Þjóðviljinn - 16.05.1956, Blaðsíða 7

Miðvikudagui' 16. mai 1956 — ÞJÓÐVILJINN - (7
Beynslen er rökfræði
Hér sér yfir innri hluta salarins sem er félagsheimili ÆFR
Hinlr tveir kostir æskunnar
Félagsheimili Æskulýðsfylk-
ingarinnar í Reykjavík, sem
vígt var og opnað s.l. sunnu-
dag, er ánægjuleg vistarvera;
og má Fylkingin, sem jafnan
hefur átt undir högg að sækja
um allt húsnæði, muna tvenna
tímana. Eins og áður hefur ver-
ið sagt frá er félagsheimilið
salur á rishæð hússins Tjarnar-
götu 20, auk eldhúss við ann-
an stafn, gegnt uppgöngu.
Verður salurinn opinn hvert
kvöld, ki. 8,30—11, og geta
menn unað sér við iestur bóka
og tímarita, tafl, spil, útvarp;
ennfremur verður kaffi veitt
eftir kl. 9 hvert kvöld. Þótt
saiurinn sé að vísu undir súð,
er hann mjög vistlegur; og er
þess að vænta að hann verði
löngum fjölsetinn.
Vígslusamkoman á sunnu-
daginn hófst með því að for-
maður ÆFR, Adda Bára Sig-
fúsdóttir veðurfræðingur, bauð
gesti velkomna; síðan gaf hún
orðið formanni „innréttingar-
nefndar", Hannesi Vigfússyni
rafvirkja. Sagði hann frá því
að liðið'væri á annað ár síðan
hafizt var handa um innrétt-
inguna, og rejmdist hún bæði
meira verk og dýrara en ráð
hafði verið fyrir gert. Salurinn
var áður aðeins geymsluloft; og
var byrjað ■ á því að rífa aila
• Rifnar sperrur,
bókahillur í þiljum
klæðnirigu innan úr loftinu.
Hefur súðin öll verið klædd
nýju eíni milli sperra, en
sjálfar hafa sperrurnar verið
rifnar og síðan málaðar brún-
um lit, sem fer mjög vél við
Ijósa litinn í kring. Þá hafa
útskotin til beggja hliða að
sjálfsögðu verið þiljuð af, og
hefur sex bókahillum vexúð
komið fyrir í þeim þiljum. Þá
þurfti að smíða algerlega nýja
glugga í þakið, lagíæra gólfið
undir nýjan dúk, ieggja gólf-
lista o. s. frv. Og ekki má
gleyma smiði og innréttingu
eldhússins. Að lokum var allt
málað í hólf og gólf; stiginn
upp -á loftið lagður dreglum,
sömuleiðis forstofan.
Sjoðui’inn sem á húsið
Tjarnargötu 20 lagði til efnið í
innréttingu salarins, en Fylk-
ingarfélagar hafa unnið verkið
sjálft í sjálfboðavinnu. Sagði
Hannes að margir þeirra hefðu
lagt á sig mikla vinnu og fyrir-
höfn við innréttinguna. Mest
var unnið um helgar, en stund-
um komu menn líka eftir
kvöldmat að loknum erfiðum
vinnudegi og unnu fram um
miðnætti. Þakkaði Hannes
þessum félögum öllum og kvað
gott til þess að vita að Æsku-
lýðsfylkingin ætti slíkt fólk
innan vébanda sinna.
Síðan tók Adda Bára til
máls og flutti snjallt ávarp. Eg
þakka í nafni ÆFR öllum þeim
sem hér hafa lagt hönd að
verki, sagði hún. Það hefur
• Stílabókin,
sem ekki var skrifuð
lengi verið talið sjálfsagt i
okkar hreyfingu að störf væru
vel af hendi leyst, og ekki
þótt umtalsvert. Og hafi ein-
hver verk þótt þakkarverð, hef-
ur að minnsta kosti verið lát-
ið sitja við þakklætið.' Orðin
hafa verið einu launin. Eifh
verður það að vera svo. Við,
sem einkum höfurn látið okkur
nægja að horfa á og fylgjast
með, flytjum ykkur hinum al-
úðai'þakkir og treystum þvi
að verk ykkar beri að öðru
leyti laun sín í sjálfum sér.
Eg nefni engin nöfn að þessu
sinni; enda er það svo að þótt
ekki sé liðið nema rúmlega
ár síðan hafizt var handa hér
í risinu, þá man enginn leng-
ur nákvæmlega hvernig verk-
inu hefur miðað stig af stigi.
Það stóð til í upphafi að félag-
ai'nir skráðu vinnustundir sín-
ar við innréttinguna í vand-
aða bók, sem geymd yrði með
öðrum heimildum um starf
Æskulýðsfylkingarinnar. En
það var aldrei keypt nema
ofurhversdagsleg stílabók, og
eftir nokkurn tíma þótti félög-
unum ekki mikils virði að gefa
slíka skýrslu ufn vinnu sina —
og hættu að rita i bókina. Ef
til vill verður félagi okkar
einhverntíma síðar annara urn
sögu sína en okkur sem hér
erum samankomin, og væntan-
lega verða þeir sem síðar koma
þess umkomnir að gjalda ágæt
verk meiru en orðum einum.
En ætli þau verk séu ekki ætíð
unnin af heilustum hug sem
ekki vænta opinberra launa;
og sá félagsskapur er vissu-
lega vel á vegi staddur er á
innan vébanda sinna marga
meðlimi eins og þá sem lögðu
nótt við dag i þessum sal, af-
söluðu sér hvíld og skemmtun
margt eitt kvöld, gerðu þetta
ris að því sem það nú er orð-
ið; — eitthvað á þessa leið
mælti Adda Bára rneðal annars
í ávai'pi sínu.
Því næst flutti Brynjólfur
Bjarnason ræðu. Þakkaði hann
Fylkingunni fyrir framtak
hennar, sem þessi salur bæri
nú ljóst vitni. Á þessum tím-
um á æskan í höfuðatriðum
um tvo kosti að velja, sagði
Brynjólfur: leyfa spillingu og
upplausn hins hröxmandi auð-
skipulags að setjast að hug sín-
um — eða vinna að sköpun
• Hinir tveir kostir
æskunnar
nýs heims. Þið í .Æskulýðsfylk-
ingunni hafið skipað ykkur í
síðarnefndu sveitina; þessi
húsakynni skapa ykkur mikil-
væga aðstöðu í starfi ykkar
Og þaðh er táknrænt að nú
þegar verður hafið hér í
salnum í-aunhæft starf. Hann
er ekki eingöngu ætlaður til
hvíldar og skemmtanar; um-
ráðin yfir honum leggja ykkur
jafnframt auknar skyldur á
herðar.
Bi-ynjólfur vék að kosninga-
baráttunni sem nú stendur yfir,
Það er sérstaklega ein óþekkt
stærð í kosningunum 24. júní,
sagði hann: unga fólkið sem nú
• Stærðin óþekkta
kýs í fyrsta sinn. Baráttan
stendur mjög um unga fólk-
ið, og þar á Æskulýðsfylking-
in að geta lagt drjúgan skerf
Framhald á 10. síðu
Sjaldan eða aldrei hefur
verkalýðurinn og allt vinnandi
fólk hér á íslandi haft betri
skilyrði til þess að gera sér
ljóst, hvar það á að standa í
þjóðfélagsmálunum » en um
næstu kosningar.
Enginn kennari er betri en
reynslan, hvort heldur hún er
í þjóðfélagsmálum eða öðru.
Fólkið hefur fylgzt með því í
daglegri reynslu, hvernig
Framsókn og íhald hafa hjálp-
azt að því að auka dýrtíðina
og skattana á því, ár frá ári,
máúuð eftir mánuð, viku eftir
viku og frá degi til dags. —
Það hefur líka fylgzt með því,
hvernig hægx'i arnxur Alþýðu-
flokksins hefur stutt stjói'nina,
bæði beinlínis og óbeinlínis, í
öllum hennar óhappaverkum á
hendur alþýðunni í landinu. Og
þar með hafa forustumenn
hans auglýst sig sem örgustu
liðhlaupa frá sínum fyrri
stefnumiðum, baráttunni fyrir
bættum kjörum verkalýðsins
og fólksins í landinu. Sú
reynsla, sem kjósendur hafa
fengið af Þjóðvarnarmönnum,
er á þá leið, að ekki er hugs-
anlegt að þeir komi manni að
við þessar kosningar. Þeir ei'u
mai’gsinnis búnir að sanna
það með breytni sinni og fram-
komu, að þeir meina ekkert
með því sem þeir eru að
segja.
Þessi framantöldu atriði ætti
hver kjósandi að muna áður en
hann greiðir atkvæði; þá er
þetta svo einfalt, eins og það
^getur verið. Og hver sá verka-
maður, hvort heldur hann er
í sveit eða við sjó, sem ekki
styður Alþýðubandalagið, nú
í þeirri kosningabaráttu, sem
háð verður á þessu vori á móti
íhaldi, Ffamsókn og Þjóðvörn,
hann hlýtur að vera haldinn
einhverjum annarlegum sjón-
armiðum.
Hann hefur lent i tíöllahönd-
um, eins og það var orðað í
gamla daga. Og þá heíur hann
brugðizt sjálfum sér, stétt sinni
og þjóð. Hann hefur þá látið
glepjast af ýmsum aukaatrið-
um og áróðri stjórnarflokk-
anna, gleymt aðalatriðunum,
lífskjörum sínum og stéltár
sinnar.
Þegar athugað er hvernig
kosningar hafa farið siðast og
þar áður, þá er það aúgljóst
að of rnargir hafa látið glepjast
af áróðri íhaldsins um allskon-
ar mál í öðrum löndum, ýmist
ýkt eða login, sem verkalýðn-
um hér koma ekki vilund við,
en haldið er stöðugt á lofti, til
þess að glepja kjósendur fyrir
kosningar. En vonandi endur-
tekur slíkt sig ekki nú, þar
sem kjósendur hafa margreynt
gerðir þeirrar stjórnar sem set-
ið hefur við völd síðustu árin.
Vilji kjósandinn vaxandi dýi'-
tíð, dýrari vörur, hækkandl
skatta, atvinnuleysi og fleira
góðgæti, þá kýs hann íhuldið
og Framsókn, en vilji hann
lækkandi dýrtíð, vöruverð og
skatta, herinn burt úr landinu
og' rýmri landhelgi, þá kýs
hann með Alþýðubandalaginu.
Þetta og ekkert annað þarf
hann að muna, þegar hann kýs
24. júní næst komandi. Og ef
hann man þetta og lætur allan
áróður íhaldsins eins og vind
um eyrun þjóta, þá rennur upp
nýtt og betra menningartímabil
í sögu þjóðarinnar. —
Að endingu set ég hér kvæði
eftir Sveinbjörn Björnsson, ort
1911, sem getur vel átt við þá
tíma sem við lifum nú á:
Vcrr œttjörð hún kallar og knýr fram vorn dug
og krefst pess vér störfum og vökum,
með eldmóð í hjarta, með eldmóð í hug
og afltreystum drengskapartökum;
vér fram berum merkið og fylgjumst í þraut
og foringjann verjum, sem ryður oss braut.
Vér eigum að sníða burt eitraða rót,
sem íslenzka pjóðkjarnann sýkir.
Vér eigum að ganga par óskiptir mót
hvar óstjórn og síngirni ríkir,
er sveita vorn drékkur og sýgur vort blóð
og safnar með róstum að höfði okkar glóð.
Vér fylgjum ei peim, sem að vefjast um veilt,
sem veltandi rekáld á floti.
Vér heimtiim að allt sé nú innbyrðis heilt
svo óhappa-verkunum sloti;
því sorálaust stál á aö bm'Ma í pann brand,
sem bítur til sigurs og ver petta land.
Vér hötum pœr dróttir, sem draga’ að oss háð
og dirfast í óhreinum sökum,
vort pingrœði er brotið og pjóðerni smáð
með prælslegum níðinga tökum,
en réttlœti og sannleiki er troðið um tœr, .
hvar tignarsess lýgin og varmennskan fœr.
Vor œttjörð hún kallar, vér heyrum pað hljóð
er háfjállatindarnir duna,
ó, sjáðu að þér, fámenna og svívirta pjóð!
og segðu; Vér skulum pað muna,
að velja ei þá fuUtrúa er válda oss þján
með vaxandi bölvun og framtíöar smán.
Ef situr þú hér eftir sofandi hjá
og sérð ei hvað nú er að gerast.
Framhald á 10. síöu