Þjóðviljinn - 21.02.1971, Page 9

vietnam
Suirmudaigtur 21. iebrúar 19T1 — í>JÓÐVILJXN!N — SÍÐA 0

sa
lie 1 K' ■ »• í'
a,uki
miSju þorpirau — til viaim-
aðar — hver sem snerti pilt-
inn sætti sömu meðíerð.
Sp: Hafiö þéx einnig séð
það?
Dow: Já. Við íóirum til Sai-
gon til þess að fá okfcur bjór.
Einn strákanna íór með vænd-
iskonu á herbergi handan við
barinn. Við hieyrðum hann
öskra. Stúlkan hafði ráðizt á
hann með rakvélarblaði. Við
náðum í herlögreg-lnna, sam
fór með hann á sjúkrahús. Við
fórum með stúlkupa til hier-
bækistöðvanna. Þar var hún
rist frá kverkum og ni'ður úr.
Hún dó á sitaðnum.
Sp: Hafið þér séð fleiri hlið-
stæð tilfelii?
Dow: Ég sá að ung vietnömsik
stúlka var tekin til fanga.
Það var sagt ®ð hún hefði sam-
úð með Vietkong. Kóireanskir
hermenn tóku hana tii fanga.
(Hermenn frá Suður-Kóreu
berjast iheð bandarískum í
Vietnam). Þegar yfirheyrsia
hófst, vildl hún ekki svaira. Við
klæddum hana úr og bundum
hana fasta. Þá var henni
nanðgað af hverjum hermanni
hersveitarinnar. Síðan var
messingstöng stungið í gegn-
um höfuð hennar og hún hengd
upp. Sveitarforinginn hjó höf-
uðið af stúlkunni með löngu
sverði. Ég hef líka séð þagar
byssusting, hituðum á eidi, var
stungið upp í leggöng konu.
Sp: Hver gerði það?
Dow: Vi0.
Sp: Bandarískir hermenn?
Dow: Já.
Sp: Hve margir bandarísikir
hermenn tóku þátt í þessu?
Dow: Sjö.
Sp: Hvar var stúlkan?
Dov: Dóttir víetnamsks
þorpsihöfðingja, sem situddd Vi-
etkóng. Við klæddum hana úr
og bituðuxn byssuisítinginn yör
eldi. Við drógum hann yfir
brjó-st hennar og stungum bon-
um upp í leggöngin.
Sp: Dó hún?
Dow: E.kki strax. Einn úr
okkar hópj dró leðurreim úr
stígvélusnum sínum, Hann
bleytti reimina, batt hana um
háis stúlkunmar og siðan var
hún látin hangia í reiminni í
hitanum. Og leður skreppur
saman þegar það þornar. Þann-
ig dó hún.
Sp: Hafið þér fengið heið-
ursmerki eða orÖur fyrir
framimisitöðu yðar í Viet-nam?
Dow: Bron sst jörnun a, heið-
ursmerki liersins. Medalíu fyr-
ir dirfsku frá viotnömaku rík-
issfjóminni óg fleiiri orður og
viðurkenningarverðiaun hef ég
hlotið.
*) í vlðtölunum eru yfirleitt
notuð duinefni.
Chuck Onan frá Nebraska
Spuming: Vomð þér nokk-
urntíma þjáifiaður til yfir-
heyrsina á fjandisamlegum
föngum?
Onan: Já.
Spurninig: Hvar?
Onan: í öEum herstöðvum.
En síðustu mánuðima áöur en
hialdið var til Vietniam var
þessi þj álíun aukin að mun. í
sjóherbækistöðinni í Beaufort
(Suður-Karólínu) var okkur
sýnt hvemig á að pyiida fanga.
Sp: Hver leiðbeindi ykkur?
Onan: Oftast hershöfðingi,
en einnig liðþjálfar og fleiæi.
Sp: Hvað vár yktour kennt?
Onan: Hvernig á að pynda
fanga ...
Sp: Til dæmis?
Onan: Að færa fanga úr
skómum og berja í iljarmar.
í siamanburði við aðrar aðferð-
ir var þessi tiltölulega mild.
Sp: Hvaða aðferðir aðrar
voru kenndar? Getið þér nefnt
mér annað dæmi?
Onan Okkur var sagt, að við
ættum að nota fréttasendi- og
móttökutæki, Við átrtum að
binda rafþræðina við kynfær-
in.
Sp: Hvemig var ykfcur sýnd
þessi aðferð?
Onan: Það voru teikningar á
veggtöfluna, sem sýndu ná-
kvæmlega, hvernig festa átti
rafstoautin við eistu karimanns
eða við líkama kvenna.
Sp: Var það liðþjálfi, sam
teikmaði þessar teikningar á
vaggtöfluna?
Onan: Nei, teikningarnar
voru til prentaðar á miða, sem
voru festir á töfluna ...
Sp: Fenguð þið upplýsingar
um ffleira?
Onan: Við sáum bvemiig
faira átti að því aö rífa af
neglur manna.
Sp: Hvers konar tæki áttf
að nota til þess?
Onan: Tengur, eins og út-
varpsvirkjar n-ota.
Sp: Hver kenndi ykfcur
þessa aðferð?
Onan: Yfirliðþjálfinn.
Sp: Hvaða aðferðir vom
kenndar auk þeirra, sem þér
baiflð nefnt?
Oman: Okkur var kennt ým-
islegt sem hægt er að gera
með bambusstöngum.
Sp: Til dærnis?
Onan: Til dæmis að stimga
þeim undir neglurnar og inn í
eyrun.
Sp: Voru yktour sýndar þess-
ar aðferöir?
Onan: Já. Einu sinni slógiu
þeir á iljar direngs; þeir skijj-
uðu honum að leggjast og
lömdu hann með byssunni ...
Sp: Femguð þið líka sérstak-
ar leiðbeiningar um það hivem-
ig á að yfiirheyra konur?
Onan: Já.
Sp: Hvernig voru þær?
Onan: Þær voru siadáskar.
Ég vil ógjarn,a tala um það.
Hvaða þýðingu hefur það ann-
ars a’ð sieigja frá slikum að-
ferðum? Ég vil reyna að
gleyima þessu — að losa mig
við þessa atburði.
Sp: Ég reyni að segj-a eins
ýtarlega og ég get firá því,
sem þér segið mér. Þér hafið
h-eyrt, að Nixon hefur sagt að
My Lai hafj verið einstæður
a-tburður, a’ð bandairísikir her-
menn séu mannvinir. En teljið
þér ekki að Það eigi að verða
lýðum Ijóst, að sjóherinn er
þjáMaður til þess að pynda
fólk í Vietn-am?
Onan: Auðvitað, við erum
þjálfaðir til pyndinga — en
fólk vill ekkert um það vita,
eða það vill ekki trúa því. En
ef það eru minn-stu iíkur til
þess að frásögn mín verði til
hjálpar, skal ég segja frá.
Sp: Hvað hafið þið lært til
pyndingar á kvenföngum?
Onan: Við áittum að klæða
þasr úr, glenna sundur fæt-ur
þedma o-g Stin-ga oddhvössum
stöngum eða bys-suistingjum
upp í leggömgin. Okikur var
líka sagt að við skyldum
nauðga stúlkunum að eigin
v-ild.
Sp: Og hvað lærðuð þið
fleira?
Onan: Okk-ur va-r sýnt hvem-
ig á að opma fosfó-rspirengjur
og síðan hvernig átti að strá
fosfór á viðkæmusitu staði lík-
amans.
Sp: Hvaða líkamsihlutar vom
sérstaklega nefndir?
Onan: Auigun — og einnig
kynfærin.
Sp: Voru önnu-r efni notuð?
Onan: Já, sesíum.
Sp: Hvemig var þa’ð not-að?
Er það duft?
Onan: Það er eins og duft
þangað til það sprin-gur. En
okkur viar sýnt hvernig á að
opna hylkið og nota efnið sesá-
i|m sem eitur. Farígarnir voru
látnir éta það.
Sp: Var ykkur líka sýnt
hvernig þyrlur eiru notaðar?
Onan: Já ... Þeir gerðu grín
að því, og sög’ðu að þei-r hefðu
einu sinni í Víetnam, bundið
handleggi og fætur fanga við
tvær þyrliur. Síðan flugu þyrl-
urnar hvor í sina áttina og
rifu fangann í sundur.
Sp: Hver sa-gði ykkur frá
þessu?
Onan: Einn kennara minna,
yfirliðþjálfi.
Sp: Hafði hann í raun og
veru séð þessar aðfarir með
eigin aiugum?
On-an: Hann sagðist hafa
gert það.
Sp: Voruð þér einnig þjálf-
aður til þess að nota þyrlur?
Onan: Fjöhnargir þyrlusér-
fræðinga-r kenndu okkur. Og
okkur var kennit hvernig á a-ð
nota þyrlur til pyndinga. Á
þyrl-unum er strengur sem
getur gengið sjálfkrafa upp og
niður. Þesisi strengur er til
dæmis notaður til þess að
dýfa föngum ofan í v-a-tn. Þá
var okku-r sýnt hvernig unnt
er að binda fanga undir þyrlu
og láta hann din-gl-a þair meðan
flogið e-r yfir trjátoppum unz
fanginn deyr.
Sp: Hversu lengi voruð þið
á námskeiði i pyndin-gum og
yfirheyrslum?
Ornan: Rúma sex mánuði —
að meðaltali minnst fimm
situndir á viku.
Sp: Það er enn meiri skól-
un en þér hafið hlotið í aðal-
grein yðar í mennta-sikóla. í
lagadeildiinni, þar sem ég lærði,
voru tveir fyri-rlestrar á viku
í refsirétti, aðalgrein minni.
Onan: J-á, við vomm vand-
lega búnir undir pyndingam-
ar. Og það var þó aðekis hluti
alls þessia. f raun og veru var
gengi’ð len-gra. Yfirliðþjálfinn
kenna-ri oikkar, bjó með okkur,
mataðist m-eð okfcur og sva-f
í sarn-a herbergi og við. Hann
talaði við okkur um reynslu
sína í Vietnam.
Sp: Um hyað var talað?
Onain: Morð, pyndingar á
fönigum, nauðganir. Þama sá-
um við myndir af þeim öm-ur-
leigu aðferðum sem þei-r hö-í’ðu
notað.
Sp: Hvernig tóku hermenn-
imir þessari þjálfun?
Onan: Jákvætt. Þeim líkaði
veL Hermennimir úr sjóhem-
um voru í rauninni sjálfboða-
liðar. Þeir blökkuðu til að far-a
til Vietnam, til þess að geta
bei-tt þar nýrri þekkin-gu sinni
og verkkunnáttu.
Jimmy Roberson,
Washington, D.C.
Ro-berson: MitcheU var há-
vaxinn, yfir 1,83, góður ber-
maður... en hann var alveig
genginn af gö-fl-unum. Hann
bar j-afnan með sér öxi, sem
hann hafði hva-tt sem rakvél-
arblað og með öxinni slæmdi
bann til fólks, sem k-om út úr
skó-ginum. í stað þess að láta
fólk balda líflnu, ■ hjó hann
höfuðið af því, setti það í
töstou og hélt á h-enni með sér.
Hann var í 1. herdeild. Þegiar
metnn þ-ar höfðu drepið ákveð-
inn fjölda fjandm-anna v-ar gef-
ið Þri-ggj.a daga frí — ma’ður
varð að sýna eyru d-repinna
til sönnunaæ. Hann kom með
höf uðin ...
Sp: Hiafið þér í ra-un og veru
séð bamn með tösfcu fulla af
höfðum?
Roberson: Ég v-aæ í tjaldi
mínu í herbúðunum. Hann var
nýkominn inn. Hann hló og
sagði: „Ég hef náð í eitt einn.
Ég klófesti eitt lítið mongóla-
auga í viÖ-bó-t.“ Hann bar
töstou með sér og setiti hana
niðuir við rúmið mitt og opn-
aði töstouna. Þrjú eða fjögur
höfuð ultu á rúminu m-ínu —
þau voru höggvin af líkam-an-
um um h-álsdnn. Ég östoraði —
en hann hló, meða-n hann rað-
aði hö-fð-unum á rúmin-u ...
Sp: Hafið þér... n-o-kkru
sinni séö hvernig þorp var
brennj í rústir?
Roberson: Já. Oft, sérst-ak-
lega þegar einhver okkar
strátoa hafði verið særður eða
drepinm. Þá siagð-i yfirliðsfor-
in-ginn: „Við stoiptum o-kkuir
ekki af því sem þið gerið. Ger-
ið það sem þiÖ viljið, við höf-
\
um ekki áhyggjur af því. Þið
getið nauð-gað k-onumum eðia
gert það sem ykkur lan-gar tiL“
Sp: Var konunum nauðgað?
Roberson: Oft, einkum þegar
við höfðum ekki séð konur í
langain tíma. Sumir u-rð-u regiu-
leg-a grófir, og þegar viö kom-
um í eitt þorpanna, þar siem
voru nokkrar ungar stúlkur,
sögðuxn við: „Við viljum sjá
Stúlkuir. Við erum vingjam-
legir, en ef það gen-gur ekki
öð-ruvísi, getum við líka verið
grófir.‘‘ Se-gði þorp-shöfðinginn
nei. þá gripum við til okk-ar
ráða og þá samþykkti h-ann að
við gætum femgiö h-verja þá
stúlku sem vig vildum. Þá tók-
um við nokkrar sitúlknanna.
Þæ-r bjuggu venjuleg® í koía
og við settum v-alct fýrir utan
fcofana. Þá fóru notokrir strák-
ar inn og vem-aschten stelpum-
a-r. Einn eða tveir hópiar.
Kannskj 15 manns. Stúlkurn-
ar voru 15, 16, 17 eðia 18 ára.
Sp: Voru stúltoumar líka
drepnar?
Roberson: Oktour var bann-
aður að-gangur að ein-u þarp-
inu. Einn fór saimt inn í þorp-
ið. Ha-nin var of kaldur og kom
aldrei aftur, seinna fannst
h-ann hálshöggvinn. Á eftir
honum fóru notokrir samian inn
í þorpið. Þeir fundiu unglinga,
sem þeir héldu að hefðu drep-
ið heirmanninn. Þeir drápu
ungl-ingana. Einu sinni settu
þei-r eldstoammbyssu u-pp í
stúlku og stou-tu — hún rifn-
a®i í tætlur. Það gerðist svo
mangt (hræðH-a^t.Noikkri|r
menn tóku umga stúltou til
fanga, en þeir töldiu að einn
þeirra hefði fengið kynsjúk-
dóm af stútLkunni. Þeir helltu
terpentínu upp í leggöngin ...