Þjóðviljinn - 08.07.1978, Qupperneq 7

Það er nánast hvíld að setjast
upp I rútuna þegar maður hefur
verið hlaupandi og kallandi all-
an matartimann. Leikskólinn er
auðvitað lokaður um helgar, i
dag verða börnin að gæta hvers
annars. Auðvitað hefði ég ekki
átt að vinna i dag, en kaupið er
hæst á helgidögum.
Og brátt erum við hjá dyrum
frystihússins. Ekki er hægt að
segja að þær laði mann til sin.
En hvers á ómenntuð barna-
kerling völ? Frystihúsiö verður
hennar athvarf og annað heim-
ili.
Ragna Freyja Karlsdóttir
\
Allir stökkva á fætur um leið
og rútan staðnæmist og ryðjast
til dyra.
— Þvi lætur fólkið svona,
spyr einn nýliðinn. Fær það
borgaðan hálftima ef þaö
stimplar sig inn fyrir kl. 1 ?
— Onei, segir öldruð kona —
það fær borgaðar minúturnar.
Þaö geta oröið tiu minútur á
viku — Þó nokkrar minútur yfir
árið.
Það er veriö að vinna ufsa.
Það gengur bara sæmilega. En
svo kemur verkstjóri með
bónusmiða og borðfélagi minn
verður döpur á svip. Ég verð
lika döpur, þvi ég veit vel að það
er mér að kenna hve lágar tölur
bónusmiðinn okkar sýnir alla-
jafna. Ég vil ekki og get ekki elt
bónusinn, en mér er raun að sjá
vonbrigði borðfélaga mins.
— Hvernig stendur á þessu?
segir hún við verkstjórann — Af
hverju fáum við ekki meira?
En verkstjórinn hefur enga
skýringu.
— Sumar fá aldrei bónus,
segir hann.
Við höldum áfram og ég sé að
borðfélagi minn flýtir sér. Auð-
vitað vill hún ekki viðurkenna
það. Hún heldur einnig uppi
fyrirspurnum. Á kaffi er hún
búin að finna borð sem hefur
klárað 30 pönnur. En þá glymur
hringingin, guði sé lof. Kaffi-
stofur eru miklir dásemdarstað-
ir. Að þessu sinni er mikiö mál-
skraf. Það stendur styrr um
Laugardagur 8. júll 1»78 ÞJÓÐVILJINN — 8tÐA i'
Umsjón:
Hallgerður Gísladóttir
Kristín Ástgeirsdóttir
Kristín Jónsdóttir
Sólrún Gísladóttir
Steinunn H. Hafstað
Ragna Freyja Karlsdóttir
Laugardagur í íshúsi
Úr dagskrá
yerkakvenna í
Vestmannaeyjum
sem flutt var á
menningar-
dögunum þar
sunnudagavinnuna sem var
bönnuð i fyrra, en atvinnurek-
endur vilja koma á aftur.
— Ég vil ekki vinna á sunnu-
dögum, segir önnur 30 pönnu
konan — Ég skal rétta upp hönd
á móti þvl á fundi. Ég skal ger-
ast rauðsokka. Ég skal gerast
marx-leninisti. Ég skal.
Það dettur á þögn við borðið.
En svo segir einhver: Það er
aldeilis að hún segir brandara.
Og önnur með hægð Þú þarft nú
ekki að gera allt þetta þó þú
réttir upp hönd. Það er ekki svo
erfitt.
— Jú, segir sú með 30
pönnurnar. Það er alveg
óskaplega erfitt. Kannski yrði
maður einn.
Ekki virðist okkur hinum vera
likur á þvl. En hún kom aldrei á
fund. Kannski hefur einstæð
móöir ekki efni á að vera rót-
tæk. (Kannski hefur hún ekki
efni á að vera ekki róttæk)
Verkstjórar eru
alltaf karlmenn
Svo er kaffitiminn búinn og
Iiðið heldur aftur til vinnu. Sum-
ar taka á sig krók inn á snyrt-
inguna en ekki nærri allar. Viö
vitum allar að einn verkstjórinn
hefur kallað trúnaðarmann á
eintal og spurt hvort henni
finndist það nokkurt réttlæti að
konurnar lengdu kaffihléið með
klósettsetum. Og hugsandi um
þetta segi eg við borðfélaga
minn.
— Þvi skyldi ekki kona vera
verkstjóri I sal þar sem ein-
göngu konur vinna? Eftir þessu
ættum við að stjórna togara-
lönduninni hjá körlunum.
— Já — nei, segir hún frekar
við ufsann en mig. Verk-
stjórarnir eru alltaf karlmenn.
Og nú er orðið svo áliðið dags
að maður nennir ekki að rök-
ræða. Ufsinn stingur mann i
hendurnar, skellirnir þegar ver-
ið er að pakka glymja I hausn-
um á manni. Fólkið á gólfinu
rifur kjaft. Eftirlitið er orðið
þreytt og viðskotaillt eins og
við.
Loks er farið að þrifa. Og
heim komumst við að endingu.
Keppst við i vinnslusal frystihúss
Hvenær förum
við að stjóma?
Stelpan sem er fjögurra ára
kemur á móti mér með reifaða
hönd.
— Og mamma, ég fór i blltúr
á sjúkrahúsið af þvi krakkarnir
skelltu hurðinni á mig og lækn-
ORÐ í
BELG
„Oft er
flagð...
A borgarstjórnarfundi 16. júni,
þegar rætt var um vlsitölumálið,
áttu eftirfarandi orðaskipti sér
stað milli Magnúsar L. Sveins-
sonar og Guðrúnar Helgadóttur:
Magnús sagöi: „En ég verö að
segja það alveg eins og er, aö þaö
getur e.t.v. hentað sumum að tala
tungum tveim um stundarsakir,
— en það fer öllum afskaplega
illa, og ekki sist jafn fallegri konu
og Guðrúnu Helgadóttur”.
Guðrún lét þessu ekki ósvarað
og sagði: „Ég skal nú játa að ég
kann mig ekki alveg svona á
opinberum fundum, — ég veit
ekki hvort maður á að borga fyrir
kompliment. Ef svo er, þá vil ég
bara geta þess, að mér finnst
Magnús líka bara ansisætur!”.
Svariö vakti almennan hlátur
og klapp á pöllunum sem voru
þéttsetnir.
irinn sagði að ég væri dugleg og
konan keyrði mig.
Grannkonan sem hafði
hlaupið undir bagga, vann að
sjálfsögðu ekki á laugardegi.
Hún var kennariog þar að auki i
barnaverndarnefnd — hjálpi
mér, hvaö skyldi hún hugsa um
mig. Og bóndinn úti á sjó og öll
helgarverkin eftir. Af hverju
lætur maður hafa sig i að vinna
við svona aðstööu. Og af hverju
er aðstaöan svona? Mörgum
finnst þó aö það sé ekki verst
með litlu börnin — það sé verra
með þau hálfstálpuöu — aö vita
ekkert um þau allan daginn
þegar skóla lýkur. Eftilvill eru
þau sofnuð ein i ibúöinni þegar
móðirin kemur heim eftir
næturvinnutima.
Hve lengi á þetta brjálaða
kerfi að stjórna okkur? Hvenær
förum við að stjórna þvl?
Blómarós
Okkur vantar röska eldri en 20 ára,
blómarós f HAGA.
Þarf aö sjá um: vélritun, símavörzlu,
almenna afgreiöslu.
Upplýsingar í verzluninni e. hádegi.
„Blómalínurnar frá Haga“.
Hagi h.f.
Suöurlandsbraut 6.
„Bráðum kemur betri tíð/. með blóm í HAGA sæta
langa sumardaga".
Tómar
konur!
Sameinuðu þjóöirnar hafa
ákveðið, að áriö 1979 skuli
vera ár barnsins, eða sér-
staklega helgað málefnum,
sem varða velferð barna.
Menntamálaráðurneytið
hefur skipað nefnd, til aö sjá
um framkvæmd þessa máls
hér. Ungur maöur vakti
máls á þvi við aðstandendur
jafnréttissiðunnar, að i þess-
ari nefnd væru tómar konur.
Vildi hann meina, að börn
kæmu karlmönnum lika við,
allavega hafði hann litið
þannig á málið. Hér með
komum við þessari athuga-
semd á framfæri og erum
sammála unga föðurnum.