Þjóðviljinn - 27.04.1963, Blaðsíða 8

g SÍSA
\
I
!
I
!
I
I
I
!
I
I
I
I
I
!
i
I
!
!
HðÐVIUINN
Laugarda?ur 27. áftríl 1'9S3
Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR
H Surtur litlj heyrði ekki til hennar, þvi annað aurbrétt- ið á bílnum háfði strokizt við
lll hanh, og þeytt honum út fyr-
|p, ir veginn.
Bílstjórinn flýtti sér að
fll stöðva bilinn, steig út og fór
að gæta að hvort hundurinn væri mikið meiddur. Hann
tók Surt upp og skoðaði hann í krók og kring.
Surtur
Litli svarti hundurinn lá og
stöfinsvaf. Hann var að
dreyma uppáhaldsmatinn
sinn, og honum leið vel. Það
var rigning og kalt í veðri,
og hundurinn lá ; hnipri upp
við steinvegg kaldur og
svangur. En ; draumnum var
þetta allt öðruvísi. Hann var
saddur, sólin skein, og hon-
um var heitt. Feldurinn hans
var hreinn og gljáandi. Ein-
hver stóð hjá honum, klapp-
aði honum og sagði: — Þetta
er nýja heimilið þitt. Surtur
litli, þú átt alltaf að eiga
heitna hérna.
Rauða
blaðran
— Strákarnir misstu sjón-
• ar á Pascal, þegar hann
hljóp inn í hliðargötuna.
— Þá skiptu þeir sér í
< hópa og héldu áfram að
leita að honum.
3’— Hann var svo óhepp-
* inn að mæta einum
hópnum, og komu þá hinir
strákamir fljótlega í ljós
lika.
— Og nú var Pascal kom-
- inn í hreinustu vand-
ræði. aleinn móti stórum
strákahóp.
(Framhald).
Þegar svona langt var kom-
ið draumnum vaknaði Surtur
alltaf, því var nú ver. Hann
opnaði augun og leit í kring-
um sig. Það var rigning og
kuldi, og hvergj nokkur mat-
arbiti sjáanlegur, ekki svo
mikið scm eitt einasta bein.
Svo stóð hann upp og rölti af
stað niður götuna. Surtur
stefndi ekki i neina sérstaka
átt, hann gekk bara um og
þefaði hvort hann fyndi ekki
lykt af einhverju matarkyns.
Stundum gekk hann svona um
allan daginn, og hugsaði um
ekkert annað en leita að mat,
og sjaldan fann hann svo
mi'kið að hann gæii borðað
sig almennilega saddan. Frá
því hann mundi eftir sér
hafði hann verið á ílækingi.
umhirðulaus. Hann gat ó-
mögulega munað hvar hann
hafði upphaflega átt hejma.
hann var svo lítill, þegar
hann týndist.
Þegar Surtur var að ganga
eftir veginum kom hann a’lt
í einu auga á kött. sem sat
á miðium veginum og var að
bvo sét og snyrta í mestu
makindum.
— Æ, heimski kött,ur. hugs-
aði hann með sér, og ætlaði
að ganga framhjá kisu án
bess að virða hana viðlits.
En í sama bili kom bill á
fleygiferð í áttjna til þeirra.
Surtur geltj nokkrum sinnum
og ætlaði að flýta sér að
forða sér, og kisa tók sprett-
inn og urraði reiðilega. Kon-
an sem átti hana kom hlaup-
andi út.
— LjótJ, andstyggiiegi
hundur. hrópaði hún. — Þú
skalt ekki voga þér að
hrekkja hana kisu mina.
— Greyið litla. svo þú átt
hvergi heima. ég sé að þú
hefur ekkert nafnspjald um
hálsinn, sagði hann og lagði
hundjnn varlega í aftursætið
Surtur hafði litla hugmynd
um hvað gerðist eftir þetta.
Hann varð aðeins var við að
stór lögregluþjónn tók hann i
fangið o? strauk honum. Ein-
hver þvoði honum og batt
um sár hans. En hann var
þó sem betur fer ekki mik-
ið meiddur, hafði bara fene-
ið skrámur hingað og þang-
að. Hann svaf mest af tim-
anum meðan á þessu stóð.
Þegar hann vaknaði aftur,
var hann staddur í stóru
húsi. þar sem týndir hundar
fengu húsaskjól, þangað til
eigendur beirra fundu þá.
Aumingja Surtur vissi varia
hvað hann átti af sér að
gera innan um alla þessa ó-
kunnugu hunda sem biðu ró-
tegir eftir þvi að vera sótt-
ir og komast aftur heim ti 1
sin. Alla daga frá morgni til
kvölds var fólk að koma og
leita að hundum, sem villzt
höfðu að heiman. og. það urðu
aíltaf fagnaðarfundir þegar
einhver hundur fann hús-
bónda sinn aftur.
Dag einn komu tveir litiir
drengir með foreldrum sín-
um Þá lá Surtur steinsof-
andi úti i horni og var að
dre.vma uppáhaldsmatinn
sinn. Varðmaðurinn vakti
hann einmitt þegar vingjam-
legn röddin var að byrja að
tala i draumnum. Surtur vildi
ekki vaknn. og opnaði ekki
augun þó varðmaðurinn
reyndi að hrista hann tit.
Hann hnipraði sig saman og
leit ekki upp þegar faðir
drengjanna' festi ól um háls-
inn á honum. Hann l.ét sem
hann vissi ekki af því að
drengirnjr tóku hann með
sér og ferðuðust með hann
langa ieið. fyrst i járnbraut-
arlest og síðan í strætisvagni.
Þeir buðu honum kex að
borða en hann leit ekki við
því. Aumingja Surtur var
engu góðu vanur og treysti
engum Loksins tók ferðin
enda, og Surtur, sem hafði
(Framhald)
Mikki Rikki
og Tikki
(Niðurlag)
sín éigin vandræði.
Það varð uppi fótur og fit
í Álfalandinu þegar kjótefn-
ið kom, allar álfameyjariiár
settust við að sauma sér
sparikjóla. Þá kom álfa-
drottningin allt í einu til
þeirra og sagði með björtu.
hlýju röddinni sinni:
— Hlustið á mig, álfa-
meyjar. Mikki Rikki og
Tikki gerðu okkur stóran
greiða. Nú skulum við launa
þeim. Við förum allar heim
til þeirra í nótt meðan þeir
sofa og stækkum húsið
þeirra Þá verða þeir bæðj
hissa og glaðir þegar þeir
vakna í fyrramálið.
— Það skulum við gera,
j)að skulum við gera, hróp-
uðu allar álfameviarnar him-
inlifandi. Síðan flýttu þær sér
af stað með töfrsprotana sína
og stækkuðu húsið á allar
hljífar.
Þegar risarnir vöknuðu
næsta morgun. ski'.du þeir
ekkert i þvi að þeim var
ekkert kalt á fótunum og
leið alveg Ijómandi vel. voru
meira að segja lausir við
kvefið. Og þegar þeir stóðu
upp ráku þeir höfuðjn hvergi
í loftið, eins og þeir voru
annars vanir að gera.
— Það eru álfameyjamar
sem hafa stækkað húsið okk-
ar i nótt á meðan vjð sváf-
um. hrópuðu þeir upp. þeg-
ar þeir sáu hvernig í öllu
lá. — Er þetta ekki dásam-
legt, nú er húsið orðið al-
veg mátulega stórt handa
okkur.
Risarnir búa ennþá í hús-
inu sínu, og þeir glevma ekki
álfameyjunum. sem gerðu
þeim svo mikinn greiða, Á
hverju ári, rétt áður en
dansleikur er^haldinn í Leik-
fangalandi, senda þeir kjóla-
efni handa þeim öllum til
Áifaiandsins. Fallegasta efn-
ið sem hægt er að fá ofjð
úr mánasilfrj og alsett glitr-
andi stjörnum.
Nokkrar
spurningar
1. — Hve oft er hægt að
draga 18 frá 180?
2. — Hve langt er hægt
að ganga inn í skóginn?
3. — Hvaða orð er það
sem þú getur ekki nefnt áh
þess að gera merkingu þes-
að engu um ieið?
4. — Hvaða sex stafa orð
er það, sem þú getur tekið
þrjá stafi aftan af og þó
eru sex eftir
(Svör í næsta blaði).
Ég og hesturinn minn, eftjr Hildi Jónsdóttur, 10 ára, Hauka
gili, Borgarfirði.
Kæra óskastund!
Ég tes þig alltaf þegar ég sé þig og hef garnan
af því Myndin ei af mér og hestinum mínum.
Vertu blessuð og sæl!
Hildur Jónsdóttír 10 ára, Haukagili Borgarfirði.
^ÖA1/V)U
Bærinn hennar mömmu er eftir Jóhönnu Stefánsdéttur, 6
ára, Drápuhlíð 13, Reykjavík.
Vor

eftir Jón úr Vör.
* heyri, þegar grasið grser
j gleðst með hverjum litlum dreng,
em finnur vorsins fyrstu ^blóm,
og fagnandi við hlið hans geng.
Ég heyri, þegar grasið grær,
og gaman væri að eiga bæ
og lítið tún og legg og skel
og leika sér að því í maí.
Ég heyri, þegar grasið grær,
og gleymi stríði dags og önn.
Og gömlu, týndu gullin mín
þá gref ég undan tímans fönn.
'/