Þjóðviljinn - 14.08.1966, Blaðsíða 6

g SÍÐA — ÞJÖÐVILJINN — Sunnudagur 14. ágúst 1966.
□ í gær, 13. ágúst, voru liðin rétt 5 ár síðan stjémarvöldin í Þýzka
alþýðulýðveldinu lokuðu landamærununi í Berlín, reistu „múrinn“ svo-
nefnda. Af því tilefni birtir ÞJÓÐ VILJINN eftirfarandi grein eftir A,-
Þjóðverjann Eberhard Heinrich. Gerir hann grein fyrir tildrögum lang-
flestra þeirra „atburða við múrinn“, sem öðm hvoru er sagt frá í fréttum.
Oft og einatt heyrir maður
erlendis frá, eða frá útlending-
um sem heimsækja okkur,
spurningu sem þessa: „Hvers
konar agnúar eru eiginlega á
landamærum ykkar? Sérstak-
lega í Berlín. Er þetta ill nauð-
syn eða hvað?“
Ég skil það fjarska vel að
að baki þessarar spurningar
liggja ósviknar áhyggjur og að
þetta mál er jafnvel að áliti
vina okkar tortryggilegt og oft
og tíðum alveg óskiljanlegt. Og
að sjálfsögðu getur það engan
veginn verið þægilegt fyrir þá
að lesa eða heyra, með næst-
um því reglulegum íresti, um
ný og ný slys við múrinn í
Berlín, en þar kveða við byssu-
skot annað veifið og manndráp
eru oft afleiðingin. Flestir kysu
þeir heldur að friður ríkti á
landamærunum og það kysum
við Austur-Þjóðverjar einnig
sjálfir.
En í harmleik Schillers
„Wilhelm Tell“, endur fyrir
löngu, er Tell látinn segja við
landamæravörðinn: „Jafnvel
hinn grandvarasti maður getur
ekki búið í friði, ef illur ná-
granni vill ófrið“.
Óvinveittur nágranni
Enginn maður sem þekkir á-
standið í Þýzkalandi, getur
borið á móti því að Þýzka al-
þýðulýðveldið á við fjandsam-
lega nágranna að stríða og
þó sérstaklega við ráðamenn
í vestur-þýzka sambandslýð-
veldinu. Að þeir tala sömu
tungu og við hefur því miður
ekki þau áhrif að ástandið
verði betra og auðveldar því
miður ekki vandann.
Stjórn þessa sambandslýð-
' veldis vill komast hjá að eiga
orðaskipti við stjórn Ai^tur-
Þýzkalands og neitar því bein-
línis opinberlega, sem þó á sér
stað í leyni, að semja við aust-
ur-þýzk stjórnarvöld. Vestur-
þýzka stjórnin telur tilveru
austur-þýzku alþýðustjórnar-
innar óréttmæta. Hún heldur
dauðahaldi í þá alkunnu kröfu,
að hún ein hafi leyfi til að
koma fram fyrir hönd allra
Þjóðverja og starfa þeirra
vegna. Hún neitar að viður-
kenna eða samþykkja landa-
mæri þau i Evrópu, sem sett
voru í lok seinni heimsstyrj-
aldarinnar, hvort heldur um
er að ræða landamæri Austur-
Þýzkalands, Póllands, Tékkó-
slóvakíu eða Sovétrússlands.
Hún sækist eftir kjarnorkú-
vopnum, án tillits til þeirrar
hættu, sem við þau eru tengd.
Hún vinnur af kappi að endur-
hervæðingu og sniðge^gur all-
ar tilraunir til að lægía öldur
þessa hættuástands. Jafnvel i
sjálfri V estur-E vrópu eru til
meðal áhrifamikilla stjómmála-
leiðtoga menn, sem með réttu
halda þvi fram a'ð vestur-þýzka
sambandsstjómin sé til orðin
ekki aðeins sem afsprengi
kalda stríðsins, heldur að sú
stjórn lifi beinlínis vegna
kalda stríðsins.
Þörfin fyrir ,flóttafólk‘
Og hér er það sem áfram-
hald og efling þessa fjandsam-
lega andrúmslofts við Berlín-
armúrinn kemur til sögunnar.
Til þess að rökstyðja neitun
þess að viðurkcnna áustur-*
þýzku alþýðustjórnina hefur
ríkisstjórnin í Bonn þörf íyrir
„flóttafólk“ frá „sovétyfirráða-
svæðinu“ svokallaða og með
hjálp þessa „flóttafólks" hyggst
hún blekkja almenningsálit
með það fýrir augum að mis-
nota hana, og aflað sér klæðn-
aðs bandariskra hermanna.
Fyrir þetta fengu þeir refsingu,
annar þriggja og hálfsmánað-
ar en hinn fimm mánaða fang-
elsisdóma. Við dómsrannsókn i
máli þessu upplýstist, að hinn
19. desember 1965 höfðu þeir
báðir, klæddir sem amerískir
hermenn, ekið frá Vesturberlín
til Austurberlínar og með því
að rtota sér það ástand að
farartæki og menn, sem eru í
hernámsliðinu í Vesturberlín
fá hindrunarlaust að ferðast
milli borgarhlutanna, hvort
heldur þeir koma eða fara,
höfðu þeir smyglað 3 austur-
þýzkum borgurum til Vestur-
berlínar.
Við réttarhöldin kom það í
ljós, að bæði Bley og Schútz
ráku svokallaða „flóttahjálpar-
skrifstofu". en slík fyrirtæki
finnast mörg í Vesturberlín.
„Flóttahjálpin" er fagurmæli
um myrkraverkastarfsemi, sem
hefur það eitt að markmiði, að
fá austurþýzka borgara til að
yfirgefa ólöglega Austur-Þýzka-
land. Til þess að koma þessum
„flótta" í framkvæmd, gera
„hjálparstofnanir" þessar áætl-
anir og finna leiðir til þess að
koma „flóttanum“ í kring. f
sumum tilfellum tekst að fá
menn til að brjótast vestur
fyrir landamærin, aðrir kom-
ast framhjá landamæravörðun-
um með fölsk vegabréf, fölsk-
um bílnúmerum o.s.frv.
Skipulagrt af opinber-
um skrifstofum
Um allt þetta var vitað áður,
en í - -skýringum þeirra Bley
og Schútz, sem frám komu í
réttarhöldunum yfir þeim, kom
nokkuð nýtt i ljós, þar sem
Brandenborgarhliðið, tákn Berlínarborgar um langt skeið, er í austurhluta borgarinnar, skammt
innan markanna sem aðskilja Austur- og Vestur-Berlín.
hætlu. Þeir höfðu dag nokkurn
látið af hendi kistu sem full
var af ónothæfum vegabréfum,
stimplum, bílnúmeraplötum og
óútfylltum vggabréfum til
deildar A-1 í Vesturberlínar-
lögreglustjórninni, þar sem
kvittun var gefin fyrir mót-
töku þessa í kílógrömmum.
Schútz sagði afundinn, að
„flóttahjálpinni væri ekki hægt
að koma í kring innan gildandi
lagaákvæða". Hann hélt því
fram að þeir hefðu báðir „stol-
ið miklu markverðari hlutum
en bílnúmeraskiltum“ sem'þeir
voru ákærðir fyrir. (Sjá Frank-
furter Rundschau 5. febrúar
1966).
„Pantanir á smygluðum
mönnum frá yfirráðasvæði
Sovétríkjanna höfðu þeir með-
al annars fengið frá stjórn
sósíaldemókrataflokksins í Vest-
urberlin, frá skrifstofu kristi-
lega lýðræðissambandsins og
frá öldungaráði Beríinar. Einn-
ig höfðu áhrifamikil stjórnar-
völd, sem þeir vildu ekki nefna,
gefið þeim íyrirskipanir og
lofað þeim skjótri hjúlp, ef
vera kynni að þeir yrðu hand-
teknir í v’esturhluta Berlínar
greiða mjög háar upphæðir
fyrir ýmislegan kostnað..
Fölsk vegabréf kostuðu í fyrstu
1000 ríkismörk stykkið. Seinna
þegar þeir létu gera þau í
leyniprentsmiðju á Spáni í stór-
um upplögum með 50 til 100
stykkjum í flokki, hefðu þau
orðið dálítið, ódýrari“. (U.P.I.).
„Schútz ogy Bley skýrðu frá
að þeir hefðu á tímabilinu frá
því í október 1962 og þar til
þeir voru handteknir, sem var
10. janúar 1966, smyglað út 399
íbúum frá Sovétsvæðinu. Að-
eins hefði komizt upp um 16
af þessu flóttafólki, sem hand-
tekið hafði verið af yfirvöldum
á Sovétsvæðinu". (U.P.I.).
Þessir 16 „flóttamenn" voru
augsýnilega úr hópi þeirra
manna, sem ráðnir höfðu ver-
ið til að fara yfir landamæra-
tálmanir og koma af stað ýf-
ingum við landamærin.
Varpar ljósi á atburð-
ina við múrinn
Það sem þeir Bley og
Schútz afhjúpuðu fyrir dóm-
stólum Vesturberlinar, verður
að skoðast sem sönnun þess að
Austur-þýzkir landamæraverðir við borgannörkin í Berlín að morgni 13. ágiíst 1961-
heimsins og að læða því inn
hjá mönnum að í Austur-
Þýzkalandi eigi fólkið við ó-
viðunandi ástand að búá og að
réttarfarið þar sé andstætt við-
urkenndu réttarríki.
í þessu skyni skipuleggja
stjórnarvöldin í Bonn „flótt-
ann yfir múrinn“. Til þess að
auka spennuna og lyfta und-
ir endurhervæðinguna hefur
Bonnstjórnin þörf fyrir blóðug
landamæri. í stuttu máli sér
hún um að ófriður ríki og
þarna séu skipulagðar slysfar-
ir.
Þetta lítur út sem ósvífin
rógmælgi. En ég hef í hyggju
að sanna það sem ég segi.
Bley og Schútz leysa
frá skjóðunni
í byrjun ársins 1966 voru
tveir menn leiddir fyrir rétt
í Vesturberlín. Nöfn þeirra eru
Karl-Heinz Bley og Albert
Schútz. Þeir höfðu stolið
bandarískri bílnúmersplötu
það sannaðist að öll þessi ó-
löglega starfsemi var skipu-
lögð og henni stjórnað af op-
inberum ' skrifstofum í Sam-
bandslýðveldinu, af vestur-
þýzka þinginu og af vestur-
þýzkum stjórnmálaflokkum, af
njósnaþjónustu sem kostuð er
af þessum aðilum.
Til þess að ég sé ekki grun-
aður um hlutdrægni í frásögn
af þessu, vitna ég í eftirfar-
andi, með skírskotun til máls
þeirra Bleys og Schútz, ein-
göngu samkvæmt skýrslum am-
erísku símaþjónustunnar U.P.I.
og vesturþýzka blaðsins Frank-
furter Rundschau, en því blaði
farast orð á þessa leið:
„Báðir hinna ákærðu komu
fram með dæmi um að' yfir-
völdin (í Vesturberlín) muni
hafa vitað um, að þeir réðu
yfir fölskum vegabréfum,
fölskum stimplum og CC-bif-
reiðakennimerkjum (fyrir ræð-
ismannaskrifstofur), ennfrem-
ur að þeir höfðu á sér marg-
hleypur ef þeir kæmust í
vegna starfsemi sinnar (U.P.I.
4. febrúar 1966).
Schútz veitti sundurliðaða
lýsingu á því hvernig hann,
fyrir milligöngu manna, hafði
fengið „flót.tahj álpar“-pantanir
frá ákveðnum stjórnarvöldum.
Flóttamaður nokkur sem hann
hafði smyglað út hafði unnið
fyrir vesturþýzku njósnaþjón-
ustuna“. (Frankfurter Rund-
schau).
Fyrir hvern ílóttamann höfðu
þeir fengið að launum að með-
altali þetta frá 3—4000 ríkis-
mörk, frá þeim sem pöntunina
gerði.
„Hinsvegar höfðu aðrar
flóttahjálparskrifstofur heimt-
að 8—10.000 ríkismörk fyrir
hvern útvegaðan flóttamann
sem fyrirframgreiðslu, þar sem
^þeir innheimtu sín laun fyrst
eftir að flóttatilraunin . hafði
heppnazt“. (U.P.I.).
„Báðir þessir flóttahjálpar-
menn, sögðu að fyrir peninga
þá sem þeir höfðu fengið fyrir
starf sitt, hefðu þeir orðið að
allir þessir flóttamenn, sem i
orði kveðnu þyrstir í hið vest-
ræna flelsi, eru menn, sem af
hinni háttlofuðu sambands-
stjórn, flokksstjórnum og
njósnaþjónustum Vestur-Þjóð-
verja, eru valdir til að vera
„kallaðir heim“ og á því augna-
bliki. sem bezt hentar frið-
spillandi öflum. Og menn gorta
af laununum sem fyrir þetta
eru greidd, sem eru þetta frá
3000 til 10.000 ríkismörk á
mann.
f þessu ljósi skoðað verður
skiljanlegt hversvegna „atburð-
imir við múrinn“ eru tilkomn-
ir og á þeim tímum sem bezt
hepta þjóðfélagsöflum sem
hindra vilja samkomulag. Þeg-
ar það er þýðingarmikið fyrir
stjórnarherrana í Bonn að
sanna „að friðsamleg samvinna
við kommúnista er ógerning-
ur“, eða að koma verður í veg
fyrir. að teamningaumleitanir
um vegabréf komi til fram-
kvæmda.
Rétt er að hafa það í huga
að þeir Bley og Schútz voru
forstöðumenn aðeins einnar
deildar af þessum skuggalegu
félagssamtökum. Slík félags-
samtök eru svo hundruðum
skiptir i Vesturberlín og hin
virku öfl í þeim eru i æ rík-
ara mæli ráðin úr hópi afbrota-
manna. glæpamanna að at-
vinnu, mönnum sem sjá að hér
er tækifæri til fjáröflunar, auk
þess sem þeir eru reynslunni
ríkari en aðrir, en um þetta
er nú ritað opinskátt í blöðum
Vesturberlínar. Þess ættu menn
einnig að minnast, að meir en
80 félög og njósnarniðstöðvar
hafa útibú sín í Vesturberlín
og að starfsemi þeirra beinist
fýrst og fremst gegn Þýzka
alþýðulýðveldinu.
Bild-Zeitung, sem er eitt
hinna vestur-þýzku blaða sem
barizt hefur árum saman gegn
öllum tilraunum til samkomu-
lags og skilnings prentar ógn-
vekjandi fyrirsögn;, „gerlínar-
múrinn er okkar Vietnam“
þann 26. desember 1965. Greini-
legar er sjálfsagt ekki hægt
að segja hvaða markmiði ýf-
ingunum við landamærin er
ætlað að þjóna. i Og höfum við
ekki af okkar hálfu ástæðu
til að reikna með hinum verstu
afleiðingum. ef marka skal
kjörorð blaðsins?
Niðurstaðan hlýtur þá að
verða þessi:' Gerum ráð fyrir
að við létum undir höfuð
leggjast að veita árásarfyrir-
ætlunum þeirra mótspyrnu með
sameinuðúm hernaðarmætti
hinna sósíalistísku landa. —
Myndu Vestur-Þjóðverjarnir þá
ekki, á sama hátt og amerísku
árásarseggirnir í Vietnam, fyr-
ir löngu hafa verið teknir að
varpa sprengjum á þýzk sveita-
héruð og borgir og á þann hátt
hrint Evrópu út í styrjöld?
f því skyni að hindra slíkar
ráðagerðir. standa hermenn
Þýzka alþýðulýðveldisins á
verði. Og með varðstöðu sinni
gæta þeir eigi aðeins þess að
borgarar Austur-Þýzkalands fái
unnið verk sin í friði, heldur
gæta þeir þess einnig að frið-
ur haldist í öllu Þýzkálandi og
jafnframt í allri Evrópu.
Öllum ætti að vera það ljóst,
að sérhver árás á landamæri
Þýzka alþýðulýðveldisirts. er
um leið vísvitandi árás á frið-
inn í Þýzkalandi og allri Evr-
ópu, atlaga gegn skilningi og
samkomulagi hinna tveggja
þýzku rikja.
í hvert skipti sem fréttir
eru útbreiddar vestan múrsins
um velheppnaðan flótta „vesa-
linganna" austan hans eða um
nýja atburði við landamærin —
og með slíkum fréttum fylgja
hinar venjulegu hræsnisfullu
útskýringar frá stjórnarvöld-
unum í Bonn. -*«■ þá skyldu
menn íhuga skýringar þær sem
þeir félagarnir Bley og Schútz
gáfu fyrir réttinum í Vestur-
berlín. Þessar skýringar varpa
skýru ljósi á þau andstyggi-
legu glæpaverk og þær ósvífnu
blekkingar sem valdhgfarni^ i
Bonn breiða út til þess að
villa mönnum sjónir á eðli
þessa og hvernig þeim er ætl-
að að magna katda stríðið.
J
i