Þjóðviljinn - 08.09.1968, Blaðsíða 10

m SlöA — ÞáÓÐVTiLJilSHSÍ —Simnwiagur 8. sejytomiber 1368.
MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
7
En ég mum gera fyrir hann allt
sem ég álít bezt. Reyndu nú að
hvúla þig.
Hann fór út áður en hún gat
sagt fleira og stanzaði fyrir ut-
an dymar hjá Bob. Svo að Bella
hélt að hann hataði son sinn.
Hann hafði verið nær sannleik-
aiium, þegar hann sagðist ekki
skilja hann; 'hann átti einfald-
lega ekki samleið með Bob. Hann
gat sótt þetta til einhvers í föð-
ur- eða móðurætt. Það voru svart-
ir sauðir í öllum ættum. En hat-
ur? Nei, það var ekki um neitt
hafur að ræða.
Hann hlustaði, heyrði ekkert og
opn-aði dymar varlega; enn heyrð-
ist ekkert hljóð. Gluggatjöldin
voru dregin niður en ékki lokuð
og ínni var albjart.
Bob lá á hægri hliðinni, sneri
fram að dyrunum og svaf. Harun
sýndist ósköp friðsæll. Það h-afði
ektki blætt meira úr sárinu á
kinninni, að minnsta kosti voru
umbúðiroar hvitar. Þetta var
fölt andlit með skörpum reglu-
legum andlitsdráttum; Það var
enn einn gallinri á Bob: hann var
of fríður. Canning hafði átt von á
því að hann myndi lenda í fyrstu
alvarlegu vandræðunum út af
stúlku. f svefni var ekki hægt að
sjá hve óhreinn svipurinn var.
Hanm var með löng, dökk augna-
hár og stór augu, eins stór og
augu Bellu, en dökk, næstum
svört.
Camning fór út, gekk aftur að
svefmherbergi sínu, leit þangað
inn og sagði:
'— Hann er sofandi og virðist
líða vel. Hafðu engar áhyggjur.
En það bull sem maðu-r gat látið
út úr sér urfdir svona kringum-
stæðum. Hann flýtti sér a-ftur út
og hraðaði sér niður stigann.
Matthew og Celia voru síðbú-
in; þau höfðu naumast haft tíma
til að fara a-lla leið að grjót-
náminu og til baka. Jæja, það
var ekki hon-um að kenma. Hann
setti steikt flesk og egg inn í
ofninn og stillti á lágan hita,
skrapaði brun-a af tveim ristuð-
um sneiðum og leit síð-an yfir
borðið til að athuga hvort nokk-
uð vantaði.
Þau komu klukkan tíu mínút-
ur yfir átta, rjóð, skæreyg, laf-
móð.
— Fyrirgefðu, másaði Celia.
— Við reiknuðum þetta skakkt
út, nú verðum við að gleypa í
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu. óg enyrtistofs
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð flyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
okkur matinn. Hún leit í krin-g-
um sig. — Hvar er mamm-a?
— Hún er með slæman höfuð-
verk, sagði Cannin-g. — Ég færði
henni te og aspirín og ég von-a
að hún sofi þetta úr sér. Matur-
inn er í ofninum.
Celia gekk inn í herbergið,
1-agði jakkann sinn á stólbak.
Matthew horfði á hana; hann gat
sjaldan litið af henni lengi í
senn.
— Hvaða vandræði. Get ég
nokkuð gert?
— Borðaðu matinn þinn og
komdu þér í vinnuna. Canning
sneri sér að Matthew. — Matt-
hew, það var —
— Hvemig líður Bob? spurði
Celi-a og bar f-atið yfir að borð-
inu. Hún virtist með állan hu-g-
amn við matinn en kæruleysis-
tónninn var af ráðnum hug.
— Hann varð fyrir óhappi og
skar sig í andlitinu — það kom
'mömmu þinni í dálítið uppn-ám.
— Hamingjan sanna. Er það
slæmt?
— Ekki held ég það. Við fáu-m
lækninn til að líta á hann. Hann
er sofandi núna. Matthew —
— Mér þykir 'leitt að heyra
þetta um Bob, sagði Matthew og
það v-a-r engu líkara en honum
væri alva-ra. f orði kveðnu vissi
hann ekkert um ávirðingar Bobs;
samt var ekki ólíklegt að hann
vissi allt sem Celia vi-ssi og það
var töluvert. — Er nokkuð sem
ág get gert?
— Nei, ekkert, þa-kka þér fyrir.
— Við verðum of sein Matti.
sagði Celi-a. Hún var byrjuð að
borða. — Pabbi, þú hlýtur að
vera glorhungraður, — góði byrj-
aðu.
. — Ég ætla' að gera það, en ég
verð að fá að skjóta inn orði.
Matthew, það hrin-gdi vinur þinn,
Jerry að nafnd, og hann bað þi-g
um að hringja til sín. Það er á-
ríðandi.
Matthew stanzaði með gaffal-
inn á lofti.
— Jerry? Fyrir allar áldir.
— Kallarðu þetta snemma elsk-
an, sagði Celi-a striðnislega.
Matthew færði stólinn sinn f-rá
borðinu.
— Jerry er næturhrafn. Það
veiztu vel. Ég verð að athuga
hvað er á seyði. Hann flýtti sér
fram og Celi-a horfði á diskinn
sinn.
— Ég veit ekki hvort það tekur
því að setja þetta i-nn í ofn til
að halda því heitu, sagði hún.
— En láttu ekki mati-nn þinn
kólna, pabbi. Þú kannt ennþá að
steikja egg. Minntist Jerry nokk-
uð á erindið?
— Nei, nei.
— Furðulegt, sagði Celi-a.
— Hann er vinur Matts. Þér
myndi fall-a hann illa.
— Einmitt það? Cannin-g var
efablandinn.
— Stjóm-ar danshljómsveit,
sagði Celia. — Da-da-da og trum-
ta-ra-tum, swing og blues og alls
konar úrkynjuð vitleysa. Augu
hennar ljómuðu. — Hann er stór-
kostlegur.
— Þgn-gað farið þið þá, þegar
þið eruð útí til klukkan eitt á
nætumar.
— Bara einstöku sinnum, sa-gði
Celia afsakandi og gretti sig.
— Mánuðum saman hef ég átt
von á þvd að þið segðuð mér að
ungar stúlkur ættu að vera komn-
ar heim og í nímið löngu fyrir
klukkan eitt. Það er bezt að leysa
frá skjóðunni nún-a. Matthew lít-
wr svo á, að þrð eyðileggið mig
með dekri.
— Jæja, svo að u-ngi maðurinn
hefur skoðanir á hlutun-um, sagði
Ganning þurrlega. — H-anin er
skynsaim-ari en ég von-aði.
— Segðu ekki ililt orð uim
M-atta, skipaði Celia. — Se-gðu
ekki hálft orð; h-ann er dra-umur
sem hefur rætzt. Hún ýtti disk-
inum frá sér og hló. — Mér líð-
ur svo vel og notalega þegar ég
er með honum, rétt'eins og ég
hefði ekki áhyggjur af nokkrum
sköpuðum hluí.
— E.n hefurðu það?
Hún gretiti sig aftur fram-aní
hann.
— Þú veizt hvað ég á við. Þú
-hefur annars aldrei sa-gt neitt
um hann, pa-bbi. Þér líkar vel við
hann, er þ-að ekki?
— Jú. Myndi það breyta miklu
ef mér gerði það ekki?
— Ekki miklu, viðurkenndi
Celi-a alva-rleg á svip. — En það
myndi þó spilla mesta ljóm-anum.
Svo hélt hún áfram. — Hvað
finnst mönnum annars um hann?
Eða segir hún þér ekkert um
það?
— Við höfum satt að segja
ekki talað mikið um hann, en
það segir sitt að hún skuli vera
ánægð með að hann búi hérna,
er það ekki?
— Onei, sagði Celia hæðnis-
lega. Au-gnaráð bennar var bæði
ra-nsakandi og klókindalegt eins
og hún væri að reyna að lesa
hu-gsanir bans. — Þú veizt betur.
Þetta var tilválin leið til að
skrap-a n-okkur pund á vi-ku handa
Bob. Pa-bbi, hvað hefur Bob flækt
sér í?
— Hvað á-t-tu eiginlega við?
— Hann kæmi ekki heim
klukkan fimm um nótt, eða hvað
svo sem klukkan var, nema eitt-
hvað alvarlegt hefði komið fyr-
ir. Celia teygði sig eftir aldin-
maukinu. — Ég býst við að bann
hafi ætlað að snuða rétt ein-u
sinni og hann fen-gið fyrir ferð-
i-ná. Hún var ekki ill-girnisleg, að-
eins blátt áf-ram. — Getuirðu
ekkert ráðið við Bob?
Camnimg sa-gði dálítið hrana-
lega: — Þú ert óþæ-gilega hreim-
skilin nún-a eð-a hvað firnmst þér?
— Ég býst við því, sa-gði Celia
a-lvarleg í bragði. — Það er ekki
oft sem við höfum næði saman í
nokkrar mínútur, og oftast er ég
þá ekki í skapi til þess. Það er
ekki sjaldam sem mig hefur lan-g-
að til að lúskra Bob og hrista
mömmu fyrir það hvernig þau
bæði — Hún þagmaði skyndi-
leg-a, spratt á fætur og gekk
krin-gum borðið. — Pabbi, fyrir-
gefðu, mér þykir þetta leitt. ’
Hún studdi höndunum á axlir
hans. Hann tók um aðra hön-d
hennar en leét ébki upp. Nú vissd
hann að Celiia hafði ekki látið
blekkjasit, að hún vissi sí-nu viti.
Honum varð þungt u-m andar-
drátt, var feginn því að hún sagði
ekki meira, sneri sér aðedns und-
an.
— Jerry er bandóður að haldia
honu-m svon-a1 lengi í sím-anum,
sa-gði hún hryssingslega. — Ma-t-
urinn hams er orðinn kaldiur og
storkinn. Hún gekk að dyrunum
en þær opnuðust áður en hún
komst alla leið. — Matti, ef þú
vilt ekki verða glorhun-graður
al -l an mo —
Hún þagn-aði og henni var
brugðið.
Cannin-g sá gerbreyttae Matt-
hew. Hann var náfölur og gæða-
svipurimm horfinn; h-anm sýn-dist
agndofia og sta-rði næstu-m stjarf-
ur á Celiu. Hún sagði ekkert.
Celi-a hafði aldrei verið sérlega
málgefin, en nú beið hún eins og
hún væri hrædd. Þetta minnti
Canning á það sem komið hafði
fyrir nóttima áður þegar Bob
kom heim.
— Fyrirgefðu, elskan. Ég hef
orðið fyrir hræðilegu áfalli. Og
þú verður það líka. Hann gekk
nær en snerti hana ekki. Hann
■virtist ekki muma eftir Canning,
sem þoldi varl-a við fyrir spenmiu.
— Þetta var Jerry. Það gerðist
dálítið hræðilegt í nótt. Peter
var — orðin þvæld-ust fyrir hon-
u-m og enn beið Celia og st-arði
á bann, s-tóð^ gra-fkyrr. — Fjand-
inn ha-fi það. Hamn var myrtur.
Celi-a endurtók hljómlausiri
röddu: — Peter, myrtur.
— Já. Hann fór snemm-a heim
í gærkvöldi. Hann v-ar með að-
kenmim-gu a-f malaríu, Jerry semdí
hann heim og lét sér duga einn
saxófón. En-ginn veit í rauninni
hvað gerðis-t, en hann fammst dá-
in heima hjá sér. Hann virðist
hafa staðið innibrotsþjóf að
verki, það va-r talsvert af peninig-
um á gólfinu, segir Jerry. Matt-
hew talaði með erfiðismubum.
— Peter,. að hu-gsa sér. Hann
strauk aft-ur yfir enmið. — Jerry
vill að ég sé hjá honum þegar
fólkið hans kemur. H-ann lagði
höndin.a á öxl Celiu. — Geturðu
komið undir eins? Þá get ég ek-
ið þér í vinnun-a eins og van-a-
lega.
— Auðvitað. Celia gekk til
dyra. — Gefðu mér tvær mínút-
ur. Hún flýtti sér út og Ma-tthew
leit á Cammimg sem sat í stól sín-
um eins og stirðnaður.
— Elzti vinur minn. Peter Dale.
Guð min-n góður það er ekki
hægt að trúa þessu. M-atthew
virtist ekki taka eftir því að
Canning var ein-s dolfallinn og
hann sjálfu-r. Hvernig hefði hann
átt að vita bvílík skelfin-g skein
úf úr augum fullorðna mannsins?
RAZNOIMPORT, MOSKVA
>l \>SIOX-rósabóii gefnr þægUegan ilm í stofnna
S KOTT A
— M-aður verður bara myrkfæli-nn!
lMÆXm Cabinet
Athugið
Geri gamlar«hurðir sem nýjar. Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds.
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar.
Sími 3-68-57.
Ódýrt! - Ódýrt!
Dömubuxur, telpnabuxur, skyrtupeysur heilar og
hálferma á drengi, terylenebuxur, gallabuxur.
úlpur,
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
ÚTSALA
Útsala í nokkra daga. — Stórlækkað verð.
O. L. Laugavegi 71
*
VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu. —
Einnig skurðgröft