Þjóðviljinn - 23.11.1972, Síða 12

12.SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 23. nóvember 1972
SKILIN EFTIR . . .
Teiknimy-ndasaga frá Kína
33. Það þykknar i veitingamanninum, sem hefur biðið fyrir utan höll-
ina, þegar hann heyrir hverslags möttökur Hsiang-lien fékk hjá manni
sinum. „Fyrst hann er svo miskunnarlaus verðum við að leita til dóm-
slólanna,” stingur hann upp á.
34. Þau snúa sér til ýmsra lögfræðinga, en er þeir heyra að mágur
keisarans er Iheklur i málið, þorir enginn þeirra að útbúa ákæru —
skjalið.
Félagsheimili Kópavogs
Vi*itiiigasaiir s. 41 1
Leigjum út sali til hvers konar mannfagn-
aðar:
Árshátiðir, brúðkaup, fermingar, funda-
höld o.fl.
Félagsheimili Kópavogs.

m f%L fm
%.\L ÍNDVKKSK IINDI?AVKIIÖLI) \ lil
Mýjar vörur komnar.
Vorum að taka upp m jög mikið úrval af
sérkoiiuilegum austurlen/.kiim skraut-
iiiiiniiin til ta'kifærisgjafa.
Margs konar indverskur fatnaður; blússur.
kjólar, mussur, kirtlar og fleira. Einnig
Thai- silki i samkvæmiskjóla. Margar
nýjar gerðir af reykelsi og reykelsis-
kerjum.
JASMIN. við lllemmtorg.
Sendill óskast
Þjóðviljinn
óskar að ráða sendil á vélhjóli allan dag-
inn.
Hálfsdagsstarf kemur til greina.
Upplýsingar i sima 17500
LITLI
GLUGGINN
ONNO
INNI
5. Gráni i sjónvarpi
Karen fór inn og kveikti á sjón-
varpinu. Hans Pétur kom hlaupandi
og skreið upp í sófann.
— sjó-varp! sagði hann og kom sér
fyrir í stólnum.
Anna hafði köttinn hjá sér. Þau
horfðu alltaf saman á sjónvarpið.
Fyrst las maður upp úr blaði og
útskýrði eitthvað, sem hann kallaði
baksvið.
— fer þetta ekki að byrja, spurði
Anna og klóraði kettinum.
— bla, sagði Hans Pétur, af þvi að
maðurinn var að lesa blað.
— bla mann.
Karen vafði hárinu í lokka við
eyrun. Það gerði hún alltaf, þegar
hún hafði ekki annað að gera.
Pabbi kom inn og sagði að þetta
væri of hátt. Hann heyrði ekki til að
lesa.
En stuttu seinna hamraði hann svo
á ritvélina, að þau heyrðu ekki til að
heyra. Karen fór og hækkaði aftur.
— sjó-varp! hrópaði Hans Pétur.
Þetta var nýjasta og bezta orðið
hans.
— muu, sagði hann. Það var
hestur.
— sjáðu Grána, sagði Anna við
köttinn.
Karen var að hugsa um hvort
kötturinn þekkti Grána. Það er
Svör við gátum
úr síðasta Glugga
Hann sá hest drekka úr bæjarlækn-
um.
Þau eiga ekki heima í sömu heims-
álfu
hestur sem Jens og Ellen eiga, en
kötturinn var vist ekki alveg með á
nótunum.
Gráni í sjónvarpinu var með
stjörnu sem Gráni þeirra Jens og
Ellenar erekki með. Það sagði Anna
mömmu á eftir.
— heldur þú ekki að það sé konan
sem farðar, spurði mamma.
— maður farðar ekki hest, sagði
Anna, — maður bustar hann.
— nei, Karen hló. — maður
kembir honum.
— svo hann verði fínn, sagði
Anna.
Stuttu seinna voru börnin horfin.
Þau voru uppi að segja Grána, að
þau hefðu séð Grána í sjónvarpinu.
— með stjörnu á enninu, sagði
Anna.
Gráni hneggjaði. Og Anna sagði
Grána að þegar barnatíminn yrði á
næsta fimmtudag skyldi hann koma
niður og sjá Grána í sjónvarpi.
— það getum við ekki, sagði
Karen. — Gráni getur ekki setið í
sófanum.
— hann getur legið á gólfinu,
sagði Anna.
— gollinu, sagði Hans Pétur.
En þann fimmtudag mundu þau
ekki eftir því, fyrr en sjónvarpið var
á enda.
Þá hlupu þau aftur upp til Grána
til að segja að þau hefðu gleymt að
sækja hann. Og Jens leyfði þeim
öllum að fara í reiðtúr.
— muu, sagði Hans Pétur.
Dorothea Júlia. Þessum fallegu nöfnum heitir litil stúlka austur á Hvolsvelli. Hún er fjögurra ára
.göiniil og er Siglaugsdottir. Ilún hefur verið svo væn að teikna mynd fyrir litla gluggann. Við
sjáuin að þetta er bill og inni i honuni er ein manneskja og tvær standa sitt hvorum megin við
liaiin. Þakka þer kærlega fyrir, Dorothea Júlia.