Þjóðviljinn - 01.02.1962, Blaðsíða 11

Francis Clifford:
36. dogur
urinn fylgdi á eftir og leit sem logandi Jungu. Boog dró á hann,
snöggvast um öxl. Andartak var en hann gat með engu móti
Boog hulinn sjónum. Það var hlaupið hraðar. Hann hrasaði og
eins og hnífur risti á taugar datt næstum, tapaði tveim eða
hans. Hann fleygði frá sér stöng- þrem metrum og fór síðan að
inni og fór að hlaupa, hijóp til skreiðast gegnum kjarrið. Hann
hægri í áttina að hæðunum. ! var alveg að þrotum kominn.
Hann komst svo sem tólf metra Hann sá óskýrt og slefutaumur
áður en hrjúft öskur Boogs náði ranh úr munnviki hans þegar
eyrum hans. Hann setti undir sig hann krækti fyrir steinhnullung.
hausinn, ógnin nartaði í hæla Boog var nú alveg á hælunum á
hans og hann reikaði í spori þeg- | honum og það lét í honum eins
ar brekkan byrjaði. Vasaklútarn-
ir voru að losna af fætinum á
honum, þeir dingluðu um öklann
á honum eins og skítagráir lo.gar.
Hann æddi inn í kjarr sem náði
honum í mitti, brauzt gegnum
það, lét sig þymana engu skipta,
rekinn áfram af hávaðanum í
Boog, bölvandi og ragnandi á
eftir honum. Nokkur andartök
heyrði hann ekkert nema sín
eigin andköf og hann hélt að
bilið milli þeirra hefði breikkað,
en svo hrópaði Boog aftur, tölu-
vert nær. Jörðin undir fótum
hans sléttist, seig síðan allt í
oinu og reia. aítur eins og bratt
húsþak. Drengurinn fann hnén
bogna undir sér og hann skreidd-
ist upp á fjórum fótum. klóraði
í hrjúft yfirborðið, velti niður
kynstrum af möl. Vasaklútarnir
tættust burt. Brekkan tók enda
og þar var einstakur saguaro-
kaktus eins og vegarskilti og þétt
kjarr. Hann hljóp áfram, mátt-
laus í fótunum, kjökrandi og með
Pastir Tiðir eins og venjulega.
13.00 „Á frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Sigríður Hagalín).
17.40 Framburðarkennsla í
fi'önsku og þýzku.
18.00. Fyrir yngstu hlustendurna
(Guðrún Steingrámsdóttir).
20.00 Eri.ndi: Um Svarta dauða;
fyrri hluti: Eðli og út-
breiðsla veikinnar (Páll Sig-
urðsson læknir).
20.30 Islenzkir organleikarar
kynna verlc eftir Johann
Sebastian Bach; II. Árni
Arinbjarnarson leikur. —
Dr Páll Isólfsson flytur
inngangsorð. a) Fantasia
og fúga í g-moll. b) Sónata
í c-moll.
21.00 Dagskrá Sambands bind-
indisfélaga í skólum a)
AyaHj.iRóbert Jónsson for-
maður sambandsins). b)
þáttur úr félagslífi nem-
enda héraðsskólans að
Laugarvatni: Frásagnir,
söngur og hljóðfæraleikur.
22.10 Upplestur: „Marmennill",
smásaga eftir Jan Neruda,
í þýðingu Málfríðar Einars-
dóttur (Margrét Jónsdóttir).
22.30 Harmonikuþáttur: Högni
Jónsson og Henry J. Ey-
lands, hafa umsjón með
höndum.
23,00. Dagskrárlok.
sem hann hafði ekki notað byss-
una?
Hayden velti þessu fyrir sér.
Óendanlega lengi að því er virt-
ist, hafði hann staðið í sömu
sporum, horft á eftir verunum
tveimur sem klöngruðust brjál-
æðislega um í stjörnuskininu,
bjóst á hverrf stundu við
glampa o'g skothvelli. Snögg eft-
irvænting hafði gripið hann, þeg-
ar drengurinn hafði þotið burt,
vaxandi von sem breytzt hafði í
ótta þegar hann sá hve örugg-
lega Boog dró á hann. Hann
hafði ekkert getað gert. Þegar
þeir hurfu loks sýnum og allt
varð hljótt, hafði hann hvorki
hrært legg né lið. Það var ekki
fyrr en Boog birtist aftur o.
skipaði honum að sækja dreng-
inn, að hann hafði svitnað af
feginleik og oftur orðið fær um
að hreyfa sig.
Léttirinn hafði verið skamm.
vinnur og blandinn gremju yfir
því að snáðinn skyldi ekki
sleppa. Ef honum hefði: tekizt
það hefðu þeir Franklinn getað
sloppið líka. Boog hefði aldrei
getað náð þeim báðum. En eins
og ástatt var, þú réð hann enn
lögum o.g lofum. Dyr höfðu lok-
azt — næstum áður en þeir
gerðu sér Ijóst að þær voru
opnar — og framtíð þeirra var
eins óviss ög áður.
■Hann sneri sér að drengnum.
Nakinn fóturinn var löðrapdi í
blóði þar sem kaktusinn hafði
rifið bann. Eftir nokkurt hik fór
Hayden úr jakkanum og fór að
spretta. burt annarri erminni.
Boog virti hann fyrir sér og
glotti.
„Þú ert svei mér hagsýnn, ha?
Aldrei í vandræðum.“
Þegar Hayden var búinn að
losa burt ermina, fór hann að
spretta fóðrinu frá og byrjaði
með tönnunum. Það gekk auð-
veldlega. Hann reif fóðrið í tvennt
og vafði stærra stykkinu utanum
Þegar hann rankaði • vjð sc'r', .skrámurnar. Þvínæst braut hann
og risa. Drengurinn fann hvem-
ið innyflin í honum herptust
saman af ótta. Hann gerði síð-
ustu örvæntingartilraunina til að
sleppa, tróðst milli runnanna,
beygði og snerist.
En allt í einu var Boog kom-
inn ,alveg að honum. Næstum áð-
ur en skelfingin hafði náð aug-
um hans, fann hann þungt högg
á höíuðið og síðan tók myrkrið
við.
þið haldið að ég ætli að fara
að verða eitthvað linur við ykk-
ur, þá skjátlast ykkur herfilega.
Eins og ég sagði rétt áðan — í
næsta skipti þá kála ég strákn-
um eða hverjum þeim sem byrj-
ar á einhverri vitlevSu. Ég. héf
engU að tapa. Jæia .' . Nú vil
ég fá hreyfingu. Við prum búhir
að hanga nóg ýfir þéssum hjúkr-
unaf9törfum.“
Þeir drógust þúnglamalega á
fætur. Hayden klæddi sig í
jakkann og laut síðan niður að
taka upp stengurnar. Það var
eins og verkurinn í handleggjun-
um hefði beðið eftir honum.
„Hvað heitirðu, vinur?“ spurði
hann hljóðlega. Það virtist ótrú-
legt, en þeir vissu ekkert hver
um annan; lífslöngunin var hið
eina sem þeim var sameiginlegt.
„Jimmi,“ sagði drengurinn.
,,Jimmi Lee Dexter.“ Það var
eins o.g hann væri að gefa stikk-
orð. „Þakka þér fyrir hjálpina."
„Svona, komið þið nú,“ hvæsti
Boog. „Hættu að leika skriftaföð-
ur og hypjaðu þig í röðina. Og
vert þú hér, strákur. Hérna. Hjá
mér!“
var, ilavden-að bogra yfif hon-
um. Hann mundi ekki fyrst í stað,
hvað gerzt hafði, en verku.rinn
í höfðinu minnti hann fljótt á
það. Hann lokaði augunum, hon-
um var óglatt, en svo opnaði
hann þau aftur. Boog var þarna
líka, bar við himininn og lög-
regluþjónninn líka.
„Hvernig líður þér?“ Sveitt
andlitið á Hayden varð að silfur-
grímu í stjörnuskininu.
Drengurinn sleikti varirnar.
Hann lyfti hö.fðinu, kveinkaði
sér og lagðist útaf aftur. Það
var eins og sprengja hefði
sprungið inni í því.
„Ef þú reynir þetta aftur. þá
kála ég þér,“ sagði Boog.
„Reyndu þetta aftur, og þú færð
kúiu gegnum þig. Hamingjan
góða, hvað þykistu eiginlega
vera?“
Áreynslan hafði enn aukið
á sársaukann í úlnliðnum. Hann
gekk nær, varaðist þó að Hayd-
en fengi færi á honum, var um
sig þrátt. fyrir kvajirnar. „Þú
slappst vel. Vel, heyrirðu það?“
Drengurinn starði á hann ó-
iundarlegur á svip og þreifaði á
höfðinu. Honum leið illa, hann
var allur skrámaður og slyttis-
legur. En svo kynlegt sem það
var, þá var hann ekkj lengur
hræddur. Það var eins og síð-
ustu andartök fióttans hefðu al-
gerlega hfist" úr honum óttann.
Hann fann aðeins til reiði yfir
því að hafa forkiúðrað flóttan-
um.
Það var löng þögn. Boog bar
við himin, hann fitlaði við byss-
una og Hayden virti hann fyrir
sér. Þeir horfðu allir á hann —
‘fáfnvel Franklinn, með opinn
munn og vaggandi. Alla nóttina
hafði drengurinn verið aðal-
trompið hjá Boog. Drengsins
vegna hafði hann haft aukið vald
Upp á ermina og smokkaði henni
upp á fótinn. Þá tók hann það
sem eftir var af fóðrinu og
reif það í ræmur sem hann
batt þétt um framleistinn o.g upp
um öklann.
Hann leit upp og brosti lítið
eitt. „Hvernig er þetta?“
„Fínt,“ sagði drengurinn.
„Þetta ætti að duga dálitla
stund.“ Þeir horfðust í augu og
hann undraðist einbeitnina í
augum drengsins. Það var ýmis-
legt sem hann langaði allt í
einu til að segja, en orðin þvæld-
ust fyrir honum og vildu ekki
koma. „Þú þværð þetta þegar
við finnum vatn.“
„Já, já.“
„Tuskan er ekkj sérlega hrein
skiiurðu. Iivernig er höfuðið?"
„Það er allt í lagi,“ sagði
drengurinn. Svo bætti hann við
hressilega svo að Boog gæti
heyrt. „Ég hef fengið verri högg“.
Klukkustundum saman hafði
Hayden • fylgzt með því hvernig
þrek Franklinns. dvínaði og heyrt
hálfkæft kjökrið í drengnum.
Reiði og hatur hans sjál.fs og
hefndarhugur hafði virzt svo tii-
gangslaua þarna millí uppgjafar
og örvæntingar og hinn óvænti
kjarkur drengsins fyllti hann
fögnuði.
Boog hafði heyrt hvert orð.
,,Ég held þú ættir ekki að vera
með neinn derring, litli minn.“
Hann hækkaði röddina og ávarp-
aði þá alla; ,,Ég segi þetta i
síðasta sinn. Ég endurtek það
ekki, svo að þið skuluð hlusta
og reyna að koma því inn í
moðhausana á ykkur. Ég hef oft
étið vatn og brauð um dagana.
Oft og lengi. En nú er það liðin
'tíð. Þessar stengur héma eru
fimmtíu þúsund dala virði og
það er það eina sem skiptir máli
fyrir mig, Auk þeas bíður dóm-
Þeir héldu áfram suður, á bóg-
inn meðfram hæðunum og fötín
urðu þeim mun óþjálli sem þau
þornuðu meira. Drengurinn átti
betra með að ganga á nýju um-
búðunum en á vasaklútunum áð-
ur, en hann var yfirkominn af
þreytu. Það var eins og höfuð-
ið á houm væri tvöfalt stærra
en venjulega og það var stöðugt
verið að berja á meitil fyrir
ofan hægra eyrað á honum. Þeir
gengu hægar en nokkru sinni
fyrr. Þeir klöngruðust upp smá-
brekkur með bogin hné o.g drógu
fæturna og niður í móti slettust
þeir áfram eins og drukknir
menn. Boog rak ekki á eftir
þeim. Hann var sjálfur úrvinda.
Þeir höíðu komizt eins langt og
hann hafði vonað og hann var
aðeins að nota það sem eftir var
nætur. Áður en langt liði hæfist
leitarflugið og hver míla i rétta
átt skipti máli.
Um fjögurleytið reis mánasigð
og úlfarnir fögnuðu henni, sum-
ir nærri, aðrir fjarri, eins og þeir
hejfðn aldrei fyrr séð annað
eins. Veikt tunglskinið; bætti ekki
miklu við birtuna sem fyrir var
en skuggamynztrin urðu marg
breytilegri. Öðru hverju heyrC«
ust snögg flóttahljóð úr kjarr-
inu þegar þeir nálguðust. Einc,
sinni kom kanína þjótandi út úc
runnaþyrpingu og endasentist úr:
augsýn. í arihaþ, sinn heyrðisB
.rei(5Uggt urr ýhægra megin viö
þá ' ög'; runnaíniý'Ihristu af sér
síðustu regndroparia um leið óg
eitthyað dökkt og stórt þaut upp
brekkuná.',
Þeir vissu ekki hvað það var
gerðu ekki svo mikið sem snúa
til höfðunum. Öðrum megin vif.
þá reis hæðarraninn ejns og ó-
reglulegur veggur. Hinum megia;
teygði sig mánalýst flatneskjacv
yfir að hæðunum langt í fjarskaj
Þeir sáu hvorugt að heitið. gæti,-
Himinninn var alstirndur oT
vetrarbrautin ævintýraleg! Eti
allt slíkt fór framhjá þeim. Þeic
sáu ekki annað en nokkra metra
af silfraðri jörð og fætur næsta
manns á undan bröltandi gegnum
annarlegan evðimerkurgróður,.
Þungi stanganna var orðina
hluti af þeim, runninn saman vi^
hina lamandi þreytu. Boog eina
var enn svolítið var um sig, ert
jafnvel byssan virtist nú níft.-
þung.
Hugur Franklinns var þoku.*
kennt tóm. Ajo, New OrleanE
Tucson, Los Angeles, Vermprit —«
'það var eins o.g ekkert af, þesst<
hefði nokkurn tírria vor'ið tii<
Tíminn var ekki lengur til. Ekk-
ert var raunverulegt. Þetta va>3
regnbarinn draumur, óskiljanlegi-
ur, og rykkjóttur andardráttul)
hans sjálfs virtist óljós og fjar.t
lægur, næstum eins og hann gæti,
heyrt sjálfan sig hrjóta.
Nokkru eftir klukkan fimn2j
komu þeir að þröngu, grýttl
gili. Boog skipaði þeim að ganga
til hægri. í nokkrar mínútur
þræddu þeir gilið og barmarnic
hækkuðu kringum þá. Innaa
skamms komu þeir að vatni,
tveim eða þrem regnpollum sent
lágu þarna eins og spegilbrot. ....
„Látum þetta duga,“ • sagði
Boo.g.
Hann var varla búinri að
sleppa orðinu begar þeir fleygða
sér niður. Langa stund hreyfði
enginn þeirra sig. Hayden lá íí
bakinu og það var eins og jörð*
in lyftist með hann og bæri hans
burt. Hann hélt hann hefði að«
eins lokað .augunum nokku.
andartök, en þegar hann opnaðt
þau aftur, virtist bjartara.
yfir þeim. Var það, þess vegna ari ejftir mér í New Orleans, Ef
Sergej Lapin hefur verið skip-
aður varautanríkisráðherra
Sovétrífcjanna, segir í frétt
frá Tass. Lapin var áður ut-
anríkisráðherra í Rússneska
sambandslýðveldinu, sem er
stærsta Sovétlýðveldið. Auk
þess hefur Lapin áður verið
ámbassador í Austdrríki.
Fritz Kreisler, fiðlusnillingur-
inn heimskunni, lézt í New
York í þessari viku, 86 ára
að aldri. Hann fæddist í Vín-
arborg, varð franskur ríkis-
borgari skömmu fyrir síðustu
heimsstyrjöld, en fluttist til
Bandaríkjanna. er Þjóðverjar
hernámu Frakkland. Hann hef
ur löngum verið talinn meðal
fremstu fiðluleikara í heimi,
og einnig er hann kunnur fyr-
ir tónsmíðar sínar.
Leifur Þórarinsson heitir mað-
ur, búsettur í New York.
Hann segir fréttir frá Sam-
einuðu þjóðunum í útvarp til
íslands. Oftast eru betta góð-
ir fréttatímar og fræðandi, en
stundum dálítið klaufalegir og
með lélegri f réttamennsku.
Seint á föstudagskvöldið
heyrðist rödd Lei.fs skyndilega
í útvarninu. rillum að óvö.rum.
Auelvst hafði verið að Hann-
es K-jartansson aðalræðismað-
nr niyndi, flytja erindi um

fiárhag Sameinuðu hióðanna
en beaar á hólminn kom
revndist betta vera viðtal
Leifs við Hannes. Og í við-
tal.i.nu kom Leifur með þá
nvstárleau skilgreiningu að
skinta ríkium heims í ..konim-
úni.staríki“ og ,.lýðveld.isríki“.
Saklausir hlustendur hnutu
um betta og áttu erfitt með
að átta sig á hlutunum, því
Hannes talaði gjarnan um
„SovétIýðvelclin“. Að lokum
þakkaði Leifur Hannesi fyrir
„betta skemmtilega og mjög;
greinargóða viðtal“. Til að
hafa þetta rökrétt hafi hann
líka átt að þakka sjálfum sér.
1 viðtali þarf nefnilega tvo tiL
Fimmtudagur 1. febrúar 1962 — ÞJÖÐVILJINN — (1|