Þjóðviljinn - 04.11.1958, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 4. nóvember 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (11
PETER CURTIS:
28. cLagur
teppi. Reyndar var þessi dugnaður hennar sjaldnast
langvinnur og endað'i venjulega í þreytukasti, en hún
var rórri í huga og stuudum leið svo vika aö hún fékk
ekkert móðursýkiskast Einu sinni þegar hún var ó-
venju létt í skapi, trúði hún mér fvrir því að svona
breyting væri einmitt það sem hún þyrfti á að halda.
Ea' kæfði samvizkubit. sem ekki átti heima í þeim
vélheíla sem ég var orðmn, og samsínnti henni.
,.Þér hættir alltaf til að festast í sömu skoröum,
vina mín“, sagði ég vingjarnlega. Og svo fór ég aö
ræða hvaöa þjónustufólk við ættum að hafa meö okkur.
Við leigðum Reykháíshúsið og þau húsgögn sem
við burftum ekki á að halda í Virkishúsinu. majóri
nokki*um að nafni Morrison, sem nýlega hafði hætt
störfum í hernum 1 Indlandi. Hann átti allmarga
vini í Copham og nágionni og var feginn að fá svona
skemmtilegt og þægilegt hús án þess að burfa aö kaupa
það. Morrisonhjónin viídu gjarnan fá eldabuskuna
okkar, og hún vildi ólm verð'a eftir, vegna þess að hún
átti vingott við bréfbeiann. Ted átti heima í þorp-
inu og bað kom aldrei til greina að hann kæmi með
okkur. Woods, stofustúlkan, Alice, þjónustustúlkan og
stclpukorn sem nefndist Dollý og var ýmist, í eldhúsi
eða bamaherbergi, voru eklti enn ráðnar í hvað gera
skvldi. Ráðagerð mín var sú að engin þeir'a kæmi
með okkur. En það var ekki hepnilegt að ég hefði orð
á bví. Þá hefði Eloise orðið þeim mun ' ákafari í að
ha.Ida þeim.
Woods var líklegust tl að fylgia okkur, það vissi ég.
Hún var hávaxin, myndarleg stúlka, svo sem tuttugu
og átta ára og afbragos stofustúlka. Hún var frá Bed-
fordshíre og átti enga ættingia eða kunninvia í Cop-
ham. Hún var fliótvirk og greind og dálítið bráðlynd.
Hanni þótti vænt um Elcise, sem gaf henni oft föt,
sem hún hafði sjaldan farið í.
Eg fór að reyna að levsa þetta vandamál. Eg eygði
hugsanlegan möguleika. Woods og Emma- Plume voru
ekki sérlega hrifnar hvor af annarri* Það vottaði fyrir
afbrýðisemi hjá þeim gagnvart Eloise, og Emma sem
var gamaldags í hugsunarhætti, fannst stúlkan fram-
hleypin og hortug. Eg hugsaði með mér að blása mætti
að þessum glæðum.
Dag nokkurn var EJoise aö róta í fötum sem hún
átti. Innan skamms átti að halda fatabazar hjá kirkj-
unni og hún var að finna til fatnað að gefa þangað
og flokka fötin sem hún ætlaði að taka með sér. Hún
lagði til að gera slíkt hið sama og herbergin okkar
litu út eins og verzlun meö notuð föt.
Eloise hrissti fram fölgráa dragt bryddaða karakúl.
Hún hafði aðeíns farið í hana einu sinni og fannst
liturinn mæðulegur. Hún virti hana nú fyrir sér og
hallaði undir flatt.
„Það var heimskulegt af mér að kaupa þetta. Mér
fannst hún allt öði*u vísi þegar ég kevpti hana. Eg
held hað hafi verið villuljós í búðinni. En þetta er of
góð flík á bazarínn. Eg ætti að gefa Woods hana.
Hiin dáðist einu sinni aö henni, þegar hún var að taka
til í skápnum mínum og ég gaf henni hálfgert vilyrði
íyrir henni.“
Eg virti dregtina fyrir mér. „Hvers yegna gefurðu
Fóstru hana ekki?“ sagði ég. „Þetta er einmit.t hennar
litur og flíkin er r.em sagt ný. Eg er viss um að henni
þsetti hún falleg. Þú gefur henni næstum aldrei föt
a.í þér.“
I f ■ ■}: áiiegjusvipur á Eloise, en hún var þó á
báö'um áttuni.
, Eg if það.“ sagði hún, ,.en einhvem veginn lít
ég ekki \ Fóstró sem vinnuhiú. Hún er fremur eins
og vinkone. TJg gef henni föt, þ.e.a.s. nv föt. En þessi
dragt er sem sagt nv. og ég er að hugsa um að gera
þctta.“
Hiin lagði hana til hliðar og næsta sunnudagsmorg-
rn gladdíst ég mjög þegar ég sá Fóstru stika tfgulega
tiT kirkj.u 1 grá-u drágtinni og Woods horfa á hana
öfundaraugum úr loftsglugga. Þetta undirbjó jarðveg-|
ínn. Það var skylda Woods að útbúa bakkana fyrir!
máltíðirnar í barnaherberginu, sem DoIIý bar síðan i
upp. Smjörklína á borðbúnaði og glösum, rykagnir j
í saltkarinu og kusk í mjólkinni varð til þess að Fóstra j
kvartaöi viö Woods. Woods vann verk sín alltaf meö j
prýði og hún sagði Eloise frá þessari umkvörtun, og I
Eloise sem hafði ekkert lag á að fást við annað fólk
gerði aðeins illt 'verra, kallaði á þær báðar sámtímis. j
missti stjórn á sér, og fór aö gráta við st-ífað brjóstið j
á Fóstru. Skemmdarverk á þrem bökkum í viðbót' æstu \
Fóstru upp að nýju og hún skellti skuldinni á stofu-1
stúlkuna, en nú kom hún til mín með kvartanir sínar.!
„Þetta getur ekki haldið svona áfram. Það hefur aldrei |
fvrr verið* kvartað yfir störfum mínum og það þýðir i
ekkert að tala við frúna.
Eg sefaði hana og samsinnti beim orðum hennar að |
í augum húsmóður sinnar gæti Emma Plume ekkert!
gert -af sér.
,.Ef betta er nvbyi'jað, dettur manni ósjálfrátt í hug
að Fóstra vilji ekki að þér komið með okkur í nýja
húsið. Sennilega hættir það þegar hún kemst að raun
um að bér eruð fastákveðin í að koma. Gamalt þión-
ustufólk er undarlegt á margan hátt .... og afbrýöi-
samt.“
„Hún hefur há helzt ástæðuna til að vera afbrýði-
söm,“ sagði stúlkan beizklega. ,,Og hún barf ekki að
hafa áhyggjur af því að ég fari þangað sem ég erl
óvelkomin. Viljið þér taka viff uppsögn minni frá mán-j
aðamótum."
„Auffvitað ef þér óskiff þess. En mér þykir leitt að j
missa yður,“
,.Mér þvkir líka leitt að fara frá yður,“ sagði hún
hlýlega. „En öllu eru takmörk sett. Þrisvar í vikunni
sem lei'ð, sagði hún a'ð silfurborðbiinaðurinn væri mér
til skammar. Eg held bara að hún hafi atað hann
út siálf.“
„Ekkert hef ég haft að okkar borðbúnaði að finna,“
sagði ég.
„Þa'ð ætla ég að vona. Þér takið þá uppsögn rnína
til greina?“
„Ef ég má til. Og heyrið þér mig .... með beztu ó,sk-
um um allt gott.“ Eg stakk að henni peningaseöli.
Eg ráðlagði Eloise að eiga engin illindi á hættu með
því að spyrjast of vandlega fyrir um ástæðuniar fyi'ir
brottför Woods.
Dollý ákvað loks að vera kyrr í Couham vegna þess
að vinkona hennar var nýbúin að ráða sig þangað til
að vera í nánd við hana, og það vævi ,,púkalegt“ sagði
hún að fara frá henni, áður en hún hefði haft tækifæri
til að kvnnast fólki á staðnum. En Alice sat sem fast-
ast. Hún vildi ekki leita að nýrri vinnu, því að hún
ætlaði að giftast Bob Soames, vélvirkja í borpinu, þeg-
ar hún færi’ frá okkur. Það skipti ekki máli fyrir hana
hvar hún var það sem eftir var tímans.
Eg hafði upp á Bob Soames í hópi vinnufélaganna,
og í næsta skipti sem ég' fékk benzín á bílinn minn.
gaf ég mig á tal við hann. „Eg er hræddur um að við
förum býsna langt burtu með umiustuna,“ sagði ég.
„Þér verðiö að koma yfir um einhvern sunnudaginn
og vera allan daginn.“
Hann var alvarlegur og dálítið ólundarlegur á svip-
llpl íRSE'þStuS®

Nýjar líningar á
gömln dragtina
Langi mann að lífga eitthvað
upp á gömlu dragtina eða
jakkakjólinn má gera það með
prjónalíningum í sterlkum lit-
um. Það er forskiift frá Par-
is, sem er um leið hentug Iausn
þegar brúnir og jaðrar eru
farin að slitna og trosna.
Ræða Thors
Framhald af 7. siðu.
maður í heiminum. Þarna
neitar hann sér um að spila
í stærstu konserthúsum
heimsins til þess að lækna
lroldsveika á óhollasta frum-
skógasvæði í Afríku. Náttúr-
lega synd, sagði það, að hann
skuli ekki spila. En hann er
svo góður maður og veit allt.
Síðan hefur Schweitser gert
allt sem hann hefur gétað til
}>ess að stöðva stórsprengju-
æðisganginn. Þá segir þetta
sama fólk sumt: Já, hann
Albert Schweitser, liann er nú
ekki alveg inní þessum spurs-
málum, hann er orðinn gam-
all og sérvitur, hann er búinn
að vera lengi í burtu. Er það
ekki hræðilegt að hugsa til
þess hvernig véltækni áróðurs-
kraftanna getur forheimskað
fjöldann svo að haun hlustar
ekki á sína beztu menn þegar
þeir hrópa upp þegar þeir
koma af tindi sínum til að
vara okkur við, eða þegar
þeir koma eins og Schweitzer
úr einar.grun miskunnarstarfs-
ins í myrkviðnum til að
hr'^a til okkar: Það er
eng:nn tími lengur til, það
verður að hætta að sprengja.
Loft;ð er þeerar orðið svo
eitrað að v:ð vitum ek!d
hversu mikið tjón þegar hef-
ur verið unnið börnum okk-
ar.að við vitum ekki hversu
mikið af strontium og öðr-
um hættulegum ‘efnum sem
losna við sprengingarnar á
eftir að drífa niður á þessa
jörð komandi áratugi og setj-
ast í beinin og afskræma ó-
fædd börn í kviði sinnar móð-
ur.
En flimtarar segja: Heyra
nú þessa menn hvernig þeir
tala, þeir þykjast kannski
Aæra að bjarga heiminum
hérna uppi á íslandi. En hver
á að bjarga heiminum? Hver
á að bjarga heiminum ef ekki
þú og ég, allir þessir nafn-
lausu einstaklingar í öllum
löndum heimsins sem skelfast
af þessu andvaraleysi eða
kaldrifjaða leik að meðölum
danðans. HVað getum við gert
á íslpudi? Við getum sent
hermennina burt héðan, all-
nr heimurinn mundi frétta
það að þessi litla þjóð vill
ekki vera í helsprengjusam-
særinn c" við getum látið
pnitj-'iq okkar á þingum þjóða
r-m hsfa jafnan rétt við
]">~—i annan að tala leggja
fr'ðpomleanm málum ævinlega
]ið og atkvæð; og hverfa frá
stefuu Fosters Dullesar.
Og við skulum svara ef við
erum spurð hvort eigi að vera
lier á íslandi með því að segja
NEI OG NEI OG NEI.

Minningarspjöld eru seld i
Bókabúð Máls og menning-
ar, Skólavörðustíg 21, af-
grelðslu Þjóðviljans, Skóia-
vörðustíg 19, og skrifstofu
Sósíalistafélags Reykjavík-
nr, Tjarnargötu 20.