, en hitt er víst að þeir
munu bíða þar herfilegan ó-
sigur eins og jafnan áður. En
þar með væri bál styrjaldar-
innar í Evrópu kveikt að nýju,
og í þeim sérstaka tilgangi
leggja Bandaríkin nú mikla
áherzlu á að endurvekja
þýzka hernaðarandann. Og
vegna þess hvað Evrópumenn
kunna að reynast minnisbetri
en hinir bandarísku stjórn-
málagarpar á að reýna að
þvinga þjóðþing „Atlantshafs-
ríkjanna" til að veita hinu
endurvígbúna Vestur-Þýzka-
landi upptöku í bandalagið
áður en almenningur hefur
fengið tækifæri til að átta
sig.
Orð og eiðar hinna þýzku
hernaðarsinna eru einskis
virði. Það nægir að nefna af
samningum sem þeir rufu Ver-
salasamning 1919, Locarno-
sáttmála 1925, Kellogg (eða
Parísar)-sáttmála 1928, og
meira að segja sjálfan Mún-
chensamninginn og fjöldann
allan af griðasáttmálum sem
þeir gerðu við nágranna sína,
enda lýstu þeir árið 1935
beinlínis einhliða úr gildi fall-
in afvopnunarákvæði Ver-
salasamningsins, og fóru árið
1936 með her inn í Rínar-
löndin án þess hinir aðilar að
Locarno-sáttmálanum hreyfðu
hönd eða fót, og það var sann-
arleg kaldhæðni örlaganna, að
Þjóðverjar skyldu gera þetta
tæpum áratug eftir að sátt-
máli sá var gerður, en hann
átti einmitt, alveg eins og hin-
ir nýgerðu Parísarsamningar,
að skapa friðar og málamiðl-
unarkerfi og tryggingu fyrir
friði í Vestur-evrópu innan
vébanda Þjóðabandalagsins.
Aðilar að Locarnosáttmálan-
um voru Þýzkaland. Stóra-
bretland, Frakkland, Italía ,og
Belgía. Og þetta var svo
sem ekki neitt hernaðarbanda-
lag, heldur var þarna í fyrsta
sinn lagt bann við því að
samningsríkin gripu til stvrj-
aldar í deilum sínum innbyrð-
is eða út á við. Þýzkaland
hét þvi hátíðlega að leggja
í gerð allar deilur sínar við
Framhald á 11. síðu.