Þjóðviljinn - 22.12.1956, Blaðsíða 15

Laug-ardagur 22. desember 1956 — ÞJÖÐVILJINN — (31

69. dagur
kvæmt áætlun ykkar og sendið okkur bara aflestrana
samstundis. Það er okkur til hjálpar. Þegar oddurinn
fer að tifa ótt og títt eigiö þið að láta okkur vita undir
eins. Þá verðum við komnir mjög nærri ykkur. Skiljið
þið þetta allt saman?“
„Roger .... B-17“.
„Gott .... Það eru allmörg skip á leiðinni að áætl-
unarleið ykkar. Tilkynnið okkur með að minnsta kosti
hálftíma fyrirvara ef þið reynið nauðlendingu, svo að
við getum beint þeim á réttan stað. Ef þið farið niður
verða hafðár nákvæmar gætur á ykkur. Við höfurn
nóg bensín til að elta ykkur til morguns ef þörf krefur
og tvær sjóflugvélar eru viðbúnar að taka viö af okkur
þegar viö' verðum að snúa heim. Þessi útsending er
líka send á fimm hundruð kílóriðum, svo að þið ættuð
að geta fengið fyrsta aflesturinn núna. Hvernig gengur
það? Skipti“.
Dan, Sullivan og Hobie horfðu með öndina í háls-
inum á rauða vísinn sem snerist í hring og hægði
á sér á stefnuleitarmælinum. Þegar hann stöðvaöist við
fjörutíu gráður litu þeir hver á annan og allt í einu
rauf hugarléttir þeirra spennuna sem hafði aðskiliö þá.
Þeir voru eins og menn sem höfðu allt í einu fundið
langþráða demantsnámu. Þeir hrópuðu upp orð og setn-
ingar sem stóðu í engu sambandi við það sem var að
gerast. Þeir slógu á bök og herðar hver annars. Þeir
kölluðu til Leonards, svo aö hann mætti gleðjast með
þeim. Loksins voru þeir ekki lengur einir í nóttinni.
Þeir höfð'u samfylgd — þaö voru menn á hraðri ferö
til þeirra, og í svipinn skipti það engu máli að þeir
höfðu enga'aöstöðu til að veita þeim beina hjálp. Og
rödd mannsins sem talaði frá B-17 var eins og hún átti
að vera — róleg, samúöarfull og uppörvandi; rödd
manns sem skildi hvernig þeim leið, þrátt fyrir fjar-
lægðina.
Sullivan tók taltækið af Hobie og bar það að vörum
sér.
„Fjórir-tveir-núll til B-17. Aflestur sýnir að þið eruð
á fjörutíu segulgráðum. Eftir því að dæma eruð þið
fimm gráðum fyrir norðan stefnu okkar — en við erum
sárfegnir að vita af ykkur í nágrenninu“.
„Roger, Fjórir-tveir-núll. Við skiljum ykkur. Aflestur
ykkar kemur heim við okkar aflestur, svo að við færum
okkur til um fáeinar gráöur. Hvaö er hæð ykkar þessa
stundina?“
„Tuttugu og fimm hundruð og sextíu fet?“
„GetiÖ þið hækkað ykkur? Þetta þykkni á ekki að
vera sérlega hátt, og ef við kæmumst ofaná það væri
hægara að finna ykkur“.
„Neikvætt svar. Við getum hækkaö okkur en viljum
ekki eyða bensíni í það. Hvert einasta gallón færir okk-
ur mílu nær ströndinni“.
„Allt í lagi .... hugsum ekki um það. Radarinn okk-
ar er ekki upp á það bezta, en við náum til ykkar fyrr
eöa síðar ef við höldum þessum aflestrum áfram. Hvað
er margt fólk um borð?“
„Tuttugu og einn“.
„Hvað er lofthraði ykkar, lofthitinn úti, segulstefn-
an?“
Leonard gaf Sullivan þessar upplýsingar á litlum
pappírsræmum. Vissan um það að bráðlega yrði annar
loftpiglingafræðingur á næstu grösum til að staðfesta
stöðu þehra, hafði gert kraftaverk á honum. Hann
hafði rétt úr sér og var hættur að titra. Hann vann
kappsamlega og skrifaði tölurnar rösklega á miöann.
Leonard tók fyrstur eftir því að Spalding var komin
fram til þeirra. Hún hallaði sér þreytulega upp að búlk-
anum sem bar uppi senditækin og hún reyndi að brosa.
Leonard tók utanum hana og andartak hvíldi hún
höfuðið upp við öxl hans.
„Ég varð að koma“, sagði hún. „Ég hélzt ekki við
lengur þarna aftur í“.
„Auðvitað“, sagði Leonard og frá honum stafaði góð-
mennsku og nýju öryggi. „Við vom næstum búnir að
gleyma þér“.
„Farþegunum líður vel. Þeir eru dásamlegirt.
„Þú getur sagt þeim aö anda rólega. Við vorum rétt
í þessu að ná sambandi við björgunarflugvélina. Hún
yerður komin upp að okkur eftir svo sem tuttugu mín-
útur“.
„Ætlum viö að nauðlenda?“
Leonard bandaði með höfðinu í áttina til Sullivans,
sem laut enn yfir mælaborðið og horfði á leitarvísinn.
„Hann hefur ekkert sagt um það enn .... en það
kemur allt á sínum tíma. Trúðu Leonard gamla frænda,
— þú sefur í litla, hlýja rúminu þínu í nótt“.
„Langar ykkur ekki í eitthvað .... kaffi eða eitt-
hvað? Ég geymdi einn hitabrúsa og það eru nokkrar
brauðsneiðar eftir í áhafnarklefanum“.
„Nei, þakka þér fyrir. Dan færði okkur kaffi rétt
áöan. En þú sjálf?“
„Ég gæti ekki komiö því niður. Maginn á mér er allur
í uppnámi. Ég er víst hrædd“.
„Hvers vegna hallarðu þér ekki út af á bekkinn í
nokkrar mínútur?
„Nei .... ég jafna mig undir eins. Það er alveg satt.
Þiö hafið allir nóg að gera. Ég fer afturí núna“.
„Þú ert dugleg stúlka, vina mín. Reyndu að spjara
þig dálitla stund enn. Þetta fer allt vel“.
Hún þakkaði Leonard með augunum og horfði á
hann andartak meðan hann beygði sig yfir lorantækið
og fór að snúa hnöpþunum. Hana langaði til að vera
um kyrrt á flugþiljunum, þótt þar væri öðru vísi um-
horfs en hún átti að venjast. Þar var megn þefur af
leðri og málmi og ofanað barst sterk lykt af heitum
vírum. Þefurinn af mönnunum var líka annarlegur, og
hún fór að velta því fyrir sér hvort tóbaksreykur og
sviti ættu alla sök á því. Sullivan leit við andartak
til að gæjast upp um glerhvolfið. Hann horfði í gegnum
Spalding; þreytuleg augu hans sýndu þess engin merki
aö hann þekkti hana. Og svo voru þetta aðeins bök enn
á ný, Leonard, Sullivan, Hobie og Dan Roman. Þeir voru
önnum kafnir. Spalding fannst þeir eiga gott. Þeir
höfðu nóg að gera viö hendur sínar og huga og það
gerði biðina léttbærari. Og þaö hefur þú líka, telpa
mín — þótt verkefni þín séu annars eðlis.
Fjarlægari þeim en nokkru sinni fyrr leit Spalding í
kveðjuskyni á bök þeirra og gekk hægt gegnum áhafn-
arklefann og fram í fai’þegarúmið.
15.
Milo og Nell Buck sátu i fremstu sætaröðinni, og voru
einangruð frá öðrum farþegum. Eina fólkið sem hefði
SÍÐBUX
UR í
KULD-
UNUM
Síðbuxur eru
ágætur bún-
ingur þegar
kalt er í veðri.
En nýjustu
gerðir síð-
buxna eru all-
þröngar og
ekki fullsiðar.
Flestar dökk-
ar síðbuxur
má baeði nota
sem skíðabux-
ur og heima-
klæðnað. Þó
mega síðbux-
ur ekki vera
ol þröngar,
en þó ætti að
vera tiltölu-
lega auðvelt
að finna bux-
ur sem henta
vel til hvors
tveggja Við
síðbuxurnar eru notaðar biúss-
ur, peysur og jakkar. Talsvert
er notað af mynstruðum verúr-
peysurn með breiðum prjóna-
stroffum, en nýjustu jakkarnir

eru langröndóttir eins og sá
sem sýndur er á myndinni. Og
að maður nú tali ekki um all-
ar blessaðar kuldaúlpurnar.
m&fateiVTfnT;a
U V/Ð
(Eulenspiegel)

Og svo var það hínn strang:
siðgæðisvörðuj’, — siðavönc
piparmey í enskum smábæ, sert
ásakaði mann fyrir drykkju
skap, vegna þess að hún hefð
séð að bíllinn hans stóð heilai
dag fyrir framan krána.
Maðurinn sagði ekki neitt, ei
þegar skyggja tók ók hann bíln
um sinum að húsi piparmeyjar
innar og lét hann standa þa
alla nóttina.
þlÓDVILIINN
ftó'
Augiýsiag^tfárt: Jínsteiiuj HareWssoo. •*. iUCstJórA »fgre*Ssl». auaJýátnáw. prentsmlSJa: 8kð^^wö)^Susti*, 19U”
kr' 29 4 “4ouS1 1 o* uisrennj; kr. aS MUií-^sttóar. - L*usas«uver6 kr. 1. ..
„«et8ii<n: Sameinlnwrtkrickur aiþýSu - 8öslaU8t»flnktoiiinn. Bttstjórar: Magnús Kjartans—n
ftbj* Sie-uréuT OuSmundsson. >- PréttajritstMrt: Jón Blamoson. - BJaSamenn: Ásmundur Sisur-
Jdnssom BJaml Benedlitssott^ auSmundur _VUfússon, ívar H. Jónsson. Magnús Torfl Ólafsscm. —
Simi *50ö (3
PrentsmiSis