Þjóðviljinn - 07.03.1957, Síða 11

Þjóðviljinn - 07.03.1957, Síða 11
Fimmtudagur 7, marz 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (II FYRIRHEITNA 25. dagur Má ég fá þau lánuð handa Mollie?“ „Þó það nú væri,“ sagði Hank. Hann birtist í tjald- dyrunum andartaki seinna. „Sjáðu, hún getur líka feng- ið þessi.“ Hún gat ekki afþakkað greiöasemi þeirra, enda lang- aði hana ekki til þess. Það var ekki annað aö lesa á Laragh en bækurnar sem hún fékk léðar hjá Davíð Cope. Bandai’íkjamennirnir tíndu saman hlaða af tíma- ritum og lögöu hann út í Laraghjeppann, og þaö var auðséö á Ijómandi augum Mollie, roðanum 1 kinnum hennar og gleðisvipnum aö hún var himinlifandi. Stan- ton var sjálfur glaður yfir hrifningu hennar, og hann uppgötvaði allt í einu að hann var að tala viö mjög fallega stúlku, stúlku sem bar af öllum þeim sem hann hafði séð í Hazel í leyfi sínu. Miðdegisverðurinn hjá Bandaríkjamönnunum var ný reynsla fyrir Mollie og móöur hennar. En Ameríkumenn irnir sjálfir voru vanari nýjungum en áströlsku kon- urnar. „Við ’oorðum víst ekki eins og þið,“ sagði Stanton brosandi við stúlkuna. „Sjáöu, svona gerum við. Við kljúfum bolluna, smyrjum hana að innan, hellum sír- ópi yfir og borðum ögn af kjúklingi, fleski, heitt kex og marmilaði með. Svo borðum við með gafflinum. Svona.“ Hún hló. „Má ég ekki nota hníf, Stan?“ „Jú, auðvitaö máttu það,“ sagði hann. „En heima.í Ameríku notum við ekki hnífinn eins og þiö.“ „Eg ætla að reyna að gera þetta eins og þið,“ ságði hún. færar um að aka til Laragh, og það voru þær líka, En Bandaríkjamennimir vildu ekki heyra það' nefnt. Þeim fannst fjarlægðin til Laragh löng og ógnandi og það varð áð gera ráð fyrir hinu versta. Það kom ekki til mála aö láta konurnar tvær aka einar alla þessa leiö. Þetta voru þó 25 kílómetrar. Þessvegna fóru Spencer og Stanton upp í einn jeppann til að fylgja konunum. Þeir óku á eftir þeim, unz rúningaskúrinn hjá Laragh kom í ljós. Þá óku þeir upp að hliðinni á bílnum, veifuðu, hrópu'ðu góða nótt, sneru síðan við og óku heim aftur. Mollie Regan fór f rúmið með hlaöa af bandarískum tímaritum og hún hafði um margt aö hugsa. Nýr heim- ; ur var aö opnast fyrir henni. Hún hafði aldrei komið út | fyrir Vesturástralíu, aldrei feröazt lengra en til Perth. j Þegar hún gekk í heimavistarskóla eða las við háskól- j ann hafði öll áherzla veriö lögö á að England væri mið- stöð allra menntunar, allra visinda og allrar menning- ar. Allt í hennar eigin landi, Ástralíu, var óþroskað og ófullkomið í samanburði við það sem frá Englandi kom. Og hvað Ameríku snerti þá var skoðun hennaf alger- lega lituð af kvikmyndum og vikublöðum. í finmitán ár — megnið af ævi hennar — höfðu gjaldeyrisvandræöi komiö í veg fyrir að Ástraliubúar gætu hehnsótt Banda- ríkin, nema í viöskiptaferðalögum til að græða dali. Vegna þess arna hafði Mollie Regan aldrei talaö viö neinn sem hafði komiö til Bandaríkjanna. Hún hafði gert sér þá hugmynd um Bandaríkin, að þau væru land þar sem enginn hafði áhuga á óbrotnum skemmtunum né dyggðum. Þau væru land, mótað af léttúö, fáheyrðuin munaði, fáfræði, menningarleysi og glæpamönnum. Hún hafði tileinkað sér þessa skoðun á bandarísku hversdagslífi án þess að spyrja neins. En nú hafði hún allt í einu komizt að raun um að þessir Bandaríkjamenn ungir menn innan við þrítugt eða liðlega þrítugir voru látlausir og heiðviröir menn. Helmingur þeiri’a bragö- aði ekki einu sinni áfengi og alhr voru þeir svo örlátir og’ vingjarnlegir, aö hún hafði sjaldan kynnzt öðru eins. Undrandi hafði hún tekið eftir því. að eina bókin í svefntjaldi Stanton var biblía. íþróttir j Framhald af 9. síðu. þá er einnig þýðingarmikið að segja frá því að það eigi að halda glímumót. Það verð- ur að skýra þannig frá því að fólk komist ekki hjá því að verða þess vart að það eigi að fara fram iþróttaviðburður sem vert sé að taka eftir. Það þarf að skýra frá því hverjir keppa og það þarf að segja frá því hverjir hafi mesta sig- urmöguleika, hverjir séu meist- arar, hverjir séu líklegir að fella meistarana o. s. frv. o. s. frv. Venjan mun sú að sérstak- ar nefndir séu fengnar til þess að sjá um þessa hlið glímunn- ar, Sjálfum þeim er þetta alit opið og Ijóst, en það er ekki nóg. Þær virðast gleyma því að það er mikils virði að sem flestir komi til þess að horfa á glímuna til þess að hún varð- veitist í hugum manna sem ís- lenzk íþrótt sem ekki má gleymast, og svo er líka hin fjárhagslega hlið, sem fátæk félög verða alltaf að taka til- lit til. Kemur þarna til bæði skyldan við glímuna sem íþrótt og svo skyldan við félagið sem sér um glímuna hverju sinni. Hér virðist sem um mikla aft- urför sé að ræða, og er þá haft í liuga hvernig staðið var að því .að auglýsa tvær síðustu glimur, sem farið hafa fram j hér í. Reykjavík i vetui . Ef nefndirnar eru starfi sínu „Þetta er nú kvenmaöur í lagi,“ sagði Spencer Ras- mussen. „Mér finnst við vera eins og Kínverjar sem borða með prjónum." <í> „Nei, þaö er nú ööi-u nær,“ sagöi hún. „Mér finnst fallegt að borða svona. En við boröum ekki kjöt með sætum mat. eins og þið gerið.“ „Já, við borðum víst meira af því sem er sætt,“ sagði Stanton. „Ef til vill stendur það eitthvað í sambandi viö loftslagiö heima. Þar er aldrei eins heitt og hérna, en aftur á móti veröur mjög kalt á veturna sums staðar í ( Bandaríkjunum.“ „Er mjög kalt þar sem þú átt heima?“ „Flesta vetur er um þaö bil þrjátíu sentímetra snjór í tvo til þrjá mánuöi,“ sagði hann. „Ef þaö er haröur vetur — eöa miklir byljir ei*u, getur hann orðið 75 sentimetra þykkur“. „Er það skemmtilegt eða leiöinlegt?“ spuröi hún. „Eg hef aldrei séö snjó.“ „Það fer víst eftir því hve gamall maöur er,“ sagði hann. ,,Ef maöur er í skóla eða háslcólanum og kemur heim í leyfi, og getur verið á skíðum eða farið í sleða- feröir, þá er þaö skemmtilegt. Eg hef alltaf kunnað vel við veturinn heima. En maður lítur víst öðrum augum á þetta þegar maður eldist." Hér á sólbakaðri, áströlsku sléttunni virtist þetta allt fjarlægt og yndislegt, jafnhressandi og gómsætur ís Bandaríkjamannanna. „Hafið þiö sleöa sem þið akið í á veturna?11 spuröi hún. „Með hestum fyrir og bjöllum og aktygjum." „Bara uppi í sveit,“ sagði hann. „Aðalvegirnir eru ruddir með snjóplógum og maður þarf bara aö setja snjódekk á bilana, og þá gengur allt vel. En uppi í sveit- i.nni aka þeir enn í sleðum. Það er ekki algengt, en þó er hægt aö fá leigða sleða.“ Eftir máltíðina lögðu mæögurnar af stað heimleiðis. Mollie ók jeppanum. Það var fallegt tunglskinsbjart kvöld og hjólförin sá'ust greiniiega í silfurbjarmanum. Frú Regan ög Mollie héldu því fram að þær væru ein- Þegar Davíö Cope kom til Laragh að sækja póstinn sem Spinifex Jói kom meö daglnn eftir, var veröndin Eiginmaður minn Pétur I. Hraunfjörð, léísi að heimili. sínn, Sogsbletti 17, 5. þ.m. Kristjájisdóttir ol milis |>á 11 ur Dökklr bólerójakkor Nú er mjög í tízku að nota dökka bóleró- jakka við ljósa ullár- kjóla og þær sem eiga snotr- an ullarkjól frá því í fyrra eða hitteð- fyrra, sem ef til vill er farinn að ditna und- ir höndun- unum eða orðinn þvældur í hálsinn, ættu að at- huga hvort þær geta ekki dulið gallana undir ból- erója.k'ka. Einkum Ht- ur þétta vel 'út- ef ■ jakk- inn er bryddaður með sama sfni og kjólluni, og með þessu vaxnar og taka þetta sem eihn þáttinn í að vinna upp glímuna þá gera þær meira en að leggja inn til blaðanna smáklausur á síðustu stundu, sem auk þess hafa furðu litlar upplýsingar að geyma um það sem á að fara fram. Það - er í rauninni aðeins til að sýnast, og til að gera afsökun sína. Það er ekki nóg. Félögin sem að þessu standa eiga líka að vera á verði um að þetta sé í lagi. Þau liafa íþróttalegra og fjárhags- legra hagsmuna að gæta. í framkvæmd lítur þetta út eins og um mikið kæraleysi sé að ræða um undirbíming þess- ara glímumóta, en vera má að þetta stafi af of lítilli liug- kvæmni, en fyrir glímuna kem- ur það út á eitt hvort um er að kenna hugsunarleysi þeirra sem um undirbúninginn fást eða það er almenn dev’fð um glímuna yfirleitt. Meira. móti verður gamli kjóllinn næstum módelkjóll KtK IJ. uœ öiecús m 6iunuciRTaiíf?ou j Minningarkortin eru til sölu j í skrifstofu Sósíalistaflokks- j ins, Tjarnarg. 20; afgraiðslu \ Þjóðviljans; Bókabúð Kron; Bókabúð Máls og menning ar, Skólavörðnstíg 21; og Bókaverzlun Þorv. Bjarna- sonar í Hafnarfirði, SaawtDttgtMfioklEUr aibísn -Hltotlórar: Maspús Kiartaiwaoa sigprSur ÖóSmund8«ra. Fréttaritátíóri: Jón Blamason. •BtaSamenn; Acmundur Síeax* Jöiu,son. auSBVuiKtur Viifú.H»on.. Ííslt H. JOasson, Maitnúa Torfl ólalsson, Slsurjón Jóhannsson. - AuitiíolMafftíórt': -OuSaelr Musuússon. - Rttstjónr. aíerotSsia, AuslíslluíaA. ureutsnvlBja: SkólavBrBustig 19. - simi 7ú00 f» Hnnrt AÁtlfWvrvc3% tT.'-fej!a‘<mdn.'tlles*Siva os 4vtUr#nn1: lt.r..'22 Tf.Hj!»rsst. - UauiHisóluv. kr. 1.50. - Preutsm. WóSrmana. þlÚÐVIUINN

x

Þjóðviljinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.