Þjóðviljinn - 15.03.1964, Page 10

10 slÐA
MðÐVILJINIl
Sunnudagur 15. marz 1961
ARTHUR C. CLARKE
í MÁNARYKI
alveg kringlóttur rykhringur.
Hann skall upp í loftið, hrökk
til baka og leystist upp áður en
nokkur gat áttað sig.
— Hver f.iandinn var þetta?
sagði Lawrence.
— Súrefnisgeymirinn okkar,
svaraði Pat. — Blessuð gamla
ferjan — hún entist alveg mátu-
lega lengi.
Og sér til óbærilegrar skelf-
ingar, fór skipstjórinn á Selenu
að vatna músum.
ÞRlTUGASTI OG FYRSTI
KAFLI
nýjabrumið og spenningurinn
var nóg fyrir því; vegna mik-
illa örlaga fyrirrennara síns, var
Selena II þekktasta farartækið
i öllu sólkerfinu.
Þetta sannaði hið fomkveðna.
að slæm auglýsing sé betri en
engin auglýsing. Nú var farið
að panta sæti fyrirfram, og
Ferðamálafulltrúinn var mjög
feginn því að hann skyldi hafa
hert upp hugann og krafizt þess
að fá meira rúm fyrir farþega.
f fyrstu hafði hann átt í harðri
baráttu að fá nokkra Selenu yf-
irleitt. — Brennt bam forðast
í hnakkadrambið á honum.
— Ekki neitt — nema það að
hann missti atvinnuna. Alheims-
ferðakort h/f komust að þeirri
niðurstöðu að ef þau færu í mál,
myndu allir hafa samúð með
Radley, og það gæti líka orðið
til þess að fleiri fengju sömu
hugmynd. Mér skilst að hann
vinni nú fyrir sér með því að
halda fyrirlestra fyrir trúbræðr-
um sínum um það sem hann
fann á Tunglinu. Og einu spái
ég, Harris skipstjóri.
— Hvað er það?
— Einn góðan veðurdag birt-
ist hann aftur á Tunglinu.
— Það liggur við að ég voni
það. Ég komst aldrei að því
hvað hann ætlaði sér að finna
í Crisium hafi.
Þau hlógu bæði. Síðan sagði
ungfrú Morley: — Ég heyri sagt
að þú ætlir að hætta í þessu
starfi.
Pat varð dálítið vandræðaleg-
ur.
— Það er satt, viðurkenndi
hann. — Ég ætla mér að snúa
mér að geimferðum. Ef ég
stenzt prófin.
Hann var engan veginn viss
um að honum tækist það, en
hann vissi þó að hann yrði að
gera tilraun til þess. Það hafði
verið skemmtilegt starf að
stjóma tunglferju, en það veitti
enga möguleika — eins og bæði
Sússa og geimsiglingaforinginn
voru nú búin að sannfæra hann
um. Og svo var enn ein ástæða...
Hann hafði oft velt fyrir sér,
hvort líf hinna hefði ekki tekið
breytingum á einhvem hátt þeg-
ar Þorstahafið hafði geispað und-
ir stjömunum. Allir sem höfðu
verið um borð í Selenu I, hlutu
að hafa mótazt af þeirri reynslu,
£ flestum tilfellum til hins betra.
Það eitt að hann stóð nú þama
og rabbaði við ungfrú Morley
í mesta bróðerni, var sönnun
þess.
Það hlaut einnig að hafa haft
djúp áhrif á mennina sem tekið
höfðu þátt í björgunaraðgerð-
unum — einkum doktor Lawson
og Lawrence yfirverkfræðing.
Pat hafði margsinnis séð Lawson
þegar hann hélt hina sérstæðu
sjónvarpsfyrirlestra sína um vís-
indaleg efni; hann var þakklát-
ur stjömufræðingnum. en hann
gat ómögulega látið sér geðjast
vel að honum. En milljónir
manna virtust samt dá hann.
Hvað Lawrenee snerti, þá var
hann nú í óða önn að rita end-
urminningar sínar, sem höfðu
fyrirfaram hlotið nafnið —
Tæknifræðingur á Tunglinu —
og hann óskaði þess heitt og
innilega að hann hefði aldrtf"
I undirritað þann samning. Paí
hafði veitt honum aðstoð við
kaflana um Selenu og Sússa las
prófarkir meðan hún beið þess
að barnið fæddist.
— Þú verður að hafa mig af-
sakaðan, sagði Pat og mundi
eftir skipstjóraskyldum sínum.
— Ég verð að sinna hinum far-
þeganum. En gerðu svo vel að
líta inn til okkar, þegar þú
ert á ferð í Clavius borg.
— Þakka þér fyrir, það skal
ég gera, lofaði ungfrú Morley,
dálítið undrandi en sýnilega
glöð.
Pat hélt áfram ferð sinni aft-
ur eftir klefanum, heilsaði,
svaraði spumingum. Síðan kom
hann að loftgangsdyrunum, fór
inn og lokaði á eftir sér — og
var aleinn um leið.
Þama var rýmra en í litla
loftganginum á Selenu I, en fyr-
irkomulagið var hið sama í öll-
um aðalatriðum. Það var ekki
að undra þótt minningamar
sæktu að; þetta hefði getað verið
geimbúningurinn, sem innihélt
súrefnið sem hann og McKenzie
höfðu skipt með sér meðan allir
hinir sváfu; þetta hefði getað
verið veggurinn sem hann hafði
lagt eyrað að og heyrt suðandi
hvíslið í heitu rykinu. Og þessi
klefi hefði getað verið sá hinn
sami og hann uppgötvaði Sússu
í fyrsta sinn, í eiginlegri og ó-
eiginlegri merkingu.
Það var aðeins eitt nýtt í
þessari ferju — litli glugginn i
ytri dyrunum Hann bar andlitið
að honum og starði út á yfir-
borð hafsins.
Hann var skuggamegin í ferj-
unni, horfði undan sólu og inn
í dimma geimnóttina. Og þegar
augu hans vöndust myrkrinu,
gat hann séð stjömumar. Aðeins
hinar skærustu, þv£ að dálitil
birta barst inn á sjónarsvið
hans, en þarna voru þær, og
þarna var Júpíter, hin skærasta
af plánetunum næst Venusi.
Bráðum yrði hann þama úti,
langt frá heimahögum sfnum.
Tilhugsunin fyllti hann f senn
eftirvæntingu og kviða, en hann
vissi að hann yrði að fara.
Hann elskaði Tunglið, en það
hafði reynt að koma honum fyrir
kattarnef. Aldrei framar yrði
hann fullkomlega öruggur úti á
yfirborði þess. Þótt geimurinn
sjálfur væri enn fjandsamlegri
og illskeyttari, þá hafði hann
ekki enn sagt honum strið á
hendur. 1 hans eigin heifni yrði
ekki framar um annað að ræða
en vopnað hlutleysi.
Klefadymar opnuðust og þem-
an kom inn með bakka með tóm-
um glösum. Pat sneri sér frá
glugganum og stjömunum. Þeg-
ar hann sæi þær næst yrðu þær
milljón sinnum skærari.
Hann brosti til einkennis-
klæddu stúlkunnar og lyfti
hendinni um leið.
— Ég fel þér allt þetta, ung-
frú Johnson, sagði hann. —
Gættu þess vel.
Síðan gekk hann aftur að
stjómborðinu til að stýra Selenu
í síðasta sinn; í jómfrúför henn-
ar um Þorstahafið.
E N D I R.
— Mér finnst þetta ekki góð
hugmynd með fánana. sagði Pat
um leið og ferjan lagði af stað
frá Roris virki. — Þeir eru svo
uppgerðarlegir, þegar maður veit
að þeir eru í lofttómi.
En hann varð að viðurkenna
að blekkingin var fullkomin,
því að fánamir sem dregnir vom
upp við bygginguna, biöktu og
bærðust í golu sem ekki var til.
Það voru fjaðrir og rafmagns-
vélar sem sáu um það allt sam-
an, og áhorfendur á Jörðu niðri
myndu alveg ruglast í ríminu.
Þetta var merkisdagur fyrir
Roris virki og í rauninni fyrir
Tunglið allt. Hann óskaði þess
að Sússa væri viðstödd, en hún
var naumast í heppilegu ástandi
fyrir slíkt ferðalag. Enda hafði
hún einmitt sagt um morguninn
þegar hann kyssti hana að skiln-
aði: — Ekkert skil ég í þvi
hvemig konur fara að því að
eignast böm niðri á Jörðinni.
Að hugsa sér að bera allan
þennan þunga í sex sinnum
meiri loftþyngd.
Pat hætti að hugsa um fjöl-
skyldu sína og jók hraða Selenu
II upp í hámark. Aftan úr klef-
anum heyrðust — Ó og Æ hinna
þrjátíu og tveggja farþega þegar
rykmekkimir þeyttust upp og
bar við sólu eins og einlita regn-
boga. Þessi jómfrúferð var farin ,
í dagsbirtu; farþegamir færu á t
mis við fosfórbirtu hafsins að
næturlagi, ævintýraferðina upp
gilið að gígvatni. grant töfraljós
hinnar kyrrstæðu Jarðar. En
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINU og DÖDÖ
Langavegl 18 m. h. (lyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21
SÍMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla rið
allra hæfi.
TJARNARSTOFAN.
Tjamargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — SÍMl 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR.
ÍMarfa Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656.
— Nuddstofa á sama stað. —
eldinn, hafði Skipulagsstjórinn
sagt og ekki látið undan fyrr en
Faðir Ferraro og Jarðeðlisfræði-
deildin höfðu komið með sann-
gjöm rök fyrir því að Hafið
myndi ekki bærast aftur í næstu
milljón ár.
— Haltu henni í þessari stefnu,
sagði Pat við aðstoðarmann sinn.
— Ég ætla að fara aftur í og
tala við farþegana.
Hann var enn nógu ungur og
hégómlegur til að gangast dálítið
upp við aðdáunaraugnaráðin sem
hvíldu á honum þegar hann gekk
aftur í farþegaklefann. Allir um
borð hefðu lesið um hann eða
séð hann í sjónvarpinu; 1 raun-
inni var návist þessa fólks ekki
annað en traustsyfirlýsing. Pat
vissi vel að fleirf áttu heiður
skilið, en hann var ekki haldinn
neinni uppgerðar hógværð í
sambandi við hlutverk það sem
hann hafði leikið síðustu stundir
Selenu I. Eftirlætisgripur hans
var litla gulllíkanið af ferjunni,
sem Harrishjónin höfðu fengið
í brúðargjöf: — Frá ferðafélög-
unum í síðustu ferðinni. Með
innilegu þakklæti. Það var eini
vitnisburðurinn sem máli skipti
og hann óskaði einskis frekar.
Hann var kominn hálfa leið
inn í klefann og sagði fáein orð
við einn og einn farþega. þegar
hann nam snögglega staðar.
— Sæll skipstjóri, sagði ó-
gleymanleg rödd. — Þú virðist
hissa að sjá mig.
Pat jafnaði sig f skyndi og
setti upp sitt blíðasta atvinnu-
bros.
— Þetta er óvænt ánægja,ung-
frú Morley. Ég hafði ekki hug-
mynd um að þú værir á Tungl-
inu.
— Það er eiginlega óvænt fyr-
ir mig líka. Ég á það að þakka
frásögninni sem ég skrifaði um
Selenu I. Ég fer í þessa ferð á
vegum Millihnattadeildar Life.
— Ég vona bara. sagði Pat,
— að hún verði ekki eins við-
burðarík og hin ferðin. Meðal
annarra orða, hefurðu samband
við nokkurt hinna? Dr. Mc-
Kenzie og Schusterhjónin skrif-
uðu fyrir nokkrum vikum, en
ég hef oft verið að velta fyrir
mér hvað orðið hafi um Rad-
ley litla eftir að Harding tók
Aðalfundur
í bátafélaginu BJÖRG í Reykjavík verður haldinn sunnu-
daginn 22. marz 1964 kl. 14. í húsi Slysavarnafélagsins
við Grandagarð. — Fundarefni;
1) Venjuleg aðalfundarstörf. — 2) Önnur mál.
Vinsamlegast mætið stundvíslega. — STJÓRNIN.
SKOTTA
Áttu bataóskakort handa náunga sem fékk spark í öklann fyrir
að daðra við aðra stelpu?
Fræðslueríndi
Sósía/istaf/okksins
í dag, (sunnudag) klukkan 2 síðdegis 'flyt-
ur Stefán Sigfússon erindi um landbúnað-
armál í Tjarnargötu 20.
Að erindi loknu mun Stefán svara fyrir-
spurnum.
Félagar eru sérstaklega hvat’tir til að fjöl-
menna.
FRÆÐSLURÁÐ
SÓSÍALISTAFLOKKSINS.
KIRKJUM FJÖLGAR, KIRKJUSÓKN
MINNKAR — HVERSVEGNA?
Um ofanskráð efni
talar Svein B. Johan-
sen i Aðventkirkjunni
í dag, sunnudaginn
15. marz, kl. 5 síð-
degis.
Kirkjukórinn syngur.
Einsöngur.
ALLIR
VELKOMNIR
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
.... ö já, hann er svo dá-
samlegur, ég skil ekki hvem-
ig ég hef getað lifað án hans
hingað til ....
Nei, nei hann ertir mig aldrei.
Hann er blátt áfram unaðs-
legur.
Jæja! Hver er þessi nýi elsk-
hugi sem þú ert að blaðra
um?
nýja baðsloppinn minn.
Þérsgötu t.
f
4