Þjóðviljinn - 04.12.1954, Page 10

10) — ÞJÓÐVTLJINN — Laugardagur 4. desember 1954
Stígamaðurinn
Eftlr
Giuseppe Berto
69. dagur
og aldrei hafði ég verið svona þreyttur fyrr. Fólk var á
gangi á götunum. Þokan var þynnrí og það var komin
rigning, en fólkið stóð í smáhópum og talaði saman
meðan það beið. Það var að bíða eftir fregninni um það,
að Michele Rende hefði verið drepinn.
Ég vissi hvert ég þurfti að fara. Það var í götuna sem
aðeins var opin öðrum megin, vegna þess að hún endaði
• í klausturveggnum. Öðrum megin við hana voru hús,
hrörleg hús sem fátækt fólk átti heima í, og hinum
megin hái, gluggalausi veggurinn. Á götunni voru tveir
lögregluþjónar sem gættu að mynni götunnar. Þeir
gengu aftur á bak og áfram í rigningunni, en héldu sig
á sama staðnum, og það var ómögulegt að komast inn
í götuna án þess að til manns sæist. Þarna var þeirra
þörf, það skildi ég, vegna þess að þeir urðu að vernda
vernda manninn, sem drepið hafði Miliellu. Þeir vissu
hver hafði drepið hana og þeir vernduðu hann vegna^
þess að hann hafði komið fram eins og Júdas, selt sál
sína. Og ef til vill var eins gott fyrir mig að fara burtu,
því að tilgangslaust var að bíða, fyrst lögreglan var
þai’na. En ég gat ekki fariö heim. *
Ég settist niður í skjól fyrir framan lokaðar húsdyr.
Vatnið rann af húsþökunum og niður á gangstéttarnar
og það ólgaði í göturæsinu á miðri götunni. Ég sat
í hnipri, hélt handleggjunum utanum hnén og samt
skalf ég. Ég lokaði augunum og lét tímann líða. Svo
sió klukkan í kirkjuturninum og það slokknaöi á götu-
ijósunum. Ég vissi að dögun var í nánd; morgunni3M|^|
var dimmur og það var rigning. Það var kald^pN
áður og það virtist tilgangslaust að halda áfram að'
bíða. Ég gat farið heim eða hvert sem var, ef ég vildi.
En ég hlustaði á dropana falla af húsþökunum. Og
smám saman varð bjartara og lögregluþjónarnir gengu
aftur á bak og áfram, stöppuðu fótunum niður í gang-
stéttina öðru hverju. Þeim var sennilega kalt líka.
En svo kvað allt 1 einu við skothljóð. Skotin komu inn-
anúr götunni. Honum hlaut að hafa tekizt að komast
framhjá verðinum; og hann var búinn að framfylgja
hefndarskyldu sinni. Og ég sat þarna kyrr, titrandi af
angist og í huga mínum gerðist ekkert nema ég reyndi
af öllum mætti að telja, mjög hægt, meö lokuð augu ..
einn .. tveir .. þrír ... Ég var viss um að honum væri
borgið ef ég kæmist upp að tíu og hann hefði komizt
burt sömu leið og hann komst inn.
En lögregluþjónarnir tveir voru þegar farnir að
hlaupa í áttina til hússins, þungstígir og hrópandi* Þeir
voru ekki komnir langt inn eftir götunni þegar skot-
hljóð heyrðist aftur og báðir féllu til jarðar. Þetta var
líka hluti af hefndarskyldu hans, því aö þessir menn
áttu aö vernda manninn sem drap Miliellu. Og ég byrj-
aði með erfiðismunum að telja aftur, einn .. tveir . .•
þrír ... Mér fannst það hið eina sem ég gæti fyrir
hann gert. En nú var þaö tilgangslaust, hann kæm-
ist aldrei þaðan út. Fleiri lögregluþjónar komu hlaup-
andi. Einn þeirra gekk ótrauður af stað inn eftir göt-
unni, en svo kvað við skothljóð og hann féll. En hann
var með lífsmarki, hann reyndi að skreiðast aftur á bak
og hélt sér í gangstéttarbrúnina. Og Michele Rende
drap hann ekki; ég óskaði þess að hann dræpi hann
ekki. Fleiri lögregluþjónar voru komnir og einn þeirra
gaf skipanir. Þeir áttu að taka sér stöðu í götunni bak-
við húsin og aðrir áttu að fara inn í klaustrið og enn
aðrir að klifra upp á þökin. Og fjöldi fólks var þarna á
hlaupum, hrópandi og ringlaö, og allt hélt það sér í
hæfilegri fjarlægð, því aö það þorði ekki inn í götuna
af ótta við Michele Rende. Ef hann átti að deyja, ætlaði
hann að deyja eins og ljón. Og fólkið sem vildi sjá hann':
deyja kom hlaupandi að úr öllum áttum, hrópandi ogj
ringlað, en gætti þess að fara ekki of nærri; en þaðj
hrópaði hvatningarorö til lögregluþjónanna um aöj
drepa hann fljótt. Og svo varð skyndileg þögn. Maðurj
lagði af stað aleinn í áttina til hússins, maður í ein-'
kennisbúningi, reikull í spori með vélbyssu í hendinni.
Hann var drukkinn. Og þá fór ég að hlaupa en einhver
greip um handlegginn á mér og ég streittist á móti en
gat ekki slitið mig lausan, og hið eina sem ég gat var
að hrópa hástöfum: „Snúðu viö. Snúðu við.“
En Fimiani lögregluþjónn heyrði ekki til mín. Hann
hélt áfram göngu sinni; og Michele Rende drap hann
ekki. Hann gekk hægt, óreglulegum, drukknum skref-
um, gekk framhjá særða lögregluþjóninum sem var aö
reyna að skreiðast burt og framhjá hinum tveimur sem
láu dauðir á gangstéttinni. Og Michele Rende drap
hann ekki. Og enn hélt hann áfram og upp á móts við
húsið o g þar nam hann staöar á miöri götunni. Svo
bh’tist Michele Rende í dyrunurp og hélt handleggnum
þétt aö vélbyssunni. Enginn gat skotið á hann, vegna
þess að Fimiani lögregluþjónn var fyrir. Og ekkert
gerðist.
Og hróp frá Michele Rende rauf þögnina. „Hvað ertu
að ~gera?“ hrópaði hann. „Skjóttu.“
„Upp með hendurnar,“ sagði lögregluþjónninn.
„Skjóttu,“ hrópaði Michele Rende aftur og úr byss-
unni hans stóð eldstraumur sem virtist óendanlegur.
Þá skaut lögregluþjónninn líka; það þurfti aðeins
örfá skot. Michele Rende riöaði, féll og hreyfði sig ekki
framar.
Og þá kom allt fólkið hlaupandi til að horfa á.
ENDIR
OC CAMÞ+ti
Ameríkumaður nokkur hafði
lengi haft mikinn áhuga fyrir
því að hitta rithöfundinn H.
G. Wells, sem hann dáðist
mjög að. Það var venja Amer-
íkumannsins á mannamótum
að fara með ýmsa kafla úr
verkum Wells og er hann var
eitt sinn sem oftar staddur í
veizlu, byrjaði hann að þylja
úr verkum Wells fyrir sessu-
naut sinn og bar jafnframt
ákaft lof á skáldið.
Eftir veizluna hitti Ameríku-
maðurinn vin sinn að máli og
vinurinn sagði við hann: —
Jæja, þá hefur þú fengið tæki-
færi til að spjalla við uppá-
haldsrithöfund þinn. — Nú,
hvað ertu að segja spurði
Ameríkumaðurinn. — Já, mér
sýndist þú ekki tala svo lítið
við Wells, þarna í veizlunni.
En nú datt alveg yfir Amer-
íkumanninn og hann stundi
upp: — Þú ætlar þó ekki að
segja mér að sessunautur
minn hafi verið Wells sjálfur,
og ég sem fór fyrir hann með
kafla úr verkum hans og
spurði hvort hann hefði lesið
þetta og hann þóttist ekki
kannast við neitt!
Sportsniðið er ekki horfið
Sókao- 4 l>)
eru að vísu í tízku, en þröng
og slétt pils eru það ekki síð-
ur. Slíkt pils er á kjólnum í
miðið, sem er eftir nýjustu
tízku, þótt látlaus sé. Blússu-
hnepping sem nær niðurfyrir
beltisstað er mjög í tízku. Það
lítur vel út, einkum á grann-
vöxnum konum. Þreknar kon-
ur ættu að láta sér nægja
hneppingu niður i mitti. Blússa
og ermar eru sniðið út i eitt.
Ermarnar eru hálflangar, enda
er erfitt að ná löngum ermum
með svona sniði, nema efnið sé
því breiðara. Sennilega hefur
þessi ermalengd náð slíkum
vinsældum þess vegna. Kjóllinn
er með fjórum skávösum sem
undirstrika skáhöllu axlalíriuna.
Á þriðja kjólnum er líka
breitt, sítt belti sem nú eru
mjög vinsæl. Blússan er rúm-
góð og sportleg og er fallegt
að nota dálítinn skinntrefil í
hálsinn. Þessi kjóll getur að
nokkru lejli komið í staðinn
fyrir drakt. Húfan er saumuð
úr sama éfni og kjóll. Þrönga
pilsið er með tvöfaldri fellingu
að aftan, svo að þœgilegt er
að ganga í því. Flest þrengdu
pilsin eru með fellingu aá aft-
an. Þótt kjóllinh á myndinni sé
úr röndóttu efni má engu síður
sauma hann úr einlitu.
Þegar talað er um hinar sér-
kennilegu, nýju tízkuflíkur,
óttast maður fyrirfram að lát-
lausa sporttízkan sé að hverfa.
En verið óhræddar, sportsniðið
er lífseigt það lætur ekki út-
rýma sér fyrirhafnarlaust,
heldur lagar sig eftir nýju
tízkunni.
Sjáið bara hvernig hægt er
að samræma sportsniðið og ný
tízkuatriði. Fyrst kemur kjóll-
inn með breiða beltinu sem
liggur niður fyrir mittið. Kjóll-
inn er með nýtízku stuttum
skyrtuermum —en þær ermar
sáust fyrst á blússum en virð-
ast nú vera að ná vinsældum
sem kjólermar líka. Pilsið er
efnismikið og í mjúkum föllum
og með þægilegum hliðarvösum.
Stóri kraginn og hornin eru einn
ig tízkufyrirbrigði. Ýmist eru
kjólamir alveg háir í hálsinn
og kragalausir, eða kragarnir
ná yfir alla blússuna.
Nýja tízkan er síður en svo
einhliða. Víð og efnismikil pils
rigduggaf/cá/
EDWIN ARNASON
Ll N DARGÖTU 25 SÍMI 5743
1. vinningur í happdrœttinu eru húsgögn eftir eigin vali í Húsgagnaverzl-
, un Kristjáns Siggeirssonar að verðmœti kr. 2o.ooo.oo