Þjóðviljinn - 04.10.1966, Blaðsíða 8

3 SfÐA — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 4. október 1966.
í H Ú S I
MÓÐUR MINNAR
Eftir JULIAN GLOAG
og vel, sagði . hún. — Fyrst þið
viljið ekki -svara mér, þá neyð-
ist ég til þess að kæra ykkur.
Hún þagnaði, beið eftir við-
brögðum þeirra. — Ég á við að
kaera ykkur fyrir lögreglunni.
Börnin önduðu ögn örar, ann-
ars sýndu þau þess engin merki
að þau hefðu skilið hvað ungfrú
Deke var að segja. — Þið getið
ekki, hélt hún.áfram, — þið get-
ið ekki haldið móður ykkar ut-
an við . . ég á við án sambands
við umheiminn. Ef hún er eins
alvarlega veik og þið segið, þá
má ekki leyna því. Hún verður
*ð fá tilhlýðilega læknishjálp.
Ég veit af hendingu, að hana fær
hún ekki. Ég neyddist til að
spyrjast fyrir hjá Meadows
lækni, og hann sagði mér að
frú Hook hei;ði aldrei verið sjúk-
lingur hans. Mér þykir leitt að
þið skylduð segja mér ósatt
um það ...
Húbert tók á sig rögg. Það
var ekki Meadows læknir, það
var anpar læknir. Það var bára
mis ...
— Nei, nei, gerðu þetta ekki
Húbert. Ungfrú Deke blakaði
bur.t andmælum hans. — Enj nóg
um það. Ef satt skal segja,' var
erindi mitt annað. Ég hefði
þurft að ræða það við móður
ykkar. En þar sem hún — er
ekki — til viðtals, verð ég að
snúa mér beint til ykkar. Hún
rétti úr sér og sat kyrr með
hendur í skauti. — Hvar er
Louis Grossiter?
Húbert reis á fætur og kreppti
hnefana. Ungfrú Deke opnaði
munninn eins og hún ætlaði að
skipa honum að setjast. en sá
sig um hönd.
— Ég hef það frá öruggum
heimildum að Louis sé hér í
húsinu.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
D Ö M U R
Hárgreiðsla við állra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
öiegin — Sími 14-6-62.
— Bolla Chanee! sagði Húbert
fyrirlitlega.
Uygfrú Deke leit á hann und-
arlegu augnaráði. — Já, viður-
kenndi hún. — Billy Chance
kom til mín eftir skólatíma og
sagði mér að þið hefðuð Louis
hérna hjá ykkur.
— Hann íýgur því, þessi fitu-
klumpur!
— Nei, Húbert. Hún hristi
höfuðið. — Ég er hrædd um að
hann geri það ekki í þetta sinn.
Þið verðið að leyfa Louis að
fara héðan undir eins. Ykkur er
41
það kannski ekki Ijóst, en það
er alvarlegur glæpur að halda
fólki föngnu gegn vilja sínum . ..
Eitthvað í svip Húberts fékk
hána til að bæta við: -1- Eða
jafnvel þótt það vilji það sjálft.
Það er mannrán og ég þarf ekki
að segja ykkur ...
— Bollan lýgur!
— Húbert! Það var eins og
rödd herinar lumbraði á hon-
um, — röddin varpaði af sér
fjötrunum sem hún hafði haldið
henni í.
Hann gekk skrefi nær: — Boll-
an lýgur!
Ungfrú Deke reis á fætur og
greip hanzkana sína. — Hættu
þessu!
— Bollan lýgur — og auk
þess eigið þér ekkert méð að
koma hingað. Hann fann að hin
ir aftan hann. — Af hverju
getið þér ekki ...
— Hættu undir eins! Deke
spæta hjó til höfðinu á þann
hátt seip hafði valdið uppnefni
hennar. — Undir eins!
— Út með yður! sagði Hú-
bert.
— Út með yður... út, út, út
með yður... raddirnar bakvið
hann urðu æ háVcerari.
... steinþegið á stundinni!
— Út með yður, út, út, út
með yður. Þau gerðu þetta að
söng, ógnandi og æðislegum
söng • sem drekkti öllum orðum
ungfrú Deke.
Teinrétt horfði hún i»n í fjög-
ur hatursfull andlitin sem hróp-
uðu til hennar. Hún gerði enga
tilraun til að”fá þau til að þegja.
Hún hafði beðið ósigur. Þau
myndu bola henni út úr húsinu.
En það var ekki ósigur hennar,
— hún hafði beðið þá marga á
ævinni — og ekki heldur við-
brögð bamanna við orðum
hennar, sem fyllti ungfrú Deke
óttablöndnum óróleika. Hún var
hrædd — ekki um sitt eigið
öryggi í þessu dimma, ömurlega
herbergi — heldur hrædd við
ástæðuna fyrir þessari trylltu
reiði þeirra. Hver svo sem ‘á-
stæðan var — hún hugsaði að-
eins um hana í framhjáhlaupi —
þá hafði hún gefið þeim þrek,
sem gerði þau — óeðlileg.
— Út, út, út... Hróp þeirra
Hún .var farin að hreyfa sig
úr stað, þegar sönglið í börn-
unum var rofið éif nýju hljóði.
Einhver var að berja að dyrum,
hátt og harkalega, þannig að
högg ungfrú Deke voru eins og
ómerkilegt dangl í samanburði
við það. Bom, bom, bom, bom,.
bom.
— Út, út, út... Hróp þeirra
urðu lægri.
Það varð löng þögn í stof-
unni.
Ungfrú Deke sneri sér að
Húbert. — Jæja? sagði hún og
færði sig í annan hanzkann.
— Ég skal... ég skal opna,
sagði liann.' Hann gekk til dyra.
Hann var svo máttlaus í hnján-
um, að h.onum fannst hann vera
að kikna í hverju spori. Hann
var líka þyrstur. Hann fór fram
í ariddyrið og sem , snöggvast
leit hann á dyrnar að eldhús-
tröppunum. Hann gæti hlaupið
niður og drukkið vatn enda-
laust. '
En hann sneri sér að útidyr-
unum. Sömu hugsanirnar ásóttu
hann og áður en ungfrú Deke
kom inn. Nú vöktu þær ekki
ótta hans. Honum stóð á sama
hver þetta var. Ofsalegt reiði-
kastið inni í stofunni hafði þveg-
ið burt allan ótta eða eftir-
væntingu. — Nú er það búið,
sagði hann við.sjálfan sig hvað
eftir annað. Nú er það búið.
Hann teygði sig, dró slána
frá og opnaði dyrnar.
21
Það var hávaxinn maður.
Lampinn yfir útidyrunum logaði
bakvið höfuðið á honum og hatt-
urinn slútti fram á ennið og
það var erfitt að sjá á honum
andlitið. Hann stóð grafkyrr.
Hann var með hendurnar í vös-
unum á kamelullarfrakkanum,
aðeins þum alfmgumir sriSðu
uppúr.
— Já, sagði Húbert.
Ókunnugi maðurinn hreyfði
sig ekki undir eins — það var
eins og honum lægi ekkert á.
Svð bar hann með hægð aðra
höndina upp að andlitinu og
strauk vísifingri yfir efri vör-
ina — það var eins og atlot.
— Jæja, sagði hann loks. Og
svo hló hann. Það var hlátur
manns, sem var ánægður með
lífið, og dimmar ógnanirnar sem
laumazt höfðu inn með kvöld-
golunni, leystust samstundis upp
og urðu að engu. — Jæja. Hann
bretti hattbgrðið upp með fim-
legri hreyfíngu þumal- og vísi-
fingurs, þannig að ljósið úr
anddyrinu féll framaní hann. j
Hann brosti. — Þori að veðja
að þú ert Húbert, bréfritarinn.
Hann fór aftur að hlæja.
— Hver... byrjaði Húbert.
— Hvað ...
Maðurinn teygði fram höndina
og tók undir hökuna á Húbert.
— Alveg lifandi eftirmynd Vi.
Húbert fann tóbakslyktina af
fingrum hans — þessi notalega
karlmannslykt fyllti hann ó-
væntu og þægilegu trausti, eins
og þegar blóm fá allt í einu
yfir sig sterka geisla af gervi-
sólskini. — Þú ert, þú ert... þú
hlýtur að vera ...
— Stendur heima. Maðurinn
beygði sig í hnjánum, svo að
andlit hans var í hæð við and-
litið á Húbert. — Þú verður að
fyrirgefa hvað ég var seinn í
vöfum — það var dálítið — smá-
vegis ... sem ég þurfti að koma
í lag.
— Pabbi. Ó, pabbi! Hann
vafði örmunum um hálsinn á
manninum. Hann fann skegg-
broddana við vangann og hlýjan
frakkann við andlitið. Lyktin af
tóbaki og tvídi og karlmanni
var mjög sterk.
— Rólegur, karlinn. Rólegur.
— Pabbi, pabbi! í þessum
faðmi og með augun þétt við
þessar axlir fannst Húbert hann
hefði viljað vera alla ævina.
Hann fór að gráta.
— Hæ, hæ. svona slæmt er
það nú varla. Það vottaði fyrir
spurn í mildri röddinni.
Klapparstíg 26
Sími 19800
BUÐIN
Condor
4851 — Fred Fairmann verður hissa þegat rionum er- tilkynnt
koma frú Hardy. Hvað, er hún allt í einu komin til Nassau?
Hann verður enn meira undrandi þegar hann heyrir hrein-
skilnislega játningu hennar. En honum léttir líka. Nú, jæja,
r.pnn hcí’Ur hingað til aldrei haft mikið álit á Bobby og móðirin
reynir nú að bæta fyrir rekt sína, en það sem skiptir máli er að
hann hefur haft Stanley fyrir rangri sök. Hann hefur vantrayst
honum .... Nú vonar hamn bara, að vinur hans vilji samt vera
vinur hans áfram. — Frú Hardy hefur enn eina bón: vill hann
halda áfram keppninni?
SKOTTA
— Því miður, skákmeistari skólans er búinn að bjóða mér á
skólaballið!
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVÍK • SÍMI 22122 — 21260
Kuldajakkar og úlpur
■ i
í öllum stærðum.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin Ö. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 - Símar 31055 og 30688