Þjóðviljinn - 10.10.1967, Qupperneq 10

1
16 SÍÐA — ÞJÓÐVXUINN — Þriðjudagur 10. október 1963.
WINSTON
GRAHAM:
MARNIE
19
í einu grafkyrr og stardi á mig.
En svo spurði hún hvort ég vildi
nú taka orð mín aftur og ég
neitaðd því, og þé kom svo und-
ariegur svipur í augun á henni,
eins og henni yrði allt í einu
Ijóst að þetta væri gaman. Og
hún barði mig á hinn vangann,
svo að ég fékk suðu fyrir eyrun
og önnur stelpan sagði: haltu á-
fram, Shirley, haltu áfram —
þangað tU hún fer að grenja.
Og Shirley hélt áfnam að slá
mig sitt undir hvom. En auðvit-
að var enginn hsegðarleikur fyr-
ir hinar tvær að halda mér
fastri, og loks tókst mér að
sparka mér lausri og mér tókst
að keyra höfuðið inn í magann
á henni og reka hana upp að
vegg áður en ég tók á rás útúr
portinu og upp eftir götunni. En
þær komu æðandi á eftir mér
alllar þrjár. Ég hljóp eins og ég
ætti h'fið að leysa og þær gáf-
ust ekki upp fyrr en ég kom í
göéuna heima.
En ég þorði éfcki að fara inn,
því að ég vissi að ég fengi hræði-
lega útreið ef ég léti sjá mig
svana á mig komna. Ég var með
blóðnasir og ég hafði týnt skóla-
töskunni minni og auk þess
höfðu þær slitið hnappana af
blússunni minni og rifið spælinn
af képunni minni.
Þegar hér var komið í draumn-
um, fór ég alltaf að gráta — og
þá vaknaði ég, og ef ég vaknaði
ekki, þá byrjaði draumurinn upp
á ný. En strax og ég vaknaði
almennilega, komst ég að raun
um að ég hafði í raun og veru
ékki vetið að gráta, því að aug-
un á mér voru hörð og þurr.
Síðan ég var tólf ára hef ég í
rauninni aldrei grátið, nema í
þeim tilgangi að hafa áhrif á
einhvem.
í draumnum komst ég aldrú
lengra en þetta — en í raun og
veru gerðist allt annað en ég
hafði búizt við, þegar ég kom
heim þennan dag. Ég sat stund-
erkorn á * eldhúströppunum og
sauð saman sögu um það, að ég
hefði verið að koma fyrir hom-
ið á Preyer stræti og ætlað yfir
götuna, þegar strákur á hjóli
hefði ekið á mig. En þegar ég
kom inn í stofuna, var Stephen
frændi þar fyrir. Hann hafði
komið með skipi sínu sama dag-
inn og mamma og Lucy voru að
taka til mat handa honum. Ég
6agði þessa skáldsögu mína og
mamma og Lucy gleyptu við
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda ZL. SÍMX 33-968
henni, af því að þær voru svo
önnum kafnar við að snúast
kringum gestinn og máttu ekki
almennilega vera að því að sinna
mér.
En ég tók eftir því að augu
hans litu ekki af mér andartak,
meðan ég var að segja söguna,
og hann var dálítið skrýtinn á
svipinn. Mér þótti það leitt því
að ég hafði altaf dáðst mjög að
honum og hugsað með mér að
honum vildi ég líkjast ef ég
hefði verið karlmaður. Hann
var talsvert yngri en mamma
og hann var hár vexti og mynd-
arlegur, en hann hafði hærzt
snemma, því að í þetta skipti
hefur hann naumast verið nema
fertugur, og hann var næstum
hvíthærður.
Ég man vel, að það var ekki
nóg með að hann virti mig fyr-
ir sér með vantrúarsvip í aug-
unum, heldur virti hann mig
fyrir sér frá hvirfli til ilja og
virtist verða undrandi yfir því
sem hann sá, því að ég var næst-
um fjórtán ára og var að verða
fullorðin. Ég man að ég hélt
rifnu blússunni saman að of-
an meðan hann var að horfa á
mig, því að þótt ég vissi auð-
vitað að Stephen frændi hefði
ekki annað en gott í huga þegar
hann var að horfa á mig, þá
vissi ég samt að hann var. karl-
maður og hlaut að sjá að ég var
bráðum orðin kona.
Þegar við vorum búin að
borða, sagðist hann ætla að
ganga með mér þangað sem ekið
hefði verið á mig, svo að við
gætum fundið skólatöskuna
mína. Ég gat ekki afþakkað það,
og á leiðinni sagði hann mér
frá Suðurameríku, þar sem
hann hafði nú verið, og ég
spurði hann um hestana þar.
Svo fundum við götuhornið, þar
sem ég sagðist hafa orðið fyrir-
óhappinu, og við fórum áð leita
að skólatöskunni minni, og
skömmu seinna laumaðist ég
inn í portið, þar sem ég vissi
að hun var, og þar stóð hún
upp við vegg og við fórum með
hana heim. — En á leiðinni
spurði Stephen frændi: —
Hvernig atvikaðist þetta — ef
þú segir satt og rétt frá, Mar-
nie?.
Ég varð svo ofsareið yfir því
að mér var ekki trúað — ein-
mitt vegna þess að það var hann
sem trúðj mér ekki — að ég
tuggði alla söguna upp aftur.
Ég lýsti hjólinu og drengnum og
konunni sem hjálpaði mér á
fætur og lýsti því hvernig hún
hefði verið klædd og hvað ég
hefði sagt og hvað hitt fólkið
hefði sagt; því að nú munaði
minnstu að ég tryði þessari sögu
sjálf. Og loks sagði Stephen
frændi líka: — Allt í lagi, bless-
að bam. Mér fannst þetta bara
— dálítið — skrýtið. En ég
heyrði vel á rödd hans að hann
trúði mér ekki enn, og það fyllti
mig örvæntingu, því að mér stóð
engan veginn á sama um álit
hans.
Það sem eftir var leiðarinnar
gengum við þögul hlið við hlið,
því að ég var önug og afundin.
En þegar við vorum komin að
dyrunum heima, spurði hann aílt
í einu: — Hefurðu nokkuð hugs-
að um hvað þú ætlir að verða
þegar þú ert búin í skólanum?
Hvað gætirðu hugsað þér að
gera?
Og ég svaraði: — Ég vil gjarn-
an fást ertftwað vfð dýr, hetzt
hesta.
— Það eru m-argar stú&ur
sem vilja það. En ef þú getur
það ekki, hvað þá?
— Ég veit það ekki.
— í hverju ertu duglegust í
skólanum?
— Eiginlega engu.
— Er þetta nú ekki of mikil
hógværð? Móðir þín segir að
þú sért dugleg að reikna.
— Já. ég er ágæt í samlagn-
ingu.
— Ætli það sé nú allt og
sumt? Já, já, Mamie litla, við
tölum saman næsta ár. Ég vil
gjaman reyna að hjálpa þér á
einhvern hátt, senda þig ef til
vill á eitthvert námskeið — gefa
þér tækifæri til að komast út
í heiminn. Það er svo margt að
sjá og reyna annars staðar,
Marnie, og ég vil gjaman að
þú — komist — burt.
Fimmtudaginn fimmtánda sept-
ember gekk ég ein frá öll-
um launaumslögunum. Mér var
boðin Jennifer Smith til aðstoð-
ar, en ég sagðist ekkert kæra
mig um hana og þeir lögðu
ekki frekar að mér. Klukkan
tvö á fimmtudag . skrifaði ég á-
vísun á ellefu hundruð og fimm-
tíu pund og svo fór ég til herra
Holbraoks og fékk hann til að
undirrita hana. Síðan afhenti ég
Howard, dyraverðinum, hana og
Stetson, bókaranum, fór hann í
bankann og leysti hana út. Þeir
komu til baka með peningana í
tveimur bláum pokum, sem þeir
afhentu mér. Við þessi ellefu
hundruð og fimmtíu pund bætti
ég nú við hundrað og fimmtíu
pundum, sem sé tekjunum úr
smásöluverzluninni, og svo fór
ég að leggja peningana í launa-
umslögin. Enginn truflaði mig
og ég vann rösklega og án taf-
ar. Þegar klukkan var orðin
fimm hafði ég lokið þrem
fjórðu hlutum af verkinu, og
þegar herra Ward kom inn til
mín til að læsa launaumslög-
in og afganginn af peningunum
í peningaskápnum, spurði hann
mig hæðnislega, hvort ætlun mín
væri að gera ungfrú Clabon at-
vinnulausa.
Og svt) leið enn ein vika. Ég
fékk póstkort frá Susanx, sem
var orðin aSgóð vinkcaia mín.
„Dásamlegt veður. Var að koma
úr sjórrum. Sj-áumst bráðum.
S. C.“ Það var ekki öldungis
vist að við sæjumst bráðum.
Vikuna á undan hafði ég gert
mér ýmiss konar erindi fram
í prentsmiðjuna og hafði fiöað
við alls konar pappírsgerðir sem
lágu í stórum hlöðum, bæði í
geymslunni og annars staðar í
húsinu.. Á þriðjudaginn fór ég
til eins af ungu mönnunum við
skurðarvélina. Hann hét Öswald
og ég sagði við hann: — Gætuð
þér gert mér mikinn greiða? Ég
þarf að sjá um kvenfélagsbasar
á laugardaginn, og skemmtun er
meðal annars fólgin, í alls kon-
ar leikjum og keppnum. Ég þarf
að nota heilmikið af pappírs-
miðum, sem þáttakendurnir geta
skrifað á. Haldið þér að þér
væruð fáanlegur til að skera
slíka miða fyrir mig?
— Það er ekki nema sjálf-
sagt, ef þér segið mér aðeins
hvað þeir eiga að vera stórir.
Og hvernig pappír það á að
vera. Miðarnir eiga að vera á
stærð við póstkort, eða kennski
ögn lengri — já, helzt tveim,
þrem sentimetrum lengri. Má
ég kannski sjálf velja pappír-
inn í stöflunum þama frammi?
— Já, gerið svo vel. Það skul-
uð þér gera.
Og ég fór og valdi mér papp-
ír, og hann skar hann fyrir mig
í umbeðna stærð.
Fimmtudaginn tuttugasta og
annan september var mjög
hvasst og ryk og visin lauf þyrl-
uðust eftir gangstéttinni fyrir
utan prentsmiðjuhúsið. Haustið
hafði byrjað snemma og ég vor-
kenndi þeim sem höfðu ætlað
sér að dveljast við sjóinn í leyf-
inu og urðu7 nú að ráfa eftir
vindskeknum ströndum — eða
híma innan dyra. En þetta var
ljómandi veður til reiðmennsku.
Bezta veður sem hugsast gat. Ég
var með tólf hundruð vandlega
skorna bréfmiða í handtöskunni
minni þennan dag. Þeir voru í
fimmtíu seðla búntum með
teygju utanum hvert búnt. Allt
þetta hafði Oswald séð um fyr-
ir mig.
Mark Rutland gerði mér auð-
veldara fyrir með því að fara
af skrifstofunni strax eftir há-
degið. Ein af ungu stúlkunum
1,5 miljön
Radionette-útvarps og sjónvarpstæki eru seld í Noregi —
og tugir þúsunda hér á Iandi.
Radionette-tækin eru seld í yfir 60 löndum.
Þetta eru hin beztu meðmæli með gæðum þeirra.
BETRI HLIÓMUR - TÆRARI MYNDIR
FcstivalCordmodclI
Fcstival Sjalusi
'Kurer FM de Luxe
Kviníctt Hi-Fi Storco Scksjon
Festival Scksjon
Órand Fcstival
Kvintctt Hi-Fl
Stcreo GulvmodeU
Ductt Scksjon
GÆÐI OG FEGURÐ -
GOLDILOCKS pan-eleaner
pottasvampnr sem getur ekki ryðgað
SKOTTA
Það er bara einn gaUi á þessum siðu kjólum .... maður
kernst efcki eins fljótt i símann!
BÍLLINN
Bílaþjónusta
Höfðatúni 8. •— Símj 17184.
Gerið við bíla ykkar sjálf
Við sköpum aðstöðuna. — Bílaleiga.
BÍIAÞJÓNUSTAN
Auðbreklcu 53, Kópavogi. — Sími 40145.
Látið stilla bílinn
Önnumsf hjóla-, ljása- og mótorstillingu.
Skiptum um kerti, platínur, ljósasamlokur.
— Órugg þjónus'ta.
BÍLASKOÐUN OG STILLING
Skúlagötu 32, sími 13100.
Hemlaviðgerðir
• Rennum breimjsuskálar.
• Slípum bremsudælur.
• Límum á bremsuborða.
i
Hemlastilling hf.
Súðarvogi 14 — Sími 30135.
Drengja- og telpnaúlpur
og gallabuxur í öllum stærðum. — Póst-
sendum. — Athugið okkar lága verð.
O. L. Laugavegi 71
BLADBURÐUR
Þjóðviljann vantar fólk til blaðburðar í
Kópavogi. — Sími 40753.
ÞJÓÐVILJINN