Þjóðviljinn - 29.10.1959, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 29. október 1959 — ÞJÓÐVILJINN (11
VICKI BAUM:
— Það er mjög heitt, finnst þér ekki? sagði hún. Held-
urðu að hann fari að rigna í kvöld?
Corbett reis á fætur og greip hönd hennar.
— 1 ið erum búin að tala nóg í dag. Nú ætla ég að
íhuga hvað bezt er að gera og á meðan fréttum við sjálf-
sagt nánar um batahorfur Marýlynns. Hafðu engar á-
hyggjur. Horfurnar í máli þínu eru ágætar. Þú skalt bara
neita að svara þeim spurningum sem lagðar eru fyrir
þig og halda fast við það, að þú hafir ekki verið með
sjálfri þér, þegar þú hleyptir af byssunni.
'3ess var fullkomlega ljóst að Corbett hafði alls ekki
skilið, hvað hafði í rauninni átt sér stað, og hún brosti
dálítið yfirlætislega, en það var hryggð í svip hennar.
værar samræður áttu sér stað í hnakka háns og hann fór
að finna sára höfuðverki. Rödd spurði: „Hvað héfur þessi
Lee Crenshaw framyfir mig?“ Og önnur rödd svaraði af-
dráttarlaust: „Ekki néitt, en hann er ungur“. Huysmans
þreif heita baksturinn af andlitinu, ýtti Jeffries til hliðar
°g gekk að stóra speglinum til að virða sjálfan sig fyrir
sér. Hann trúði því ekki enn að hann væri farinn að
eldast. En í fyrsta skipti áttaði hann sig á því að hann
var ekki ungur. Þrekinn, strípaður maður með bláar æðar
í fótleggjununr og hærugrátt hár á bringunni. Ef auk-
inn aldur táknaði það, að hann þyrfti að dragnast með
þennan þunga, slappa, gleðilausa og viðbjóðslega kropp
gegnum óendanlega röð daga á borð við þennan, þá fannst
Huysmans sem hann gæfi fúslega alla tilveru sína fyrir
að mega vera sæll og sextán ára eihs og vikastrákurinn
sem kom inn rétt í þessu með hlaða af simskeytum.
Andstyggð heillar ævi náði hámarki á andartaki. Svo
varð þessi dagur eins og allir aðrir dagar hans: ráð-
stefnur, fundir, skýrslur, fyrirmæli. formsatriði, stór
framlög til góðgerðastarfsemi og hæfilegt m^n af eitri
til handa fólki sem honum var í nön við. Hann ákvað
lka að byrja á megrunarfæði og léttast um fáein pund.
Hann sendi afboð í hádegisverðarboð oo uar+aði matar-
pakka með óbrotinni máltíð. En hann hafði ekki fyrr litið
á súrmjólkina og bananann, en hann fann til megnrar
ógleði, eins og þegar hann sá afurðir hundanna í skemmti-
garðinum og hann missti alla matarlyst. Spítalaþefurinn
var enn fyrir vitum hans og honum fannst óþefur af
sjálfum sér. Klukkan þrjú dró hann sig í hlé með alla
sína eymd og heimsótti móðurina, gramur yrir því að
íþróltir
Hann huggaði hana með því að klappa henni eins og gam!fl'konan skýMi Vilja hafa aðsétur í borginrii meðan
i hov vnnnn rfovAn noiv lrl ,, A. ■ L _______ 1___
karlmenn gerðu. Þeir klöppuðu henni ekki eins pg. ky.en-
manni, heldur eins og hrossi. Vörðurinn opnaði dyrnar
og Nestler fylgdi henni til klefans aftur.
Dale Corbett kunni að meta gildi blaðanna og hann
talaði fúslega við tvo fréttamenn sem sátu fyrir honum
niðri. Hann sagði þeim, að hann ætlaði að reyna að fá
skjólstæðing sinn sýknaðan, vegna stundar brjálsemi.
Það var önnur skyssan sem hann gerði þennan dag og
þannig spillti hann öllum möguleikum sjálfs sín við næstu
kosningar.
Lýsingarorðið „gamall“ var einhverra hluta vegna allt-
af notað um Alan W. Huysmans. Starfsfólk blaðanna
kallaði hann „þann gamla“, vinirnir nefndu hann ,gamla
vin“, fólk sem þóttist þekkja hann, kallaði hann „gamla
Huysmans“ og nokkrir fáir útvaldir kölluðu hann „gamla
nöldursegg”. Fjöldi fólks kallaði hann miklu verri nöfn-
um í fúlustu alvöru. Á Yale hafði hann verið kallaður
„gamla uglan“, því að hann hafði verið ellilegur og ön-
ugur þegar á unga aldri, og það nafn hafði fylgt honum
öll þau ár sem hann hafði verið félagi í klúbbnum. En
þótt undarlegt megi virðast, hafði Alan W. Huysmans
aldrei hugsað um sjálfan sig sem miðaldra eða gamlan.
Eins og allir afturhaldssamir menn þóttist hann vera
sterkur eins og hellubjarg. Hann var sannfærður um að
hann hefði alltaf rétt fyrir sér og hann væri fær um að
leysa öll vandamál, þótt heimurinn umhverfis hann úr-
kynjaðist og versnaði stöðugt í stað þess að standa í stað
eins og hann sjálfur.
Sn þegar hann fór af sjúkrahúsinu morguninn eftir
hinn óþægilega fund hans og seinni manns Marylynns,
leið honum alls ekki vel. Einhver óþægilegur þrýstingur
gerði vart við sig í æðurn hans og taugum og á leiðinni
á skrifstofuna fann hann óvænt til bílveiki. Honum fannst
loftið í bílnum þungt og þjakandi og hann fór úr bílnum
og skipaðj Wallace að bíða hans við vesturhliðið í Central
Park. En hin stutta ganga lamaði hann enn frekar en
ökuferðin hafði gert. Trén voru veikluleg og sultarleg og
lágstéttir New Yorkborgar höfðu traðkað niður grasið,
því að borgarstjórinn hafði veitt þeim leyfi til að liggja
á grasinu meðan á hitabylgjunni stóð. Fuglakvakið var
skerandi, hestar reiðmannanna voru ótótlegir og hundarn-
ir virtust þjást af hvimleiðum niðurgangi. Gagntekinn
viðbjóði fór hann aftur inn í bílinn og ók til Star Tribune.
3akvið skrifstofu sína hafði IJuysmans herbergi sem
búið var þeim eina munaði sem hann leyfði sér. Það var
sambland af rakarastofu og leikfimisal og þangað leitaði
A. W. til að finna frið. Það var of heitt til að reyna við
rafmagnshestinn, en hann vænti sér góðs af köldu steypi-
baði og nuddi. Það olli honum þó vonbrigðum og hann bað
Jeffries, einkaritara sinn og nuddara að gefa sér andlits-
bað eftir raksturinn. Meðan hann lá útaf í sínum eigin
rakarastól og fékk ýmist ísbakstra eða gufubakstra á
andlitið kom dálítið fyrir hann, sem minnti einna helzt á
síðbúna tímasprengju.
Það var ekki fyrr en á þessari stundu að hann fann
hvílíkt áfall það hafði verið að hitta Le Crenshaw. Há-
á hitabylgjunni stóð. Hann vildi ekki viðurkenna það, en
harin vi'ssi' mætavel, að móðirin hafði farið frá The
Grange, vegna þess að hún beið dauða síns og vildi að
hann bæri að höndum í gamla fjölskylduhúsinu við Gram-
ercy skemmtigarðinn. Iiann varð ekki skapbetri við þá ; hugsar enginn um að hressa með
tilhugsun, en hann bafði ekki fyrr fengið sér sæti. íþróttaæfingum. Erlendis. iðkar
í eftirlætisstól sínum í dagstofu móðurinnar, en honum slíkt fóik mjög sund og á hækj-
Framhald af 9 siðu
stjórar 'í Reykjavík, iðka leik-
fimi' 'dð vetrinumJ étarfsmenn
nokkurra verksmiðja æfa knatt-
spyrnu og keppa við félaga sína
úr öðrum verksmiðjum.
Stór hluti þjóðarinnar verður
að beita vöðvum til stórra átaka.
En hvergi fer fram fræðsla um
rétt átök og stöðu líkamans við
ýmisleg störf.
í 20 ár lá morgunleikfimi út-
varpsins niðri, en er nú hafin
með góðum árangri.
Góðir tilheyrendur, ég hefi
vil.iað vekja athygli yðar ó þeim
störfum, sem við eigum eftir að
taka til við, og sem með öðrum
þjóðum tel.jast til íþróttastarfa.
Hið.vinnandi fóik þarf að læra
rétt átök og stöðu. það þarf að
njóta slakandi og róandi æfinga
í vinnuhléi.
Má ég vekja athygli á, að
hundraðstala slysa er hér á landi
hærri en í nokkru öðru landi í
Evrópu — getur ekki ofþreyta,
sljóleiki og skökk átök verið
orsök margra þeirra — og minn-
umst þe-.s, að óvíða munu eins
mörg börn og unglingar taka
þátt í framleiðslustörfum og hér.
Sjúkt fólk, scm bíður skurð-
aðgerða eða er í af'urbata, þarfn-
ast örvunaræfinga. Örkumla fólk
varð léttara um andardráttinn.
— Hvernig líður þér, drengur minn?
— Ágætlega, þakka þér fyrir.
— Er hitinn þér ekki ofraun, mamma?
— Mér finnst ágætt að hafa hlýtt í kringum mig. Síðan
ég varð sjötug hefur mér alltaf verið kalt á fótunum,
einkum þegar ég er á The Grange. Öðru máli gegnir um
þig, drengur minn. Þú vinnur baki brotnu og þú ert
ungur og blóðheitur.
A. W. rétti úr sér. N
— Finnst þér ekki ég þyrfti að léttast um fáein pund,
mamma? spurði hann.
— 'Þvættingur! Þú mátt ómögulega fara að fikta við
þetta sem þeir kalla megrunarfæði. Ég lít svo á, að
maður sem vegur minna en áttatíu kíló, sé hvorki virðu-
legur, traustur né heilbrigður í útliti.
Það varð dálítil þögn, þrungin hinum hárfína skilningi,
sem Huysmans mætti aðeins í návist móður sinnar —
sennilega vegna þess að móðir hans var eina mannveran
sem vissi, að hann var feiminn, tilfinninganæmur og við-
kvæmur maður. Svo kom hann auga á dagblað sem lá
á þunnu prjónateppinu, sem breitt hafði verið yfir gömul
hnén á frú Huysmans.
— Ertu búin að lesa blaðið, mamma?
— Bara ögn af slúðrinu. Þú veizt að ég hef yndi af
slúðri.
um eða í kerrum, knattleiki, bog-
skot, köst og leikfimi.
Á ráðstefnu þeirri, sem ég hefi
leitazt við að segja frá, voru
sýndar kvikmyndir frá ýmsum
þjóðum og skyldi veita verðlaun
fyrir bær beztu. Fyrstu verðlaun
hlaut sænsk kvikmynd, sem þeir
kölluðu „Trappa utan slut“. —
Mér fannst þetta heiti táknrænt
því verki, sem ráðstefnan var
helguð, og eins get ég sagt um
störf okkar: „Stigaganga án
enda“. •— Stigi samanstendur af
þrenum — sé haldið upp á við
leiðir þrep af þrepi hinn gang-
andi frá hæð til hæðar — á
hverri hæ* starfssvið — rriörg
staríssvf* -- '-v’rt með sitt við
horf. C’A '-:-i gefizt upp í stiga-
göngunm. skvggnzt um á nýj-
nm st.arfssviðum og jafnvel í
hveriu þrapi, viðhorfin yfirveg-
nt* síðán haldið hærra, þá
e—’m við á rétt.ri leið með störf
0ir'-— .'^nn.n þicðfélags okkar eða
-*„vett.v,ari;gi, því að við-
!”i íþróttamála er: „Trappa
utan sl«t“.
ENDIlt.
Hjartanlega þökkum við öllum þeim nær og fjær er
sýndu okkur hluttelmingu og vinarhug við hið svip-
lega fráfall o:g jarðarför eiginmanns, föður, tengda-
föður, afa og bróður
KRISTMANNS GÍSLASONAR,
Mókoti, Stokkseyri.
Gúðríður Sæmundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn,
Þórunn Gísladóttir og Kristmundur Gíslason.
liggui ieidic
8TEIKPÖS0®]]
Trúloíunarhringir, Stein-
hringir, Hálsmen, 14 og
18 kt. gull.