Þjóðviljinn - 16.08.1980, Blaðsíða 20

20 SlftA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 16.—17. águst ,1980
Stúdentakjallarinn
Klúbbur eff ess
DJflSS íKVÖLD
í klúbbnum uppi.
Matur frá kl. 6.
ATH: Stúdentakjallarinn er
opinn alla daga, öll kvöld
nema fimmtudags- og
sunnudagskvöld, þvi þá er
djass í Klúbbi eff ess uppi.
Stúdentakjallarinn
Klúbbur eff ess v/Hring-
braut.

Hentugir 243 lítra ísskápar
meö miklu geymslurými.
Hurðarhjarir er hægt aö
færa eftir þvi hvort þú vilt
opna huröina til hægri eöa
vinstri.
'Fallegt útlit, færanlegar
hillur. Hagstæö kaup.
GELLIR
H
Bræðraborgarstlg1-Slmi 20080
(Gengiö inn frá Vesturgötu)
iÚTBOÐ
Tilboö óskast i uppsteypu o.fl. á B álmu Borgarspitalans I
Fossvogi, sem er 8 hæöa bygging. Botnplatan er þegar
steypt. tJtboösgögn eru afhent á skrifstofu Innkaupastofn-
unar Eeykjavikurborgar Frikirkjuvegi 3 Reykjavik gegn
300.000 kr. skilatryggingu. Tilboöin veröa opnuö á sama
staö þriöjudaginn 16. september 1980 kl. 11 f.h.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVIKURBORGAR
Fnkirkjuvegi 3 — Sími 25800
Kynnmgarguðsþj ónusta
vegna væntanlegra prestskosninga i
Seljaprestakalli fer fram i Bústaðarkirkju
sunnudaginn 17. ágúst kl. 11. Séra úlfar
Guðmundsson annar umsækjandi Selja-
prestakalls predikar.
Guðþjónustúnniverður útvarpað á mið-
bylgju 1412 KHZ 21om.
Safnaðarnefndin.
Innilegar þakkir færi ég öllum vinum min-
um og vandamönnum sem glöddu mig á 90
ára afmæli minu 8. ágúst. Sérstakar
þakkir til félaganna á Siglufirði.
Steinþóra Einarsdóttir

Stúdentamir og kýmar
Eitt lítið ævintýri, tileinkað þeirri frómu hugsjón að allt
ísland sé opið og frjálst til umferðar og dvalar öllum
landsins börnum
Einu sinni voru fjórir stúdent-
ar, sem stunduðu nám viö Há-
skóla Islands, i læknisfræði, guð-
fræði, lögfræði og hagfræði.
Þetta voru lika tveir ástfangnir
ungir menn, og elskulegar ungar
stúlkur, sem áttu þá ósk heitasta
áð haldast I hendur, tvö og tvö,
svo lengi sem kostur væri.
Ekki voru þau rik og ekki blá-
snauö.
Með iðni og sparsemi, námslán-
um, og þeim bjargfasta ásetningi
að vinna i öllum frium eftir þvi
sem kostur væri, vonuðust þau til
að geta brotist i gegnum námið.
Jafnvel hamingusömu fólki,
getur tilveran orðið ofurlitið
þreytandi: Nám, vinna, vinna
nám, dag eftir dag, viku eftir
viku, mánuð eftir mánuð og ár
eftir ár.
Hægt og ákveðið bjó um sig i
brjóstum þeirra, löngun til að
eiga fri.
Fara i útilegu þó ekki væri
nema um eina helgi, og þó ekki
væri farið nema i næsta nágrenni.
Þetta varð að tilhlökkunarefni
og af áhuga söfnuöu þau saman
þvi sem þau áttu, annað var feng-
iö aö láni, brátt var allt fyrir
hendi, svo þau gætu tjaldaö til
einnar nætur.
Góöur vinur ók þeim upp I sveit,
útaf alfaraleið, eftir gömlum
götuslóöa, innum opið hlið á girö-
ingu, eftir grasbala bak við smá
hól, þar var vallgróinn stekkur og
silfurtær lækur hoppaði niður
fjallshliðina.
En dásamlegt — hér skulum við
tjalda, þú sækir okkur seint á
morgun, bless, bless.
Þau tjölduðu og gengu frá öllu
sem snyrtilegast, fengu sér
hressingu og hvildust um stund,
en fundu þá aö þau voru að
springa af fögnuði og þvi ekki að
hlaupa uppá fjallið, þessi júlinótt,
sem I hönd fór, var of fögur til
þess að sofa.
Að afloknum mjöltum rak Öli
kýrnar i girðinguna að venju og
lokaöi hliðinu.
Kýrnar gengu hægt og hugs-
andi, öll þeirra hugsun snerist um
það aö leggja sér aldrei annað til
munns en það allrabesta fáanlega
á hverjum stað.
Undir lágnættið voru þær
komnar i hinn enda girðingarinn-
ar, lögðust þar saddar og sælar,
og sváfu til morguns.
Hátignarlega reis sólin yfir
Móskarðshnjúka, með stórkost-
legri skrautlitasýningu á norð-
austur himni, fjöll og hllðar böð-
uöust i nýju ljósi, landið skein
með ferskum töfrablæ, sem
aldrei sést i hádegisskini hvers-
dagsleikans.
Ein eftir aðra risu kýrnar upp,
sperrtu sig ofur litið og teygðu,
ekki gleyma þær morgunleikfim-
inni. Og sjá! Hvaö var þarna i
hinu horni girðingarinnar. Eitt-
hvað skrýtiö? Eitthvað skrýtið,
sem þær tóku ekki eftir i gær.
Skoöum það. Skoðum það.
Svo var haldiö af stað, fyrst ró-
lega, svo með vaxandi hraða og
harðahlaupum með rassaköstum,
mási og liöabraki.
Skjalda og Skrauta urðu fyrst-
ar. Nú gat að lita óskiljanlegt fyr-
irbæri. óskilgreinanlegt nema
beita þeffærunum af itrustu ná-
kvæmni.
Svo var hnusað og þefað, þefað
og hnusað.
Þaö er dýralæknalykt, sagði
Skjalda, og það eru verstu skúrk-
ar, sem skriða á jörðinni, þeir
hafa stungiö mig og kvalið. Einu
sinni náði ég aö bita I samfesting-
inn á einum þeirra, og þá bölvaöi
ég allt hvað ég kunni.
Heimsk ert þú Skjalda, svaraöi
Skrauta, einu sinni var ég svo
dofin og miður min að mér fannst
ég vera aö drepast, og ég hefði
liklega drepist, ef blessaður dýra-
læknirinn hefði ekki komið og lát-
iö eitthvað renna inn I skrokkinn á
mér, ég fann hvernig lifið færðist
um mig alla og brátt gat ég staöið
upp og hefi aldrei verið veik síð-
an. Ég held að dýralæknar séu
einu góðu mennirnir á jöröinni.
Og svo er það mest méllykt sem
ég finn.
Meöan Skjalda og Skrauta
þráttuðu um þetta, höföu hinar
kýrnar þyrpst um tjaldið, og voru
ekki á eitt sáttar, hverskyns lykt-
in væri.
Hyrna hafði troöið sér fast að
tjalddyrum, vissi að hornin höföu
oft dugaö vel til að róta upp mold-
arbörðum, og var að hugleiða
svipaðar aögerðir.
Þá kom Búkolla fasmikil og
bölvandi. Alltaf er sama bölvuð
frekjan I þér Hyrna, þú heldur að
þú megir og getir allt, af þvi þú
ert með þessar ótætis hornabeigl-
ur á hausnum, sem þú ert alltaf
aö reka i sfðurnar á okkur, en ég
skal sýna þér að það er margur
knár þó kollóttur sé, og þar með
renndi hún af fullu afli i belginn á
Hyrnu, sem rak annaö hornið inn
i tjaldið, hrataði á það, sleit upp
nokkur stög og tjaldskörina.
Við það komust nokkrir hausar
inn i tjaldið þaö var ekki um að
villast, það var méllykt, og enn óx
troðningurinn og stympingarnar,
þar til allt var flatt og niður
traðkaö.
Það er engu betri lykt hér en i
fjósinu þegar Óli er aö moka,
sagði Skrauta, ég held ég fari
heldur út i guðsgræna hagana og
fái mér ærlega tuggu i munninn.
Og skömmu seinna fóru allar að
hennar dæmi.
Dýröleg nó'tt og dásamlegur
morgunn voru liöin, og stúdent-
arnir sneru af fjallinu.
Von um kaffisopa og smá hvild
á sér mikiö aðdráttarafl.
Léttfætt og sæl leiddust þau nið-
ur brekkurnar framhjá stekkjar-
brotinu.
Þá æpir önnur elskan, sú sem
lengst var komin I lögfræðinní,
upp yfir sig. ALMATTUGUR, AÐ
SJA TJALDIÐ!