Þjóðviljinn - 19.12.1958, Blaðsíða 15

Föstudagur 19. desember 1958 — ÞJÖÐVILJINN — (15
►
Ernest K. Gann:
Loftpóstarnir
8. dagur
tíð bíður ykkar — og þið viljið verða póstþjónar." Hann
skellti í góm og reri stóru höfðinu fram og aftur.
„Fram og aftur, fram og aftur, sama gamla leiðin,
alltaf sama leiðin — þangað til þið veröið vitlausir.
Fram og aftur, þangað til þið rekizt á fjall einn góðan
veðurdag. Jafnvel svona þverhausar eins og þið þola
ekki aö rekast á fjall.“
En Roland fékk ekkert svar. Tad fór að raka sig og
Colin var að klæða sig í flugbuxurnar. Keith var nið-
ursokkinn í tímaritshefti.
Svo kom maddama Moselle inn aftur með andlitið
logandi af eftirvæntingu. Hún stokkaði spilin í skyndi,
lagði þau á kassann og tautaði lágt við sjálfa sig.
Allt í einu þagnaöi hún. Þegar hún tók aftur til máls
varð rödd hennar blæbrigðalaus og atvinnuleg.
„Það væri bezt að þið yrðuð hérna kyrrir,“ saeði
hún. Hún benti á gosana fjóra sem lágu hlið við hlið
í eístu röð. „Sjáið þið, hér er Colin og Keith og Tad
og hérna er Roland.“ Hún renndi grönnum fingrun-
um niður eftir rööunum fyrir neðan gosana. „Sjáið
hér. Keith fer fyrstur. Eftir aö farið er að snjóa.
Síðan Tad.....“
„Eg hlýt einhvers staðar aö hitta fallega ljóshærða
blóma rós.“
„Það gerið þér. En þér getið ekki umflúið hitt,
ef þér veljið þetta nýja líf.“
„Þetta var ég einmitt aö segja,“ hrópaði Roland sigri
hrósandi. „Þið eruð heimskingjar. Kortin segja aldrei
ósatt, er það maddama Moselle?“
„Eg læt þau ekki segja drengjunum mínum ósatt.“
Colin bældi niður bros. Hann vissi alltof vel, að mad-
dama Moselle lifði lífinu eftir spilunum. Hún sagði
alltaf að það væri ekki annað en óheppni að spilin
hefðu ekki stýrt henni betur.
„Hvað um mig?“ spm'öi Colin. „Græði ég milljón
eöa lifi ég fram í háa elli eða hvort tveggja?"
„Spilin eru flókin og margræð, en svart er yfirgnæf-
andi. Þaö þýðir---“
„Féll frá í blóma lífsins-“ Roland hristi höfuð-
iö með hryggðarsvip. <
„Roland einn lifir það,“ sagði maddama Moselle.
„Vegna þess að ég ætla svo sannarlega að vera kyrr
hér, þar sem mér líöur vel.“
„Hafið þið tvö gert samsæri gegn okkur?“ spurði
Tad.
Roland fór að syngja fyrir munn OX-5 mótors:
„Takið blöndunginn úr kviðmim á mér,
takið stimplana úr höf&inu á mér;
sendið handleggina heim til mö-ö-ömmu,
segið henni að ég... ,sé loks hrokkinn uppaf.“
Colin fór í stígvélin sín. Svo reis hann á fætur,
fór í leðurjakkann, beygði sig og kyssti maddömu
Moselle blíðlega á kollinn.
„Það sem yöur vantar, maddama Moselle," sagði
hann fjörlega, „eru ný spil. Það er lítið upp úr bess-
um að hafa. Eg skal sjá um að úr því verði bætt í dag.“
Hamn kyssti hana aftur á lcinnina og klappaði henni
á bakhlutann. „Keith, taktu trýnið upp úr þessu blaöi
og hlustaðu á mig. Nú fer ég á símstöðina og sendi
þessum Gafferty skeyti. Eg hef hugsað mér að setja
nafn mitt og Tads undir það. Á ég líka að setja þitt
nafn undh, eða ætlarðu að eyða því sem eftir er æv-
innar í loftrólu?11
„Já, sem ég er lifandi.... ég.... “
„Allt í lagi. Þá skrifa ég líka nafnið þitt.“ Hann leit
sem snöggvast á Roland, sem forðaðist augnaráö hans
og reyndi að vera særður og sorgmæddur á svip.
„Hvað um þig?“
Roland huldi andlitið í höndum sér. „Heródes. Júdas.
Einhver verður víst að hafa eftirlit með ykkur. Skrif-
aöut líka nafnið mitt.“
Reykur úr verksmiðjunum í nágrenninu blandaöist
i'ákri janúarþokunni yfir flugvellinum í Newark. Flug-
vélageymslumar voru lokaðar eins og þær hefðu fros-
ið aítor í kuldanum. Milli vegaitns gem Lá framhjá flug-
vellinum og mýranna í suðri, var ekkert líf, ekkert sem
hreyfðist. Þar var aðeins óhugnaður — skelfilegur öm-
urleiki, sem hafði næstum lamandi áhiif á bræöurna.
Jafnvel stóra, nýreista flugvélageymslan virtist auö
og yfirgefin. Mennirnir fjórir gengu hægt í áttina
þangað og höföu hendur í vösum. Þeir gengu varlega
eins og sjómenn sem nálgast ókunna höfn.
Þeir töluðu ekki saman þegar þeir gengu yfir flug-
völlinn og forðuðust vandlega litlu, freðnu pollana.
Þeir gutu augunum kringum sig, eins og þeir byggjust
við að einhver elti þá. Þetta var víst fjölfarnasti flug-
völlur Ameríku, Mekka þeirra manna, sem flugu vegna
þess að flugið var þeim allt, og þó virtist hann nú
vera auður og yfirgefinn.
Bræðrunum fannst þeir vera undarlega óvelkomnir.
Allir furðuðu þeir sig á hingaðkomu simii, og þeir fóru
að hugsa um hlýjuna og sólskinið sem dansaði á
vængjum þeirra eigin flugvéla. Þeir höfðu selt þær þeg-
ar þeir komu til Tennessee og þaö var eins og þeir
seldu eitthvað af sjálfum sér um leið — lítinn hluta
sem óx með degi hverjum þegar þeir gerðu sér smám
saman ljóst að gamla lífinu var lokið fyrir fullt og
allt. Þetta líf virtist svo hart og háviðskiptalegt. Þeir
fundu það á marrinu undir fótunum og á augnaráðil
strætisvagnastjórans þegar þeir báðu hann um aði
stanza við flugvöllinn. Þeir gátu sér þess til að þaðl
stæði í sambandi við beiðni húsmóður sinnar um aði
fá leiguna greidda fyrirfram, þegar þeir sögðu henni|
atvinnu sína. Hér heyrðist engin tónlist frá sirkusvagnii
í grenndinni, engin maddama Moselle — hér væri
ekki hægt að bíða í svölu grasinu í skugga væmrjanna,
meöan þeir biðu þess að röðin kæmi að þeim að sýna
listir sínar fyrir mannfjöldann. Öll þessi þægindi voru
að baki.
En þó voru þeir saman og gamla samlieldnin missti
ekki gildi eða þrótt í þessu nýja umhverfi. Þeir vissu
allir að í vændum var breyting á lífsháttum þeirra
og hver einasti þeirra var hið innra með sér staðráð-
inn í að breytingin skyldi ekki hafa í för meö sér að-
skilnað þeirra.
Yfir lítilli hurð í horni fluggevmslunnar var skiltii
sem á stóö Mercury Flugfélag. Roland gekk fyrstur|
inn um dyrnar og þeir stóðu andartak fyrir innani
og lituðust um. Þar var sterkur þefur af vélarolíu ogl
hressandi lykt af „íburöi“ á strengdan striga. Þeim leiðl
vitund betur, þangað til þeir voru búnir að athugaB
nokkrar flugvélar sem raðað hafði verið afsíðis yzti
í geymslunni. Þar voru tvær De Havillandvélar með
libertymótorum. Þar var líka Jennie, eins og fyrsta
flugvél Rolands, Fokker flugvél og Waco með OX-
mótor. Heimatilbúin flugvél með sködduöum væng og
sprungnu dekki stóð yfirlætislaus yzt í horninu.
Hvernig geymast jólairé bezt?
Flestir þeir, sem kaupa jólatré,
óska þess að þau megi halda
barri sínu sem allra lengst. Sak-
ir þess, hve íbúðir manna eru
heitar og þurrar, er þetta nokkr-
um erfiðleikum bundið, en hér
fara á eftjr nokkur ráð til þess
að auka endingu trjánna. Sé
farið eftir þeim verður barr-
fallið miklu minna en ella.
1. Jólatréð verður að geyma
úti undir beru lofti og i skjóli
fram á aðfangadag.
Snemma á aðfangadag er gott
að taka tréð inn í kjallara og
Rafha-
kæliskápur
til sölu. Uppl. í sima
18724 1 dag og næstu
daga.
væta það vel. Ýra má vatni á
það nokkrum sinnum með dá-
litlu miliibili í hvert sinn, svo
að barrið nái að drekka í sig
vatn.
3. Jólatrésfætur þeir, sem
gerðir eru með vatnsskálum,
áuka verulega endingu trésins.
Þessir fætur hafa líka þann
kost, að það er auðvelt að
skorða trén í þeim, og- þeir end-
ast mörg ár. Þess verður aðl
gæta, að þeir séu fylltir víð OgS
við, til þess að endi trésins sé|
ávallt í vátni.
4. Þegar tréð er komið á fót-|
inn og inn í stofu er nauðsyn-i
legt að muna eftir því, að kæla
vel stofuna um leið og umgangi
er lokið að kvöldi og að hita
hana upp á ný fyrr en þörf kref-
ur. Þá ættu menn líka að muna
eftir því, að setja vatnsílát á
miðstöðvarofna meðan jólatréð
stendur inni, þvi að slíkt eykur
loftrakann í herbergínu og við
það minnkar útguíun trésins.
(Frá Laadgraeðslusjóði) g
sjónarspil
íyrir hálfri
öld
íslandsförin 1907
— ferðabókin 1958
.... bókin er í tölu
hinna skemmtileg-
ustu ferðabóka, sem
um ísland hafa verið
ritaðar ....
.... hún segir frá
áragrúa af atvikum
úr förinni, ekki sízt
hinum spaugilegu . . .
. . . . og hún er stór-
fróðleg heimild um
ísland eins og það
var fyrir hálfri öld.
Útlenáingar sjá okk-
ur alUaf á annan
hátt en við gerum
sjálf ....
.... þessi heimsókn
þótíi stóríenglegur
viðbúrðúr lier á landi
. . ^ liún varð íslenzk-
um almenningi
glæsilegt sjónar-
spil ....
(Umsögn Ólafs Hans-
sonar, menntaskóla-
kennara í Mbl. 14.
desember).
ísaiold