Þjóðviljinn - 22.12.1963, Blaðsíða 14

£4 SÍÐA
ÞJÖÐVILIINN
Sunnudagur 22. desember 1963
NEVIL SHUTE
SKAK-
BORÐIÐ
— Það gegnir dálítið öðru máli,
þegar niggari er annars vegar.
Þeir taka ekki við sér nema
þeir sjái byssu.
— Var þessi blökkumaður
vopnaður þegar þið funduð
hann? spurði lögregluþjónninn.
— Hann var bara með hníf-
inn sinn, sagði lautinantinn.
En það gátu piltamir ekki vitað.
Lögregluþjónninn skrifaði allt
þetta gaumgæfilega í vasabók
sina. Aftur spurði hann um
nafn og herdeild lautinantsins
og skrifaði hvort tveggja upp.
— Þetta virðist ekki koma inn
á okkar verksvið, sagði lög-
regluþjónninn að lokum. — En
ég verð þó að gera skýrslu út af
skothríðinni. Sennilega heyrið
þið ekki meira um þetta. Svo
hafði hann sig á brott og eftir
var Anderson lautinant, gramur
og dglítið áhyggjufullur.
Hann ók heim í búðimar aftur
og áður en hann fór í rúmið,
spurði hann Burton sergent
spjörunum úr. Sergentinn sem
var feitur og fertugur. vissi ekki
nafn stúlkunnar, en hann hafði
séð hana á götunni nokkrum
sinnum og vissi hvar hún átti
heima. Anderson lautinant virt-
ist sejn hann yrði að fá vitnis-
burð stúlkunnar áður en hann
gæfi McCulloch höfuðsmanni
skýrslu, og klukkan hálfníu
næsta morgun barði hann að
dyrum á húsi hennar í fylgd
með Burton sergent.
Herra Trefusia var signalmað-
ur við jámbrautina og var þeg-
ar farinn til vinnu sinnar; frú
Trefusis opnaði fyrir þeim,
gagntekin kvenlegri vandlæt-
ingu. Grace hafði komið heim
grátandi klukkan rúmlega tíu og
móðir hennar hafði spurt hana
Hórgreiðslan
HSrgrelðsIn og
snyrtlstofa STETN'D og DÖDO
Langavegl 18 ITL h. flyfta)
6lMI 24618.
P E R M A Garðsenda 21.
SÍMl S3968. Hárgreiðslu- ok
snyrtistofa.
DSmnr! Hárgreiðsla vlð
allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
TJamargötn 10. Vonarstrætls-
tnegin. — SfMl 14662.
HÁRGREIDSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656
~ Nuddstofa á sama stað. —
í þaula. Hún hafði sagt móðuo
sinni að svartur hermaður hefði
þrifið í hann og kysst hana og
hún hefði hrópað upp yfir sig og
sergent i bandarísku herlögregl-
unni hefði komið hlaupandi og
bjargað henni. 1 vandræðum
sínum og angist fannst henni
þetta rétt frásögn.
— Og ég skal segja ykkur eitt,
sagði frú Trefusis og studdi
höndum á mjaðmir. — ef þið
haldið að þið getið komið með
þessa svörtu villimenn inn í
heiðarlegan bæ eins og þennan
og látið þá ganga hér berserks-
gang, þá skjátlast ykkur. Það
er guðs mildi að veshngs stúlk-
an skuli ekki liggja í gröf sinni
núna, og ykkur stæði víst alveg
á sama. En þið eruð ekki búnir
að bíta úr nálinni með þetta.
Það er þokkalegt til þess að vita,
að heiðarlegar stúlkur skuli ekki
geta ferðazt í friði á götunum á
kvöldin. Já, það er þokkalegt,
segi ég.
41
Anderson lautinant varð létt-
ari í skapi; þetta var einmitt
það sem hann þurfti á að halda.
Ef einhver vandræði yrðu í sam-
bandi við ákæruna eða skothríð-
ina, þá gæti hann sótt höfuðs-
manninn og látið hann tala við
móður stúlkunnar. — Okkur
þykir öllum mjög leitt að þetta
skyldi koma fyrir, sagði hann
bljúgur.
— Þó það nú væri, ungi mað-
ur. svaraði hún hneyksluð. —
Þetta er siðsamlegur staður;
svona svínarí viðgengst ekki hér,
hvemig svo sem þið athafnið
ykkur í heimalandinu. Við kær-
um okkur ekki um þessa Villta
Vesturs hætti ykkar. Hvað eig-
um við að gera, ég spyr? Loka
dætur okkar inni á kvöldin svo
að svertingjamir nái ekki í
þær. Ég hef aldrei heyrt annað
eins. Veslings stúlkan hefur
ekki sofið dúr í alla nótt og
borðaði ekki neinn morgunverð
og hún kemur of seint í vinnuna
og ég veit ekki hvað. Ég sagði
við herra Trefusis að við ættum
að sækja til hennar lækni, já,
ég sagði það. En hann anzaði
því ekki.
Hún þagnaði til að draga and-
ann.
Lautinantinn sagði: — Þér
þurfið engar áhyggjur að hafa
framar. Við erum búnir að ná
niggaranum og þér getið reitt
yður á. að svona vandræði koma
ekki fyrir framar, nei frú. Hann
verður dreginn fyrir herrétt,
svertinginn. Hann fær áreiðan-
lega tíu ár eða meira. Og hvað
snertir dóttur yðar, frú, þá er
ég hingað kommn til að segja
yður að við í bandaríkjaher er-
um mjög hryggir yfir þvi sem
gerzt hefur. Við getum sjálfsagt
ekkert gert til að létta á huga
ungu stúlkunnar. en ef hún
þarfnast einhvers eða ef eitthvað
getur orðið henni til hugarléttis,
þá þætti mér vænt um að þér
segðuð mér það.
Frú Trefusis sagöi: — Ég veit
ekki. Fyrst þið eruð búnir að ná
honum og hann verður dreginn
fyrir rétt.....
Lautinantinn hló við. — Haf-
ið engar áhyggjur af því. Þetta
skal verða þeim víti til varnað-
ar. Þetta skal ekki koma fyrir
aftur. Hann hikaði. — Gæti ég
fengið að tala við ungfrúna allra
snöggvast? Mig langaði að vita
hvort hún gæti þekkt manninn
aftur.
— Komið inn fyrir. Hún vísaði
þeim inn í stofuna og fór að
sækja dóttur sína sem var að
þvo upp eftir morgunverðinn. —
Það eru komnir bandarískir yfir-
menn út af þessu í gærkvöldi,
sagði hún. — Þeir eru svo kurt-
eisir. Þurrkaðu þér um hend-
umar og komdu og talaðu við
þá.
Stúlkan sagði: — Ég vil ekki
tala við þá, mamma.
— Komdu, elskan — þeir bíta
ekki. Þeir vilja bara fá að
vita hvort þú getur þekkt aftur
þennan niggara sem þeir náðu
í.
— Ég kæri mig ekkert um það.
Af hverju geta þeir ekki látið
mig i friði.
Móðir hennar sagði festulega:
— Hinir seku verða að taka út
sína refsingu. Svona. þurrkaðu
þér um hendumar og komdu.
Það tekur ekki nema andartak.
— Æ, mamma!
Þegar hún birtist í stofunni að
baki móður sinni, var hún næst-
um mállaus af blygðun og skelf-
ingu. Lautinantinn leit á hana,
svo laglega og feimna og unga
og sem snöggvast fékk hann
samúð með Lesurier; hún var
sannarlega augnayndi. En svo
ákvað hann með sjálfum sér að
gera sitt til þess að svertinginn
fengi makleg málagjöld.
Hann sagði: — Ég er héma á
vegum bandaríkjahers, ungfrú
Trefusis. til að biðjast afsökun-
ar á því sem gerðist í gærkvöldL
Okkur þykir þetta mjög leitt og
vonum að þér látið okkur ekki
gjalda þess.
Stúlkan roðnaði og þagði.
Móðir hennar sagði vingjam-
lega: — Hún ber engan kala til
ykkar, er það, Gracie? Stúlkan
hvíslaði: NeL
Lautinantinn sagði alúðlega:
— Höfðuð þér séð þennan mann
áður, ungfrú Trefusis?
Móðirin sagði: — Svona Grace,
talaðu við manninn.
Hún hvíslaði: — Ég sá hann í
búðinni“.
— Fóruð þér nokkum tima út
að ganga með honum. ungfrú
Trefusis?
Hún hristi höfuðið. Móðirin
sagði: — Hún fer aldrei út með
karlmönnum. Gracie hefur alltaf
verið mjög siðsöm stúlka, kapt-
einn.
Lautinantinn hugsaði með sér:
Hún er hlédrægari en þær sum-
ar: Það væri hægt að kenna
henni sitt af hverju.
Upphátt sagði hann: — Vitið
þér, hvað hann heitir, ungfrú
Trefusis?
Hún hristi höfuðið og hvíslaði:
— Ég heyrði einhvem kalla
hann Dave einu sinni í búðinni.
Burton sergent sagði: — Það
er rétt, lautinant — Dave Les-
urier.
— Þér eruð vissar um að það
hafi verið sami maðurinn og á-
reitti yður í gærkvöldi? spurði
lautinantinn. Hún kinkaði kolli.
— Töluðuð þér nokkurn tíma
við hann annars staðar en í í-
búðinni? spurði hann.
Hún hristi höfuðið. Móðir
hennar sagði: — Talaðu, Gracie,
og svaraðu manninum þegar
hann spyr þig. Við lautinantinn
sagði hún blíðlega: — Hún er al-
veg mállaus. Stúlkan ræskti sig
og sagði: — Hann kom stundum
og keypti sígarettur. Annars tal-
aði ég aldrei við hann.
Lautinantinn sagði: — Segið
mér nú með eigin orðum hvað
kom fyrir, ungfrú Trefusis.
Hún sagði: — Ég kom útúr
þingsalnum og gekk eftir gang-
stéttinni og þar var hann, al-
einn. Það sást enginn annar á
ferli og hann sagði eitthvað. Ég
man ekki hvað hann sagði. Og
svo tók hann utanum mig og
kyssti mig.
Anderson lautinant spurði: —
Vissuð þér að hann ætlaði að
gera það?
— Nei, almáttugur.
— Hvað gerðuð þér þá?
_ Ég þarðist um til að losa
mig og rak upp hljóð. Og svo
— hún benti á sergentinn —
kom hann hlaupandi og sverting-
inn sleppti og ég hljóp burt.
Sergentinn var í þann veginn
að segja eitthvað. en lautinant-
inn varð fyrri til. — Þér hafið
aldrei gefið þessum negra undir
fótinn? spurði hann.
— Nei, herra minn. Ég hafði
bara séð hann í búðinni.
Anderson fór að búast til
brottferðar, ánægður með pott-
þétt mál handa höfuðsmannin-
um. 1 jeppanum á leiðinni sagði
sergentinn. — Það er eitt í
þessu, lautinant. Ég heyrði hana
hrópa þegar ég var hinum meg-
in við homið og næstum um
leið hljóp hún beint í flasið á
mér. Hún losaði sig af negran-
um áður en hann sá mig.
_ Uss, sagði Anderson lautin-
ant. — Hann hefði náð i hana
aftur. ef þú hefðir ekki verið
þama. Hún var heppin að þú
varst nærstaddur. Þeir óku heim
í búðimar.
Morguninn eftir barst það óð-
fluga um þorpið hver sökudólg-
urinn væri. Bessie Frobisher sem
fór út á hverjum morgni að
gera innkaup fyrir Hvíta Hjört-
inn kom til baka og sagði föður
sínum, að Gracie virtist ekki
hafa orðið mikið meint við árás-
ina. — Hún var að vega skömmt-
unarvörur eins og hún gerir á
hverjum degi, sagði hún. — Það
sést ekki á henni svo mikið
sem skráma.
Jerry Bowman kom um hádegi
með bjórfarm; hann stöðvaði
bflinn og tók kassana ofan og
Frobisher aðstoðaði bann og
bauð honum á eftir uppábrauð-
sneið og hálfpott af eigin farmi.
— Ég var að frétta að hér hefði
oröið uppistand i gærkvöldi,
sagði hann.
— Ojá, sagði herra Frobisher.
— Rétt fyrir utan héma. við
hliðið að bakgarðinum hinum
megin við homið. Þeir náðu
svertingjanum, var það ekki? I
Penzance?
— Þeir fluttu hann á spítala,
sagði herra Bowman. — Þú
veizt að hann skar sig á háls?
Herra Frobisher starði á
hann. — Það er ómögulegt!
Bowman sagði honum hvað
Ætla kapparnir áð gerast Geturðu gizkað á, hvað við — og lögmálið um tog-
uppfioningamenn? — Það ætlum aá finna upp? — Þið kraftinn. — Gættu þín!
iKld ég nú. notið þyngdarlögmálið.
— Það er tómatsósa.
S K OTTA
Þetta er megnasta óréttlæti. Hún á plötusafn og hún fær
óáreitt að geyma það í SÍNU herbergi.
Eignizt og lesið bækur, sem máli skipta:
FJÖLSKYLDAN OG HJÓNABANDIÐ
fjallar um dýpstu og innilegustu samskipti karls og
konu, þ.á.m. um ástina, kynlífið, frjóvgun, getnaðar-
vamir, barnauppeldi, hjónabandið og hamingjuna.
Höfundar: Hannes JónssQn, félagsfræðingur; Pétur H. J.
Jakobsson, forstöðumaður fæðingardefldar Landsspítalans;
Sigurjón Björnsson, sálfræðingur; dr. Þórður Eyjólfsson,
hæstaréttardómari; dr. Þórir Kr. Þórðarson, prófessor.
(„Hér er um gagnfróðlegt og haglegt rit að ræða, sem
flestir geta sótt mikinn fróðleik í og haft gott af“. —
Kirkjuritið í nóvember 1963.)
Þessi bók á erindi til allra kynþroska karla og kvenna.
Örlítið eftir af upplaginu.
FÉLAGSSTÖRF OG MÆLSKA
eftir Hannes Jónsson félagsfræðing — er úrvals hand-
bók fyrir þá, sem taka vilja ábyrgan þátt í félags-
starfi og ná árangri í fundarstörfum og mælsku.
Bókin er algjörlega hlutlaus og því ákjósanleg handbók
fyrir allar félagsstjómir, nefndir og áhugasama félags-
menn. — Notadrjúg kennslubók fyrir málfundastarfsemi
allra flokka, félaga og skóla, þar sem hún fjallar um fé-
lagsstörf, fundarsköp, undirbúning funda, mælsku, rök-
ræður, áróður o.fl. Hagstæð og góð jólagjöf hverjum þeim,
sem tekur ábyrgan þátt í félagsstarfi.
VERKALÝÐURINN OG ÞJÓÐFÉLAGIÐ
cr tímabær og athyglisverð bók fyrir alla launþega á
þessum tímum hagsmunaátaka, enda fjallar hún um
verðmæti vinnunnar, hérlenda og erlenda vinnulöggjöf,
þróun verkalýðsbaráttunnar, sáttaumleitanir í vinnu-
deilum, stjórnarhlutdeild og atvinnulýðræði.
Höfundar: Hamnibal Valdimarsson, Hákon Guðmundsson,
Hannes Jónsson og dr. Benjamín Eiríksson.
Þetta er hin ákjósanlega jólabók launþega. — Trygg- *
ið ykkur ánægjulegf og uppbyggilegt lestrarefni fyrir alla
fjölskylduna. Bækurnar fást hjá fiestum bóksölum.
FÉLAGSMÁLASTOFNUNIN
Pósthólf 31 — Reykjavík — Sími 40624.