Þjóðviljinn - 03.09.1968, Blaðsíða 8

g SlÐA — ÞJÖÐVIUINN — Þriðjudagur 3. september 1968.
MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
urðu það? Þú barft að hjálpa
honurn.
Hún leit aftur á son sinn, sneri
sér síðan að vaskafatinu í her-
bergishominu. Canning opnaði
sjúkrakassann. tók upp bómull,
litla flösku af Dettol og ýmislasrt
smádót. Hann vissi ekki almenni-
lega hvað hann átti að gera,
Sárið virtist svo ljótt. Loks lagði
hann handklæðið á bringuna á
Bob og fór að baða sárið.
— Blandaðu Dettol, sagði hann.
— Ekki of sterkt. Settu síðan ket-
ilinn yfir og náðu í hitapokann
binn.
Hún fór burt eins og í leiðslu,
leit á Bob, lokaði síðan augun-
um eins og til að útiloka það
sem hún sá.
Canning hreinsaði sárið með
natni. Hann var með sterklegt
hrjúft andlit, með þykkar grá-
a.r augabrúnir, þykkt grátt hár,
stutt og breitt nef og stóran
munn. Hann beit saman vörun-
um. Smám saman tókst honum
að hreinsa burt storkið blóðið
og skurðurinn sjálfur kom í Ijós
— svo sem þumlungur á lengd
og rétt undir kinnbeininu. Þetta
var ekki svo voðalegt.
Belle kom til baka.
— Á ég að sækja konjak? Já,
ég ætla að gera það. Hún 'færði
sig naer dyrunum.
— Ekki. strax. sagði Canning.
— Ertu þúin að setja ketilinn yf-
ir?
— Auðvitað. sagði hún ólund-
arlega.,— Ég get ekki Iátið sjóða
á honum. Og ég ætla að ná í
konjak. Hún flýtti sér út úr her-
berginu og skildi dymar eftir opn-
ar. Hún hafði ekki hátt, en Cann-
ing heyrði hana ganga niður stig-
ann. Það var ekki líklegt að hún
vekti þau hin, ef þau voru ekki
vöknuð nú þegar. Hann hefði vilj-
að sjá dymar á herbergjum
þeirra. Hann gekk að fatinu og
vatt svampinn; hvítt postulínið
varð rautt.
Þegar hann kom að rúminu
bærðj Bob augnalokin. Canning
þerraði sárið aftur; nei, þetta
virtist alls ekki svo afleitt. Hann
lagði gasbindi yfir sárið en festi
það ekki; hann var ekki sérlega
slyngur í hjálp i viðlögum.
Eftir nokkrar mínútur ætti Bob
að geta útskýrt hvað komið hefði
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu. og snyrtistols
Steinu og Dódó
Laugav 18. III hæð (lyíta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiöslu- og snyrtistoía
Garðsenda 21 SÍMl 33-968
fyrir; hvers vegna honum var svo
mikið í mun að enginn vaknaði.
Þetta væri eitthvað slæmt, það
var Canning viss um. Hann sat
uppi með taugáveiklaða eigin-
konu og misheppnaðan son.
Slæman? Eða veiklundaðan?
Hvað svo sem gerzt baíði, þá
yrðj þetta erfiður dagur;, jafnvel
þótt það væri ekki eins slæmt og
það leit út fyrir. þá myndi Belle
vakka á milli móðursýki og geð-
illsku. og hann fengj lítinn vinnu-
frið. Hann fann með sjálfum sér
að þetta mát,ti kallast tilfinninga-
leysi, en ef eitt varð ekki til að
trufla hann, bá kom annað upp á;
hann var miklu fremur bitur eri
tilfinningalaus.
Belle kom til baka.
— Hvémig líður honum? Ég er
með — Róbert! sjáðu. hann er að
opna augun hann er að rakna
við. Hún þaut að rúminu og féll
á kné. greip um hægri höndina
á Bob. — Róbert, þetta er
mamma. Segðu mér hvað gerð-
ist; hver fór svona hræðilega með
þig?
Hún hafði ekki lokað á eftir
sér.
j Canning gekk að dyrunum. Það
var ekkert ljós undir hurðinni
hjá Celiu og ekki heldur hjá
Matthew. Hann lokaði dyrunum
blióðlega og leit síðan á konu
sina sem starði inn í hólfopin
auguo á Bob. Hann var að væta
varimar með tungunni. Canning
tók slopp Bellu af stólbaki og
vafði honum um axlir hennar,
fór síðan í sinn eigin slopp. Bella
var enn að bulla; tala rugl. Hann
brilti vatni í glas og fór með það
að rúminu.
— Fyrirgefðu, Bella. Hann setti
riasið á náttborðið, tyllti sér á
rúmstokkinn og ■ renndi hand-
legenum undir herðar Bobs.
— Seztu upp, Bob, ég skal gefa
^ér að drekka.
Bob revröi að setjast upp og
'-veinkaði sér.
— Mér — mér er svo illt í
öxlinni.
— Hver fór svona með þig?
spurði Bella skerandi röddu.
— Hann skal fa það borgað. því
get ég lofað.
— Hvorri öxlinni? spurði
Canning.
— Þeirri viostri.
— Já, reyndu að setjasf upp.
Canning gat þokað honum upp.
— Settu kodda undir herðam-ar
á honum hinum megin, Bella.
Aldrei þessu vant hlýdd-i hún
moglunarlaust og hann bar glas-
ið að vömm Bobs. — Viltu te-
sopa, Bob?
— Já, — ég held það.
— Gefðu honum konjak, nauð-
aði Bella.
— Já, allt í lagi. En Bella
hafði ekki komið með skeið.
Canning sótti skeið í skápinn hjá
vaskatfatinu, fyllti hana og bar
han.a að vörum Bobs. Bob var
með hálflokuð augun í birtunnl.
Hann var gráfölur í andliti og
hann fann bersýnilega til. þetta
var ekki 'leikaraskapur.
— Leyfðu mér nú að líta á
þessa öxl, sagði Canning. Hann
væri víst litlu nær þótt hann liti
á hana. — Getum við náð jakk-
anum af þér?
— Ég skal réyna. Bob beit á
vörina. Þeim tókst að renna jakk-
anum út af vinstri öxlinni, færðu
hann síðan alveg úr honum. Það
var ekkert hlóð. — Þetta er ekki
eins slæmt og ég hélt, en —
— Ég skal klippa á erminia,
sagði móðir hans í skyndi.
— Andartak. Komdu ekki við
hanri Georg. Hún flýtti sér að
snyrtiborðinu, opnaði skúffu,
rótaði eftir skærunum. Stundum
var bún furðolega athafnasöm,
stundum hjálparvana; það fór
eftir skapinu. Hún' klippti erm-
dna sundur; undir. skyriunni var
Bob í óhreinum nærbol.
Öxlin virtist dálítið bólgin;
þegar Caendng þreifaði varlega á
henni, kveinkaði Bob sér aftur.
— Því fyrr sem #við náum í
lækni, því betra sagði Canning.
— Hvað er klukkan? Haen leit á
klukkuna á arinhillunni, hún var
hálfsex. — Við getum kannski
beðið einn eða tvo tíma, svo —
— Ég vil ekki lækni, sagði Bob
með ákefð. — Þið megið ekki
kalla á lækni.
Það var ótti í augum hans á-
samt sársaukanum. ótti sem vakti
meiri ugg hjá Canning en líkam-
legu meiðslin.
— Af hverju ekki? spurði hann.
— Hvað hefur komið fyrir, Bob?
Bella hafði fært sig frá rúm-
inu eins og hún væri líka altekin
ótta, og þau horfðu bæði á son
sinn.
2
Bob lokaði augunum og kippir
fóru um andlitið á honum. Cann-
ing leit á Bellu og hún leit af
piltinum. Augu þeirra mættust í
andairtaiks skilningi; óttinn við
það sem í vændum var tengdú
þau saman eins og eitt rinn hafði
verið alvanallegt og þódýrmætl:
og þetta var nú næstum gleymt.
Bella hreyfði sig ekki en leit
aftur á Bob
Hann lá enn með lokuð augu
og vætti varimar með tungunni.
Það fór að hvína í hraðsuðu-
katlinum.
— Viltu ekki búa til teið, sagði
Canning. — Eða á ég að gera
það?
— Nei, ég skal gera það.
— Allt í lagi. Vertu rólegur,
Bob, hélt Canning áfram. — Viltu
sígarettu?
— Þökk fyrir. Orðin heyrðusti
varla. i
Canning gekk að jakka sínum
sem hékk á stólbaki, tpk fram
sígarettuvegki og kveikjara,
kveikti í sígarefctu, hallaði sér yf-
ir rúmið og bar hana að vörum
sonar síns. Nú var hann nærri
Bellu. Hún hafði sett vatn á hita-
pokann' og búið til teið; teketill,
bollar og diskar, mjólk og sykur
bafði verið til r.taks fyrir morg-
undaginn. Hún var mjög ‘róleg;
Cannimg vildi ekki gizka á hive
lengi það stæði.
— Ég ætla að láta það tnekkja
smástund.
— Já. Canning lagði handlegg-
inn um herðar henni; hún var
komin í sloppinn og búin að binda
beltið. Hún var með grannt mitti,
það voru ekki margair fjörutíu
og fjögurra ára konur með bet.ra
vaxtarlag. og því eldri sem hún
varð. því meira minnti hún á
brothætta postulírisbrúðu.
— Settu mikinn sykur í boll-
ann hjá Bob og fáðu þér bolla
sjálf, hélt hann áfram, kveikri
sér síðan í sígarettu og virti son
sinn fyrir sér. Bob totfaði sígar-
ettuma með alltof mikilli áfergju
og varir hans skulfu eins og hann
væri gráti nær. Hvað í ósköpun-
um hafði hann gert?
Bella hellti í bollann og rétti
Bob teið sitt.
— Þakk fyrir. Bob tók bollanr.
af undirskálinni sem hún hélt á
og dreypti á. Hann var ósköp
unglinigslegur. Síðan h-ann fékk
konjakslöggima var litarháttur
hans ögn hressilegri. en honum
var ekki nógu heitt. Canning tók
jakkann sinn af stólbakinu og
lagði hann á herðar Bobis, síð'an
kveikti ,hann á rafmagnsofninum
og fór og lokaði glugganum. Þeg-
ar hann var búinn að bvi lagði
Bob frá sér bollann.
— Ég vil ekki meira.
— Bara dálít.ið meira. elskan,
bú þef'ur gott 'af því.
— Ég —
— Ljúktu úr bollanum. sagði
Canning.
Bob tók bollann upp aftur
bljúgur í kragði, lauk við teið
og hallaði sér síðan út af á kodd-
ann. Nú lokaði hann ekki aug-
unum, heldur leit af móður sinni
á föður sinn, síðan aftur á móður
sína eins og hann vissi að þar
væri samúðar að vænta. Hann
var með tárin í augunum. 'toik-
lundaður var rétta orðið, það
vissi Canning; hann var ekki
þreklaus — en veiklundaður, ein-
þykkur og þrjózkur.
— Robbi minn, þú verður að
segja okkur hvað kom fyrir. Bella
notaði nafnið frá bemskuárun-
um. — Við skiljum það, hafðu
engair áhyggjur. Við skiljum það
hvað svo sem það er.
' Canning stóð grafkyrr og
kvíðinn var að gera út af við
hann. Hann langaði mest til að
gefa syni sínum utanundir, ef
hann færi ekki að leysa frá
skjóðunni. Hann stóð með
kreppta hnefa og samanbitnar
varir.
— Ég brauzt inn í hús, tautaði
Bob. Hann lokaði augunum aft-
RAZNOIMPORT, MOSKVA
RUSSNESKI HJOLBAROINN ENDIST
Hafa enzt 70.000 Km akstur samkvsmt
vottoröl atvlnnubllstjóra
Faest hjá flestum hjólbarðasölum á landinu
Hvergl lægra verð ^
1
esi

SÍMl 1-7373
TRADING CO. HF.

BRAIVDfS A-1 swsa: Með k|öti9
með fiski9 með hverjn sem er
SKOTTA
— Af hverju erum við eiginlega að halda upp á afmæli sikólans,
það væri skiljamlegt ef við fengjum hærri einkunndr...
Bílasalinn
VIÐ VITATORG
Símar: 12500 og 12600.
Bílasala — Bílakauv — Bílaskipti
Bílar fyrir skuldabréf:
Taunus 12 M ’63
Taunus 17 M ’63
Zephyr 4 ’63
Mercedes Benz ’58, ’59, ’61 og ’63
-DAF ’63
Skoda Oktavía ’63
Rambler ’61 og ’65.
Einnig nokkrir sendiferðabílar
með Ieyfúm.
Opið alla virka daga frá kl. 9,00 — 22,00.
Laugardasa frá kl 9.00—18.00
Ódýrt! - Ódýrt!
Dömubuxur, telpnabuxur, skyrtupeysur heilar og
hálferma á drengi, térylenebuxur, gallabuxur.
úlpur
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
ÚTSALA
Útsala í nokkra daga. — Storlækkað verð.
O. L. Laugavegi 71
VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loft.pressuvinnu. —
Einnig skurðgröft
Rýmingarsala
m.a. kvenblússur, herrasportpeysur, herrasport-
blússur, telpnastretchbuxur. telpnapeysur og sum-
argallabuxur Drengjapeysur skyrtur, sportblúss-
ur og terylenebuxur
Verzlunin FÍFA
Laugiavegi 99 (inng. frá Snorrabraut).