Þjóðviljinn - 07.01.1973, Síða 13

Sunnudagur 7. janúar 1973| ÞJÓÐVILJINN — StÐA 13.
70
Alistair Mair:
Það
var sumar í
þeim unz þau hurfu bakvið lár-
viðargerðið. Þá andvarpaði hann
og sneri sér að konu sinni.
— Hvaða vitleysur hef ég gert?
spurði hann dapur i bragði.
Hún tók um hönd hans.
— Ég held þú hafir engar gert,
sagði hún. — Það fylgir þvi
uppreisnarhugur að vera öðrum
háður. bannig var það með þig.
En það liður hjá.
— Ég veit svei mér ekki, sagði
hann. Stundum efast ég um það.
Hún herti takið.
— Það gerir það, sagði hún
bliðlega. — Þú átt eftir að sjá það.
— Ef til vill.
Hún leit á áhyggjufullt andlit
hans; þreytusvipurinn var nú
áberandi þegar reiðin var horfin,
og hún hallaði sér að honum og
kyssti hann á vangann.
— Komdu nú, sagði hún. — Við
skulum fá okkur tesopa.
Hann yppti öxlum.
— Ég get það ekki, sagði hann.
— Ég verð að lita á Jacky.
— Jæja ... máttu til?
— Já sagði hann. — Ég má til.
— Allt i lagi. Hún tók veskið sitt
og hanzkana. — Það verður til-
búið handa þér þegar þú kemur
aftur. En vertu ekki lengi.
— bað verð ég ekki, sagði
Peter. — Ég er svo sannarlega
ekki i skapi til þess i dag.
Þrátt fyrir hugarástand sitt og
vanmáttarkenndina sem þjakaði
hann, var hann brosandi þegar
hann kom að rúmi Jackys.
— Góðan daginn.
Hún opnaði augun þegar hún
heyrði milda rödd hans og horfði
á geðþekkt andlit hans.
- Hæ.
— Þú varst sofandi.
— Eiginlega ekki. Ég var að
lesa rétt áðan. Svo lá ég stundar-
korn og lét mig dreyma. Hún lyfti
þvældu Digest-hefti af rúminu og
lagði það á náttborðið og færði sig
ögn ofar á koddann. — Ég bjóst
einmitt við þér um þetta leyti.
— Hvernig leið þér i nótt?
— Ágætlega. Ég svaf eins og
steinn.
— Og andardrátturinn?
Hún yppti berum öxlunum.
— Alveg eins. Það er allt i lagi
ef ég ligg kyrr og hreyfi mig ekki,
afleitt ef ég hreyfi mig. Viltu
hlusta?
— Ekki i dag, sagði Peter. Við
skulum taka okkur fri.
Hún brosti.
— Vegna sjáifs þin eða min?
— Hvort tveggja, sagði Peter.
— Ég er ekki i skapi til að vinna i
dag.
— bá hefðirðu ekki átt að
koma, sagði hún. — Ég sagði þér
það.
— Mig langaði til að koma,
sagði Peter.
Hann var búinn að segja þetta
áður en hann gerði sér ljóst að
það var satt. Gagnstætt allri
skynsemi var dagleg vitjun hans
til Jacky orðin eins konar friðar-
stund á miðjum vinnudegi. Og
ástæðan var ekki sú að Anne væri
nálæg. Hún bjó alltaf i huga hans
sem hluti af hinum undarlega
draumi sem fyllti lif hans. En frá
Jacky stafaði einhverri dásam-
legri ró, djúpum friði sem lýsti úr
augunum rólegu sem horfðu i
augu hans. Hún brosti við.
— Ég held þér sé alvara, sagði
hún lágri röddu.
Mér er alvara, sagði Peter létt-
um rómi. — Ég veit ekki hvað
maðurinn þinn myndi segja um
þetta.
— Hann fær aldrei að vita það,
sagði Jacky. — Jafnvel þótt hann
vissi það, þá myndi hann aldrei
skilja það. Ég skildi það ekki sjálf
fyrr en i gærkvöldi.
— Og hvað gerðist i gærkvöldi?
Langa stund horfði hún framan
i hann.
— Ég veit ekki hvort ég á að
segja þér það, sagði hún, — Ef ég
geri það, þá verður aldrei neitt
eins aftur.
Peter þagði stundarkorn.
— Nú er komið að mér að skilja
ekki, sagði hann loks. — fyrir-
gefðu.
Hún hló og teygði sig eftir hendi
hans.
— Settu ekki upp þennan
áhyggjusvip, sagði hún. Þú þarft
engar áhyggjur að hafa.
— Ég hef engar áhyggjur,
sagði Peter.Ég er bara forvitinn.
— Já, sagði Jacky. — Það var
ég lika. Ég var forvitin strax frá
byrjun, alltaf siðan fyrsta kvöldið
þegar við sáumst i Kastalanum
og ég þekkti þig og vissi að þú
myndir þekkja mig. Manstu það?
— Já, sagði Peter. — Ég man
það.
— Og mér fannst eins og ég sæi
einhvern sem ég hefði átt von á,
einhvern sem ég hefði verið að
biða eftir. Ég sagöi þér það.
— Já, sagði Peter.
— Jæja, ég braut svolitið heil-
ann um þetta, sagöi Jacky. — Og
þegar þú komst i vitjun til min i
október, þá vissi ég að þetta hafði
ekki verið eintómur hugarburður.
Það var þarna eitthvað, einhver
tengsl. Ég vissi ekki hvers konar.
Og þú fannst það lika. Ég vissi
það. Og ég reiddist þér daginn
þann, þegar þú reyndir að neita
þvi vegna þessa sambands milli
lækna og sjúklinga og hvað þú nú
kallaðir það. Þú hlýtur að muna
það.
— Já ég geri það.
Jacky brosti striðnislega.
— Ég er viss um að þú gerir
það, sagöi hún. — bá héiztu aö
það væri ást, var ekki svo?
Peter sat grafkyrr.
— Já, viðurkenndi hann. — Ég
hélt það væri ást.
— Ég veit það, sagði Jacky
lágri röddu. —Og það hélt ég lika.
Og eiginlega er það ást að vissu
leyti. En það er ekki likt neinni
annarri ást sem ég hef þekkt.
Hann ók sér vandræðalega til.
— Heyrðu mig, Jacky, ég —
— Nei. Hún greip fram i fyrir
honum. — Láttu mig segja þér
það. Hún tók Digest-heftið af
náttborðinu og rétti það að hon-
um. — Hefurðu séð þetta?
Hann leit sem snöggvast á
kápuna.
— Nei, það held ég ekki.
— Robin kom með það til min.
Hún fletti heftinu og leitaði. — Eg
rakst á þessa grein. Hún rétti
honum opið heftið. — Littu á.
Hann las dökka fyrirsögnina:
BARATTAN VIÐ SJÚKDÓMA og
fann hvernig uggurinn iæsti sig
um hann. Fyrir neðan, við hliðina
á teikningu af visindamanni að
störfum á rannsóknarstofu,
byrjaði greinin:
Úr miðvesturrikjum
Bandarikjanna hafa borizt fréttir
sem gætu gefið vonir þeim körl-
um og konum um allan heim sem
þjást af þeim sjúkdomi sem
þekktur er sem Lymphadenome
eða Hodgkins'Veiki, en fram til
þessa hefur ekki tekizt að lækna
hann. En nú hafa Dr Paul Cernak
og samstarfsmenn hans skýrt frá
uppgötvun —
Hann hætti að lesa og gaf sér
tima til að hagræða andlitssvip
sinum. Siðan leit hann upp.
— En ég skil ekki samhengið —
Hún brosti og tók heftið af hon-
um.
— Ljúgðu ekki að mér, sagði
hún bliðlega. — Þú ert dásam-
legur lygari, en þú mátt ekki
ljúga lengur.
— En Jacky —
— Það er þetta sem gengur að
mér, sagði hún. — Ég hef vitaö
það i margar vikur, siðan ég sá
nafnið á spitalakortinu minu. En
ég vissi ekki fyrr en i gærkvöldi
hvað það táknaði.
Hann leit undan.
— Ég vildi ekki að þú vissir
það, sagði hann. — Mér þykir leitt
að þú skyldir sjá þetta.
— En það er satt, er ekki svo?
— Já, sagði hann. — Það er
satt.
Hann stóð upp og gekk að
glugganum þar sem veröldin var
og horfði niður i rennvotan garð-
inn og regnið lak niður rúðurnar
eins og tár. Hann heyrði dauft
regnhljóðið og lágt tif i klukku og
fjarlægan umferðarnið, og þegar
Jacky tók til máls var rödd
hennar bliðleg.
— Af hverju ætti þér ekki að
vera sama?
Hann gat ekki litið við.
— Ég veit það ekki, sagði hann.
— En þér er ekki sama.
— Nei, sagöi hann. — Mér er
ekki sama.
Hann heyrði að hún andvarp-
aði.
— Ekki mér heldur, sagði hún,
— bað er furðulegt. Ég hugsaði
aldrei um dauðann. En nú finnst
mér að hann hafi alltaf verið á
næsta leiti að biða eftir mér, rétt
eins og mér fannst að þú hafir
GLENS
BRIDGE
Hálfslemman
í Estoril
Leikni i úrspili hefði tryggt
sigur i þessari hálfslemmusögn á
nýlegu Evrópumeistaramóti. En
finnski sagnhafinn fann ekki réttu
leiðina við spilaborðið.
Það er vitaskuld rétt að ef
Vestur hefði haft enn einn spaða,
t.d. ásinn, en einu hjarta færra,
hefði spilamennska finnska sagn-
hafans borið tilætlaðan árangur.
„Vofa Reeds”
N
sp. D—7-
hj. 6
ti á_6
la. A—K
Y
sp. 10—9—4
hj. G —10—5—4
ti. K—D—10—3
la. 10—3
-2
D—8—6—4—2
A
sp. A—K—6—5
hj. 9—2
ti. 8—7—4—2
la. 9—7—3
s
sp. G—8—3
hj. A—K—D—8—7—3
ti. G—9—5
la. G
Sagnir: Norður gefur. Enginn á
hættunni.
Vestur Möller, Norður Koski,
Austur Pedersen Suður
Runeberg. Jcstur Norður Austur Suður
1. hj. pass 2. la.
pass 2. hj. pass 6. la...
Vestur lét út tigulkóng. Hvernig
hefði Suður getað unnið hálf-
slemmuna i laufi gegn beztu
vörn?
Svar: Andstæðingarnir hefðu
getað tekið tvo spaðaslagi i upp-
hafi, en það gat Vestur ekki vitað
og lét þvi eðlilega út háspil i tigli.
Finnski sagnhafinn tók með ásn-
um, tók siðan á öll tromp sin og
ákvað að lokum að gera ráð fyrir
að hjörtun skiptust jafnt, 3—3. En
þar sem Vestur átti fjögur hjörtu,
féll sögnin.
En Vcstur var kominn i kast
þröng inilli þriggja lita, þegai
siðustu troinpunum var spilað!
Hann neyddist til að kasta af sér
tveimur spöðum og var þvi kom-
inn i þessa stöðu, þegar sex slagir
voru eftir (spil Austurs skipta
ekki máli):
hj. ÁKD8 ti. G9
sp. 10 hj. G1054 ti.K
sp. D72 hj. 6 ti. 6 la. 8
Suður lætur út siðasta tromp
sitt, laufaáttuna, og Vestur
neyðist til að kasta spaðatiunni,
til þess að koma i veg fyrir að
hjartað eða tígullinn friist.
Sagnhafi kastar þá hjartaáttunni
úr borði og lætur út tigul að
heiman. Vestur tekur á kóng sinn,
en blindur fær á háspilin þrjú i
hjarta og á tigulgosann, sem er
orðinn frir.
Enska nafnið á eftirfarandi
þraut er Reed’s Ghost, („Vofa
Reeds”), og stafar af þvi að hinn
kunni enski spilamaður Ernest
Pawle, sem við höfum kynnzt
áður i þessum þáttum, byggði
hana á sex spila gátu, sem
Bandarikjamaðurinn Reed
samdi.
N
sp. AKDG
hj. A
ti. AG987
la. DG10
V
sp. 109876
hj. 82
ti. 6
la. A8653
A
sp. 54
hj. 76543
ti. KD1042
la. K
s
sp. 32
hj. KDG109
ti. 52
la. 9742
Vestur lætur út tigulsexuna og
Suður vinnur fjögur hjörtu,
hvernig sem mótherjarnir reyna
að verjast.
Athugascmdir um sagnir:
Hefði um sagnir verið að ræða,
hefðu þær getað verið á þessa
leið: '
Vestur Norður
. — ' 2. la.
p'aSs - dobl
pass 2 sþ.
pass 3 gr.
Austur Suður
2 ti. pass
pass 2 hj.
pass 3 hj.
pass 4 hj.
Hönd Norðurs með aukastyrk
sinum i millispilunum og hag-
stæðri skiptingu jafngildir a.m.k.
24 lágpunktum, (allt að 40
Vinarpunktum) og tveggja laufa
kröfuopnunin er óhjákvæmileg.
Suður, sem engan ás á og auk
þess aðeins örfáa punkta og ekki
nógu marga til að svara með
tveimur gröndum, á að passa viö
tveim tiglum Austurs. En úr þvi
hefði hann getað stokkið i þrjú
hjörtu til að sýna sterkan lit sinn.
Austur á ekki að dobla loka-
sögnina, þó að hann . eigi fimm
tromp.
FÉLAG ÍSLENZKRA HUOMUSTARMANNA
#útvegar ydur hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar Lœkifœri
Vinsamlngast hringið í Z0255 milli kl. 14-17
W'csmtn ht m
<1/ INDVKItSK ÚNDRAVERÖLD * IJI jl
Nýtt og injög fjölbrcytt úrval austurlenzkra
skrautmuna til tækifærisgjafa
THAI — SILKI i úrvali.
Einnig reykelsi og reykelsisker.
Gjöfina sem veitir varanlcga ánægju fáið þér i
JASMtN
við Hlemmtorg (Laugavegi 133)