Þjóðviljinn - 01.12.1974, Blaðsíða 17

Sunnudagur X. desember 1974. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 17
Katrín
Guðjónsdóttir
velur gítargrip við
vinsæl lög
TÖKUM
LAGIÐ!
Gitargripin i dag eru við það opinberlega á baráttuhátlð
Lofsöng, eitt af lögunum á nýju stúdenta 1. desember, svo vel er
plötunni þeirra Böðvars Guð- við hæfi að það komi i blaðinu i
mundssonar og Kristins Sig- dag. Fyrir þá, sem ekki kunna
mundssonar, Þjóðhátiðarljóðum lagið nú þegar, birtum við lika
1974. Ljóð og lag er eftir Böðvar, nóturnar.
og hann mun fyrst hafa sungið
——
r -r- nr -r i t r -r -> grrcrr: rrrt w
iæ\v t i* i í » i i i v í wi i ■
P.. UJ A 1-

LOFSÖNGUR
C F
Á Islandi þurfa menn aldrei að kviða
G7 C
þvi illræmda hungri sem rikir svo viða
F
þvi amriski herinn svo réttsýnn og rogginn
* G7 C
hanri réttir oss vafalaust eitthvað i gogginn,
G7 C
— ó, — hó, það segir Mogginn.
Hinn amriski striðsguð sem stendur á verði
hann stuggar burt föntum með logandi sverði,
i Kóreu forðum tið kom hann á friði
og komma i Vietnam snýr hann úr liði,
— ó — hó, allur á iði.
Ég man eftir þorpinu My-Lai þar austur
þvi margt fannst þar óstand og vesin og flaustur
og kommarnir blessaða bændurna meiddu
en börnin og kýrnar til slátrunar leiddu,
— ó — hó, búsmalann deyddu.
En amriski herinn sem öllu vill bjarga
þar austur i My-Lai drap kommana marga,
nú refsar hann Calley i réttlætisskyni,
já, réttláta eigum við frændur og vini,
— ó, — hó, amriska syni.
Er Rússinn af illmennsku réðist á Tékkó
og ráðamenn fengu af angist og skrekk nóg
þá bjargaðist islenskur alþýðukrakki
þvi amriski herinn var stöðugt á vakki,
— ó, — hó, þó að ég þakki.
Úr Norðursjó rússneski flotinn, sjá fjandi,
með fjölskrúðugt njósnalið stefnir að landi,
samt bjargast hinn islenski alþýðumaður
þvi amriski herinn mun vernda hann glaður,
— ó, — hó, hann sé blessaður.
Er rússneskir dónar með rassaköst skeiða
og ræna og drepa og nauðga og meiða
þá bjargast hin islenska alþýðupika
þvi amriski herinn mun vernda hana lika,
— ó, — hó, aldrei að vikja.
F-hljómur. ' 0-hljómur. G7í-hlóómur.
cbc
© ■
4
( b
c V
©

Þá er hann byrjaður aftur
þessi yndislegi glingursirkus
sem við setjum árlega á svið til
þess að létta okkur skammdeg-
israunirnar. Kaupmangararn-
ir, sem reka þennan sirkus,
leggja sig alla fram til að kæta
okkur, ekki sist blessuð börnin,
magna ljósagang og loddara-
brögð, og ljúka upp fyrir okkur
brjóstsykursveröld ævintýrsins.
Börnin standa andspænis öllu
þessu stjörf og slefandi og óvið-
ráðanleg af kæti.
Þessi ljóssins kauphátið hefur
að sjálfsögðu brugðið neon-birtu
sinni yfir þjóðlifið allt, kot og
höll, eftir efnum og ástæðum,
bæði menninguna og venjulegt
mannlif. Allar bókmenntir
landsmanna eru til að mynda
markaðsvara á þessari hátið, og
ber raunar ekkert á þeim annan
tima ársins. Hvers konar göfug-
mennska og góðgerðarstarf-
semi blómstrar i skjóli hátiðar-
innar. Þannig er mikill hluti
bókaútgáfunnar hrein og klár
góðgerðarstarfsemi við fátæka
höfunda.
Þessi ljósahátið hefur lika
breitt sina mildu ásjónu á harð-
neskjulegt og ófrekst andlit
þjóðsögunnar. Jólasveinarnir
eru ekki lengur þessi óféti, sem
höfð voru til þess að hræða börn,
heldur sætir eins og sykurmol-
ar, göfuglyndir og gæðalegir.
Þeir koma ofan úr skýjunum
klyfjaðir gotti og gersemum, en
ekki rænandi og ruplandi eins og
áður fyrr.
Grýla er orðin vænsta kerling,
gæti sem best leikið i sápuaug-
lýsingu, og þau Leppalúði bæði,
enda eru þau höfð til þess að
laða börnin að jólamarkaðinum,
en ekki til þess að fæla þau og
hræða. Allir eru búnir að
gleyma ljótu grýlu, þvi ferlega
flagði með halana átján og ótal
hlykki á nefi, og bóndi hennar
Leppalúði er nú bara orðinn
súkkulaðikarl.
Ekki er óyndi aukið i börnum
með Allraaflagðaþulu og slikum
kersknikveðskap, heldur lætur
ljúflega i eyrum nútimans
swinging bells og honeymoon —
ljúflingsljóð.
Það er ekki lengur til siðs aö
halda óþekktarormum i skefj-
um með þvi að hóta grýlu, bola
Jón Hjartarson
Ljóssins kauphátíð
og öllu illu. Uppeidisfræðin er
fyrir löngu búin að leggja vönd-
inn á hilluna. Það eru notaðar
miklu viðkunnanlegri aðferðir,
bliðuhót og brjóstsykur. Og fyr-
ir jólin æsist heldur leikurinn.
Tilhlökkunin verður æ griðar-
legri eftir þvi sem liður á jóla-
föstuna, jólaalmanök með
myndum, önnur með gotti,
skórinn úti I glugga fyllist af
gotti, á hverri nóttu, æ meira
eftir þvi sem nær dregur jólum.
Svo fara gjafirnar að streyma
að, og þegar sjálf hátiðin gengur
i garð er spenningurinn orðinn
svo mikill að taugarnar þola
ekki meira.
Nú verður uppeldisfræðin að
finna ráð til þess að koma i veg
fyrir almennt taugaáfall ung-
barna á aðfangadagskvöld.
Sumir uppeldisfrömuðir eru
meira að segja farnir að draga
fram vöndinn aftur. Eitthvað
verður að gera. Þetta er þó há-
tið barnanna, og þau verða að
gera svo vel að skemmta sér —
með illu eða góðu.
Ekki svo að skilja að eldri
kynslóöin reyni ekki llka að
gera sér dagamun og auka
neysluna af veikum mætti. Að
minnsta kosti er engin hætta á
að offitusamfélagið okkar leggi
af á næstunni. Frystikistur eru
óðum að fyllast, og fyrir dyrum
stendur samfellt ofát i þrettán
daga og þrettán nætur.
Þetta eru nú einu sinni venjur,
sem fólk er búið að meðtaka,
hefð, sem erfitt er að brjóta.
Það þarf heldur ekki slungna
hagfræði til þess að gera sér
grein fyrir þvi að viðskiptalifið i
landinu myndi bókstaflega vesl-
ast upp ef það hefði ekki jólin.
Verslunin græðir i desember
allt það sem hún tapar alla aðra
mánuði ársins og gott betur.
Ollum fræðimönnum ber
saman um að það leysi engan
vanda þótt við drægjum úr
neyslunni og færum að megra
okkur. Það yrði bara til þess að
setja viðskiptalifið á hausinn.
Og slíkt yrði aftur á móti til þess
að auka enn á hungrið i heimin-
um.
Hungrið i heiminum er okkur
auðvitað áhyggjuefni samt sem
áður. Samband ungra sjálf-
stæðismanna hefur til dæmis
tekið það vandamál til vinsam-
legrar umræou. Eins og allir
vita er þetta mikla vandamál á
mjög viðkvæmu umræðustigi og
gæti haft ófyrirsjáanlegar af-
leiðingar ef flanað yrði að þvi að
finna ótimabæra lausn á þvi.
Það verður ekki séö i fljótu
bragði hver fitnar mest af ofát-
inu, sem okkur er áskapað, eða
af hverju sú offita stafar. Púk-
inn er fyrir löngu kominn ofan
af fjósbitanum. Hann hefur
komið sér i mun notalegri að-
stöðu og hreiðrað um sig sam-
kvæmt kröfum timans. Nú situr
hann i palisander og ibenholti,
en ekki á skitugum fjósrafti.
Hann nærist ekki lengur á ve-
sælli fjósakonulygi, heldur
sannleikshagræðingu aurasam-
félagsins og frjálsri samkeppni.
Til þess að gefa þessari mark-
aðshátið hugljúfan blæ minn-
umst við svo fæðingu frelsarans
mitt i sirkuslátunum, förum i
kirkju og hlustum á eitthvað fal-
legt. Einhver er jú að mögla, að
þetta sé eiginlega ekki sam-
kvæmtritúalinu og kannski ekki
alveg I anda kristninnar. En
guðfræðin hefur lika breyst. Það
er ekki eins strangt tekið áþvi á
okkar timum eins og þegar
Móse var uppi, þótt fólk hoppi
dálitiö i kringum gullkálf. Þvert
á móti tekur kirkjan sjálf við
eyrnagulli fólksins til þess að
hún geti byggt hallir sinar.
Og blessuð börnin búast auð-
vitáð við þvi á aðfangadags-
kvöld, að afmælisbarnið, Jesús
Kristur, birtist þeim eins og
einn af jólasveinunum með út-
réttar hendur fullar af gotti.