Þjóðviljinn - 17.05.1967, Blaðsíða 10

f$ StÐA — ÞJÖÐVILJIKN — MixSvikiudiagur 13. msi 1063.
<9}í;

55
legt Þá vildi hann vita hvort
vinur minn ætti heima í ná-
grenniniu og ég fór burt áður
en hann byrjaði að hnýsast
meira. Ég reyndi tvær lyfbúðir
í viðbót, en þeir sögðu það
saama á báðum stöðunum og ég
þorði ekki að spyrja víðar, svo
að ég keypti lyf sem þeir
máttu selja, aðra tegund.
Svo fór ég til baka. Ég gat
varla ekið^ svo þreyttur var ég.
Ég fór auðvitað undir eins
niður og hún lá þar enn og
hvaesti. En um leið og hún sá
mig fór hún að tala, hún hélt
víst að ég vaeri einhver annar
þvi að hún spurði mig hvort
ég hefði hitt Louise /ég hafði
aldrei heyrt hana minnast á
hana fyrr) — til allrar ham-
ingju beið hún ekki eftir svari,
hún fór að tala um einhvem nú-
tíma málara, svo sagðist hún
vera þyrst. Það var ekkert sam-
hengi í þvi sem hún sagði, það
var eins og hugsanimar væru
í eintómri ringulreið í kollinum
á henni. Jaeja, ég gaf henni að
drekka og hún lá kyrr stundar-
kom og allt í einu var eins
og hún yrði aftur eðlileg (and-
lega á ég við) því að hún sagði:
Hvenær kemur pabbi, eruð þér
búnir að fara þangað?
Ég Iaug, það var hvít lygi,
ég sagði að harm kæmi bráðum.
Hún sagði: Þvoið mér í framan,
%
\i TIZH
fEFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistota
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
og meðan ég var að þvi sagði
hún: Hann verður að sjá eitt-
hvað af því sem kom uppúr
mér. Ég segi að hún hafi „aagt“
það, en hún hvíslaði allan tím-
ann.
Hún sagðist vilja óska að hún
gaeti sofið.
Það er hitinn, sagði ég og hún
kinkaði kolli og stundarkom
skildi hún allt sem ég sagði, og
því myndi víst enginn trúa en
ég ákvað að fara aftur til Lew-
es og nú í lækni. Ég hjálpaði
henni bakvið skerminn, hún var
svo tnáttlaus að ég skildi að
hún gæti ekki strokið, svo að ég
ákvað að fara upp og reyna að
sofna £ tvo tíma og svo ætlaði
ég að bera hana upp' og fara
til Lewes og sækja einthvern
annan lækni.
Ég veit ekki hvemig á því
stóð, ég er alltaf vanur að fara
framúr strax og klukkan hringir,
ég hlýt að hafa rétt út handlegg-
inn og stöðvað hana sofandi, ég
man ékki til þess að ég hafi
svo mikið sem rumskað. Að
minnsta kosti var klukkan fjög-
ur, ekki hálfeitt þegar ég vakn-
aði. Ég þaut auðvitað niður und-
ir eins til að athuga hvað hefði
gerzt. Hún hefði rifið allt ofanaf
sér en til allrar hamingju var
nógu heitt, ég held að það hafi
ekki gert neitt til eða frá, hún
var með hræðilegan hita og hún
þekkti mig ekki og þegar ég
lyfti henni til að bera hana upp,
reyndi hún að streitast á móti
og æpa, en hún var svo mátt-
laus að hún gat ekki neitt. Auk
þess hindraði hóstinn hana í því
að æpa og þá var eins og hún
áttaði sig á því hvar við vorum.
Það var mikið erfiði að koma
henni upp stigann, en mér tókst
það og ég lagði hana í rúmið í
gestaherberginu (ég hafði hitað
upp þar inni) og þar var eins
og henni liði betur. Hún sagði
ekki neitt, kalda loftið kom
henni upp stigann, en mér tókst
andlitið á henni var líka ‘ svo
undarlega blárautt. Ég 6agði:
læknirinn fer að koma og hún
virtist skilja það.
Ég var kyrr dálitla stund til
að vfta hvort allt væri í lagi,
ég var hræddur um að hún
hefði mátt til að dragast að
glugganum og vekja athygli ein-
hvers sem framhjá færi. Eigin-
lega vissi ég að það var óhugs-
andi, en það var alveg eins og
ég yrði að finna upp einhverjar
tyiliásfeeður 131 að fcœa ekki. Ég
fór hvað eftir annað að opnum
dyrunum, hún lá þarna í myrkr-
inu, ég heyrði hana anda. stund-
um umlaði hún eitthvað, einu
sinni hrópaði hún á mig og ég
fór til hennar og stóð hjá henni
og hún gat ekki sagt nema lækn-
ir læknir, og ég sagði: hann
kemur, þetta lagast allt saman,
og ég þurrkaði henni í framan
og hún hélt áfnam að svitna. Ég
veit ekki hvers vegna ég fór
ekki þá, ég reyndi, en ég gat það
ekki, ég þoldi ekki að vita ekki
hvemig henni liði, geta ekki séð
hana þegar ég vildi. Það var
alveg eins og ég yrði ástfanginn
af henni upp á nýtt. Og enn eitt.
AUa þessa daga var ég að hugsa:
já, hún verður lengi að jafna
sig eftir þetta, hún þarf á hjálp
minni að halda, það verður ó-
sköp notalegt þegar hún fer að
ná sér aftur.
Ég veit ekki ^hvers vegna, en
ég hélt að nýja herbergið myndi
gera sitt til að henni batnaði.
Það væri tilbreyting.
Þetta var rétt eins og þegar
ég verð að fara með Mabel út í
stólnum. Ég fann alltaf upp ótal
ástæður til að fresta því. Þú
ættir að vera þakklátur fyrir að
hafa hrausta fætur og geta ýtt
stólnum, var Annie frænka vön
að segja (þær vissu að mér var
illa við að láta sjá mig úti með
stólinn). En ég er bara svona
gerður, ég er fæddur svona. Ég
get ekkert að því gert.
Tíminn leið, það hlýtur að
hafa verið komið miðnætti eða
svo, og ég fór upp til að vita
hvemig henni liði, til að vita
hvort hún hefði lyst á tebolla og
ég gat ekki fengið hana til að
svara, hún andaði örar en nokkru
sinni fyrr, bað var hræðilegt
hvað sauð niðri í henni, hún tók
andköf eins og hún næði ekki
ándanum nógu fljótt. Ég hristi
hana, en það var alveg eins og
hún svæfi þótt hún væri með
opin augun, andlitið á henni var
alveg náfölt og það var eins og
hún væri að stara á eitt'hvað
uppi í loftinu- Jæja, ég varð
reglulega hræddur, ég hugsaði
með mér: hún fær hálftíma og
svo verð ég að fara. Ég sat hjá
henni og ég sá að ástandið hafði
versnað mjög, hún svitnaði ofsa-
lega og það var hræðilegt aíT sjá
á henni andlitið. Þessa dagana
hafði hún líka byrjað að tæta
rúmfötin og lökin. Graftarbðlum-
ar höfðu breiðzt út, vom nú
kringum munninn og við bæði
munnvikin.
Jæja, þegar é'g var búinn að
læsa dyrunum hjá henni til ðr-
yggis, lagði ég af stað til Lew-
es aftur ég man að ég kom
þangað rétt eftir klukkan hálf
tvö, auðvitað var allt lokað. Ég
fór beint í götuna þar sem lækn-
irinn átti heima og stanzaði
spölkorn frá húsinu. Ég sat þama
í myrkrinu og bjó mig undir að
fara og hringja bjöllunni og
hugsaði -um söguna sem ég
þyrfti að segja og allt það, og
þá barði einhver í gluggann hjá
mér. Það var lögregluþjónn.
Þetta var hræðilegt áfall. Ég
sneri rúðuna niður.
Ég var bara að velta fyrir
mér hvað þér væpaO að gera
hér, sagði hann.
Þér ætlið þó elaká að segja
mér að það sé bannað að leggja
bilnum hér.
Það er nú undir þvi komið
hvert erindi yðar er, sagði hann.
Harm leit á ötouskírteinið mitt
og skrifaði upp bílnúmerið,
mjög samvizkusamlega. Þetta var
gamall maður, hann hefur á-
byggilega ekki verið neitt ljós,
þvi að annars hefði hann ekki
verið í götulögjreglunni svona
lengi.
Jæja, sagði hann, eigið þér
heima hér?
Nei, sagði ég.
Það veit ég líka, sagði hani;-
Þess vegna spyr ég bvað þér
séuð að gera hér.
Ég hef ekki gert neitt, sagði
ég._ Lítið bara afturí bílinn,
sagði ég og það gerði hann,
þessi gamli sauður. Og á meðan
gafst mér ráðrúm til að finna
upp sögu. Ég sagðist ekki hafa
getað sofið og hefði farið út að
aka ég svo hefði ég villzt og
hefði stanzað til að líta á kort-
ið. Jæja, hann trúði mér ekki
eða virtist ekki gera það, hann
sagði að ég skyldi koma mér
heim.
Jæja, það endaði með því að
ég ók burt, ég gat ekki farið
yfir að húsi læknisins meðan
hann stóð þama og horfði á,
hann hefði strax skilið að eitt-
hvað undarlegt var á seyði. Þá
hugsaði ég mér að aka heim og
vita hvort henni hefði versnað
og ef svo væri ætlaði ég að aka
með hana á sjúkrahús og gefa
upp falskt nafn og aka siðan
burt aftur og svo yrði ég að
flýja, fara af landi burt eða
eitthvað svoleiðis — ég get ekld
hugsað lengra frám í timann,
það var nóg að þurfa að láta
haná frá sér.
Jæja, hún lá aftur á gólfinu,
hún hafði reynt að komast frám
úr rúminu, til þess að komast
inn á baðhertoergið, býst ég við,
eða til að reyna að flýja. Að
minnsta kosti lyfti ég henni aft-
ur upp í rúmið, það var eíns
og hún væri í hálfgerðu dái,
hún umlaði fáein orð, en ég get
ekki greint þau og hún skildi
ekkert af því sem ég sagði.
Ég sat við hliðina á henni
næstum alla nóttina, ég svaf
dálítið öðru hverju. Tvisvar
reyndi hún að komast aftur
fram úr rúminu, það var til-
gangslaust, hún var alveg vita-
máttlaus. Ég sagði það sama upp
aftur og aftur, ég sagði að lækn-
irinn kæmi og það virtist róa
hana. Einu sinni spurði hún
hvaða dagur væri og ég laug,
ég sagði að það væri mánudag-
ur (það var miðvikudagur) og
hún virtist róast dálítið við það
líka. Hún sagði bara mánudag-
ur, en það var auðséð að það
hafði enga þýðingu- Það var ál-
veg eins og heilinn í henni væri'
líka undirlagðUr.
Þá vissi ég að hún var að
deyja, ég vissi það alla þessa
nótt, ég hefði getað sagt það
hverjum sem vera vildi.
SKOTTA
4902 Wallace er boðið með um borð. Jú, auðvitað, það verður
að gera þetta, Þórður skipstjóri er svo duglegur, hann mun hjálpa
til við að finna staðinn ........ — Cora FUret heyrir glefsur úr
samtalinu- Henni lizt síður en svo á þennan Ameríkana, hann
virðist viðsjáll ...... Og hún þekkir manninn sinn. Hann er
vel gefinn og duglegur verzlunarmadur, en mjög fljótfær og
býst ailtaf við að aðrir séu jafn heiðarlegir og hann sjálfur.
Bara að hann láti nú ekki flækja sér í eitthvað ...... Hann hef-
ur unnið allt of mikið undanfama mánuði og veitir svo sannar-
lega ekki af að njóta frídaganna.
HARPIC er Ilmandi elni sem hreinsar >
salernisskálina og drepur sýkla
— Eigið þið ekki tii eitthvað sem fælir skordýr frá en veitour
áhuga hjá stráfoum?
HELDUR
HEITU
OG
KÖLDU
ÚTI
OG
INNI
RADlHNETTE
tækin henta sveitum
iandsins,
iVIeð einu handtaki má
kippa verkinu innan úr
taekinu og senda það á
viðkomandi verkstæði
— ekkert hnjask með
kassann — auðveldara
í viðhaidi.
Radionette-verzlunin
Aðalstræti 18 sími 16995
ÁRS ÁBYRGÐ
Aðalumboð: Einar Farestveit & Co. hf. Vesturgötu 2
Bifreiðaeigendur
Þvoið, bónið og sprautið bilana ykkar sjálfir. Við
sköpum aðstöðuna. Þvoum og bónum ef óskað er
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Símj 4-19-24.
TRABANT EIGENDUR
V iðger ða v er kstæði.
Smurstöð.
Yfirförum bílinn
fyrír vorið
FRIÐRIK ÓLAFSSON, vélaverkstæði.
Dugguvogi 7. — Sími 30154.