Þjóðviljinn - 10.12.1961, Blaðsíða 6

þlÓHVIMINN
ÚtBcfandi: Sameinlngarflokkur ulþýðu — SósíaUstanokkurinn. — Rltstjórar:
Maörnús Kjartansson (áb.), Magnús Torfi Ólafsson, Sigurður Guðmundsson. —
PráttarltstJórar: ívar H. Jónsson, Jón Bjarnason. — Auglýsingastjóri: Guðgeir
Magnússon. — Ritstjóni, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðust. 19.
Bími 17-500 <5 Hnur). Áskriftarverð kr. 50,00 á mán. — Lausasöluverð kr. 3.00.
Prentsmiðja Þjóðviljans b f.
Falsrök Gylfa
/''ylfi Þ. Gíslason viðskiptamálaráðherra hefur hald-
ið ræðu um Efnahagsbandalagið á fundi í Fulltrúa-
ráði Aíþýðuflokksins. Samkvæmt frásögn Alþýðu-
blaðsins hefur ræða ráðherrans verið ómengaður og
einhliða áróður; „íslendingar geta ekki staðið hjá þeg-
ar svo stórkostlegir hlutir gerast. Þeir eiga vissulega
samleið með þeim þjóðum Vestur-Evrópu sem nú
ganga til samstarfs", hefur blaðið eftir honum. Er
fróðlegt að bera þennan tón saman við ummæli for-
sætisráðherra 1. desember; hann sló úr og í og taldi
íslendinga í miMum erfiðleikum sem vandséð væri
bvort tækist að leysa. En það er raunar engin nýung
að leiðtogar Alþýðuflokksins ani fagnandi út í ófær-
una, þegar jafnvel íhaldsforkólfunum þykir ástæða
til tað líta í kringum sig.
'E'nda þótt Gylfi Þ. Gíslason teldi það „stórkostlegt"
að innlima ísland í vesturþýzkt rísaveldi, virð-
-ist hann einkum hafa lagt áherzlu á þá nauðungar-
;|?öksemd að við værum til knúnir af viðskiptaástæð-
'um; bandalagið myndi hlaða umhverfis sig háan múr
Jaf verndartollum er legðust þá einnig á fiskafurðir
jOkkax; svo að þær yrðu ekki samkeppnisfærar; við
ýmyndum glata markaðnum í bandalagsríkjunum ef við
'íeyfðúm þeim ekki að gleypa okkur. Þannig á sjálf-
t%tæðr okkar að verða einskonar verðlagsuppbót á
rseldap þorsk.
4
chi þessi röksemd ráðherrans er fölsun. I Rómar-
samningnum er gert ráð fýrir tollkvótum, þ.e. toll-
frjálsum innflutningi á vörum sem bandalagið van-
hagar um, og þau ákvæði eiga einnig við um fiskaf-
urðir. Þurfi bandalagið í heild á fiski að halda, flytur
það fiskinn inn frá löndum utan btandalagsins á
venjulegan hátt, og höfum við að sjálfsögðu aðstöðu
til slíkra viðskipta engu síður en aðrir. Verndartollum
bandalagsins er auðvitað ekki ætlað áð skipuleggja
vöruskort innan þess. Við munum því geta átt við-
skipti við hið nýja ríki á sama hátt og við önnur
ríki í heiminum, ef þegnar þess þurfa á þeim vörum
iað halda sem við framleiðum. En komi það ástand upp
að bandalagið hafi nægar fiskafurðir handa sér og vel
það. og þurfi ekki á vörum okkar að halda, er vand-
séð hvern hag við hefðum af því að fjötra okkur við
markað sem er fullur fyrir og torvelda þannig stór-
lega möguleika okkar til viðskipta við önnur ríki ut-
an bandalagsins. Þetta eru einfaldar staðreyndir sem
ættu að blasa \rið hverjum manni, en staðreyndir
skipta auðvitað ekki máli fyrir hagspekinga sem binda
• skýringar sínar á Efnahagsbandalaginu við það að
j hróoa „stórkostlegt".
I
'þa* er mikið talað um hversu mikilvægur markað-
urinn í Vestur-Evrópu sé okkur, og vissulega er
hann það. En við megum ekki einblína svo mjög á
þann markað að við gleymum því að heimurinn sé til
að öðru leyti. Afurðasala okkar til sósíalistísku land-
anna hefur verið mjög hagkvæm, þótt stjórnarvöldin
hafi nú um skeið reynt að spilla henni af pólitískum
ástæðum. Fáir munu draga í efa að okkur beri að
hagnýta markaðinn í Bandaríkjunum sem bezt. Og
hvanætna blasa við ónumin eða lítt numin viðskipta-
lönd í rómönsku Ameríku, Afríku og Asíu; nýjum
sjálfstæðum ríkjum fjölgar í sífellu, þau styrkjast
efnahagslega og verða æ sjálfsagðari viðskiptaaðilar.
Heimsmarkaðurinn er sífellt að stækka, og það er
augljós nauðsyn Islendinga að miða viðskiptastefnu
sína við það, en binda sig ekki í spennitreyju undir
yfirskini frelsisins. —- m.
I
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
K
I
K
K
I
K
K
X
K
K
I
K
K
I
K
K
K
I
I
K
K
K
I
K
K
I
K
I
I
I
1
I
I
I
1
I
I
I
I
I
I
I
Kristaiann. Guðiminds-
M>n LÖGINN HVÍTl —
Saga, skálds. Reykiavik
Bókfellsútgáfan h.f.
1961.
Inn í sk-ammdegismyrkur ís-
lenzku þjóðarinnar sendir
Kristmann Guðmundsson þrið.ia
bindi sjálísæ-visögu sinnar, Log-
aiui iivita, og þeir hinir mörgu,
sem lásu hin tvö fyrri bindi
með áfergju, munu bíða þessa
með ekki minni forvitni. iÞetta
bindi byrjar að hausti 1931 og
því lýkur á miðjum vetri ára-
tug síðar. Enn sem fyrr er
lífsskeið Kristmanns varðað
konum —- eiginkonum ó'g öðr-
um konum, draumkontim og
framliðnúm 'korium — ' emnig
bregður þar fyrir konum ann-
arra manna, en þær leika að-
eins hlutverk freistinganna,
sem Kristmann stenzt með
ekki minni prýði en heilagur
Antoníus, því að hann fer for-
flótta út í áralausan bát Qg
er nærri rekinn á haf út, fyrir
áleitni giftrar konu norskrar,
og á skáldið Jóni Engilberts
líf sitt að launa, en íslenzkar
bókmenntir listamanni þessum
ógoldna skuld. Þess munu að
vísu dæmi í heimsbókmenntum,
að sjálfsævisögur manna taki
mið öll af konum, ogjkemur
mér ekkert nærtækara|í hug
en hinar frægu endurntjnning-
■ar Giacomo Casanovaj hins
í .
italska kvennagulls og bósa 18.
aldar. er skrifaði miiíningar
sínar í Duxhöllinni í Bæheimi
hjá Waldstein greifá, og;,var þá
kominn á raupsaldurinn ,og ]ið-
lega bað. Þótt endurminning-
ar Casanova séu kannski dá-
Htið blygðunarlausar, þá er
hann þó haldinn heiðinní hold-
legri gleði vfir sigrum ]>eim
er hann vann in rebus Veneris,
og hann sagði betur frá ást-
um en . Kristmann Guðmunds-
son. Hann endurlifir alla viki-
vakagleði lífs síns og vekur sér
i endurminningunni þann unað.
sem ástlúinn gamall maður
verður að láta sér nægja. Hann
er sæll og hróðugur þegar hann
Httir yfir val hinna föllnu. En
Kristmann Guðmundsson lætur
minna yfir ástum sínum, og af
frásögn hans allri vabnar sá
grunur hjá lesandanum,, að í
Kristmanni. hinni leitandi sál
sannrar ástar. levnist ei'n lítil
og siðlát meykerling \ undir
vörpulegu út.liti söguma-nnsins.
Stundum dettur manni í hug,
að hann sé ekki enn yaxinn
upp úr fermingarfötunuip í ást-
rænum efnum.
En þótt konurnar séu eins
og blys er lýsa hinn tprgenga
Hfsveg Kristmanns Guðinunds-
sonar. bá er bað bó ekki ætlun
höfundai- að skrifa bók ein-
göngu til þess að skemmta ung-
Hngum og öldungum. Hapn ætl-
ar sér annað og meira: að
reisa minnismerki Kristmanni
Guðmundssyni, minnismérki yf-
ir skáidið og manninn. 4 þetta
minnisir.erki hleður harip stein
Kristmanns
við stein. mótar og múrar og
fægir svq ekki sér í samskeyt-
in, unz hann er staddur í bók-
arlokin á Arnarhóli við stytt-
una af Ingólfi Arnarsyni, og
þarna standa beir báðir, Kri-st-
mann og landnámsmaðurinn,
og bjóða febrúargjólunni og ör-
lögunum birginn, og skáldið
segir hátíðlega; Ég harmaði
ekki hlutskipti mitt — en mér
var dálítið kalt. Við skulum
líta nokkru nánar á hina lif-
andi standmynd, sem Krist-
mann Guðmundsson reisir sér
í þessari bók —• Loganum
hvíta.
í orðsendingu, sem Krist-
mann skrifar góðfúsum lesend-
um aftan á kápu bókarinnar
segist hann hafa skráð „sögu
ævi minnar, en hvorki annála
né vísindalega sagnfræði11.
Eftir slíkan fyrirvara er það
kannski nokkur hótfyndni að
geta þess, að þegar hann telur
norska ljóðskáldið Olaf Bull
meðal þeirra rithöfunda Nor-
egs, er hann átti samneyti við
1936, um haustíð og veturinn,
þá hafði þetta merka skáld leg-
ið undir moldu í þrjú ár (Bull
dó 1933). Og af fyrri kynnum
af lestri Kristmanns tek ég
cunv grano salis þá staðhæf-
ingu hans, að hann hafi „pælt
í gegrium þykka doðranta1* í
heimspeki síðari tíma, en áð-
ur einkum lesið m.a. „kirkiu-
feðurna“ — ég þef s'éð nokkr-
ar •útgá'fur af kirkjufeðrunum
bæði á frummálunum og í þýð-
ingum og ég treysti engum ti!
að lesa bær nema mönnum í
klausturnæði. Heimspeki- og
fornguðfræðilegs lesturs skálds-
ins sér heldur ekki víða staði
í bókum hans — ef undan er
skilið guðspekilegt sálnaflakk,
sem hann eefur stundum dálít-
ið undir fótinn. Hinn viðtæki
lestur - þykkra bóka að fornu
og nýju — það er einn steinn-
iim í stöpH standmvndarinnar.
Kristmanni Guðmundssyni
verður oft tíðrætt um skáld-
frægðina. Þegar hann hittir
Önnu, æskuást. sína af Aust-
fjörðum. er hún orðin kommi
ci'g bregður honum um að hann
öfundi ónefndan íslenzkan rit-
höfund (við skulum innan sviga
lesa nafnið á milli línanna).
þá hugsar Kristmann hnpyksl-
aður on móðgaður: „Ég hafði
ekki á.stæðu til að öfunda neift
íslenzkt skáld. enda um þær
mundir víðkunnari en flest
þeirra, og bað var ekkert
I.eyndarmá!“. Og begar hann er
í Revkiaylk 1935 mælir hann
við s.iálfan sig: „Ekki var það
svo sem neitt levndarmál, að
ég hafði öðlazt Evróputrægð og'
iafnvel orðinn nokkuð kunnurí
Bandaríkiunum“. Þegar forleggj-
ari hans aug'ýsir að bækur hans
séu komnar út í milljónum ein-
taka víðs vegar um heiminn,
verður hann nsestum eins og
rafmagnslostinn er hann hugs-
mannssá'na, er orð hans hafa
snert. (Innan sviga verð ég
að geta þess, að þessi saga
um ,.milljónir“ eintaka finnst
mér harla ótrúleg, skáldsögur
Kristmanns væru þá famar
að keppa við Tarzan-bækum-
ar!). En honum er þessi frægð
einskært hjóm og hégómi:
„Frægðin var mér því minna
verð sem ég hlaut meira af
henni, og ég vissi fullvel, að
hún hafði ekkert að gefa mér.“
„ ... Ég óskaði mér hvorki auðs
né valda, frægð var mér einsk-
isverð“, segir hann á öðrum
síað. Svo gersneyddur er Krist-
mann Guðmundsson mannleg-
um hégómaskap, og hann e"
sjálfur sannfærður um að svo
sé, en jafnvel góðfúsir lesend-
ar til aHra þessara milljóna
ur láta ekki sannfærast. Þó
Sverri
Krisfjánsson
er. þetta brúklegur ! steinn í
stöpulínn.
Afstaða Kristmanns til fs-
lands og íslendinga er einn af
meginþáttum í Loganum hvíta.
Þegar írægð hans fef í millj-
ónum eintaká um allan hnött-
inn og vegur hans er hvað
mestur i Osló, mæ’ir skáldið
við sjálft sig svofelldum orð-
um: „Ég undraðist það ekki
lengur. en vissi. að é? var alls
staðar framandi 1 o'ánetunni
Jörð. Gestur var ég“ ■— „Hvar
átti ég þá heima?“ Hann leit-
aði svarsins í „ótal þvkkum og
strembmim döðröntu'tn" og í
manníifinu. Það má þykja
nokkur furða eftir svo hátíð-
Iegar hug’eiðingar um lögheim-
iH sitt í tilverunni. að þá skuli
ísland, garmurinn. verða sá
staðurinn. bar sem skáldið,
hlaðið hróðri op- sæmd, vill að
lokum halla höfði. ng er þó
ekki em orðiim fertugur. Og
' etta er því undarlegra sem á
Ísíandi var hann jafnan kvald-
astur og íslendinvá(r hafa, að
skáld ins sögn, sýnt honum ó-
trúlegnn fiandskep e« hrotta-
lega illkvittni og meitifýsi. ís-
lendingar bæði hei^a og er-
lendis, einkum í y»upmanna-
höfn. ei°a hé\* óskint mál. Þeg-
ar Kristmann kemu-- á gleði-
fund b>á Xslendinyu'R í Kaup-
mannaböfn »r sviþtir fólksins
meinlysilFgur o" sumr.a svipur
minnti hann á dýr þau er hý-
enur nefnast. Síðar fcepar hann
skoðar býenur í dýragarði
Kaupmennahafnar verður hann
svo altekinn íslenzk"i heimþrá,
að hann fer þegar að undirbúa
ferð sína. En að s.iálfsögðu var
það ekki ísienzka hýeifuglottið
eitt, spm teygðí hann^ til fs-
lands. Kristmann væri 4kki það
— ÞJÖÐVILJINN — Sunnudagur 10. desember 1961
Kristmann Guðmundsson seint á Noregsánmum.
skáld sem hann er, ef hann
reyndi ekki að túlka hfeimþrána
á vfirskilvitlegan hátt. Honuni
hefur aðeins láðst .að gera
þessa heimþrá skiljanlega les-
endum sínum. En steinn er
þetta samt í stöpulinn.
Enn skortir bó riokkuð á. að
standmynd Kristmanns Guð-
mundssonar rísi við himin.
Það vantar enn píslarvættis-
kórónuna um höfuð skáldsins.
En henni er ekki glevmt í
Loganum hvíta. O? svo sem
vænta mátti voru það komm-
únistar sem bundu þvrnikrans-
inn um' hið tígulega enni písl-
arvottsins oa gestsins á þessari
vorri plánetu er heitir jörð.
Kristmann segir um önnu, sem
nú var orðin ven.iuleg borgara-
kona, að hún hafi aubbað kom-
múnistí-skum áróðursþvættingi
ómeltum yiir hann þegar hann
hitti hana aftur í Reykýavík.
Svona er nú ta'að um sésku-
ástina þegar því er að skipta!
í Osló virðist Kris*mann hafa
um stund ánet.jazt kommúnist-
um. en hann bætir bví við
siPTi hrós»ndi. að honum hafi
tekizt að lo~na úr klóm beirra.
Eo vi’tu maður fafa o"
flýia? Þú fýrð þó' aldrei komm-
an»! Ekki bofe; skáldið d.val-
iö 1 cfi f V nnmf) r» o*■>('f 1"),
er f’iUtrúj b„imskommúnisrú-
fór T-oii bann imn á báft
f;p" ffoictiv.vor.no í þessu flata
lanrij vóiosi n.N. Vom má'i
við Kristmann "" >as honum
pirti’inn. Þo®«i fláráði fr°is*arj
v?r í senn r'mcr.jr e.'ns oe hö"g-
ormur og sakl=us eins o-r riófa.
Hann r°ynir að }æ’q hið brein-
IvnU.q 0ct h’pri-onrúða sfcp’d ti)
fy'vilpos við heimskommúnism-
arm lofrr honum aHri iarð-
noskrj dýrð ann»ð veiþð. en
glyvmsku og bókmenntalegri
tort>'mingu hitt veifið. En
Kristmann læ‘ur ekki g’epjast
•af ríkjurr. ve’'i>1r!arinr °r og
þeirra dýrð. Það skáld ís-
lands, sem frægast var um
heimsbyggðina, en mat frægð-
ina hjóm eitt. svaraði félaga
N.N.:
„Þú og bínir iikar hafa átt
marga fyrirrennara. Veiztu,
hvað orðið er af þeim? — ,.Þeir
hvíla smáðir fyrir ómerk orð
í eyðiþögn með vitin' full af
moId“ — bannig mun einnig
fara fvrir ykkur.“ Freistarinn
hristi hö.fuðið, síóð upp og
kvaddi.
Eftir bessa áðsókn heims-
kommúnismans kom Rósí,
draumkona Kristmanns, til
hans í svefni. í draumnurn
klöngraðist hann á grýttum og
hálum vegi, en brátt komst
hann „á grænt tún, þar sem
fullt var af sóleyium, er mynd-
uðu breiður hér og bar.“: Þann-
ig fer Öllum, sem standast
freistingar heimsko.mmúnism-
ans — græna túnið er á næsta
leiti!
Sagan um freistingu Krist-
manns Guðmundssonar heyrir
að sjálfsögðu undir fyrirvar-
ann. sem áður var getið: að
Loginn hvíti er saga ,,ævi
minnar“ en ekki annálar eða
vísindaleg sagnfræði. Hún er
nefnilega uppspuni. og ekki
einu sinni sennilega logið.
Orðatiltækið „nytsamir sak-
leysingjar“, sem Kristmann
notar í freistimrasögu sinni var
ekki ti] árið 1938 í íslenzkri
tungu. hvorki í Kaupmanna-
höfn né á íslandi, og orðið
„dollaraká!íar“ var heldur ekki
til á beim tíma. enda leitun
á ís'endinei á beim árum. sem
hafði nokkru sinni ausum lit-
ið amei'ískan dal. Freistinsar-
saga Kristmanns er ekki skrif-
uð af píslarvotti með bvrni-
ltórónu. Hún er skrifuð af
manni. sem situr í grænu túni
off nýtur lífsins pins og lítill
hlöðukálfur. — En steinn er.
hún samt í stöplinum. —
Og enn er standrnvnd Krist-
manns Guðmundssonar ekki
fullgerð! Því að enn er ekki
sösð sagan um leit hans að
„tvíburasáH* sinni. ástinni einu
og sönnu. Áf Hffræðilegum á-
stæðum vei'ður bessi konusál
bó ekki fundin nema um veg
holdsins, qg er Kristmánn
.iafnt. sem vinur vor Casanov'a
þar undir ;sömu ■ sök seldur,
þótt ólíkir. ^éu að siðsæði. Svo
sem fvrr ; var getið prýða
margar og ; sundurleitar. konur
þessa bók, £em fiallar um !ei+,-
ina að logánum hvíta í hjarta
ská'dsins. Siimar koma hér aff-
’ir við sögu frá bókinni fvrri,
eins og t.d. hún Stephanie,
þýzka srnáprinsessan. sem
hverfur nú sjónum lesandans
og missir meydóm sinn áður
en lýkur, og þóttu mér það
góð tíðindi. En nýjar hafa
bætzt í hópinn og lýsir Krist-
mann yndisliokka þeirra af
natni og vinnugteði; Raddir
þeirra minna gjam,a á „renn-
andi læk“. Hann minnist ungr-
ar danskrar stúlku á þessa
lund: „f minningunni er ennþá
dauf angan af einhverju ilm-
vatni, sem var mjög þægilegt
og minnt-i á sólskin yfir bylgj-
andi kornökrum eins og stúlk-
an sjálf. Og hvernig hún gat
hlegið, það líktist ekki venju-
legum hlátri, heldur fjÖlda af
litlum b.iöllum, sem ómuðu
saman. blómklukkum, er blær
morgnnsÍBs hreyfir“. (letur-
breyting mín.) Samlikingarnar
og myndauðgi kvenlýsinganna
ná þó að sjálfsögðu hámarki.
er skáldið fer að segia frá
,.Margó“. sem er mesta ásta-
kona bókarinnar. en virðist
vera skyldari Hffærafræðinni
en hinni æðri sálarfræði. Hann
segir um íslenzka kvenfegurð
almennt, að hún minni „því-
nær alltaf á stofublóm.“ En
kátína þeirrar stúlku, er Margó
heitir „minnti á sístreymandi
lind“. í annan stað minnti hún
á blóm öræfanna yfir Borgar-
firði og leikandi bvlgjuna við
hvíta sanda Snæfellsness.
Margó vakti funa. sem blindaði
og tryllti skáldið, en: „Hin
milda rödd í fýlgsnum hjart-
ans, röddin sem ég vildi ekki
hlusta á, hvislaði í sifellu:
Þetta er ekki það sem þú leit-
ar að. Þetta er iarðnesk ást.
holdlegt hungur, en ekki raun-
veruleg hamingja.“ En á næsta
augabragði er Margó lýst á
þessa lund: „f. tilHti hennar sá
ég blika hið sjaldfundna ljós
sálarinnar. ex vfirskyggir
manneskjurnar á . dýrmætustu
stundum l'ífsins". Loks verð-
ur Kristmanni Ijóst, að hann
gerði Margó rangt til að
skálda í hana andlega og
sálræna eiginleika. Það er
raunar ekkert undarlegt þótt
skáldið eftir allt þetta komist
við rannsóknir á yndisleika
Margó að bessari lokaniður-
stöðu: “Ég er viss um, að lík-
amlega var hún ein af unaðs-
legustu konurn veraldarsögunn-
ar.“ (Innan sviga rnætti kann-
ski spyrja; Hefur hið víðlesna
skál.d aldrei rekizt á þessa
áminningu Goethes: Af hófstill-
ingunni skal marka meistar-
ann?).
Þannig leitar skáld vort tví-
burasálar sinnar um langan
veg og torsóttan. Skyldi hann
aldrei hafa orðið sárfættur? En
vonin um að hann nái að lok-
um því, sem hann leitar að,
heldur honum uppi. Skáldið
situr einn yfir tómum glösum
eftir næturveizlu í Osló um
hljóða vetrarnótt. Allt í einu
varð hann ákaflega glaður í
bragði og hann skildi ekki þá
orsök gleði sinnar. Hann skildi
það ekki fyrr en 27 árum síð-
ar. að „einmitt á þessari stundu
var að fæðast uppi á fslandi
gullhært telpukorn, sem átti
eftir að bæta mér allt það,
sem angrað hefur mig í lífi
mínu.“ Kristmann getur þess
síðar í bókinni, að bar befði
komið tali manna, að hann fengi
NóbMsverð'aun. svo sem vænta
mát.ti evddi hann bví hjali af
meðfæddu litillæti. En ef ein-
hverntíma verða veitt verð-
laun fyrir bókmenntalega
væmni. bá mun Kristmann
Guðniundsson ekki þurfa að
óttast keppinauta. — -—
Kristmann Guðmundsson
leggur sums staðar dóma á
nokkrar bækur sínar og segir,
að sumar hafi vérið bungar og
margslungnar og lítt við al-
þýðuhæfi. Segir hann að sér
hafi bví verið skemnit, er
„rauð!iðagreyin“ hafi breitt það
út á íslandi og Norðurlöndum,
a?i bækur hans væru ekki ann-
að en vinnukonureyfarar. Ég
Framhald á 11. síðu.
Eisenhower, fyrrv. Banda-
ríkj.aforseti, veðjaði á rautt
— og varín. Ve’gerðarstofnun
í New York.bauð 500 brodd-
borgurum til spilavítis um
borð í hoílenzka lúxusskipinu
„Nieuw Amsterdam11. Meðal
gesta var iEisenhower og kona
hahs, Manáie. Gengu þau hjón
að borði nr. ]. — Ike veðjaði
umsvifalaust á rautt — og
vann. Síðan hélt hann tryggð
við rauðailitinn. og hann snil-
aði á fleiýi borðum og vann
— á rautt. í hvert sinn áður
en harm jék hressti hann sig
á einu a’asi af púrtvíni. Gróði
Fisenbowírs revndist vera 60
do”civar ftð leiks'ok’im. Ve'-
gerðarstofinuni"’ni áskotnuð-
ust 100.000 dol'arar.
:
r ★
II Thframkvæmdastjóri
Sameinuðu þ'óðanna. hefur
fcekk-r' b4ð um að koma í
heimsókn't til Unsverialands,
see'r í fráttum frá New York.
Fkki er ákveðið hvenær
hann mui|i fara til Ungverja-
lands, enjj. stjórn þess lands
mun haf-i!! áhuga á að fram-
kvæmdasif órinn kvnnist á-
standinu %ar af eigin raun.
| A
Brigilte I^ardot ereiddi í gær
600 fran!& >il dómsyfirvalda
i París til staðfestingar á
ákvörðun sinni um málshöfð-
un gegn ; fasistasamtökunum
OAS. sem reynt haf.a að kúga
út úr henni 50.000 franka.
Það er réttarven.ia í Frakk-
landi- að málshöfðandi greiði
s'íka tryggingu. Féð verður
greitt. til baka ef málshö.fð-
andi vinnur rnálið.
Gc.ors'e Cabot Lodgc, sem er
sonur fvrrv. aðalfulltrúa USA
h.iá Sameinuðu þióðunum. hef-
ur tilkvnnt að hann muni
rpvn.a að komast í framboð
fvrjr Reoúblikanaflokkinn í
öidimgadei'darkosningunum i
Massarhusetts. Búizt er við að
Edward Kennedy, yngri bróð-
ir Bandaríkiaíorseta. verði. í
framboði fvrjr Demókrata-
f'nkkinn. Báðiv eru þessir
piltar 29 ára gamlir.
★
★ +
Pcter Knebworth er maður
nef"dur. 51 árs, brezkur,
dæmdur afbrotamaður og
hefur setið í fange'si í nokk-
ur ár. Nú hefur hann látið
kaupa handa sér lúxusbíl fýr-
ir millión krónur. Á næsfe
ári mun borða!aeður bílst.ióri
sæki.a hann á skrau+vagnin-
u.n í faneelsið í No‘ti»gham.
Knebworth datt. nefnilega i
lukkupottinn á árinu og eríði
, 2.000.000.00 krónur. ..
Hann var blásnauður þegar
hann var settur j tukthúsið.
Hann er orðinn mjög vinsæll
Mamie Eisenhower vék aldreí frá hlið eiginmannsins. Hér sést
hún veðja fyrtir hönd manns síns — á rautt.
meðal samfanga sinna. enda
hefur hami gefið beim öl1-
um siálfblekUng og vekjara-
klukku.
*
*
Richard Nixon, sá er taoaði
fyrir Kennedv i forsetakosn-
ingunum i USAí varð golf-
meistari Los Angeles-borgar
fyrir skömmu. Eftir keppnina
sagði Nixon: ,,Ég gleðst eins
og ég væri orðinn forseti“.
I
Sunnudagur 10. desember 1961
ÞJÚÐVILJINN
(7
• i ■- I..II I /.v. • •