Þjóðviljinn - 19.11.1975, Síða 2

2 StÐA — ÞJÓÐVILJINN' Miövikudagur 19. nóvember 1975.
Tvinnum saman
jafn ré ttis baráttuna
og stéttabaráttuna
Á flokksráðsfundi Alþýðu-
bandalagsins, sem haldinn var i
Kópavogi um siðustu helgi var
einróma samþykkt sú ályktun
um jafnréttisbaráttu, sem hér
birtist:
Flokksráðsfundur Alþýðu-
bandalagsins fagnar þeirri vit-
undarvakningu, sem orðið hefur
i þjóðfélaginu og hinni miklu
samstöðu sem tókst meðal is-
lenskra kvenna er þær samein-
uðust um að leggja niður vinnu
einn dag til að sýna fram á
mikilvægi vinnuframlags sins
og vöktu þar með athygli langt
út fyrir landsteinana á þvi mis-
rétti sem konur búa við hvar-
vetna i heiminum.
Þessi aðgerð kvenna hlýtur að
marka timamót i baráttu fyrir
jafnrétti kynjanna hér á landi,
en ekki má láta merkið niður
falla eftir einn velheppnaðan
dag eða <eitt kvennaár. Enn er
langt i land til fulls jafnréttis og
mikil barátta hlýtur að vera
samtvinnuð baráttu alþýðu-
samtakanna fyrir jöfnuði i þjóð-
félaginu, og eigi sigur að vinn-
ast verður að heyja baráttuna
fyrir jafnrétti kynjanna i nánum
tengslum við baráttu verkalýðs-
hreyfingarinnar og konur verða
að vera virkar i stéttarfélögum
sinum. A sama hátt verður
verkalýðshreyfingin að taka
fullt tillit til jafnréttis- og
frelsisbaráttu kvenn og gera að
sinni. Aðeins frjálsar undan for-
dómum og gömlum hefðum og
með sama rétt og skyldur og
karlar geta konur raunverulega
orðið virkar i sameiginlegri
baráttu.
Flokksráðsfundurinn minnir
á að jafnrétti er grundvallaratr-
iði i stefnuskrá Alþýðubanda-
lagsins og lýsir yfir fullum
stuðningi við jafnréttis- og
frelsisbaráttu kvenna.
Engin kvennabarátta
án stéttabaráttu!
Engin stéttabarátta án
kvennabaráttu!
Styðjum kröfuna um
jafnrétti til náms
Flokksráðsfundur Alþýðu-
bandalagsins samþykkti sam-
hljóða ályktun um stuðn-
ing við baráttu námsmanna,
og er ályktunin á þessa leið:
Flokksráðsfundur Alþýðu-
bandalagsins 1975 lýsir yfir full-
um stuðningi við námsmenn i
yfirstandandi kjarabaráttu
þeirra við rlkisvaldið og tekur
undir kröfu þeirra um fullt jafn-
rétti til náms.
Álþýðubandalagið leggur á-
herslu á að niðurskurður náms-
lána nú er aðeins einn liður i al-
mennri kjaraskerðingu núver-
andi rikisstjórnar og um leið
viðleitni hennar til að gera
menntun að forréttindum efna-
stéttarinnar i landinu.
Samúð Ostende-búa
er með íslendingum
Dags b rúnarfé lag
ar og annað
láglaunafólk
Kjarabaráttan er að hefjast enn
einu sinni eftir uppsögn samning-
anna siðastliðinn mánuð. Núna
hlýtur baráttan að vera bæði gegn
atvinnurekendum og talsmönn-
um þeirra, rikisstjórninni sjálfri.
Eftir að við höfum lesið þær yfir-
lýsingar, sem komið hafa frá
þeim, virðast þeir ekki á þvi< að
reyna að bæta úr fyrir láglauna-
fólki. Það eru þeirra eigin hags-
munir, sem sitja i fyrirrúmi. Þeir
barma sér sáran og reynt er að
heilaþvo okkur hvar sem færi
gefst með þvi að atvinnuvegirnir
standi alls ekki undir þvi að
hækka kaupið, núna á þessum
verstu timum. Það er talið tak-
markalaust ábyrgðarleysi gagn-
vart þjóðarbúinu, jafnvel land-
ráð, að við, svokallaðir „skamm-
sýnir þrýstihópar”, gerumst svo
djörf að opna munninn og gefa til
kynna, að laun okkar hrökkvi
vart lengur fyrir lifsnauðsynjum i
þessu þjóðfélagi. En félagar, lát-
um ekki þetta siendurtekna væl
auðmanna landsins draga úr okk-
ur kjarkinn. Hve oft og lengi hafa
ekki atvinnuvegirnir blómstrað
og góðæri verið i landinu, en hafa
þá atvinnurekendur tekið tillit til
okkar og veitt okkur prósentur af
gróða fyrirtækisins? Hvenær hafa
verið nógu góðir timar fyrir kaup-
hækkanir til láglaunafólks (að
mati atvinnurekenda )? Aldrei. 1
hvert sinn sem við höfum farið
fram á réttlátar kaupkröfur, jafnt
i góðæri sem öðru æri, hefur alltaf
upphafist kórgrátur auðvaldsins
og leppa þess i fjölmiðlum lands-
ins og hefur sá grátur eflaust oft
vakið efasemdir meðal verka-
lýðsins (láglaunafólks) um rétt-
mæti kaupkrafa sinna og hefur
það valdið sundrung um réttlátar
kröfur og höfum við þar af leið-
andi oft komið út úr samningum
án þess að hafa fengið nauðsyn-
legar kjarabætur. Nú er kominn
timi til að við hættum að trúa lyg-
um arðræningjanna. Við erum
enn að berjast fyrir þeim sjálf-
sagða rétti að fá lifvænleg laun
fyrir 40 st. vinnuviku. Það er
staðreynd að hingað til hefur
kaup okkar aðeins verið miðað
við að láta okkur skrimta, svo við
veslumst ekki upp sem vinnuafl.
Er ekki kominn timi til að þjóðfé-
lagið afmái þessi augljósu rang-
indi? Nú hefjum við sókn og
samningaviðræður um réttlátar
kjarabætur sem þurfa að verða
rækilegar.
Við krefjumst 40 stunda vinnu-
viku með mannsæmandi launum.
Launin verða skilyrðislaust að
vera visitölutryggð, annars er
ekkert unnið með kauphækkun,
það vitum við öll. Eftirvinnu,
næturvinnu og þvilikt eigum við
ekki að vinna nema í sérstökum
tilfellum. Atta (8) stunda vinnu-
dagur er nóg, þvi viö erum líka
manneskjur með okkar persónu-
legu þarfir. Við vinnum ekki upp-
bótarvinnu. Við krefjumst virð-
ingar fyrir þeim undirstöðu- og
uppbyggingar- atvinnuvegum
þjóðarinnar sem hingað til hafa
verið litilsvirtir i þjóðfélaginu.
Það er ekki nóg að stjórnarherr-
arnir hefji upp mærðarraust sina
á tyllidögum um mikilvægi
sjávarútvegsins td., á öflun þjóð-
artekna. Meti þeir vinnuna i raun
ekki aðeins i ræðu. Getur svo ein-
hver réttlætt og gefið mér full-
nægjandi skýringu á þvi hvers
vegna þeir sem vinna óhreinlega
og kuldalega erfiðisvinnu við
slæma vinnuaðstöðu fá svo lágt
kaup, en svokallaðir yfir-yfir-
menn (auðvaldið og ánægðu.lepp-
arnir þess) sem hafa aðsetur i
hlýju glerbúrunum, fá undan-
tekningarlaust margfalt meira?
Vitið þið, áð fyrir ufan sumarfri
og óvæntar bilanir hjá togurun-
um, eru togarasjómenn i landi
um 48 daga á ári, 2 daga á hálfs-
mánaðarfresti. Þessu ómannúð-
lega ástandi þurfum við að breyta
strax.
Eins og vinnuaðstæður flestra
okkar eru getum við krafist eins-
konar aðstöðuuppbótar. Verka-
maðurinn þarf alltaf að vera á
verði. Ég hef unnið hjá tveimur
fyrirtækjum við höfnina. Ótrúlegt
en satt, að á báðum þessum stöð-
um var reynt að braska með pen-
inga okkar á mjög rotinn hátt.
Sérsamninginn milli Dagsbrúnar
og Eimskips frá þvi I des. ’74,
skulum við jarða hið snarasta.
Hann hefur aðeins uppskorið ó-
ánægju vegna svika. Við krefj-
umst kauptryggingar eftir 1 mán.
samfellda vinnu i stað 6 mán. eins
og það er i dag. Það er óþolandi
virðingarleysi gagnvart verka-
manni, sem ráðinn er i vinnu, að
senda hann heim, ef atvinna
minnkar um stundarsakir. Þekk-
ist þetta i öðrum atvinnugrein-
um? Varúð! Konur! Beitt er allra
bragða til að setja okkur i lægri
launaskala en karlmenn i sömu
Framhald á bls. 10
i siðustu viku var staddur hér á
landi Walter Schmidt, umboðs-
maður Landssambands íslenskra
útvegsmanna i Ostcndc i Bclgiu,
þar sem talsvcrt var um landanir
islenskra fiskiskipa eftir að
löndunarbann var sett á okkur i
vestur-Þýskalandi. Schmidt, sem
er þjóðverji, hefur oft komið til
islands áður og talar og skilur is-
lensku dável. i þetta sinn koni
hann meðal annars i erindum
borgarinnar Ostende. Þar er nú
verið að stækka og bæta hafnar-
mannvirki til fiskilöndunar. Þeir i
Ostende liafa áhuga á samning-
Löndunarhorfur
fyrir íslenskan
fisk í
framtíðinni eru
þar góðar,
segir Walter
Schmidt9
umboðsmaður
r r
LIU í Ostende
um við islendinga um landanir i
framtiðinni, og viðvikjandi þvi
vona ég að orðið geti um að ræða
landanir undir eðlilegum
kringumstæðum á timum, þegar
eðlilegar kringumstæður eru
fyrir licndi, sagði Waltcr
Schmidt.
— Við þykjumst skynja að
Ostende-búar hafi mjög mikla
samúð með islendingum i yfir-
standandi fiskveiði
deilu, sagði Schmidt ennfremur.
— Við höfum lagt fram okkar
skerf, vona ég, til stuðnings
stefnu islendinga i þeim málum.
Við skulum vona að i framtiðinni
verði góð samvinna með ibúum
Ostende og islendingum, um það
að selja islenskan fisk i Belgiu og
umhverfis það land i Evrópu.
Okkur i Ostende finnst við vera i
hjarta Evrópu. Frá okkur er
aðeins um fjögurra klukkustunda
ferð með járnbraut til Ruhr-
héraðsins og til Parisar um
þriggja og hálfrar klukkustundar
ferð. Við teljum að með tilliti til
Framhald á bls. 10
OPAL h/f Sælgætisgerð
Skipholti 29 — Sími 24466