Þjóðviljinn - 03.01.1973, Blaðsíða 9

Miðvikudagur 3. janúar 1973 ÞJÖÐVILJINN — SÍÐA 9
tugi. Við höfum einnig verið
flekaðir inn i hernaðarbandalag
undir forustu Band’arikjanna.
Með þessu móti hefur fullveldi
okkar og sjálfræði verið skert til
verulegra muna, en sá vandi snýr
að fleirum en okkur einum. Með
þvi að una þessu ástandi og
heimila herstöðvar i landi okkar
höfum við tekið á okkur þung-
bæra siðferðilega ábyrgö á yfir-
gangsstefnu Bandarikjanna og
árásarstyrjöld þeirra i Vietnam.
Góðu heilli unnu þeir flokkar
sigur i siðustu kosningum sem
ekki vilja una bandariskum her-
stöðvum á Islandi, og hið ský-
lausa fyrirheit um brottför
hersins á kjörtimabilinu er einn
af hornsteinum núverandi rikis-
stjórnar. Ögnarverkin i Vietnam
þurfa að verða okkur öflug
hvatning til þess að framkvæma
það fyrirheit til fulls á sem
skemmstum tima.
Þvi miður er ekki enn hliðstæð
samstaða um úrsögn okkar úr
Atlanzhafsbandalaginu, en á
meðan við eigum að heita full-
gildir aðilar að þeim samtökum
gætum við tekið upp sjálfstæðari
stefnu innan þeirra eins og við
höfum þegar gert á vettvangi
Sameinuðu þjóðanna og á fleiri
sviðum alþjóðamála. Það færi til
að mynda vel á þvi að íslendingar
tækju undir þær tillögur
danskra og norskra stjórnmála-
manna að krefjast þess að
styrjöldin i Vietnam verði tekin
fyrir á næsta ráðherrafundi
Atlanzhafsbandalagsins.
Á sama hátt þurfa fslendingar
að búa sig vel undir þátttökuna i
hinni væntanlegu ráðstefnu um
öryggismál Evrópu. Þar verður
vafalaust reynt að tryggja svo-
kallað öryggi i Evrópu með þvi að
festa i sessi áhrifasvæði,
hernaðarbandalög og þann gervi-
frið sem styðst við hótanir um
gagnkvæma tortimingu.
fslendingar og aðrar smáþjóðir i
Evrópu þurfa að fylgja þvi for-
dæmi Vietnama að neita að sætta
sig við slika skiptingu. Á öryggis-
ráðstefnunni ber okkur að flytja
kröfur um fullt sjálfstæði allra
þjóða, um afnám hernaðarbanda-
lag og allra herstöðva stórvelda i
löndum annarra þjóða. Aðeins
með slikri stefnu, fullu jafnrétti
allra þjóða, smárra og stórra,
verður tryggður varanlegur
friður og raunverufegt öryggi.
Með slikri baráttu værum við
fslendingar i verki að tryggja
dýrmætustu hagsmuni sjálfra
okkar, jafnframt þvi sem við
kæmum til liðs við aðrar þær
þjóðir sem berjast fyrir rétti sin-
um og fullveldi, og þá ekki sizt
Vietnama sem áratug eftir ára-
tug hafa með hetjubaráttu sinni
brennt inn i vitund mannkynsins
þær hugsjónir sjálfsvirðingar,
frelsis og fullveldis sem eru öllum
öðrum æðri.
Við íslendingar látum nú til
okkar taka i stuðningi við
Vietnama á afdráttarlausari hátt
en nokkru sinni fyrr. Rikisstjórn
íslands hefur mótmælt loftárás-
um siðustu vikna á formlegan
hátt við rikisstjórn Banda-
rikjanna. Rikisstjórn fslands
hefur greint frá þeirri ákvörðun
sinni að viðurkenna rikisstjórnina
i Hanoi til þess að leggja þannig
áherzlu á stuðning sinn við sjálf-
stæðisbaráttu Vietnama. Þjóð-
frelsisfylkingunni i Suður-
Vietnam hefur verið tilkynnt að
henni sé heimilt að opna skrif-
stofu á tslandi. Allt eru þetta
ánægjuleg umskipti i islenzkum
utanrikismálum. Hitt skiptir þó
mestu máli og er raunhæfastur
stuðningur að við gerum sjálfir
hreint fyrir okkar dyrum með þvi
að framkvæma þá sjálfstæðu
stefnu sem ég vék að áðan, með
þvi að vinna fullnaðarsigur i
landhelgismálinu, með þvi að
reka allt erlent hernámslið af
landi okkar.
Þetta er ekki fyrst og fremst
glæpur, þetta er fyrst og fremst
vitfirring. Þannig hljóta margir
að hafa hugsað, þegar Banda-
rikjaforseti hóf jólahátiðina með
loftárásum á borgir og bæi i
Norður-Vietnam.
Svo erfitt var að finna skyn-
samlega skýringu á þessum árás-
um, sem virðast einkum gerðar á
óbreytta borgara — á börn,
gamalmenni og konur, enda hefur
enn ekki verið leitast við af hálfu
Bandarikjastjórnar að veita
nokkra skýringu á þessu glæp-
samlega athæfi. Hitler hafði
þá skýringu á reiðum höndum,
þegar hann hóf loftárásir á
brezkar borgir i byrjun siðari
heimsstyrjaldar, að hann væri að
reyna að neyða brezku stjórnina
til uppgjafar og tryggja nazistum
sigur. Nixon og ráðgjafar hans
ættu að vita það manna bezt, aö
Bandarikjamenn geta ekki unnið
sigur i Vietnam, jafnvel þótt þeir
leggðu allar borgir i öllu Indó-
Kina i rústir. Meðan einhver
Vietnami stendur uppi, geta
og hetjulegri. Borgarastyrjöld er
búin að geisa i Suður-Vietnam i
áratugi með öllum þeim hörm-
ungum, sem styrjöld fylgja. Sið-
asta áratuginn hefur annar að-
ilinn verið studdur af mesta her-
veldi heimsins og það hefur beitt
öllum þeim eyðileggingarmætti,
sem nútimatækni ræður yfir til
að koma andstæðingunum á kné.
Þar hefur verið haldið uppi enn
hrikalegri loftárásum en i
Norður-Vietnam. Þar hefur eitur-
gasi og sýklum verið beitt. þegar
annað þótti ekki vænlegt til
árangurs. Þar liggja þorp og
borgir i rústum. Þar hefur öllum
gróðri verið eytt á stórum lands-
svæðum. Tala fallinna, særðra og
limlestra skiptir miljónum og
tala flóttafólks er enn hærri .
Samt heldur þjóðin i Suður-
Vietnam reisn sinni. Samt er
þjóðfrelsishreyfingin þar sterkari
og öflugri og sigurvissari en
nokkru sinni fyrr. Sagan á fá
dæmi um glæsilegri baráttu, um
meiri þrautseigju eða meiri
hetjuskap. Sjaldan eða aldrei
hefur erlent ofurefli verið sigrað
á eftirminnilegri hátt. Þessvegna
verður okkur sérstaklega hugsað
á þessum fundi til þjóðfrelsis-
hreyfingarinnar i Suður-Vietnam,
og þaö er ósk okkar og krafa, að
henni verði veitt sú virðing, sem
hetjuleg barátta hennar verð-
skuldar.
En fyrst og fremst er það þó
krafa okkar i dag, að Bandarikja-
menn fari frá Vietnam og hætti
öllum styrjaldarrekstri þar. Ef
Bandarikjamenn hefðu ekki af
vanhyggindum og margvislegum
misskilningi blandað sér i átökin
þar, væri fyrir löngu kominn frið-
ur i Vietnam, og þá hefði verið
komizt hjá öllum þeim blóðsút-
hellingum og öllum þeim hörm-
ungum, sem þar hafa orðið sið-
ustu árin. Við krefjumst þessa
Þórarinn Þórarinsson
Bandaríkin hætti
öllum hernaði
í Víetnam
Bandarikin ekki unnið neinn
endanlegan sigur i Vietnam. Á
þessu er sú einfalda skýring, að
enginn Vietnami mun ónauöugur
sætta sig við yfirdrottnun
innrásarmanna frá Ameriku eða
Evrópu.
Loftárásirnar á borgirnar i
Vietnam eru vitfirring manns,
sem veit, að hann er búinn að
tapa, en kann ekki að tapa á
drengilegan hátt.
Atburðir siðustu daga hafa
hinsvegar sýnt, að ekki er aðeins
mikið til af vitfirringu i heimin-
um, heldur einnig mikiö af skyn-
semi, mannúð og manndómi. Um
langt skeið hefur ekki risið hærri
mótmælaalda en sú, sem reis
gegn loftárásunum á borgir
Norður-Vietnams. Þess ber jafn-
framt að minnast, að þessi mót-
mælaalda reis hæst hjá stjórn
málamönnum og almenningi i
vestrænum löndum, og þó hvergi
hærra en i Bandarikjunum sjálf-
um. Allar likur bentu til, að það
hefði orðið fyrsta verk
Bandarikjaþings eftir áramótin,
þegar það kemur saman til nýs
fundar, að stöðva allar fjárveit-
ingar til styrjaldarinnar i
Vietnam, ef loftárásunum á
borgir Norður-Vietnam yrði ekki
hætt fyrir þann tima. Það voru
þessi almennu mótmæli, ásamt
þolgæði ibúanna i Norður-
Vietnam, sem knúðu Nixon til að
hætta loftárásum á borgir þar að
sinni. Þetta sýnir vel, hve al-
menningsálitið i heiminum getur
verið voldugt, þegar það beitir
sér til fulls.
En það gildir um þetta, eins og
svo margt annað, að hér þarf
stöðugt að vera á verði. Það er
ekki nóg að krefjast þess, að
loftárásum á Norður-Vietnam sé
hætt að sinni, það verður engu
siður, heldur enn frekar , að
krefjast þess, að þær verði aídrei
hafnar að nýju.
Til þess erum við m.a. komin
'saman hér i dae, að við berum
fram þá kröfu að Bandarikin
hætti endanlega öllum loftárásum
i Vietnam og öllum öðrum
hernaðaraðgerðum þar. Fyrr
verður ekki friður i Vietnam.
Sjaldan hefur þjóð notið jafn al-
mennrar samúðar og aðdáunar i
heiminum og Norður-Vietnamar
eftir að loftárásir hófust á borgir
þeirra og bæi. Augljóst var, að
þær ógnir og hörmungar, sem
loftárásum fylgja, myndu ekki
veikja einbeittni þeirra og úthald,
heldur efla samheldni þeirra og
sigurvilja. Þessi fundur er m.a.
haldinn til að láta i ljós samúð
fslendinga og virðingu fyrir þeirri
hetjudáð, sem hér hefur veriö
unnin. Þessa virðingu og viður-
kenningu tslendinga þarf rikis-
stjórnin að árétta með þvi aö taka
upp stjórnmálasamband við
rikisstjórnina i Norður-Vietnam.
En þótt Norður-Vietnamar
verðskuldi samúð og virðingu,
finnst mér hlutur Suður-
Vietnama vera i senn hörmulegri
ekki aðeins vegna fólksins i
Vietnam, sem þráir og þarfnast
friðar meira en nokkurs annars.
Við krefjumst þessa ekki siður
vegna Bandarikjamanna sjálfra,
þvi að ekkert getur veikt meira
álit þeirra eða ýtt meira undir
vantraust á þeim en að þeir haldi
þessari ránglátu og heimskulegu
styrjöld áfram.
Við krefjumst þess, að
Bandarikin hætti ekki aðeins loft-
árásum á borgir i Norður-
Vietnam, heldur að þau hætti
hvers konar styrjaldarrekstri i
öllu Vietnam og lofi ibúunum þar
að ráða sjálfum örlögum sinum.
Við berum þessa kröfu fram af
þeirri ástæðu, að hún er
frumskilyrði þess að friður
komist á og að þjóðir Vietnam
geti að nýju snúið sér að þvi af
fullu afli að bæta og byggja land
sitt.
En sú er von og ósk okkar allra
að slikt viðreisnarstarf megi
hefjast sem fvrst