Þjóðviljinn - 27.02.1955, Blaðsíða 11

Sunnudagur 27. febrúar 1955 — ÞJÓÐVTLJINN — (11
Erich Maria REMAKQUE:
Að elsha...
• • •og deyjja
66. dagur
„Haltu kjafti, egghaus,“ sagði hann. „Þú þarft ekki a'ð
íara vegna þess aö hann er hér. Þú þarft aö fara vegna
þess að þú ert hæfur til herþjónustu. Ef hann væri það
líka og þyrfti aö fara, færir þú samt sem áður. Og
hættu þessum þvættingi.“
„Ég segi þaö sem mér sýnist,“ öskraði egghöfðinn
reiðilega. „Ég verð aö fara og ég segi þaö sem mér sýn-
ist. ÞiÖ verðið kyrrir! Þið sitjið hérna, étið og sofið og
við verðum aö fara! Ég Sem er fjölskyldufaðir, og þessi
feiti dólgur hellir í sig sprútti svo aö honum batni ekki
í fætinum!“
„Mundir þú ekki gera það sama ef þú gætir?“ spurði
Reuter.
„Ég? Nei, hreint ekki! Ég hef aldrei skotizt undan
merkjum á ævi minni!“
„Nú, er þá ekki allt í lagi. Hvers vegna ertu þá að
kvarta?“ ^
,,Ha?“ sagöi egghöfðinn og fylgdist ekki með.
„Þú ert hreykinn af því að hafa aldrei skotizt undan
merkjum. Gott og vel, haltu áfram aö vera hreykinn
og hættu að kvarta.“
„Hvaö segirðu? Þér ferst að vera a'ð snúa útúr fyrir
mér. Það eru þínar ær og kýr — að snúa út úr. En
þeir eiga eftir að finna þig í fjöru. Þeir skulu finna þig
í fjöru, þótt ég veröi sjálfur að kæra þig til þess.“
„Drýgðu ekki synd,“ sagði annar spilamannanna, sem
einnig var hæfur til herþjónustu. „Komdu, við verðum
að fara. Út me'ð þig.“
„Ég er ekki að drýgja neina synd. Þetta eru syndar-
amir sem þarna eru. Það er svívirðilegt, að ég, fjöl-
skyldufaðir, skuli þurfa aö fara á vígstöðvarnar í stað-
inn fyrir þessa fyllibyttu. Ég bið ekki um annað en
réttlæti —“
„Heyrðu nú, góði, réttlæti! Hvar finnurðu það í hern-
um? Komdu, við verðum að fara. Hann kærir engan, fé-
lagar. Hann talar bara svona. Verið þið sælir! Líði ykk-
ur vel. Haldið ykkur á mottunni."
Spilamennirnir tveir drógu æstan egghöfðann burt
með sér. Fölur og sveittur sneri hann sér enn einu sinni
við í dyrunum og var að því kominn aö hrópa eitthvaö,
þegar þeir ýttu honum út.
„Bölvað fíflið að tarna,“ sagði Feldmann við Reuter.
„Hann belgir sig upp eins og leikari á sviði! Munið þiö
hvaða veður hann geröi út af því að ég svæfi allt leyfið
mitt?“
„Hann var aö tapa,“ sagði Rummel allt í einu. Fram
að þessu hafði hann setiö við boröið án þess aö taka
þátt í samræðunum. „Hann var langlægstur 1 spilinu!
Tuttugu og þrjú mörk! Þaö er ekkert smáræði. Ég hefði
átt að láta hann hafa þau aftur.“
„Þú getur gert það enn. Bíllinn er ekki farinn.“
„Hvað þá?“
„Hann er ennþá hérna fyrir utan. Farðu niður og fáðu
honum peningana ef þú hefur eitthvert samvizkubit.“
Rummel reis á fætur og fór út. „Hann er orðinn vit-
laus líka,“ sagöi Feldmann. „Hvað hefur egghöfðinn viö
þessa aura að gera á vígstöðvunum?"
„Hann getur tapað þeim í spilum upp á nýtt.“
Gráber gekk aö glugganum og horfði út. Hópurinn
var að safnast saman fyrir utan. „Börn og gamal-
menni.“ sagði Reuter. „Eftir Stalingrad taka þeir alla.“
„Já.“
^ Hópurinn myndaði röð. „Hvað hefur komið fjn-ir
Rummel?“ spurði Feldmann undrandi. „Svei mér þá,
hann er farinn að tala!“
„Hann byrjáði meöan þú svafst.“
Feldmann gekk út aö glugganum í nærskyrtunni.
„Þama stendur egghöfðinn,“ sagði hann. „Nú getur
hann sjálfur komizt aö raun um hvort þaö er betra
að sofa og dreyma um vígstöðvarnar, eöa vera á víg-
stöðvunum og dreyma að maður sé heima.“
„Við komumst ailir að raun um það fyrr en varir,“
sagði Reuter. „í næsta skipti úrskuröar yfirlæknirinn
■ mig hæfan til herþjónustu. Hann ei' stórmenni í andan-
um og hefur útskýrt fyrir mér að sannir Þjóðverjar
þurfi ekki fætur til aö hlaupa. Þeir berjist eins vel
sitjandi."
Að utan heyrðust skipanir. Herdeildin þrammaði
burt. Gráber sá hana eins og gegnum öfugan kíki. Her-
mennirnir voru eins og lifandi brúður meö leikfanga-
byssur.
„Veslings egghöfðinn,“ sagði Reuter. „Hann var ekki
reiður við mig. „Hann var reiður út í konuna sína. Hann1
heldur að hún verði honum ótrú meðan hann er í burtu.
Og hann er enn verri vegna þess aö hún fær giftingar-
styrkinn hans. Hann heldur að hún noti hann til aö
halda uppi elskhuga.“
„Giftingarstyrk? Er eitthvað slíkt til?“ spurði Gráber.
„Drengur minn, hvaðan kemur þú?“ Feldmann hristi!
höfuðið. „Tvö hundruð mörk á mánuði fær eiginkonan.
Það er ekkert smáræði. Fjöldi fólks hefur gift sig þess
vegna. Því skyldi ma'ður vera að gefa ríkinu þetta?“
Reuter sneri sér frá glugganum. „Binding vinur þinn
kom hingað og spurði um þig,“ sagði hann við Gráber.
„Hvað vildi hann? Skildi hann eftir boð?“
„Hann heldur smáveizlu heima hjá sér. Hann vill að
þú komir þangað.“
„Var þaö allt og sumt?“
„Það var allt og sumt.“
Rummel kom inn. „Náðiröu í egghöfðann?“ spurði
Feldmann.
Rummel kinkaði kolli, Það fóru viprur um andlit
hans. „Hann á þó að minnsta kosti konu,“ sagði hann
með skyndilegum ofsa. „En að veröa aö fara til baka
og hafa ekkert lengur —“
PokasniS, stuttir kjólar og
peysukjólar s.l. ár
Þegar litið er á helztu nýj-
ungar tízkunnar árið sem leið
tekur maður óneitanlega mest
eftir pokasniðinu. Ef til vill
Peysukjóllinn er eitt vinsæl
asta tízkurit ársins. Hér er
hann í franskri útgáfu, svört
peysa, perlufesti og mislitt
taftpiis.
tilheyrir það ekki beinlínis ár-
inu 1954, því að það var fyrst
sýnt árið 1952, en það var
ekki fyrr en haustið 1954 að
sýnt var að tízkuhúsunum var
alvara með að reyria að hamra
þetta snið í gegn.
Því er alltaf haldið fram að
vér konur óskum eftir til-
breytni í klæðaburði og við
óskum sjálfar eftir tízkubreyt-
ingum, en sannleikurinn er sá,
að við viljum að vísu gjarnan
eignast ný föt, en óskum eng-
an veginn eftir svo miklum
brertingnm að fötin sem við
eigum fyrir séu ónothæf. Á
síðari árum hafa konurnar
sjálfar barizt gegn tízkubreyt-
ingunum, og ef konurnar sjálf-
ar ættu upptökin að breyting-
unum, berðust þær varla svona
ákaft gegn þeim.
Tízkuhúsin og allur tízkuiðn-
aðurinn er fyrst og fremst við-
skipti, og stefnan er fyrst og
fremst sú að breyta tízkunni,
svo að gömul föt verði úrelt
og helzt þannig að ekki sé hægt
að breyta þeim né sauma upþ
úr þeim. Þess vegna er ekki
látið sitja við það að breyta
kjólasíddinni, svo að.við getum
klippt neðanaf kjólunum eða
bætt neðaná þá, sniðinu sjálfu
er breytt. Þegar Dior kom með
stuttu kjólana hefði verið hægt
að fara eftir þeirri tízku með
því að klippa neðan af gömlu
kjólunum, ef mittislínunni hefði
ekki verið breytt um leið. Kjóli
sem fellur að í mittið er aldrei
hægt að breyta í kjól með
pokasniði. Pokalínan byggist
fyrst og fremst á fjármála-
stefnu. Ef hægt er að koma
þvi í kring að öllum konum
finnist þær gamaldags, ef þær
hafa ekki beltið um mjaðmirn-
ar, og breyta síðan sniðinu að
nokkrum árum liðnum, er hægt
að stórgræða á því.
Tízkublöðin og reyndar fleiri
blöð mæla ákaft með pokasnið-
inu og gera allt möguiegt til
að venja fólk við það, en kon-
urnar eru ekki mjög ginnkeypt-
ar fyrir því. Miðað við tízku-
myndirnar eru furðulega fáar
konur sem tekið hafa upp
þessa tízkunýjung.
NeiV look tókst aldrei að
sigra til fulls, þótt það næði
töluverðri útbreiðslu. Pokasnið-
Bandarísk kápa með pokasniði.
Skelfing væri kápan mikiu fal-
legri ef mittið væri á réttum
stað.
ið, sem ekki er síður auglýst,
aðhyllast enn færri. Bæði þyk-
ir sniðið ólögulegt og annar-
legt, og svo minnast margir
þess hve new look var fljótt
að verða úrelt og varast að
bíta of fljótt á þetta tízku-
agn.
Framleiðendurnir þora ekki
heldur að hafa tízkuna of ein-
hliða og við hliðina á pokasnið-
inu birtast nýjungar cins og
stuttir samkvæmiskjó’ar og
fjöldi peysukjóla. Þessar tízku-
nýjungar eru ekki eins mikið
auglýstar, en á hinn bóginn ná
þær mun meiri vinsældum,-
vegna þess að þær eru kær-
komnar og hentugar.
Stutti samkvæmiskjóllinn er
skemmtilegur arftaki iburðar-
miklu síðu glæsilegu kjólanna
sem tilheyra fortíðinni. Peysu-
kjólarnir geta tekið alls kyns
breytingum og þeir henta vel
þröngum fjárhag. Sú tízka á
eftir að verða mjög vinsæl og
standa af sér strauma poka-
sniðsins og annarra tízku-
duttlunga.

Dragtir eru margar með poka-
sniði. En fæstar eru þær falleg-
ar.