Þjóðviljinn - 09.12.1966, Blaðsíða 10

N
10 SlÐA — ÞJÖÐVILJINN — FöstudagttP B. dcsember M«.
LEONARD GRIBBLE
24
veit hvað ég gæti hugsað mér að
gera við þessa uppskrúfuðu
litlu —
— Uss! í>ú ættir einmitt að
vera feginn því að fá enn meira
sem bendir á sekt Morrows. Nú
erum við búnir að fá hótanir í
ofanálag? Það gefur til kynna
undirbúning — éinmitt það sem
okkur vantar. Htað segirðu um
það?
Clinton gretti sig. Ég gæti
hugsað mér að fá Morrow sýkn-
aðan til þess eins að geta hlakk-
að yfir þessari litlu kvensnift!
sagði hann reiðilega. — Ef til
er nokkurt kvenfólk, sem ég get
ekki þolað, þá er það . . .
— Þær eru svo sem ekki all-
ar guðs beztu börn, greip Slade
fram í og brosti. — Og ljós-
myndafyrirsætan okkar ekki
heldur. Það lítur út fyrir að við
höfum komið öllu heimilislífi úr
jafnvægi þarna á sunnudaginn.
Nú er röðin komin að Morrow
að leita okkur uppi. Slade varð
alvarlegur. — Hann verður að
fara að flýta sér, ef það á að
koma honum að gagni, bætti
hann við hugsi.
Clinton var farinn að hugsa
um ferðalag þeirra. — Það fer
lest til Ryechester eftir fjörutíu
mínútur. Við getum fengið okk-
ur matarbita í skyndi og náð í
þá lest.
Þeir komu á lögreglustöðina
LOIJ
URA OG
SKARTGRIPAVERZL
KORNELÍUS
JONSSON
SKOLAVORDUSTÍG 8 - SIMI. 16S88
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtislofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð Clyfta)
SÍMI 24-6-16
P E R M Á
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SlMI 33-968
í Ryechester þegar nokkuð var
liðið á daginn. Dunning aðstoð-
arfulltrúi, gráhærður ög rosk-
inn, tók á móti þeim.
— Það er ekki óhugsandi að
þið getið fengið fleiri upplýsing-
ar á blaðinu, sagði hann. — Rov-
ers starfar hér ekki lengur, eins
og þið vitið auðvitað, og allt
þetta Kindelett-mál er auðvitað
löngu gleymt. Fjögur ár eru
stundum langur tími.
— Munið þér sjálfur eftir mál-
inu, Dunning? spurði Slade.
— Aðeins í stórum dráttum.
Ég var fyrir norðan og þá frétti
ég um þetta þegar ég kom heim.
Þetta jaðraði vist við hneyksli.
— Hvers konar hneyksli?
— Æ, þetta venjulega slúður,
hugsa ég. Kerlingablaður! Lík-
skoðunin úrskurðaði að hún hefði
látizt af'slysi, eins og kemur
fram í skýrslunni okkar. En ég
man að það var mikið talað um
sjálfsmorð. Það hafði verið um
eitthvert ástarævintýri að ræða
og allt var þaggað niður. Kind-
ilett hafði sín sambönd.
— Það getur sem sé verið að
hún hafi framið sjálfsmorð?
Maðurinn yppti öxlum. — Hún
fannst niðri í virkisgröfinni og
enginn gat staðhæft að hun hefði
ekki fleygt sér út í harm sjálf.
Og það kom enginn heldur og
hagði að hún hefði gert það.
Þannig var þetta. En ef mér
leyfist að spyrja — hvaða sam-
band er á milli þessa máls og
þess sem gerðist hjá ykkur á
laugardaginn?
Slade sagði honum það og hann
hlustaði með athygli. Þegar Slade
var búinn að ljúka máli sínu
hallaði hann sér aftúr á bak í
stólnum og spennti greipar.
— Ég býst varla við að þér
finnið mikið hér, sem getur kom-
ið yður að gagni, sagði hann efa-
blandinn. — Kindilett gæti sjálf-
sagt frætt yður mest um þetta,
■ef hann fæst þá til að tala um
það.
— Já, það er einmitt það, sagði
Slade og kinkaði kolli. •— Ef.
varlega var farið í þetta á sín-
um tíma, hefur hann trúlega lít-
inn áhuga á því að farið verði að
róta í þessu gamla máli. Og það
getur varla verið skemmtilegt
fyrir hann.
— Nei, hann brenndi allar
fcrýr að bakK sér, þegar hann
fkrttist héðan. En hann sá ekki
sóSna fyrir þessari dóttur sinni.
Allir höfðu ríka samúð með
veslings manninum l þá daga. En
hér í skýrslum okkar er hreint
ekkert sem getur hjálpað ykkur,
hreint ekki neitt.
Mennirnir tveir frá Scotland
Yard snéru sér til skrifstofu
Ryechester Cronicle, en í glugga
hennar voru límdar upp myndir
með tilheyrandi blaðatextum.
Renglulegur náungi með úfið
hár leit upp þegar þeir komu
inn. Hann hafði verið að lesa í
lúðu hasarblaði.
-— Herra Fingleton? spurði
hann samstundis.
— Hver er það? spurði Slade.
Pilturinn rétti úr sér og sýndi
hinum nýkomnu ögn meiri á-
huga. — Auglýsingastjórinn.
— Við viljum fá að tala við
aðalritstjórann.
— Á hann von á ykkur?
Herra Clark er mjög önnum kaf-
inn. Hann er alltaf önnum kaf-
inn, bætti hann við til skýring-
ar.
En hann gapti þegar hann sá
lögregluskilti Slades. Slade bað
hann að fara með það á fund
herra Clarks.
— Já. . . . Hann hvarf inn
um dyr með glerrúðu.
— Við megum víst þakka fyr-
ir ef þeir setja þetta ekki í smá-
auglýsingarnar, sagði Clinton.
Slade lét1 sem hann heyrði ekki
til hans. Eftir næstum þrjár
mínútur kom ungi maðurinn til
baka.
— Herra Clark vill gjarnan
tala við yður núna, herra minn.
Það er þessa leið!
Þeir gengu inn fyrir afgreiðslu-.
borðið, gegnum glerrúðudyrnar
og héldu áfram milli hárra hlaða
af samanbundnum árgöngum af
Reychester Cronicle. Pilturinn
þaut á undan þeim og þreif í
húninn á annarri hurð, þar sem
mótaði fyrir leifum af orðinu
Ritstjóri.
Pilturinn opnaði dyrnar og
var á svipinn eins og sigursæll
stríðsmaður. — Slade fulltrúi frá
Scotland Yard, tilkynnti hann
og unglingsleg röddin titraði af
eins konar sæluhrolli.
Slade og Clinton sáu mann
um hálffertugt og snöggklæddan.
Hann reis upp úr gömlum stól
við enn eldra skrifborð, sem á
voru hlaðar af próförkum og
handritum.
— Ég hélt svei mér að þetta
væri eitt af þessum vanalegu
nppátækjum 6tráksins, eagði
hann undrandi. — Ég er Clarke
ritstjóri — ég vona að þið haf-
ið ekki lent í neinum vandræð-
um?
Hann virtist dálítið tauga-
óstyrkur. Slade undraðist að svo
ungur maður skyldi vera rit-
stjóri, þótt þetta væri' lítið sveita-
blað. Hann settist á stól sem
honum var bent á.
— Ég kem til að spyrja yður
um dálítið, sem gerðist hérna
fyrir fjórum árum, herra Clarke.
— Ég veit það. Dunning sneri
sér til herra Harkers — hann er
eigandi blaðsins og hann — hm
— já,*hann fylgist með því sem
gerist hérna.
Clarke brosti og Slade skildi
nú, hvers vegna þessi ungi mað-
ur gegndi þessu starfi og til
hvers var ætlazt af honum. Slade
brosti vingjarnlega til hans.
Þetta var ekki í fyrsta skipti
sem hann leitaði upplýsinga hjá
blaði af þessu tagi.
— Ég vildi gjarnan fá eintak
af blaðinu, sem segir frá líkskoð-
uninni, sagði fulltrúinn.
Clarke kinkaði kolli. — Það
ætti að vera hægt. Nokkuð
fleira?
— Myndir? Það kæmi sér
ef til vill vel ef þær væru ein-
hverjar til?
— Auðvitað — ég skal athuga
hvað ég get náð í.
Hann skildi við lögregluþjón-
ana og fór út. Eftir svo sem tíu
mínútur kom hann inn aftur.
Hann hafði meðferðis dagblað
og ljósmynd. Frásögnin af lík-
skoðuninni fyllti næstum tvo
dálka og þar var vitnisburður
Kindiletts birtur orðréttur.
Doyce og Setchley höfðu Iíka
borið vitni.
Slade renndi augunum niður
siðuna og sá að þarna var ýmis-
legt fróðlegt að finna. Hann leit
líka á myndina á síðunni. Á
henni voru nokkrir knattspyrnu-
menn í röndóttum treyjum og
dökkum buxum. Hjá hópnum ’
stóð stúlka. Hinum megin var
karlmaður í venjulegum fötum.
Hann var með, yfirskegg.
— Hér er myndin sem klissí-
an var gerð eftir. Mér datt í hug
að hún yæri skýrari, sagði
Clarke.
— Þakka yður fyrir, sagði
Slade, þakklátur.
, Aftan á myndina stóð skrifað:
— Nokkrir leikmenn úr Saxon
Rovers. Mary Kindilett vinstra
megin. Það var ekkert sagt um
S K O T T A
© Ktn* F«*ture» SynJIcate, Ine., 1965?
Flýttu þér að búa þig, ég held að hann sé að hringja í aðra
stelpu!
POLARPANE
lO
* ALT
falt
falt
e,nangrunargle?
soensk
goedavara
EINKAUMBOD
IV1ARS TRADIIMG OOl
Jólasaga barnanna
Eftir Walt Disney
• l- Hvað ert þú atð gera hér?
?..Apinn segir jólasveininum söguna
af dúkkuaugunum.
■i Jæju. »vo að vondi töfralæknirinn
nej;ddi námumennina tíl að bera
glitsteinana burtiu !
Cabinet
(gntinental
SNJOHJOLBARÐAR
MEÐ NÖGLUM
sem settir eru í, með okkar full-
komnu sjálfvirku neglingarvél.
veita fyllsta öryggi í snjó ög
hálku.
Nú er allra veðra von. — Bíðið
ekki eftir óhöppum, en setjið
CONTINENTAL hjólbarðá, með
eða án nágla, undir bílinn nú
þegar.
Vinnustofa vor er opin alla daga
frá kl. 7,30 til kl. 22.
Kappkostum að veita góða þjón-
ustu með fullkomnustu vélum
sem völ er á.
GÚMMÍVINNUSTOFAN h.f.
Skiphólti 35 — Sími 3-10-55.
Blaðb urðarfólk vantar okkur
strax í KÓPAVOG - Hringið
í síma 40753 - ÞJÓÐVILJINN