Þjóðviljinn - 03.01.1964, Síða 8

g SlÐA
MÓÐVILJINN
Föstudagur 3. janúar 1964
Baráttan
Framhald aí 4. síðu.
endur hans gerðu sig meira
að segja seka um þann grall-
araskap um síðustu aldamót
að fjarlægja einfaldlega ristil-
inn og kom að sjálfsögðu fyrir
lítið.
Löngu fyrir þessar tilraunir
reyndu menn að yngja sig upp
með örfandi áhrifum á kyn-
lifið. — 1 þúsund ár hafa Kín-
verjar étið rót zhenshen sér til
llanglífisi en rót þessi gerir
menn mjög duglega til ásta.
Um siðustu aldamót voru gerð-
ar margar tilraunir í þessa
átt, allar miðuðust þær við að
gefa líkamanum kynhormóna,
sumir reyndu ágræðslu kyn-
kirtla. En slík ,,svipuhögg“ á
náttúruna höfðu aðeins tíma-
bundin áhrif og gátu ekki haft
áhrif á kölkun í líkamanum,
enda er hrömandi kynlíf að-
eins eitt einkenni ellinnar en
ekki ástæða hennar.
Svipuðum vonbrigðum olli
lyf sovézka vísindamansins
Bogomolets. Hann veitti því
athygli að ákveðin efni í tengi-
vefjum hafa mikla þýðingu í
að verja líkamann fyrir bakt-
eríum, og stakk upp á því að
örfa þessi efni. Til þessa bjó
hann til lyf: úr beinmerg og
milti komnu frá ungu fólki
bjó hann til nokkurskonar
safa sem síðan var sprautað
í hesta, úr hestblóði fékkst síð-
an lyf sem hafði örfandi áhrif
á tengivefjakerfi mannsins.
Þetta lyf hefur, í smáum
skömmtum gefið, jákvæð áhrif
á óeðlilega snemma byrjaða
kölkun í tengivefjunum, en í
stórum skömmtum hafði það
eitrun í för með sér.
Svipuðum markmiðum þjón-
uðu vefjalækningar Fílatofs.
Þeim er svo lýst: lifandi vef-
ur sem einangraður er og sett-
ur í óhagkvæmt umhverfi ver
sig með því að mynda örfandi
efni, sem geta aukið lífsþrótt
líkamans ef vefurinn er tengd-
ur honum. Slík örfandi efni
myndast að dómi Fílatofs í
vefjum sem verða fyrir áhrif-
um kulda, extrakt úr slíkum
vefjum er síðan sett undir húð
sjúkra. Þessi aðferð hefur i
raun og veru jákvæð áhrif á
ýmsa húð- og augnsjúkdóma,
einnig á fljóta lækningu sára
og beinbrota, en andspænis
kölkun ellinnar er hún mátt-
vana.
Endurnýjun
Þær aðferðir sem nú voru
taldar eru ekki allt sem gert
hefur verið í baráttu við ell-
ina; það mætti til dæmis nefna
extrakt úr fóstrum sem fengin
eru í sláturhúsum og hafa haft
góð áhrif á næringu vefja lík-
amans. En ef hormónalækning-
ar, Ijrf Bogomoléts, vefjalækn-
ingar o.fl. geta ekki hver í
sinu lagi framið kraftaverk, þá
er með skynsamllegri samein-
ingu allra þessarra aðferða
hægt að endurnýja aldraðan
lfkama ef hann hefur ofþreytzt
eða tekið sjúkdóm og þannig
er hægt að lengja líf hans, oft
svo að miklu munar.
Nútíma læknavísindi ráða
þannig yfir ákveðnum mögu-
leikum til víkja vanlíðan,
beizkju og gleymsku frá ell-
inni (auðvitað ef fyrir hendi
eru þjóðfélagsleg skilyrði til
að fylgja þeim fram). Hár ald-
ur á ekki að hafa nokkurs-
konar einkarétt á öllu illu.
Þvert á móti, hann getur
stuðlað að þátttöku í vísindum
og listum, ef menn aðeins hafa
hugsun til að búa sig undir
það. Á öllum aldri verða menn
að varast ellina með því að
gæta ákveðinna lífsreglna og
að ráðfæra sig við læknavís-
indin. Eðlileg elli byrjar fyrst
að laumast að mönnum um
fertugt. en skynsamleg heilsu-
rækt gerir það auðvelt að
halda henni í kurteisílegri fjar-
lægð. A „aðfaratímabilinu" —
frá 55 ára til 70—75 ára verða
allar varúðarráðstafanir að
vera margfaldaðar. Eftir
er ekkert annað eftir en að
vii ellina
Fidel Castro leysir frá skjóðunni..
nota sem bezt það lífskapítal
sem menn enn eiga inni. Því
má þá ekki gleyma, að vinn-
an er helzta skilyrði langlífis,
því hún hjálpar mönnum að
koma réttri skiplagningu á líf
sitt. Vinnan, sem skapaði
manninn, heldur áfram að
styðja hann í ellinni. Einkum
á þetta við um andllega vinnu.
Vísindin, sagði Leonardo da
Vinci, mýkja beizkju ellinnar.
Safnaðu því vizku sem verður
þér fæða á ellidögum. . .
»-----------------------
Þýzkur
námsstyrkur
Ríkisstjórn Sambandslýðveld-
isins Þýzkalands býður fram
allt að fimm styrki handa ís-
lenzkum námsmönnum til há-
skólanáms þar í landi háskóla-
árið 1964—1965. Styrkirnir
nema 400 þýzkum mörkum á
mánuði, en auk þess eru styrk-
þegar undanþegnir skólagjöld-
um og fá ferðakostnað greidd-
an að noikkru. Styrktímabilið
er 10 mánuðir frá 1. október
1964 að telja.
Umsækjendur skulu vera á
aldrinum 20—30 ára. Þeir
skulu helzt hafa lokið prófi frá
háskóla eða a. m. k. tveggja
ára háskólanámi. Umsækjendur
um styrk til náms við tækni-
háskóla skulu hafa lokið sex
mánaða verklegu námi. Góð
þýzkukunnátta er nauðsynleg,
en styrkþegum, sem áfátt er í
því efni, gefst kostur á að
sækja námskeið í Þýzkalandi
áður en háskólanámið hefst.
Styrkir þessir eru eins og að
framan greinir ætlaðir til náms
við þýzka háskóla, þ. á m.
listaháskóla. Auk þess kemur
til greina að styrkja starfandi
lækna, er vilja afla sér sér-
fræðilegrar þjálfunar í Sam-
bandslýðveldinu Þýzkalandi.
Framhald af 7. síðu.
ingar sem við höfðum áöur
aflaö okkur, lagði hann sama
skilning og við í ummæli
Kennedys. Innan mánaðar voru
stjórnir Kúbu og Sovétríkjanna
báðar sannfærðar um að vænta
mætti innrásar á Kúbu á hverri
stundu.
Hvað áttum við að taka til
bragðs? Hvernig áttum við að
koma í veg fyrir innrásina?
Við komumst að því að Krúst-
joff bar sama kvíða í brjósti
og við. Hann spurði okkur
hvers við óskuðum. Við svör-
uðum: Að séð yrði til þess, að
Bandaríkin gengju ekki að þvi
gruflandi að árás á Kúbu jafn-
gilti árás á Sovétríkin.
En hvemig mátti þetta tak-
ast? Nú hófus.t viðiæður og
bollaleggingar. gað mátti hugsa
sér yfirlýsingu, hernaðarbanda-
lag eða venjulega hernaðar-
aðstoð. Rússar sögðu okkur að
fyrir þeim vekti tvennt: að
bjarga kúbönsku byltingunni,
en koma samtímis í veg fyrir
heimsstyrjöld. Þeir töldu að ef
þeir létu okkur aðeins í té
venjuleg vopn, myndu Banda-
ríkin ef til vill samt sem áð-
ur hætta á innrás og þá yrðu
Sovétríkin að beita endur-
gjaldsvopnum sínum og heims-
styrjöld yrði ekki forðað“.
Hér tók ég fram í fyrir
Castro. Ég spurði hann hvernig
Kúbumenn hefðu getað reitt
sig algerlega á sovézka íhlut-
un. Ekki mætti gleyma því,
sagði ég, að Stalín hefði brugð-
izt Markos, foringja and-
spyrnuhreyfingar kommúnista
í Grikklandi, vegna þegjandi
samkomuiags við vesturveldin
um skiptingu heimsins í ghrifa-
svæði. . .
,,Ég veit það“, svaraði Castro,
v^ÚfÞÓR. ÓUPMUmSSOi
Ves'iurujccUil7Ivm <Siml 7197o
INNHEIMT-A
d‘ LÖGFRÆ.QISTÖHF
,.en þessu tvennu verður ekki
saman jafnað. Rússar voru
orðnir okkur allt of handgengn-
ir. Og við höfum reyndar síð-
ar fengið mjög ótvíræðar sann-
anir fyrir hinni algeru sam-
stöðu sovézku þjóðanna og leið-
toga þeirra með okkur. Þér
getið sjálfur sannfært yður um
það hér hvernig sú samstaða
lýsir sér í verki. Annað kem-
ur hér til sögu sem varðar ein-
mitt Stalín. Þegar ég var stadd-
ur í Sovétríkjunum var því
haldið fr;»n af sumum, annars
staðar, að Krústjoff væri sátt-
fúsari en Stalín .í garð kapí-
talistanna. Krústjoff trúði mér
þá fyrir, og ég ætla ekki að
hafa það eftir sem hann sagði,
mörgum dæmum um varfæmi
og jafnvel undanlátssemi Stal-
íns. Hanii sagði og ég trúi því
að Stalín hefði aldrei sent
flugskeyti til Kúbu.
Satt er að þeir voru til sem
þá héldu því fram að ástæð-
an til þess að flugskeytunum
var komið fyrir á Kúbu hefði
verið sú að erfiðleikar innan-
lands hefði neytt Rússa til að
nota okkur sem peð í tafli
till að ögra Bandaríkjunum. Ég
vil aðeips sepja það eitt að
Rússar vildu ekki og vilja ekki
stríð. Maður verður að sækja
þá heim, sjá þá að starfi, dást
að þrautseigju þeirra við að
bæta kjör verkalýðsins.. Þá
skilst manni að ekkert er þeim
fjær en að vilja ögra öðrum
eða drottna yfir þeim.
En Sovétríkin áttu um tvo
kosti að velja: Stríð sem hefði
verið algerlega óhjákvæmilegt,
bæði vegna skuldbindinga
þeirra og stöðu í hinum sósí-
alistíska hluta heims, eða
striðshættu, ef Bandaríkin létu
ekki hin sovézku flugskeyti
aftra sér frá að reyna að tor-
tíma Kúbu. Þau völdu áhætt-
una og bræðral;|; sósíalisin-
ans.
Þegar þannig var málum
komið, hvernig gátum við
Kúbumenn þá neitað að taka
á okkar herðar hluta af þeirri
FLUGFREYJUR
Flugfélag íslands h.f. óskar
að ráða flugfreyjur í þjón-
ustu sína, sem hefji störf á
vori komanda á tímabilinu
apríl-júní.
□
Góð þekking á ensku og
einu Norðurlandamálinu
nauðsynleg.
□
Einungis ógiftar stúlkur
koma til greina. Umsækj-
, endur þurfa að geta sótt
kvöldnámskeið, sem hefjast
í byrjun febrúar n.k.
□
Umsóknareyðublöð liggja
frammi á skrifstofum vorum
heima og erlendis.
□
Umsóknarfrestur er til
15. janúar n.k.
□
Starfsmannahald félagsins
veitir nánari upplýsingar,
ef óskað er.
)
I
I
wftf/ttfsir.i!
JCJEJLAISÍZJAIIZ
áhættu sem lagt var út í tjl
þess að bjarga okkur? Það var
þó allavegana sómi okkar sem
um var að tefla. Ekki satt?
Þér eruð kannski ekki þeirrar
skoðunar að sómuin skipti máli
þegar pólitík er annars vegar?
Finnst kannski við vera full
rómantískir? Það má vera. En
hvað sem því líður þá erum
við byltingarmenn. Og skemmst
að.segja. þá féllumst við á að
flugskeytunum yrði komið fyrir.
Það var í júnímánuði 1962,
að Paul bróðir minn og Che
Guevara fóru til Moskvu að
semja um framkvæmdaratriði.
Skipin sem fluttu flugskeytin
komu þremur vikum síðar.
Bandaríkjamenn komust að því
að um vopnaflutninga var að
ræða, <#i það tók þá tvo mán-
uði að uppgötva að vopnin
voru flugskeyti. Tvo mánuði,
cða öllu lengri tima en við
höfðum gert ráð fyrir. Því að
það ætti að vera öllum ljóst
að tilgangurinn var að skjóta
þeim skelk í bringu, ekki að
ráðast á þá“.
„En nú sku'lum við tala um
Framfarabandalagið. Ég skal
segja yður að í vissum skiln-
ingi er það ágæt hugmynd, sem
miðar í rétta átt. Jafnvel þótt
segja megi um hana að hún
komi bæði of seint og miði
of skammt, að hún hafi verið
neydd upp á leiðtoga Banda-
ríkjanna, — þrátt fyrir allt
þetta fellst ég á að hugmynd-
in er í sjálfri sér vottur um
að þeir gera sér nokkurt far
um að semja sig að þeirri
geysiöru þróiin sem nú geng-
ur yfir rómönsku Ameríku.
Þegar við fréttum til dæm-
is (þér hafið lesið blöðin í morg-
un?) að Argentínumenn þjóðnýti
nú olíu'lindirnar! Argentínska
stjómin! Þetta hlýtur að valija
meira fjaðrafoki í kauphöllinni
í New York en castrisminn!
Hinir kaþólsku íhaldsmenn og
herforingjar Argentínu, þæg-
ustu þjónar Bandaríkjanna- Á
einum stað er talað um þjóð-
nýtingu. á öðrum um nýskip-
an landbúnaðarins. Það er gott
og blessað, ef Framfarabanda-
lagið kemur þessu af stað, þá
er ekkert út á það að setja;
það er þetta sem fólkið þráir.
Þegar ég minnist nú þess
að í samskiptum okkar við
Bandaríkin á dögum þeirra
Eisenhowers og Nixons hljóp
fyrsta snuðran á þráðinn, þeg-
ar við gáfum út fyrirmæli um
nýskipan i landbúnaðinum, sem
gengu þó ekki lengra en svo
að þau bitnuðu aðeins á þeim
sem áttu jarðir yfir 200.000
hektara! Jú, þetta er rétt!
200.000! En þá æfluðu auð-
hringarnir að ganga af göfl-
unum. öðrum er auðveldari
eftirleikurinn nú; þegar veifað
er kommúnistagrýlunni, erj
auðhringamir spakari. Þeir
reyna nú að útvega sér leppa
í stað þess að stjóma sjálfir.
En þeim ætlar ekki að verða
kápan úr því klæðinu heldur.
Það er þess vegna að góðar
hugmyndir Kennedys fá engu
bjargað. Þetta er mjög auð-
skilið og hann hlýtur sjálfur að
vera farinn að gera sér það
ljóst, því að hann er, eins
og ég sagði áðan, raunsæis-
maður. Árum saman hefur
steína Bandaríkjanna gagnvart
rómönsku Ameríku, ekki endi-
lega stefna Bandaríkjastjórnar.
heldur bandarísku auðhring-
anna og herstjórnarinnar, haft
hinar fámennu auðklíkur að
meginstoð. Dollaramir og völd-
n vom fengin í hendur stétt.
sem Kennedy lýsti vel þegar
hann ræddi við yður um Bat-
ista.
Svo eiga þjóðir rómönsku
Ameríku allt í einu að trúa
því að komnir séu til valda
menn sem styðjist við aðra
stétt, þótt hún ráði engum
valdatækjum ríkisins, og að
Bandarík'n styðji nú ekki leng-
ur einvalda og arðræningja og
bví engin þörf fyrir byltingu
eins og þá sem Castro gerði
Og hvað gerist þá? Auðhring-
arnir finna að þrengt er að
þeim (að vísu aðeins lítils hátt-
ar, en samt sem áður), her-
foringjamir i Pentagon óttast
um herstöðvar sínar, auðklík-
umar í öllum löndum róm-
önsku Ameríku gera vinum
sínum í Bandaríkjunum við-
vart, og fyrr en varir hefur
Kennedy alla upp á móti sér.
Þeir fáu frjálslyndu forsetar —
eða sem það eru kallaðir, —
sem valdir hafa verið til að
framfylgja hinni nýju stefnu,
hafa annaðhvort hrökklazt frá
völdum við lítinn orðstír, eins
og Bosch í San Domingo. eða
hafa umhverfzt. Betancourt var
ekki neinn Batista: Hann er
orðinn það“.
Ég spurði Castro hver væri
þá leiðin út úr ógöngunum;
hvað við myndi taka.
— Enda þótt Bandaríkin beiti
gegn ykkur því sem þið nefn-
ið kommúnistagrýllu, þá verður
því ekki neitað að þið hafið
kosið kommúnismann, að efna-
hagur ykkar, landvarnir og
öryggi eru undir Sovétríkjun-
um kominn, og enda þótt enginn
fótur væri fyrir því, þá telja
B^ndaríkin saijit að Kúba sé
hlekkur í keðju sem nær um
allan hnöttinn, að hún sé orð-
in sovézkur stökkpallur í heimi,
þar sem friðurinn er kominn
undir þegjandi samkomulagi
stórveldanna um að virða á-
hrifasvæði hvors aonars.
— Ef Bandaríkin líta þessum
augum á málið, svaraði Castro,
þá er það rétt að engin út-
gönguleið er til. En á hvorn
hallar þegar öllu er á botn-
inn hvolft? Allt hefur verið
reynt gegn okkur, al'lt. bókstaf-
lega allt, og við lifum enn,
og betur og betur; við höfum
aldrei látið bugast og við mun-
um fagna 1. janúar 1964 fimm
ára afmæli byltingarinnar af
meiri eldmóði en nokkru sinni.
Einangrunarpólitík Bandaríkj-
anna verður áhrifaminni með
hverjum degi. . .
,,Ég hef talað við yður sem
kúbanskur byltingamaður. En
ætti ég að tala við yður sem
unnandi friðarins, sem veit að
Bandaríkin eru of þung á
metaskálunum til þess að hægt
sé að virða þau að vettugi
þegar heimsfriðurinn er í húfi,
þá hlýt ég auðvitað að vona
að í Bandaríkjunum ráði mað-
ur, sem er óhræddur við að
ganga á móti straumnum, berj-
ast gegn auðhringunum, bera
sannleikanum vitni og umfram
allt leyfa þjóðum heims að
ráða sér sjálfar.
Ég bið aðeins um eitt, ekki
um dollara, ekki um aðstoð,
ekki stjómarerindreka, ekki
lánveitendur, ekki herforingja,
— ekkert nema um frið. að
við fáum að lifa lífi í friði.
Við erum sósíalistar, Bandarik-
in eru kapitalískt ríki, þjóðir
rómönsku Ameríku munu sjálf-
ar velja sínar leiðir. En samt,
þegar svo er komið, að Banda-
ríkin selja Sovétríkjunum korn,
eða Kanada birgir upp Kina,
eða de Gaulle virðir Ben Bella,
hvers vegna ætti þá ekki að
vera hægt að koma Banda-
ríkjamönnum í skilning um að
sósíalisminn leiðir okkur ekki
til fjandskapar. heldur til
friðsamlegrar sambúðar? Hvers
vegna get ég ekki verið Titó
eða Sekou Touré?
Ég held satt að segja að
manni eins og Kennedy geti
orðið ljóst, að það er ekki í
bágu Bandaríkjanna að fylgja
stefnu sem aðeins hlýtur að
leiða til ófara. öllu í sam-
skiptum okkar mætti kippa í
samt lag, ef það er gert af
gagnkvæmri virðingu fyrir full-
veldi beggja".
Fidel Castro reis á fætur og
sagði síðan að lokum:
..Fyrst þér eruð að fara á
fund Kennedys, verðið þá frið-
arboði. Ég tek skýrt fram, að
ég fer ekki fram á neitt, ég
vænti einskis, og þar sem ég
er byltingamaður er mér nú-
verandi ástand ekki á móti
skapi. En mér ber skylda bæðii
sem manni og stjónarleiðtoga
að benda á „leiðir til sátta”.
Tveimur dögum síðar var
Kennedy myrtur.