Þjóðviljinn - 07.04.1961, Blaðsíða 6

te)
" ry^QjVT „
- ÞJÖÐVILJINN
Föstudagur 7. apríl 1961
Útfteíandi: Sameiningarflokkur alpýðu — Sósíallstaflokkurinn. —
Ritstjórar: Magnús Kjartansson íáb.), Magnús Torii Ólafsson, SiK-
nrður Guðmundsson. — Fréttaritstjórar: ívar H. Jónsson, Jón
Biarnason - Auglýsingastjóri: Guðgeir Magnússon. — Ritstjórn,
aígreiðsla. auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg 19. — Síml
1*1-600 (5 Jínur). - Askriftarverð kr. 45 á mán. - Lausasöluv. kr. 3.00.
Prentsmiðja Þióðvil.ians.
3!M'Sil!BIBII
..Játsiingar” Ginars
01 geirssonar
¥Jvað skyldi Morgunblaðið hafa fullyrt oft að Einar Ol-
geirsson hafi bent á að kaupmáttur tímakaups Dags-
brúnarmanns sé minni nú en í stríðslokin og með því hafi
hann „játað“ að bárátta verkalýðshreyfingarinnar á þessu
tímabili hafi orðið árangurslaus, verkföllin sem háð hafi
verið þessi ár hafi öll verið til einskis eða verra en það,
og því sé verkalýðnum fyrir beztu að hætta ba.ráttunni fyrir
bættum kjörum. í stað þess væri reynandi að fara þess
kurteislega á leit við atvinnurekendur, að þeir veiti verka-
mönnum góðfúslega kjarabætur án verkfalla og baráttu. Ekki
þarf mikla athugun á þessum margendurtekna áróðri til
þess að sjá að röksemdafærslan er af þeirri gerð sem á
slæmri íslenzku e.r stundum kölluð ,.hundalógík“, að álykt-
unin sem íhaldsblöðin hafa dregið af upplýsingum og ábend-
ing.um Einars er fáránleg viíleysa.
J7n svo oft eru Morgunblaðið og Vísir búin að japla á þessu
“ að fyrir bragðið hefur grein Einars í Þjóðviljanum i
gær vakið enn meiri athygli en annars, en meginhugsun
hennar, .rækilega studd staðreyndum og tölum um kaup-
mátt launanna og um verkalýðsbaráttuna frá því í stríðs-
Jok, er dregin þannig saman í fyrirsögnum: ,,Á undanförnum
tuttugu árum hefur verkalýðurinn aðeins fengið kjarabætur
-með sigursælum verkföllum. — Auðvaldið hefur hinsvegar
beitt mætti sínum og lengstaf ríkisvaldinu til þess að rýra
kaupgetuna með verðhækkunum og gengislækkunum. — Án
beitingar verkfallsvopnsins hefðu lífskjör verkalýðsins farið
stórversnandi.“ En þeim sem einungis hafa lesið Morgun-
bíaðið og Vísi eða heyrt til þingmanna afturhaldsins á þingi
skal á það bent, að í hvert einasta sinn, sem Einar Olgeirs-
son hefur vikið að staðreyndinni um minnkandi kaupmátt
tímakaups verkamanna í stjórnmálaumræðum undanfarinna
ára, hefur hann beitt þeirri staðreynd sem sönnunargagni
fyrir því að þessar hafi verið aðallínur kjaramálanna allt
frá striðslokum. Það kann að þykja óþarfi að taka fram
jafnsjálfsagt mál, en nákvæmlega þetta er ,,viðurkenning“
Einars Olgeirssonar á „gagnsleysi verkfallsbaráttunnar“ sem
Morgunblaðið og Vísir hafa gert sér svo tíðrætt um undan-
farna mánuði.
Jgrein Einars er sýnt með skýrum rökum hvernig aftur-
haldið með ríkisvaldið að vopni gerir hvað eftir annað
ráðstafanir til að rýra kaupmáttinn og skerða kjörin. Aldrei
hafa atvinnurekendur komið og boðið fram réttmætar „kjara-
bætur án verkfalla“. Hvað eftir annað hefur verkalýðshreyf-
ingin orðið að leggja til stórátaka til varnar árásum aftur-
haldsins, t;I varnar lífskjörum sínum. „ ... Það eru verk-
föllin sem verkalýðurinn alltaf hefur orðið að beita til þess
að fá kjör sín bætt. Án þeirra væri auðvaldið búið að koma
honum niður í það neyðarástand, sem alþýðan bjó við fyrir
stríð. Og nú fyrst verkalýðssamtökin hafa beðið í tvö ár.
þá er afturhaldsstjórnin komin með kaupgetuna hálfa jeið
þangað. 1938 mun kaupgetan vera tæp 70 stig móti 100
1945, en nú i marz 1961 84,5 stig,“ segir Einar í lok Þjóð-
viljagreinarinnar í gær.
fturhaldið getur ekki neitað þessum staðreyndum. En
Sjálfstæðisflokkurinn og hjálparflokkar hans reyna af
öllum mætti að firra sig ábyrgðinni á kjaraskerðingarárásun-
um. Verkamönnum er ætlað að trúa því að kjaraskerðingin
sé ekki til komin fyrir ráðstafanir afturhaldsmeirihluta á
Alþingi og afturhaldssamrar ríkisstjórnar, heldur hafi kjör-
in rýrnað samkvæmt einhvers konar náttúrulögmáli, og sé
verkamönnum sjálfum um að kenna, þeir hafi knúð fram
of hátt kaup, ekki miðað kaupkröfur sínar við framleiðslu-
aukningu þjóðarinnar, og annað því um líkt. Og þessi aflur-
haldsáróður lætur sér ekki bregða þótt röksemdirnar séu
ekki einu sinni heldur þúsund sinnum hraktar, þó er eins
og heldur hafi slumað í þeim áróðri að kaupið eigi að
fylgja framleiðsluaukningunni eftir að sýnt var með óhrekj-
andi tölum að uui mörg undanfarandi ár hefur framleiðslu-
aukning orðið mikil árlega hér á landi án þess að kaup-
máttur launanna hafi aukizt. Enda mun þeim verkamönnum
óðum fara fækkandi sem skilja ekki samhengi afturhalds-
me'irihluta á Alþingi og afturhaldssamrar r'kisstjórnar við
kjaraskerðingarherferðir undanfarandi áratuga. Og í þeim
skilningi hefst vitundin um að til þess að kjarabætur al-
þýðunnar, sem hún vinnur sér í baráttu sinni, verði varan-
legar, verður steinrunnið afturhaldið sem á höfuðvígi sitt í
Sjálfstæðisflokknum ,að missa völdin í þjóðfélaginu. — s.
Það er apr'I árið 1961, og
þann mánuð helga leikhúsin
íslenzku verkum Eugéne Ion-
esco, hins umdeilda nýtízka
höfundar sem orðið hefur flest-
um leikskáldum víðírægari á
síðustu árum; en það er okkur
sannkallað fagnaðarefni er
leikhúsin fylgjast með tíman-
um og leggja hiklaust á nýjar
leiðir. Allir vita að Ionesco er
Rúmeni sem býr í París og
ritar á frönsku, maður um
fimmtugt og mátti heita ó-
þekktur fyrir íimm árum, en
nú einn fyrirliðanna í þeirri
marglitu sveit sem löngum er
kölluð avant-garde eða framlið
leikrænna mennta, og nefndur
í sömu andránni og Samuel
Beckett, Arthur Adamov, Jean
Tardieu. Enn eru ærið skiptar
skoðanir um Ionescó og mjög
að vonum, ýmsir jafna verkum
hans við skrípalæti, listrsena
spákaupmennsku eða hót-
fyndni, aðrir telja hann frum-
legastan nútímahöfunda, djúp-
sæjan speking, pkarpgáfaðan
og meinfyndinn ástungumann,
snjallt leikskáld og' sannan
uppreisnarmann gegn kyrr-
stöðu og arfgengum venjum.
En hver er lífsskoðun Iones-
co, hver er boðskapur sá er
liann flytur af svo miklum
ákafa og'ástríðuþunga? Framar
öllu fyrirlitning á heiminum,
l'finu, manninum — veröldin
er leikvöllur heimsku og
harms, lífið fáráxrlegur dára-
dans, óskiljanlegt, meiningar-
laust og vonlaust, maðurinn
máttvana og einskis nýtur, ein-
mana fífl sem þekkir hvorki
sjálfan sig né aðra og öll við-
leitni hans grátleg og hlægi-
leg í senn. Tal nútímamanns-
ins er ekki annað en innan-
tómt orðagjálfur sem einn apar
eftir öðrum, og vegna alls
þessa er gagnslaust að reyna
að túlka líf hans með eðlileg-
um hætti á leiksviði, heldur
verður að beita annarlegum
ráðum, fáránlegum, öfgakennd-
um og kynlegum, og það gerir
Ionesco refjalaust. Háðið og
skopstælingin er honum kær-
ust vopna, og einmitt þess-
vegna hefur hann orðið vin-
sælastur hinna bölsýnu nýst-
árlegu skáfdbræðra sinna.
Þó að Ionesco skopist jafnan
óþyrmilega að gervilífi smá-
borgarans er stefna hans skil-
getið afkvæmi borgaralegs
þjóðfélags og ber dauðann í
brjósti sér. Djúphygli hans
verður mjög að draga í efa, en
dást um leið að óvenjunæmu
auga hans fyrir möguleikum
sviðsins, snjöllum og djarfleg-
um tilraunum með ný leikræn
form, beizkri en litríkri kímni
og sannri trúðlist; Eugéne Ion-
esco er ef til vill ekki mikið
skáld, en hann hefur á sinn
hátt auðgað leikmenntir okkar
daga.
,,Nashyrningarnir“ eru að-
eins rúmlega ársgamlir og
arka um heiminn með brauki
og bramli, vekja umtal og at-
hygli hvar sem þeir fara. Leik-
rit þetta er í ýmsu sérstætt á
meðal verka Ionesco, lengst og
viðamest þeirra aUra og skilj-
anlegast og alþýðlegast í snið-
um, mál og íramsetning næst-
um hversdagslegt í samanburði
við „Sköllóttu söngkonuna“
svo dæmi sé nefnt, og dyljast
þó ekki stílbrögð skáldsins og
sérkenni. Maðurinn er hópsál
að dómi Ionesco, eðlishvöt
hjarðarinnar býr honum í
brjósti, og um múgsefjun og
múgæði fjallar leikurinn, hann
er varnaðarorð skáldsins til á-
horfenda, táknrænt verk og
þrungið geigvænlegri svart-
sýni. Við erum stödd í franskri
boi'g á sólheitum sunnudags-
morgni, f-yrst í stað gerist ekki
neitt. En allt í einu fer nas-
Þjóðleikhúsið:
hyrningur á harðastökki um
stræti og torg og síðan annar;
þessi furðulega sjón veldur að
sjálfsögðu talsverðu uppnámi
og ótta og þó öllu framar
flóknum rökfræðilegum deilum
um hégóma og hjóm. Daginn
eftir verður það lýðum ljóst
hvernig á þessu óhugnanlega
fyrirbæri stendur — nashyrn-
ingar þessir eru hvorki frá
Asíu né Afríku, það eru sjálfir
íbúar borgarinnar sem tryllast
og ærast cg breytast í skyn-
lausar skepnur, segja skilið við
mannlega reisn, hugsun og sál.
Múgæðið fer eins og logi yfir
akur, áður en varir eru háir
sem lágir orðnir að ljótum,
klunnalegum og heimskum nas-
hyrningum, fá ekki staðizt
dýrslegan kraft þeirra og á-
hyggjuleysi; heimurinn leikur
á reiðiskjálfi. Loks er aðeins
einn maður eftir, lítilsigldur,
vínhneigður og uppburðarlaus
skrifstofumaður Berenger að
nafni sem hvorki vill né getur
afneitað mannlegu eðli sínu og
heldur einn á lofti merki hugs-
andi stríðandi mannkyns.
Lokaorð hans eru átakanleg og
sterk: „Ég skal berjast gegn
þeim öllum, gegn öllum heim-
inum. Ég er slðasti maðurinn
og verð það unz yíir Ldrur. Ég
gefst ekki upp!“
Það verður ekki sagt að
Ionesco sé að gæla við gesti
sína — að dómi hans erum
við öll nashyrningar að meira
leyti eða minna, múgamenn
sem. skortir dómgreind' og
sjálfstæði, látum stjórnast af
tilfinningum og hvötum í stað
heilbrigðrar skynsemi. Og þó
er sjónarmið þetta skiljanlegt
hjá manni sem lifað hefur
grimmdaræði og vitfirringu
nazismans, en „Nashyrningarn-
ir“ munu samdir upp úr stuttri
smásögu um það geigvænlega
vald sem naziátarnir. þýzku)
náðu yfir hugum lýðsins. Leik-
urinn er vart annað en líking
og langorð dæmisaga. einföld
að gerð og einhljóða um skör
fram, enda kannar skáldið
hvergi félagslegar orsakir
hinnar uggvænlegu þróunar,
reynir ekki að -grafast fyrir
rætur meinsins. Verkið skortir
verulega spennu, þótt áhrifa-
mikið sé og stórbrotið, það er
þreytandi til lengdar að sjá og
heyra sífellda endurtekningu
sömu atburða, en Ionesco hef-
ur verið kallaður meistari end-
urtekningarinnar og beitir
henni miskunnarlaust og af
ráðnum hug: það sem í fyrstu
virðist skoplegt og kynlegt
verður loks átakanlegt og ógn-
um þrungið, og þannig breyt-
ast ,,Nashyrningarnir“ í raun
og veru úr skopleik í harmleik.
Sumir hafa haldið því fram að
efni leiksins hefði notið sín
mun betur í styttra og þrengra
formi, og get ég tekið undir þá
skoðun.
Sýningin er vönduð og vel
unnin, litrík og tilkomumikil á
ýmsa lund og leikhúsinu til
sóma. Leikstjóri er Benedikt
Hcrdís Þorvaldsdóttir og
Lárus Pálsson.
! 1111111 s: i 111! 1111111 m 11111111111 ] 1111111 ■ 11111 ■ 111111111111111 i 11II111111111 ■ 11 ■ 11111) í 1111!
ábending\
Alþingi þaö ætti aö senda, =
á- þaö vildi ég mega benda, |
undireins til enskrar þjóöar, =
orösendingu, er þannig hljóöar: E
Viö kunnum skil á kurteisinni, =
í kaupbæti meö landhelginni, E
takið vinir þessa þarna: E
Þiö megið eiga Gvend og Bjarna. E
Nei, ekki aö þakka, allt í lagi, |
ekki nokkur minnsti bagi! E
Við höfum þegar selt og svikið, E
svotil allt, og fyrir vikið, E
skapast varla á okkar ævi, E
atvinna hér viö þeirra hæfi. =
Viö höfum ekki betra að bjóða, =
Bandalagi Frjálsra þjóöa. =
í Kenía, og kannski víöar, E
þeir koma mundu aö gagni síöar. E
Þegar á aö selja og svíkja, =
í samningum á milli ríkja, |
er gott aö eiga gripi slíka. E
Ef þeir gerast ellimóöir, E
og ekki lengur nógu góðir, =
letjast viö að ljúga og svíkja, E
má láta, þá úr starfi víkja. E
Sjálfsagt er aö svifta griöum, =
taka þá og breyta í beitu, E
og brúka hana á íslandsmiðum.
9. — 3. 1961. |
Starri í Garði. E
eftir Eugéne íonesco — Le.kstjóri: Benedikt Árnason
Kóberfc Arnfinnsson og Lárus Pálsson.
Árnason og hefur skipað í
hlutverk af þeirri glöggsýni
og nákvæmni að hvergi heyr-
ist hjáróma rödd, velflestir
liðsmenn leikhússins eru á
sviðinu og gera allir skyldu
sína. Leikstjórinn hefur að
sjálfsögðu glöggt auga fyrir
sérstæðri k'mni skáldsins, en
stillir skopinu í fyrsta þætti
mjög í hóf, gætir þess að
skerða ekki samræmi leiksins;
ög leggur réttilega megin-
áherzlu á einlæsa mannlega
túlkun. Leikrit Ionesco heimta
ítrustu nákvæmni og fullkom-
inn samleik ef vel á að fara, en
á frumsýningu gætti nokkurs
óstyrks í einstaka atriði, tíma-
mörk ekki .alltaf nógu hnit-
miðuð, raddirnar ekki nógu
samstilltar þrátt fyrir mikla
æfingú og lofsverða viðleitni
— þannig urðu hinar tvískiptu
og samtvinnuðu orðræður fjór-
menninganna á torginu ekki
eins listrænar og skemmtileg-
,ar og efni standa til. Samvinna
leikstjóra og leiktjaldamálara
er með sýnilegum ágætum, en
sviðsmyndirnar fjórar gerði
ungur og þekktur kunnáttu-
maður enskur, Disley Jones.
Tiöld hans eru í fyllsta sam-
ræmi við efni leiksins og
hrynjandi, í upphafi er brugð-
ið upp raunsönnum myndum,
síðar stílfærðum og skáldleg-
um. Torgið í fyrsta þætti er
mjög glæsilegt verk og fallegt
í litum og línum, okkur þyk-
ir sem við séum komin til
hinnar suðrænu sólvermdu
borgar. Skrifstofuna kann ég
s'ður að meta, hún er óþarf-
lega hátimbruð og fátæklegri
og þrengri en ætlast er til. Á-
hrifamest er list Disley Jones
í lokaþætti, herbergi Bereng-
ers er líkast flaki úti á regin
hafi, það er eins og heimsend-
ir sé í nánd. Ljósum og lit-
brigðum er beitt af ótvíræðri
vandvirkni, eiturgulir og kol-
grænir litirnir eru ömurlegir
og sterkir; um hljómlistina
gegnir svipuðu máli. Þýðing
Ernu Geirdal er nákvæm og
viðfeldin, málið víðast Ijóst og
hreint og þó ekki alveg laust
við hvimleið og óþörf lýti.
Það er eðlilegt og sjálfsagt
að fela Lárusi Pálssyni hið
mikilvæga hlutverk Berengers,
eina mannsins sem heldur velli
og breytist smám saman úr lít-
ilmenni í hetju. Túlkun Lárus-
ar er einlæg, hlý og sönn —
í upphaíi lýsir hann veiklyndi
Berengers og timburmönnum
ágæta vel, feimni, barnaskap
og lífsflótta, og birtir ljóslega
góðsemi hans og umburðar-
lyndi er bezti vinur hans verð-
ur að villidýri fyrir sjónurn
hans. í þriðja þætti verður ör-
væntingarfull barátta Bereng-
ers og heit ást tæpast nógu
tilkomumikil, það er eins og
leikarann skorti líkamlegan
þrótt; en hina miklu lokaræðu
sína flytur hann af þeim inni-
leik og sannfæringu sem ratar
beint til áhorfenda.
Róbert Arnfinnsson leikur
Jón vin Berengers og bregður
upp heilsteyptri og sterkri
mannlýsingu þegar í byrjun;
Jón er ósvikin hópsál, þröng-
sýnn, umvöndunarsamur og
drjúgmontinn, en annars eins
og fólk gerist og gengur. Og þó
er enn meira vert um hið
Föstudagur 7. apríl 1961
ÞJÓÐVILJINN —
■— > • • ■ rrr-n • I ,
Sviðsmynd úr Nashyrningunum. Frá vinstri: Baldvin Halldórsson, Bessi Bjarnason, Jón Að-
ils, Ævar Kvaran, Lárus Pálsson.
gráthlægilega atriði er Jón
breytist í nashyrning — röddin
verður æ hrjúfari og rámari,
hreyfingarnar klunnalegri og
látbragðið dýrslegra, unz ham-
skiptin eru alger orðin; við
trúum vart okkar eigin aug-
um. Róbert þarf ekki að grípa
til neinna ytri ráða, setja á
sig horn eða mála sig í fram-
an eins og víðast er gert og
ætlast virðist til; nýtt og glæsi-
legt afrek mikilhæfs leikara.
í skrifstofu Berengers kynn-
umst við meðal annarra Daisy,
ungri ljóshærðri stúlku sem
hann elskar og sem skilur við
hann síðust allra. Túlkun Her-
dísar Þorvaldsdóttur er eðli-
leg og blátt áfram, í meðför-
um hennar er Daisy aðaland-
stúlka, góð og hjartahrein, og
það á hún að vera. Rúrik Har-
aldssori fer mjög nærfærnum
höndum um Dudard lögfræð-
ing, drengilegan mann og vel
gefinn: traust og hugþekk
mannlýsing. Það sópar réttilega
að Val Gislasyni, hinum virðu-
lega kvensama skrifstoíustjóra,
og Haraldi Björnssyni má sízt
gleyma, en hann lýsir á mark-
vissan og ljóslifandi hátt öldr-
uðum nöldursegg og fyriver-
andi barnakennara sem allt
þykist vita og þrætir um allt
og við alla. Ilaraldur er ef til
vill óþarflega hávær, en myna-
in heilsteypt og sannfærandi í
öllu; þessi málóði maður get-
ur blátt áfram ekki verið öðru-
vísi. Emilía Jónasdóttir er hin
örvinglaða kona skrifstofu-
mannsins sem fyrst skiptir um
ham, og bregzt ekki skyldu
sinni.
Á torginu morguninn góða
kveður mikið að rökfræðingn-
um, það er Baldvin Halldórs-
syni, en hann er skringilega
■ franskur í útliti og látbragði
og sker sig úr fjöldanum.
Furðulegar rökræður hans og
málaflækjur eru mjög sérkenn-
andi fyrir Ionesco, og þær ræð-
ur flytur Baldvin skörulega
og skemmtilega. Það er lika
ánægja að kynnast hinu fólk-
inu: Jón Aðils er gamli herr-
ann, hið kurteisa snyrtimenni.
Inga Þórðardóttir harmar dráp
kisu sinnar sárt og innilega,
Bessi Bjarnason er kátbrosleg-
ur og mjög almúgalegur smá-
kaupmaður og Guðbjörg Þor-
bjarnardóttir hin laglega kona
hans og virðist í öllu manni
sínum fremri. Ævar Kvaran
er eigandi kaffihússins og all-
ur hinn borginmannlegasti, og
Helga Löve framreiðslustúlka,
lipur og létt á fæti.
Áhorfendur hlýddu á hinri
áhrifamikla og nýstárlega leik
með vakandi athygli og létu
ánægju sína yfir vel unnu
verki óspart í ljósi; lófaklapp-
ið í lokin var langvinnt og
innilegt. Vona má að Reykvík-
ingar kunni vel að meta ferskt
loft og hressandi og gjaldi leik-
húsinu framtak þess og ár-
vekni.
Á. Hj.
iiiiiiimniii 11111111111111111:11111111111111111111111111111■ 111111'11111111■ 111111111111111m11111111■ iu::111m11111111111111mi111111■ 11;r
DAUÐATEYGJUR
= Málsvarar hernámsins of-
= bjóða ekki heilakvörnunum
= með þvi að leita uppi rök
E þessa dagana enda mun slíkt
E ekki títt um frömuði í lands-
E eölumálum.
E Maður skyldi þó ætla að
E nú, þegar andspyi’nan fer
E sívaxandi, ríði þeim á að
E stuðla að þessu áhugamáli
E sínu með fyllstu rökvísi og
= ef ekki rökvísi, þá einhverju
E öðru því er skírskota mætti
E til tilfinninga og sárrar með-
E líðunar hjá almenningi þeim
= í hag. (Eitthvað, eillhvað
r slíkt hlýtur að ve'ra til...)
E Nei, þeir hafa frekar kosið
= að verða sér til skammar
E frammi fyrir liverjum hugs-
E andi manni meðan þeir hugsa
= sem, svo: Nú björgum við því
= sem bjargað verður og görg-
E um helvítis kommúnistar og
E svaka maður framaní okkar
= dyggasta þý, skrílinn. Sam-
E kvæmt þessu er síðan unnið.
E Við þetta hætist sú stað-
E reynd að þau heimili eru
E firna mörg til sjávar og
sveita e!r lítt sinna prentuðu
máli utan Morgunblaðinu, og
lifir lengi vqnin um að það
fólk láti ginnast af upphróp-
unum einum um illsku
kommúnista, meðan rök, með
eða móti, eru því ekki sjáan-
leg. Hinsvegar vill það
Eftir
Þorstcin Jénsson
frá Hamri
brenna við að þessir vana-
föstu morgunblaðslesendur
reynast svo eftir allt saman
ekki skrill upp til hópa. Það
sýndi sig átakanlega þeg-
ar liernámsandstæðingar
stofnuðu sem óðast héraðs-
nefndir í sveitum landsins.
Lesendurnir reyndust þegar
allt kom til alls ekki svo
svag fyrir hvaða kommún-
istaníði sem var. Svona eimir
tilfinnanlega eftir af vægð-
arlausri dómgreind í íslend-
ingum.
Og svona hættir falsrökum,
og slagorðagjammi til aö
valda frekar af'hroði en á-
vinningi.
Þegar stefnur gánga sér til
'húðar og dauðinn bíður
þeirra á næstu leitum ber
framferði þeirra ávallt
•glöggt vitni um ástandið.
Eitt. þeirra er sú viðleitni og'
raunar meginmarkmið, að ala
upp skríl. Því hlutverki
gegna hersetan og amoríkan-
isminn á íslandi nú. í öðru.
lagi rökleysur og lygar. Þær>
annast leppar hins ameríska
garpskapar og snápar þeirra.
Síðan verður skrillinn þeirra
tryggasti liðsauki.
Nákvæmlega þetta er að
gerast.
Þetta; örvæntingaríull
slagorð, falsrök og fylgi!
sjúks dómgreindarleysis og'
skrílmsnnsku eru sem ann-
arsstaðar dauðateygjur hina
alþjóðlega skriðdýrsháttar
fyrir stríðsgróða og auð-
valtli.
Gegn faEsrökum