Þjóðviljinn - 03.04.1968, Blaðsíða 10

10 SfÐA — WÖEWHJXNW — MSðOTatoUdagur 3. Bprffl 1968.
SAKAMÁLASAGA
Eftir
J. B. PRIESTLEY
38
Er það ekki hálfskrýtið hátta-
lag? Af hverju1 hefði hann átt
að standa í því HuldCTittfemHm
saiman að fela líkið — fara jafn-
vel að veggfóðra um miðja nótt
— ef hann ætlaði svo heim til að
Skjóta sig?
— Hann hefur setlað að leyna
öflu saman, en svo hefur hann
séð sig um hönd. Það kemur oft
fyrir.
Salt læknir einblíndi enn á
hann. — Ég hef margar aðrar
spumingar, sem erfiðara er að
svara en þessari.
— Og ef þér eruð síkynsamur
maður, Salt laeknir, þá berið þér
þaer ekki upp. Þér vilduð fá að
vita hvað kom fyrir sjúkling yð-
ar. Nú vitið þér það. Og ég skal
viðuricenna að þetta var mjög
snjallt af yður — mikið af get-
gátum, sem okkur leyfiat ekki,
en mjög snjallar ág’zkanir.
Hann gékk haegt í áttina til dyra.
— En nú skuluð þér gleyma því,
Jæknir. Þér skuluð bara fara
héðan og gleyma öllu saman.
— Segið mér hvens vegna, yf-
irfögregluþjónn. Salt laeknirhafði
Hárgreíðslan
Hárgreiðsíu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav 18. III. haeð (lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMl 33-968
gengið á etftir honum til dyra,
og nú maelti hann þetta hljóð-
lega rétt hjá honum. — Þér
hljótið að viðurkenna að ég á
að minnsta kosti heimtingu á
skýrimgu, eftir að hafa fúndið
I hana fyrir yður.
— Vissulega, Salt læknir. Og
f skýringuna skuluð þér fá — í
í trúnaði. Þeir voru komnir fram
á stigapallinn og Hurst hagaði
sér eins og auða, stóra og dimma
húsið. væri ekki annað en ein-
tóm, forvitin eyru. — Það liggur
þanniig í því, hvíslaði hann. —
Hvað svo sem þér kunnið að
lesa í blöðunum, þá er þessu
rreáli lokið — hér og nú. I huga
mínum er ekki nokkur minnisti
vafi á því að Donnimgton yn'gri
myrti hana og framdi siðan
sjálfsmorð. En það get ég ekki
gefið upp. Því að við vorum
búnir að úrskurða að hann hefði
látizt af voðaskoti. Og þetta
verður morð fyrir hendi óþekkts
morðingja. Það er ekki hægt að
hafa það öðru vísi. Við sitjum
uppi með það. Að visu má vera
að við framkvæmum einlhverjar
málamynda yfinheyrslur, köllum
kannski í einn eða tvo flækinga
til að spyrja þá út úr. En þar
sem ég veit hver morðinginn
var, þá er málinu í raumnni
lokið.
— Ætlið þér að' sýna' rtiér
skýrslu lögreglulæknisins?
— Nei, það geri ég ekki, Salt
læknir. Nú hækkaði yfiriögreglu-
þjónninn röddina. — Mér þykir
leitt að virðast ósamvinnuþýð-
ur. En málinu er lokið. Og reyn-
’"ð ekki að höfða til lögreglu-
stjórans, því að hann veit að
þér hafið verið að snuðra t»g
spyrjast fyrir um þetta mál og
hann er yður mjög andsnúinn.
Og fyrst þér viljið komast frá
Birkden, þá er yður það í lófa
lagið. V’ð skulum sjá, bætti
haruh við með innilei'k. — Þér
komuð hingað í yðiar eigin bil,
var ekki svo? Og því get"'ð þér
nú farið heim og látið mig um
þetta. Góða nótt, Salt læknir.
— Góða nótt, - yf irfögreglu-
þjónn. Hann gekk niður nokkra
stiga áður en hann sneri sér við
og lýsti með luktinni upp til yf-
iriögregluþjónsins, sem hafði
ekki hreyft sig úr stað.
— En ég get ekki farið frá
Birkden alveg strax, kalfeði
hann upp til hans.
— Nú, — því ekki það?
— Vegna þess að ég hef líka
máli að sinna. yftriögregluþjónn.
Og mínu máli er ekki lokið.
Góða nótt.
Þegar hann opnaði dymar að
íbúð sinni heyrði hann re’ðileg-
ar raddir, sem hljóðnuðu jafn-
skjótt og hann opnaði stofudyrn-
ar. Þau voru bama öll þrjú; augu
stiilknanna voru enn logandl af
reiði; og Alan var rjóður og
vandrasðalegur, maður sem dreg-
inn hefur verið inn í ofsalega
orrahrið miTli tveggja kvenna.
— Það er bezt þið rífizt við
mig núna. sagði hann hálffýlu-
lega. — En fyrst ætla és að flá
mér drykk. Hann fór fram í
eldhúsið og sá að eftir var lögg
af whiský, ekki mikið, en dálítið.
Hann drakk um það bil helm-
inigíMi af því sem hainin heJIMi f
gfesið, áður en hanin fór með
það inn í setustofuna. — Hefur
nokfcur litið á sjúMinginn minn?
— Jó, ég gerði það, sagði
Maiggie, — fyrir svo sem stund-
arf jórðunigi. Hann setfur enn. Hún
hikaði andartak. — Hvað gerð-
ist þama í húsinu?
— Bak við veggfóðrið í læstu
háloftsherbergi, sagði hann með
hsegð, — fundum við það sem
eftir var af Noreen Wilks. Með-
an þau hrópuðu upp yfír sig,
dreypti hann á gfesi sínu.
— Og það var ekki slys? sagðd
Alan. — Hafði hún verið myrt?
— Já. Býsna andstyggilegt allt
saman. Ég Skal hlífa ykkur við
smáatriðunum. Takið bara orð
min trúanleg. En þannig rák-
umst við á líkið. Og hann lýsti
því sem gerzt hafði í læsta her-
berginu, hvemig hann hefði tek-
ið eftir dálitlum litarmun á
veggfóðrinu. — Hurst hefði
kannski tekið eftir því, ef hann
hefði verið með hugann við leit-
ina. En hann trúði því ek'ki að
líkið væri þama í húsinrj —
hann hélt að þetta væri ekki
annað en ímyndun mín, eins og
þið munið — en um leið og ég
kom inn í húsið var ég handviss
um að við myndum finna hana
þar. Ég er ekkert dulskyggn —
— Ertu viss um það? spurði
Maggie. — Vegna þess að það
mætti segja mér að þú værir
það.
— Hvort sem ég er það eða
ekki, þá fann ég bókstaflega á
mér að við myndum finna hana
þama. Ég leið um húsið í kol-
svartri móðu hræðilegrar vissu.
Fjandinn hiaffi það — ég er ekki
laus úr henni enn.
— Satt segirðu, sagði Maggie.
Han.n leit hvasst á hana, sagði
ekkert stundarkom en. hélt síð-
an áfram: — Ég er læknir, ekki
leynllögreglumaður. Það mætti
segja að ég hefði varið talsverð-
um tíma og fyrirhöfn í að sjá
þessari stúlku fyrir sæmilega
heilbrigðum líkama. Hún var dá-
lítið sérsta'kt tilfelli, eins og þið
munið. Og ég hafðd hreint ekk-
ert gamian af að sjá það sem
eftir var atf henni hirt úr holu
í veggnum eins og risavaxna,
upptuggða tuskubrúðu. Hún
hafði komið þangáð til að elska
eins og vanafega —
— Æ, ekki þetta, Salt, ekki
—! Og Maggie fór að gráta.
— Fyrigefðu. Sleppum þessu.
— Haldið þér að hún hafi
verið þarna, sagði Jill hikandi,
— allan tímann — síðan þetta
kvöld — hinn tólfta septem-
ber —?
— Auðvitað. Ég hef haft hug-
boð um þetta allan tímann.
— Þá hlýtur Derek Donning-
ton að hafa pert það, sagði Jdill
og nú var ekkert hi'k í rómn-
um. — Og þess vegna hefur
hann framið sjálfsmorð.
Alan ræskti sig. — Það virðist
augljóst er það ekki?
Salt læknir feit á hann. —
Það fanmstf Húrst yfiriögreglu-
þjóni, sem tilkynnti mér að mál-
inu væri lokið hvað hann snerti
og sagði mér eiginlega að hypja
mig og skipta mér ekki af ann-
arra málefnum.
— Af hverju sagði hann það?
Þetta var Alan.
— Af því að ég sagði honium,
að mínu máli væri ekki lokið.
Með öðrum orðum, ég trúi því
alls ekki að Donnington yngri
hafi drepið hana. Og — eins
og ég hef margtekið fram — þá
fer ég ekki frá Birkden fyrr en
ég veit með vissu hvað kom fyr-
ir Noreen Wilks.
Jill spratt á fætur ofsareið. —
Ó, í guðs bænum — hættið þessu
— srteinhættið þessu!
— Röfeg, JBBll Og Alan stfóð
upp og færðd sdg nær hennd.
— Róleg, srvei því. Ég er að
6egja honum að hann verði að
hætta þessu, nú á stundinni.
— Og mér þykir miður að
að vera sammáfe. Maggie leit á
Salt læknd. — Við vorum að rítf-
ast — eins og þú gizkaðir é. En
ég veit hvað hún á við — og
ég held að hún haíi rétt fyrir
sér. Hættu.
— Hætta hverju? Hann var
alveg ringlaður.
— Ég skal segja honum það,
hrópaði Jdll. — Takdð bara fögg-
ur yðar og farið burt, hvert á
land sem er, látið Birkden eiga
sig og hættið að þykjastf vera
guð almáttugur.
— Ég skil. Hann kinkaði kolli,
sneri sér síðan að Maggie. —
Var það líka þetta sem þú áttir
við, Maggie?
— Já, eiiginlega — að me>ra
eða minna leyti. En samt fertlur
henni ekki við þig — gagnstætt
mér. Og ég veit að það er ekki
til þess eins að sýnast snjalferi
en aillir aðrir —
— Jú, ég held nú bara, greip
Jill fram. í.
— Æ — góða hætbu — og
mér að tafe. Ég ætti þó að
þekkja hann tíu smnum betur
en bú —
— Nú, það er bara svona?
Góða min, strax og kvenmaður
segir svona lagað —
— Hættu, þegiðu. Afen, af
hverju ferðu ekki burt með
hana?
— Feginn verð ég. Ég er bú-
inn að fá nóg af þessari ösfcur- j
keppnd —
— , Ekki efa ég það, sagðd Salt
læknir og reis á fætur. — En j
hlustið nú á miig, ö'll þrjú. Hann j
talaði lágt, en eitthvað í fasi i
hans og rödd kom í veg fyrir
andmæli. — Ég veit mætavel að
Donnington ungd drap ekki Nor-
een. Það er afar handhæg skýr-
ing, en álveg út í bláinn. Og ef
hann myrti hana ekki, þá gerði
einhver anhar það. En ég kæri
mig ekki um að eyða þvi sem
ég á eftir ólifað í vangaveltur
um hver hafi gert það — og
hvers vegna. Það mætti orða
það svo, að sannleikurinn muni
gera mig frjálsam. Og svo er
annað — ég er dálítið þrár, og
þegar fólk reynir að fá mig of-
anaf einhverju ' sem mér finnst
mér bera að gera, þá verð ég
aðeins enn ákveðnari. Eftir
kvöldið í kvöld verður gripið
til áhrifameiri ráðstafana. Og
það er ykfcur bezt að vera
hvergi nærri. Þið getið alltaf
sagt við sjálf ykkur, að þið
séuð á móti því að fólk sé að
leika guð almáttugan. Og Alan,
ef þú ætlar ekki strax heim til
Henton, þá skal ég aka Maggie
heim.
Þegar Jill óg Alan voru farin
og hann og Maggie voru setzt
upp í bílinn en ekki komin af
stað, sagði hann; — Vertu ekki
að tafe. Þú ert reið við Afen, við
FÍFA auglýsir
VAUXH-ALL
BEDFORD
UMBOÐIÐ
ÁRMÚLA3 SÍMI 38900
Skíðabuxur og úlpur
a konur og karla
Póstsendum.
Vestur-þýzk gæðavara.
Ó. L. Laugavegi 71
Sími 20141.
RARPEX hreinsar gólfteppin á angabragði
Ódýrar gallabuxur, molskinnsbuxur, terylene-
buxur, stretchbuxur, úlpur og peysur. — Regn-
fatnaður á böm og fullorðna.
Verzlunin FlFA
LAUGAVEGI 99 —
(inngangur frá Snorrabraut).
RUSSNESKI HJOLBAROINN ENDIST
Hafa enzt 70.000 Km akstur samfcvasmt
vottopðl atvinnubllstfðpa
Faest hjá flestum hjólbapðasölum á landinu
Hvepgi lægra verö ^

/vfetJc^
TRADING
CO.
HF. |
Skolphreinsun inni og úti
Sótthreinsum að verki loknu. — Vakt all-
an sólarhringinn.
Niðursetning á brunnum og smá viðgerðir.
Góð tæki og þjónusta.
RÖRVERK — Sími 81617.
ið við bíla ykkar sjálf
Við sköpum aðstöðuna. — Bílaleiga.
BÍLAÞJÖNDSTAN
Auðbrekku 53. Kópavogi — Sími 40145.
Látið stilla bílinn
Önnumst hjóla- ljósa- og mótorstillingu
Skiptum um kerti. platínur. ljósasamlokur
— Örugg þjónusta
BÍLASKOÐUN OG STILLING
Skúlagötu 32. sími 13100
Hemlaviðgerðir
• Rennum bremsuskálar.
• Slípum bremsudælur
• Límum á bremsuborða.
Hemlastilling hf.
Súðarvogi 14 — Sími 30135.