Þjóðviljinn - 31.12.1963, Blaðsíða 14

14 SÍÐA
ÞTðÐVILIINN
Þriðjudagur 31. desember 1963
— Ef þessi blökkupiltur hefði
boðið yður með sér í bíó, hefðuð
þér þá farið með honum?
Brosið hvarf af andliti henn-
ar. — Ég veit ekki. Eigið þér
við, áður en hann gerði það
sem hann gerði?
— Já, einmitt, ungfrú Trefusis.
Ef hann hefði haft kunningja
6inn með sér og stungið upp á
þvi að þér fengjuð vinkonu yðar
með ykkur og þið færuðöllsam-
an í bíó. hefðuð þér þá viljað
það?
Hún sagði: — Ég veit ekki,
eftir þetta allt saman. Ég hefði
kannski gert það áður, þegar ég
vissi ekki hvemig hann gat
látið.
— Þér hafið þá ekki verið
hræddar við hann áður en þetta
gerðist?
Hún hristi höfuðið.
— Urðuð þér mjög undrandi
þegar hann hagaði sér svona?
Stúlkan sagði: — Já, satt að
segja varð ég það. Ég hefði
aldrei trúað þessu á hann. Hann
var svo stilltur.
Majórinn sagði: — Ég talaði
við hann í dag á spítalanum.
Hann sagði að sig hefði langað
til að spyrja yður að dálitlu
þetta kvöld, en það snerist allt
öfugt fyrir honum. Langar yður
til að vita hvað hann ætlaði að
spyrja yður um?
Hún kinkaði kolli.
— Hann langaði til að spyrja
yður hvort þér vilduð koma út
að ga'-'sa með honum eitthvert
kvöldið Hann var ósköp ein-
mana og hann langaði til að
tala við einhvem. Hann vildi
síður spyrja yður f búðinni,
vegna þess að hann vildi ekki
Hárarejðslar
Hárgrefðsln og
snyrtfstofa STEXNU oc DÖDrt
Langavegi 18 m. h. Oyfta)
SfMI 24616.
P E B M A Garðsenda 21.
SfMl 83968. Hárgreiðsla- oe
snyrtlstofa.
DSmnr! Hárgreiðsla víð
allra hæfi
TJARNARSTOFAN.
TJarnargðtn 10. Vonarstrætls-
megfn. — SlMT 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
ÁUSTURBÆJAR
(Marla Gnðmundsdðttir)
Langaveg) 13 —- SlMI 14650
mm Nuddstofa ð sama stað —
koma yður í vandræði fyrir
framan viðskiptavinina. Þess
vegna beið hann eftir yður úti.
Hann fór að bíða klukkan sex
þetta kvöld í þeirri von að hann
hitti yður eina og gæti spurt
yður án þess að aðrir heyrðu
til. Hann fékk ekkert tækifæri
fyrr en klukkan tíu um kvöldið
og þá hélt hann að það væri
orðið of seint að spyrja yður.
Ég býst við að hann hafi orðið
hálfringlaður af þessu öllu sam-
an, svo að hann rauk á yður
og kyssti yður. Honum þykir
þetta mjög leitt núna.
46
— Hann hefur fulla ástæðu
til þess, sagði stúlkan með vand-
lætingu. — Að taka upp á öðru
eins! Og svo sagði hún: — Af
hverju spurði hann aldrei hvort
ég vildi koma út að ganga með
honum? Ég hefði ekkert orðið
reið.
Curtis majór sagði: — Það
hlýtur að vera mjög erfitt fyrir
blökkupilt að bera slíka spum-
ingu upp við hvíta stúlku. Hann
hefði aldrei þorað að gera það
í heimaborg sinni.
— Út af litarhættinum?
— Já einmitt. Það er eitt af
því sem ruglaði hann í riminu.
Stúlkan sagði hugsandi: —
Mér hefði alveg verið sama. Ég
veit ekki hvort ég hefði farið
með honum út, en mér hefði
fundizt allt í lagi að hann spyrði
mig.
Liðsforinginn sagði: — Það er
aðeins eitt, ungfrú Trefusis. sem
ekki kemur saman og heim hjá
honum og Anderson lautinant.
Hvað gerðist þegar þér fóruð
að brjótast um? Sleppti hann
yður, eða hélt hann yður?
Hún sagði: — Ég var svo
voðalega hrædd. Ég veit það
varla. Hún hugsaði sig um. —
Ég hljóp fyrir homið og rakst
beint í flasið á öðrum manni,
feita lögregluþjóninum.
— Það stendur ekki i skýrslu
lautinantsins. Hann segir að
svertinginn hafi ekki sleppt yður
fyrr en lögregluþjónn kom. Það
breytir töluverðu. útskýrði hann.
— hvort hann sleppti yður strax
eða ekki fyrr en lögregluþjónn-
inn kom.
Hún sagði: — Ég held hann
hafi sleppt mér. Ég held það
hljóti að vera. Svo slæmur var
hann ekki.
— Þér sögðuð það ekki við
Anderson lautinant.
Hún sagði: — Ég man ekkert
hvað ég sagði. Það var aðallega
mamma sem hafði orðið.
— Pilturinn sjálfur segist hafa
sleppt yður undir eins.
— Ég var svo logandi hrædd,
endurtók hún. — Ég held þetta
sé alveg rétt hjá honum. Það er
svo asnalegt að verða svona
hræddur, er það ekki?
— Ég veit það nú ekki, sagði
majórinn. — Framkoma hans
gaf yður fulla ástæðu til að
óttast. Hann hagaði sér mjög
illa. En hann hefur líka hlotið
refsingu. Viljið þér að málið
verði lagt fyrir herrétt. ungfrú
Trefusis?
Hún leit á hann. — Ég hef
aldrei farið fram á neitt slíkt,
sagði hún. — Þið funduð sjálfir
upp á þvi. Ég hef aldrei verið
spurð um það.
Hann brosti. — Það er sjálf-
sagt alveg rétt. Gætuð þér fall-
izt á það, að við fellum niður
ákæruna gegn honum og gerum
ekki meira í málinu?
— Ég kæri mig ekkert um að
hann verði ákærður fyrir neitt,
sagði hún. Sem snöggvast varð
hún lík móður sinni. — Ef ég
sé hann einhvem tíma aftur,
skal ég svei mér tala yfir hausa-
mótunum á honum fyrir að haga
sér svona. En þið þurfið ekki að
setja hann í fangelsi, ekki mín
vegna.
Liðsforinginn sagði: — Þetta
er mjög höfðinglegt af yður,
ungfrú Trefusis. Málið er í yðar
hendi. Við erum hér í yðar
landi og við viljum gera ykkur
Bretunum til hæfis. Ef þér segið
okkur að ákæra hann, þá verð-
ur hann dreginn fyrir herrétt og
fær dóm í samræmi við það sem
hann hefði hlotið í Bandaríkj-
unum, og hann væri býsna harð-
ur. Ef þér segið okkur að sleppa
honum, þá skiljum við það svo
að hann hafi þegar hlotið næga
refsingu og látum málið eiga
sig.
Stúlkan sagði: — Jæja. þá
segi ég ykkur að sleppa honum.
Hann sagði: — Já, það finnst
mér líka. Hann var endumærð-
ur eftir samtal við unga stúlku
í heilar tuttugu mínútur; það
var býsna iangt síðan hann hafði
gert slíkt. Hann sagði: — Þess-
ir piltar verða svo fjarska ein-
mana þegar þeir eru svona langt
að heiman, ungfrú Trefusis, þeir
vildu gefa hvað sem væri til að
fá að tala við unga stúlku. Yður
finnst þetta kannski ótrúlegt, en
það er nú samt satt. Maður má
ekki vera of strangur við þá,
þegar eitthvað svona lagað kem-
ur fyrir.
Hún sagði: — Það hlýtur að
vera hræðilegt að vera svona
langt að heiman svona lengi.
Majórinn rétti úr sér og bjóst
til að fara. — Jæja, það er nú
einu sinni svona á stríðstímum,
og við getum engu breytt um
það. Hann þagði ögn við. — Það
var aðeins eitt, sagði hann.
— Lesurier bað mig að segja
yður, að honum þætti afar leitt
að hafa farið svona að ráði
sínu við yður. Hann ætlaði ekki
að gera yður hrædda. Þetta fór
bara einhvern veginn svona.
Hún sagði: — Sagði hann
þetta? Mér þykir leitt. að ég
skyldi verða svona hrædd. Og
svo hikaði hún og sagði: —
Kemur hann aftur hingað. þegar
hann útskrifast af spítalanum?
Majórinn hristi höfuðið. —
Ekki eftir betta. Hann verður
sendur eitthvað allt annað.
Hann kvaddi hana og gekk út
og niður götuna, þangað sem
jeppinn hans beið fyrir framan
Hvíta Hjörtinn. Hann leit þang-
að inn til að hitta herra Fro-
bisher og fann veitingamanninn,
þar sem hann var að drekka
te. Hann afþakkaði boð hans um
að setjast og fá sér bita. — Ég
leit bara inn til að segja yður,
að þetta er allt klappað og klárt.
sagði hann. — Ég talaði við
ungfrú Trefusis. Hún vill ekki
að við höldum þessu til streitu.
Ég verð að geta þess í skýrslu
minni til dómsmálafulltrúans.
Ég býst við að hann jafni þetta
allt.
— Jæja? sagði herra Frobis-
her. — Það er alveg ágætt að
mínu viti.
— Sama segi ég. sagði majór-
inn. — Ég leit aðeins inn til að
láta yður vita.
Hann gekk að jeppanum sin-
um og ók síðan upp til búðanna.
Herra Frobisher hélt áfram að
drekka teið sitt, ánægður yfir
málalyktum og sagði Bessie dótt-
ur sinni frá öllu saman. Hálf-
tíma seinna var Bessie að segja
Lorimer sergent frá þvi og eftir
klukkustund vissu allir þorps-
búar það.
Uppi í búðunum sátu Mark
Curtis majór og McCulloch höf-
uðsmaður hvor andspænis öðr-
um. — Ég býst við að við verð-
um að láta þetta niður falla,
höfuðmaður, sagði majórinn. —
Við höfum ekkert að standa á.
— Höfum vlð ekkert að standa
á. þegar negradjöfull þrifur
hvíta stúlku nauðuga i dimmri
götu og kyssir hana? spurði höf-
uðsmaðurinn hneykslaður.
— Nei, herra minn. Hefði hún
verið hálfu ári eldri, hefði hún
ekki tekið þetta svo hátíðlega.
Eins og málum er háttað, vill
hún ekki vitna gegn honum.
McCulloch höfuðsmaður leysti
frá skjóðunni og sagði majóm-
um álit sitt & brezkum stúlkum.
Sú ræða stóð í tíu mínútur. en
þá þurfti ”"";Arinn að fara til
1 ná í lestina.
1 Hvíta Hirtinum voru blökku-
mennimir fagnandi og virtust
hafa miklu meiri áhuga á striðs-
fréttunum en að undanfömu;
þeir hiustuðu þegjandi á níu-
fréttirnar. Einhvem tíma kvölds-
in9 dró dökk hönd pappaspjaldið
úr glugganum; þremur orðum
var bætt á það og lágir hlátrar
kváðu við, síðan var spjaldið
sett aftur í gluggann. Þar var
það allan næsta dag, þangað til
einhver vakti athygli herra Fro-
bisher á því:
Þessi veitingastofa er ein-
göngu opin Englendingum og
þeldökkum bandariskum her-
mönnum
og Eisenhower hershöfðingja.
Herra Frobisher tók spjaldið
úr glugganum og setti það bak
við stólinn sinn á bamum. Hon-
um fannst það hafa lokið hlut-
verki sínu.
Næsta kvöldið þegar svertingj-
amir komu í Hvíta Hjörtinn,
voru þeir dálítið langleitir. Þeir
höfðu verið allan daginn að láta
niður föggur sínar; þeir höfðu
fengið óvænt fyrirmæli um að
fara á annan og óþekktan stað.
Enda var störfum þeirra þama
nær lokið; þeir áttu sennilega
að flytja sig til að búa til flug-
völl annars staðar.
Þeir færðu herra Frobisher
reykt svínslæri og vindlakassa
að gjöf og Bessie gáfu beir
tólf pör af fínustu sokkum. —
EN
M3
TS.
Walt Di*ney Prodaetioni
World Righta Reserved
MADAM,
IT HAS BEEN
BKOUSHT TO
My attention
THAT VOU <
HAVE aphids/ )
—
Góðan daginn frú. þetta blóm
yðar vakti athygli mína á því
að þér verðið að kaupa lyf
til vamar blaðlús og það vill
svo vel til að ég er einmitt
að selja slíkt lyf núna.
S K OTTA
Ég kærði mig ekkert um að þú skærist i leikinn núna þú gazt vel
beðið þangað til ég var farinn að tapa.
RAÐ SÓFIhúsgagnaarkitekt SVEINN KJARVA.L
litið k húsbúnaðirm hjá húsbúnaði , ,
EKKERT HEIMILIÁN HÚSBÚNAÐAR
SAMBAND HÚSGAGNAFRAMLEIÐENÐA ________
lauG'avegi 26 simi 209 70
M=»
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN húsgagnaverzlun
Þórsgötu 1
Bifreiðaleigan HJÓL H"í?s“ "
áug/ýsið i Þjóðviljanum