Þjóðviljinn - 21.02.1971, Blaðsíða 9

Þjóðviljinn - 21.02.1971, Blaðsíða 9
vietnam Suirmudaigtur 21. iebrúar 19T1 — í>JÓÐVILJXN!N — SÍÐA 0 sa lie 1 K' ■ »• í' a,uki miSju þorpirau — til viaim- aðar — hver sem snerti pilt- inn sætti sömu meðíerð. Sp: Hafiö þéx einnig séð það? Dow: Já. Við íóirum til Sai- gon til þess að fá okfcur bjór. Einn strákanna íór með vænd- iskonu á herbergi handan við barinn. Við hieyrðum hann öskra. Stúlkan hafði ráðizt á hann með rakvélarblaði. Við náðum í herlögreg-lnna, sam fór með hann á sjúkrahús. Við fórum með stúlkupa til hier- bækistöðvanna. Þar var hún rist frá kverkum og ni'ður úr. Hún dó á sitaðnum. Sp: Hafið þér séð fleiri hlið- stæð tilfelii? Dow: Ég sá að ung vietnömsik stúlka var tekin til fanga. Það var sagt ®ð hún hefði sam- úð með Vietkong. Kóireanskir hermenn tóku hana tii fanga. (Hermenn frá Suður-Kóreu berjast iheð bandarískum í Vietnam). Þegar yfirheyrsia hófst, vildl hún ekki svaira. Við klæddum hana úr og bundum hana fasta. Þá var henni nanðgað af hverjum hermanni hersveitarinnar. Síðan var messingstöng stungið í gegn- um höfuð hennar og hún hengd upp. Sveitarforinginn hjó höf- uðið af stúlkunni með löngu sverði. Ég hef líka séð þagar byssusting, hituðum á eidi, var stungið upp í leggöng konu. Sp: Hver gerði það? Dow: Vi0. Sp: Bandarískir hermenn? Dow: Já. Sp: Hve margir bandarísikir hermenn tóku þátt í þessu? Dow: Sjö. Sp: Hvar var stúlkan? Dov: Dóttir víetnamsks þorpsihöfðingja, sem situddd Vi- etkóng. Við klæddum hana úr og bituðuxn byssuisítinginn yör eldi. Við drógum hann yfir brjó-st hennar og stungum bon- um upp í leggöngin. Sp: Dó hún? Dow: E.kki strax. Einn úr okkar hópj dró leðurreim úr stígvélusnum sínum, Hann bleytti reimina, batt hana um háis stúlkunmar og siðan var hún látin hangia í reiminni í hitanum. Og leður skreppur saman þegar það þornar. Þann- ig dó hún. Sp: Hafið þér fengið heið- ursmerki eða orÖur fyrir framimisitöðu yðar í Viet-nam? Dow: Bron sst jörnun a, heið- ursmerki liersins. Medalíu fyr- ir dirfsku frá viotnömaku rík- issfjóminni óg fleiiri orður og viðurkenningarverðiaun hef ég hlotið. *) í vlðtölunum eru yfirleitt notuð duinefni. Chuck Onan frá Nebraska Spuming: Vomð þér nokk- urntíma þjáifiaður til yfir- heyrsina á fjandisamlegum föngum? Onan: Já. Spurninig: Hvar? Onan: í öEum herstöðvum. En síðustu mánuðima áöur en hialdið var til Vietniam var þessi þj álíun aukin að mun. í sjóherbækistöðinni í Beaufort (Suður-Karólínu) var okkur sýnt hvemig á að pyiida fanga. Sp: Hver leiðbeindi ykkur? Onan: Oftast hershöfðingi, en einnig liðþjálfar og fleiæi. Sp: Hvað vár yktour kennt? Onan: Hvernig á að pynda fanga ... Sp: Til dæmis? Onan: Að færa fanga úr skómum og berja í iljarmar. í siamanburði við aðrar aðferð- ir var þessi tiltölulega mild. Sp: Hvaða aðferðir aðrar voru kenndar? Getið þér nefnt mér annað dæmi? Onan Okkur var sagt, að við ættum að nota fréttasendi- og móttökutæki, Við átrtum að binda rafþræðina við kynfær- in. Sp: Hvemig var ykfcur sýnd þessi aðferð? Onan: Það voru teikningar á veggtöfluna, sem sýndu ná- kvæmlega, hvernig festa átti rafstoautin við eistu karimanns eða við líkama kvenna. Sp: Var það liðþjálfi, sam teikmaði þessar teikningar á vaggtöfluna? Onan: Nei, teikningarnar voru til prentaðar á miða, sem voru festir á töfluna ... Sp: Fenguð þið upplýsingar um ffleira? Onan: Við sáum bvemiig faira átti að því aö rífa af neglur manna. Sp: Hvers konar tæki áttf að nota til þess? Onan: Tengur, eins og út- varpsvirkjar n-ota. Sp: Hver kenndi ykfcur þessa aðferð? Onan: Yfirliðþjálfinn. Sp: Hvaða aðferðir vom kenndar auk þeirra, sem þér baiflð nefnt? Oman: Okkur var kennt ým- islegt sem hægt er að gera með bambusstöngum. Sp: Til dærnis? Onan: Til dæmis að stimga þeim undir neglurnar og inn í eyrun. Sp: Voru yktour sýndar þess- ar aðferöir? Onan: Já. Einu sinni slógiu þeir á iljar direngs; þeir skijj- uðu honum að leggjast og lömdu hann með byssunni ... Sp: Femguð þið líka sérstak- ar leiðbeiningar um það hivem- ig á að yfiirheyra konur? Onan: Já. Sp: Hvernig voru þær? Onan: Þær voru siadáskar. Ég vil ógjarn,a tala um það. Hvaða þýðingu hefur það ann- ars a’ð sieigja frá slikum að- ferðum? Ég vil reyna að gleyima þessu — að losa mig við þessa atburði. Sp: Ég reyni að segj-a eins ýtarlega og ég get firá því, sem þér segið mér. Þér hafið h-eyrt, að Nixon hefur sagt að My Lai hafj verið einstæður a-tburður, a’ð bandairísikir her- menn séu mannvinir. En teljið þér ekki að Það eigi að verða lýðum Ijóst, að sjóherinn er þjáMaður til þess að pynda fólk í Vietn-am? Onan: Auðvitað, við erum þjálfaðir til pyndinga — en fólk vill ekkert um það vita, eða það vill ekki trúa því. En ef það eru minn-stu iíkur til þess að frásögn mín verði til hjálpar, skal ég segja frá. Sp: Hvað hafið þið lært til pyndingar á kvenföngum? Onan: Við áittum að klæða þasr úr, glenna sundur fæt-ur þedma o-g Stin-ga oddhvössum stöngum eða bys-suistingjum upp í leggömgin. Okikur var líka sagt að við skyldum nauðga stúlkunum að eigin v-ild. Sp: Og hvað lærðuð þið fleira? Onan: Okk-ur va-r sýnt hvem- ig á að opma fosfó-rspirengjur og síðan hvernig átti að strá fosfór á viðkæmusitu staði lík- amans. Sp: Hvaða líkamsihlutar vom sérstaklega nefndir? Onan: Auigun — og einnig kynfærin. Sp: Voru önnu-r efni notuð? Onan: Já, sesíum. Sp: Hvemig var þa’ð not-að? Er það duft? Onan: Það er eins og duft þangað til það sprin-gur. En okkur viar sýnt hvernig á að opna hylkið og nota efnið sesá- i|m sem eitur. Farígarnir voru látnir éta það. Sp: Var ykkur líka sýnt hvernig þyrlur eiru notaðar? Onan: Já ... Þeir gerðu grín að því, og sög’ðu að þei-r hefðu einu sinni í Víetnam, bundið handleggi og fætur fanga við tvær þyrliur. Síðan flugu þyrl- urnar hvor í sina áttina og rifu fangann í sundur. Sp: Hver sa-gði ykkur frá þessu? Onan: Einn kennara minna, yfirliðþjálfi. Sp: Hafði hann í raun og veru séð þessar aðfarir með eigin aiugum? On-an: Hann sagðist hafa gert það. Sp: Voruð þér einnig þjálf- aður til þess að nota þyrlur? Onan: Fjöhnargir þyrlusér- fræðinga-r kenndu okkur. Og okkur var kennit hvernig á a-ð nota þyrlur til pyndinga. Á þyrl-unum er strengur sem getur gengið sjálfkrafa upp og niður. Þesisi strengur er til dæmis notaður til þess að dýfa föngum ofan í v-a-tn. Þá var okku-r sýnt hvernig unnt er að binda fanga undir þyrlu og láta hann din-gl-a þair meðan flogið e-r yfir trjátoppum unz fanginn deyr. Sp: Hversu lengi voruð þið á námskeiði i pyndin-gum og yfirheyrslum? Ornan: Rúma sex mánuði — að meðaltali minnst fimm situndir á viku. Sp: Það er enn meiri skól- un en þér hafið hlotið í aðal- grein yðar í mennta-sikóla. í lagadeildiinni, þar sem ég lærði, voru tveir fyri-rlestrar á viku í refsirétti, aðalgrein minni. Onan: J-á, við vomm vand- lega búnir undir pyndingam- ar. Og það var þó aðekis hluti alls þessia. f raun og veru var gengi’ð len-gra. Yfirliðþjálfinn kenna-ri oikkar, bjó með okkur, mataðist m-eð okfcur og sva-f í sarn-a herbergi og við. Hann talaði við okkur um reynslu sína í Vietnam. Sp: Um hyað var talað? Onain: Morð, pyndingar á fönigum, nauðganir. Þama sá- um við myndir af þeim öm-ur- leigu aðferðum sem þei-r hö-í’ðu notað. Sp: Hvernig tóku hermenn- imir þessari þjálfun? Onan: Jákvætt. Þeim líkaði veL Hermennimir úr sjóhem- um voru í rauninni sjálfboða- liðar. Þeir blökkuðu til að far-a til Vietnam, til þess að geta bei-tt þar nýrri þekkin-gu sinni og verkkunnáttu. Jimmy Roberson, Washington, D.C. Ro-berson: MitcheU var há- vaxinn, yfir 1,83, góður ber- maður... en hann var alveig genginn af gö-fl-unum. Hann bar j-afnan með sér öxi, sem hann hafði hva-tt sem rakvél- arblað og með öxinni slæmdi bann til fólks, sem k-om út úr skó-ginum. í stað þess að láta fólk balda líflnu, ■ hjó hann höfuðið af því, setti það í töstou og hélt á h-enni með sér. Hann var í 1. herdeild. Þegiar metnn þ-ar höfðu drepið ákveð- inn fjölda fjandm-anna v-ar gef- ið Þri-ggj.a daga frí — ma’ður varð að sýna eyru d-repinna til sönnunaæ. Hann kom með höf uðin ... Sp: Hiafið þér í ra-un og veru séð bamn með tösfcu fulla af höfðum? Roberson: Ég v-aæ í tjaldi mínu í herbúðunum. Hann var nýkominn inn. Hann hló og sagði: „Ég hef náð í eitt einn. Ég klófesti eitt lítið mongóla- auga í viÖ-bó-t.“ Hann bar töstou með sér og setiti hana niðuir við rúmið mitt og opn- aði töstouna. Þrjú eða fjögur höfuð ultu á rúminu m-ínu — þau voru höggvin af líkam-an- um um h-álsdnn. Ég östoraði — en hann hló, meða-n hann rað- aði hö-fð-unum á rúmin-u ... Sp: Hafið þér... n-o-kkru sinni séö hvernig þorp var brennj í rústir? Roberson: Já. Oft, sérst-ak- lega þegar einhver okkar strátoa hafði verið særður eða drepinm. Þá siagð-i yfirliðsfor- in-ginn: „Við stoiptum o-kkuir ekki af því sem þið gerið. Ger- ið það sem þiÖ viljið, við höf- \ um ekki áhyggjur af því. Þið getið nauð-gað k-onumum eðia gert það sem ykkur lan-gar tiL“ Sp: Var konunum nauðgað? Roberson: Oft, einkum þegar við höfðum ekki séð konur í langain tíma. Sumir u-rð-u regiu- leg-a grófir, og þegar viö kom- um í eitt þorpanna, þar siem voru nokkrar ungar stúlkur, sögðuxn við: „Við viljum sjá Stúlkuir. Við erum vingjam- legir, en ef það gen-gur ekki öð-ruvísi, getum við líka verið grófir.‘‘ Se-gði þorp-shöfðinginn nei. þá gripum við til okk-ar ráða og þá samþykkti h-ann að við gætum femgiö h-verja þá stúlku sem vig vildum. Þá tók- um við nokkrar sitúlknanna. Þæ-r bjuggu venjuleg® í koía og við settum v-alct fýrir utan fcofana. Þá fóru notokrir strák- ar inn og vem-aschten stelpum- a-r. Einn eða tveir hópiar. Kannskj 15 manns. Stúlkurn- ar voru 15, 16, 17 eðia 18 ára. Sp: Voru stúltoumar líka drepnar? Roberson: Oktour var bann- aður að-gangur að ein-u þarp- inu. Einn fór saimt inn í þorp- ið. Ha-nin var of kaldur og kom aldrei aftur, seinna fannst h-ann hálshöggvinn. Á eftir honum fóru notokrir samian inn í þorpið. Þeir fundiu unglinga, sem þeir héldu að hefðu drep- ið heirmanninn. Þeir drápu ungl-ingana. Einu sinni settu þei-r eldstoammbyssu u-pp í stúlku og stou-tu — hún rifn- a®i í tætlur. Það gerðist svo mangt (hræðH-a^t.Noikkri|r menn tóku umga stúltou til fanga, en þeir töldiu að einn þeirra hefði fengið kynsjúk- dóm af stútLkunni. Þeir helltu terpentínu upp í leggöngin ...

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.