Þjóðviljinn - 17.03.1955, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 17. marz 1955 — ÞJÖÐVILJINN — (11
Erich Maria REMAKQUE:
/---------------------------
Að elska...
...og deyja
<__________________________/
81. dagur
„Sæmilega traustir að' ég held“.
Graber leit upp. Elísabet gekk áfram við hlið hans
og leit ekki á hann. „í guös bænum reyndu að skilja
hvað ég á við“, sagði hann. „Ég er ekki hi*æddur um
sjálfan mig. Ég er hræddur um þig“.
„Þú þarft ekki að vera hræddur um mig“.
„Ert þú ekki hrædd?“
„Ég er búin að reyna allan ótta sem til er. Ég hef
ekki rúm fyrir meiri ótta“.
„En það hef ég. Þegar maður elskar einhvern gera
margar nýjar gerðir af óttá vart viö sig“.
Elísabet sneri sér að honum. Állt í einu brosti hún.
Hann leit á hana og iþnkaþi kölli.^jÉ^eií'þkki búfnn að
gleyma ræðunni sem ég hélt í fýrrauá^"',K sájfði hann.
„Verður maður að finna til ótta áður. en piaður veit
hvort maöur elskar einhvern?"
„Ég veit þaö ekki. En ég.býst.yið að það geri,sitt til“.
„Þessi bölvaður búningur! Ég fer ekki í hann á morg-
un aftur. Og ég hélt að óbreyttir borgarar lifðu öfunds-
verðu lífi! “
Elísabet hló. „Eru það bara fötin?“
„Nei“, sagði hann feginsamlega. „Það stafar af því
að vera orðinn lifandi aftur. Ég er lifandi og ég vil
halda áfram aö lifa. Og undir þeim kringumstæðum
virðist óttinn segja til sín á ný. Þetta hefur verið hræöi-
legur dagur. Þetta er strax orðiö betra núna — þegar
ég er búinn að sjá þig. Og þó hefur ekkert breytzt. Það
er undarlegt hvað óttinn þarf lítiö til að nærast á“.
„EÖa ástin“, sagði Elísabet. „Guði sé lof“.
Grábei- leit á hana. Hún gekk við hlið hans frjálsleg
og áhyggjulaus. Hún hefur breytzt, hugsaði hann. Hún
breytíst meö hverjum degi sem líður. Áður var það
hún sem var hrædd en ég ekki; nú er það öfugt.
Þau gengu framhjá Hitlerstorginu. Bakvið kirkjuna
var dýrlegt sólsetur. „Hvar er nú kviknað í?“ spurði
Elísabet.
„Hvergi. Þetta er bara sólarlagið".
i „Sólarlagið! Maður er hættur að gera ráö fyrir því“.
r „Já“.
Þau gengu áfram. Sólarlagið. varð litsterkara og dýpra.
Það varpaöi bjarma á andlit þeirra og hendur. Gráber
horfði á fólkið sem kom á móti þeim. Hann leit allt
í einu á þaö öörum augum en áður. Allt voru þetta mann-
legar venir með sín sérstöku örlög. Það var auðvelt að
dæma og vera hugdjarfur þegar maður hafði ekkert að
lifa fyrir, hugsaöi hann. En þegar maöur átti eitthvað,
breyttist heimurinn. Það gerði-margt auðveldara, annað
erfiðara og stundum ðmögulegt. Þaö var hugrekki samt,
en það tók á sig aörar myndir og hét öðrum höfnum, en
þá fyrst reyndi á þáð. Hann dró djúpt andanh. Hönum
fannst sem hann væri kominn til baka úr löngum,
hættulegum leiðangri inn á óvinasvæði — hættan væri
sízt minni en áöur — en þessa stundina væri hann ó-
hultur.
„Þetta er undarlegt", sagði Elísabet. „Það hlýtur að
vera voriö í loftinu. Þetta er gata í rústum og það er
'ekkert vit í því — en samt sem áöur finn ég fjóluilm —“
18
Böttcher var að láta niður farangurinn sinn. Hinir
stóðu umhverfis hann. „Og þú fannst hana í raun og
veru?“ spuröi Gráber.
„Já, en —“
„Hvar?“
„Á götunni“, sagði Böttcher. „Hún stóð hreint og beint
á horninu á Kellerstræti og Bjórstræti, þarsem regn-
hlífabúöin var áöur. Fyrst í stað þekkti ég- hana ekki
einu sinni“.
„Hvar hafði hún velið allan þennan tíma?“
„f búðum skammt frá Erfurt. En hlustið þið nú á!
Hún stendur þarna hjá regnhlífabúðinni og ég sé hana
ekki. Ég geng framhjá og' hú'n kallár á éftir mér: „Ottó?
Þekkirðu mig ekki?““ Böttcher þagnaði og leit í kring-
um sig í skálanum. „En hvernig er hægt að ætlast til
þess, félagar, að maöur þekki aftur kvenmann sem hefur
lézt um níutíu pund!“
„Hvaö hétu búðirnar sem hún var í?“
„Ég veit þaö ekki. Skógarbúðir II, held ég. Ég get
spurt hana. En hlustið þið nú á! Ég stari á hana og
segi: „Alma, ert það þú?“ „Ég“, segir hún „Ottó, ég hafði
eitthvert hugboð um að þú værir í leyfi; þess vegna kom
ég hingað“. Ég held áfram að stara á hana. Kvenmaður
sem áður var bústinn eins og brugghússhross stendur
þarna tálgaður og beinaber, rétt og slétt hundrað og
tíu pund í stað tvö hundruð punda áöur, hreinasta
beinagrind meö fötin hangandi utaná sér, beinasleggja“,
tautaði Böttcher.
„Hvað er hún há?“ spuröi Feldmann meö áhuga.
„Hvað segirðu?“
„Hvað er konan þín há?“
„Um það bil fimm fet og þrír þumlungar. Af hverju
spýrðu?“
„Þá er hún núna af meðalþyngd“.
„Meðalþyngd? Hvers konar þvættingur - er þetta?“
Böttcher starði á Feldmann. „Ekki í mínum augum. í
mínum augum er hún vesalt strá. Hvaö kemur niér
meðalþyngd þín við? Ég vil fá konuna mína aftur eins
og hún var, bústná óg með bakhlutá sem brjóta mátti
hnetur á, en ekki meö vesala kaffibaun í staöihh? Fyrir
hverju hef ég verið aö berjast? Fyrir þessu?“
„Þú hefur barizt fyiúr elsku Foringjann og ástkæra
föðurlandið — ekki fyrir kroppþunga konunnar þinnar“,
sagði Reuter. „Þú ættir að vera búinn að átta þig á því
éftir þrjú ár á vígstöðvunum“.
„Kroppþunga? Hver er að tala um kroppþunga? Bött-
cher leit á milli mannanna, gramur og hjálparvana.
„Þetta er lifandi vigt. Og hitt getið.þið tekið og —“
„Uss!“ Reuter lyfti hendinni í varúðarskyni. „Hugs-
aðu þaö sem þér sýnist en segðu það ekki. Og vertu
feginn að konan þín er ilfandi".
„Vitaskuld er ég það! En því getur hún ekki veriö lif-
andi og bústin eins og hún var?“
„En, Böttcher“, sagði Feldmann. „Þú getur fitað hana
aftur“.
Bæjarpósturinn
Framhald af 4. síðu.
ans í augljósan voða. Þetta
ættu viðkomandi forráðamern
að athuga áður en það er um
seinan. Það er nefnilega of
seint að byrgja brunninn þegar
barnið er dottið ofani.
Áhyggjufullur Sjálfstæðis-
maður“.
Erlend tíðindi
Framhaid af 6. síðu.
gæta vildu hlutleysis í heims-
átökunum, kom Nehru, forsæt-
isráðherra Indlands, við í Kajró
á heimleið af samveldisráð-
stefnunni í London. Ræddúst
þeir Nasser lengi við og lýstu
síðan yfir, að skoðanir þeirra á
heimsmálum færu mjög samán.
Eru því horfur á að samdráttur
verði með Indlandi annarsvegar
og Egyptalandi og þeim Araba-
rikjum sém því fylgja að rriál-
um hinsvegar, Þess hefur lengi
"g^tt\að' rígur .er.'milii ..Egypta-
lántfs og Pakistan um 'fórystUna
í hópi, mútameðstrúarríkjan'na,
en kærTéikar erú-Titiir • m’éð ná-
' 1 grönnunuiri' Irídiörtdi'bg' Pakist-
án, svo ékki'sé-rtréira 5agt.; Ilin
nýja flokkaskipting Ará'baríkj-
anna getur haft veruleg áhrif á
gang málanna á fyrirhugaðri
ráðstefnu 25 Asiu- og Afríku-
ríkja í Bandung í Indónesíu
í næsta mánuði. Óttast stjórnir
Vesturveldanna mjög að þar
muni ríki þau, sem til skamrtis
tíma voru nýlendur og hálfriý-
- léndur, bera fröm kröfu um al-
gert afnám nýlendufyrirkorrfu-
lagsins og fordæma, afskiþti
hervelda í Evrópu og Ameríku

af rnálúm Asiu.
eimilisþáttur
M. T. O.
Jersey erni mjög
í tízko
Regnkápa og samsvarandi hattur
Tilbreytni í regnkápum er
eitt af því sem okkur er allra
kærkomnast hvað yfirhafnir
snertir, því að regnkápur eru
notaðar allt árið um kring. Og
á síðustu árum hefur verið gert
meira fyrir regnkápumar en
nokkru sinni fyrr. Það voru
ttalir sem riðu á vaðið og
Frakkar léttt ekkí sitt eftir
liggja og eru nú farnir að fram-
leiða mikið af fallegum og
hentugum regnkápum. Mikið er
gert að því að framleiða sam-
stæða liatta og á myndinni er
sýnd einlit kápa með köflóttu
fóðri og köflóttum uppslögum
og hatturinn er saumaður úr
sama efni, fóðraður með köfl-
óttu efni. En það geta ekki allir
notað sama snið af höttum, og
þess vegna framleiða Frakkar
margar gerðir af höttum við
sömu kápu, svo að hægt sé að
velja í milli.
Hvítkál með osti
Hvítkálshöfuð skorið gróft
niður og soðið meyrt í salt-
vatni. Þegar sigið hefur af því
er kálið, lagt í vel smurt eld-
fast mót, og yfir það hellt
þykkri jafnaðri sósu úr kál-
vatninu. Þykku lagi af rifnum
osti stráð yfir og fatið látið í
ofn í ca. 10 mínútur við góðan
, i IS
Jerseyefni eru enn mjög út-
breidd og eru nú notuð bæði
í hversdagskjóla og betri kjóla,
já jafnvel í samkvæmiskjóla.
Sparikjölarnir eru oft í mjúk-
um föllum sem fara sérlega vel
á mjúku jerseyefninu. Ljós-
grátt og drapplitað eru al-
gengir litir á jersey, en líka
sjást nú alhvítefni og eld-
rauð. Einkum eru það Italirn-
ir sem farnir eru að nota
hreina, sterka liti í stað dauf-
ari lita.
Sveskjukaka há Florenz
200 g útbleyttar sveskjur
soðnar í örlitlu 'vatni með
sykri í. Steinamir síðan teknir
úr og sveskjurnar lagðar í botn-
inn á eldföstu móti. Safinn
notaður líka. Úr •A 1 mjólk og
75 g hrísgrjónum er soðihn
grautur, sem síðan er hrærður
upp með 50 g smjörlíki, 50
-g sykri, 2 eggjarauðum, ör-
litlu af rifnum sítrónuberki,
ögn af hökkuðum möndlum ef
vill og loks stífþeyttum hvítun-
um. Grauturinn settur yfir
sveskjurnar í mótinu og kakan
bökuð í þrjá stundarfjórðunga
við meðalhita. Borin fram köld,
skreytt rjóma.