Þjóðviljinn - 23.08.1980, Síða 22

22 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 23.-24. ágúst 1980
Viö erum fluttír
í Síðumúla 11
og komnir með
nytt símanúmer
84866
ÖRN&ÖRLYGUR
AUGLÝSING
Rækjuveiðar innfjarða á hausti komanda.
Umsóknarfrestur til rækjuveiða á Arnar-
firði, ísafjarðardjúpi, Húnaflóa og Axar-
firði á rækjuvertiðinni 1980—1981 er til 5.
september n.k.
í umsókn skal greina nafn skipstjóra og
heimilisfang, ennfremur nafn báts, um-
dæmisnúmer og skipaskrárnúmer.
Umsóknir, sem berast eftir 5. september,
verða ekki teknar til greina.
Sjávarútvegsráðuneytið,
22. ágúst 1980.
ÚTBOÐ
Vatnsveita Hveragerðis óskar eftir tilboð-
um i byggingu 775 rúmm. vatnsgeymis úr
steinsteypu.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu
Hveragerðishrepps og Verkfræðistofunni
Fjarhitun h.f. Álftamýri 9, Reykjavik frá
þriðjudegi 26. ágúst gegn 20.000 kr. skila-
tryggingu.
Tilboð verða opnuð á skrifstofu Sveitar-
stjórans i Hveragerði þriðjudaginn 9.
september 1980 kl. 14:00.
Sveitarstjórinn i Hveragerði.
Útboð-raflögn
Framkvæmdarnefnd byggingaráætlunar
óskar eftir tilboðum i raflögn i félagsmið-
stöð við Gerðuberg i Breiðholti.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu F.B.
i Mávahlið 4, frá mánudeginum 25. ágúst
1980 gegn 20 þús. kr. skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuð föstudaginn 5. sept.
kl. 14.00 á Hótel Esju.
Til sölu
er ullargólfteppi ca 20 ferm.
Upplýsingar i sima 39103.
Óskar Þórðarson frá Haga skrifar
íKÓPAVOGI
Land það, sem Kópavogskaup-
staöur byggöist upp á, á aöeins
tiltöiulega fáum árum, var næst-
um óbyggt á hernámsárunum,
einungis fá býii og langt á milli.
Sunnan i Digraneshálsinum
höföu nokkrir Reykvikingar, sem
voru sæmilega staddir peninga-
lega, byggt sér sumarhús. Þetta
voru litil hús, nánast án allra
þæginda svo sem rafmagns,
vatns og sima. Engar verslanir
voru þá nema inn i Reykjavik og
samgöngur einungis meö vögn-
unum sem gengu milli Hafnar-
fjaröar og Reykjavikur og þær
feröir voru strjálar. Þrátt fyrir
þaö var búiö i amk. sumum þess-
ara bústaöa allt áriö eftir aö
landiö var hernumiö og sneiddist
um húsnæöi I bænum. Sumpart
voru þaö einhleypingar sem tóku
þessi hús á leigu ef eigendunum
þóknaöist aö leigja þau, utan-
bæjarmenn sem þóttust heppnir
aö fá húsaskjól þó aöstæður allar
væru hinar erfiöustu. Dæmi vissi
ég þess, aö konur meö ung börn
bjuggu i sliku húsnæöi, einnig að
vetrarlagi. Þaö var erfitt að
annast aödrætti til sliks heimilis
um langan veg.
Kunningi minn einn þekkti konu
sem bjó þama meö tveim eða
þrem börnum sinum ungum, en
maöur hennar var á togara og var
þvi mjög sjaldan heima. Það
hefur sjálfsagt þurft kjark til þvi
aöhermenn voru á stjái á þessum
slóöum svo sem allsstaöar
annarsstaðar enda herbúðir
skammtundan. Fyrir kom þaö aö
kunninginn sat hjá börnum kon-
unnar á kvöldin svo hún gæti
„komist út”. Skiljanlega komst
hún ekki mikið út frá börnunum
án slikrar aöstoöar. En þaö var
ekki sérlega skemmtilegt fyrir
ungan, lifsþyrstan mann aö sitja
yfirkrökkum þegar aörir voru aö
skemmta sér og þessvegna var
þaö, aöhannfékk mig stundum til
að k om a m eö sér til aö v era sé r til
félagsskapar.
Húsmóöirin var í ástandinu og
þaövissum viö, en þaö kom okkur
ekki viö. Viöfengum nógaðboröa
ogkaffi eins og viö vildum og svo
var útvarp I kofanum. Oft dvaldi
konan úti fram yfir miönætti en
hún hafði vit á þvi aö róa á miö
yfirmanna i' hemum og þeir skil-
uðu henni heim þegar gamaniö
var búiö. Ekki bauö hún þessum
vinum sinum inn meöan ég var
þarna, en við heyröum kveöjur
hermannanna og hennar viö hús-
hliöið áöur en hún snaraðist inn
endurnærö og hamingjusöm með
það sem hún hafði upplifaö þaö
kvöldiö. En þegar hér var komiö
sögu var orðið svo framoröiö að
enga ferö var aö fá fyrir okkur i
bæinn og þá bauö hún okkur að
sofa i „hinu herberginu” og við
þáðum þaö auövitaö meö þökk-
um.
Þaö var eftir eina slika nótt að
ég varö aö fara i vinnu niður aö
Reykjavikurhöfn. Þetta var á
laugardegi og ég þurfti aö vakna
klukkan að ganga sjö um
morguninn þvi aö ég geröi jafnvel
ráö fyrir að þurfa aö ganga alla
leiö. Þetta var fyrrihluta vetrar, i
skammdeginu og auövitaö ekki
enn byrjaö aö birta svo snemma
morguns. Auk þess var veöri svo
háttaö aö yfir öllu var svarta
þoka, svo dimm aö ég man hana
ekki svartari nema ef vera skyldi
á Helljsheiöi. Þaö var sérlega
stillt veöur en þó var i' mér ein-
hver ónotahrollur þegar ég gekk
noröur yfir Hálsinn og hraöaöi
mér eins og mér var unnt i áttina
aö Hafnarfjarðarveginum. Ég
vonaöi aö hitta fyrir einhvern far-
kost sem sparaði mér gönguna.
Þokan varsú sama þegar ég náöi
veginum og ég minnist þess aö
mér fannst anda örlitilli golu inn
Fossvoginn.
Ég var nýlega kominn á veginn
og hóf gönguna strax i áttina til
Reykjavikur. Ég treysti þvi ekki
aö biöa, mátti engan tima missa.
En ég var heppinn. Vörubill kom
aö sunnan og bilstjórinn nam
strax staöar þegar hann kom
auga á mig i ljósgeislanum. Þaö
var eldri maður sem bilnum ók,
enekki veitti ég honum neina sér-
stakaathygli, en varö feginnaö fá
farið. Þaö fóru fá orö á milli
okkar en ég man aö hann spurði
mig hvort ég væri aö fara i vinnu.
Eitthvað minntumst viö á þok-
una, hve svört hún væri.
Það var ekki langur spölur að
aka úr Fossvogi og þar til komið
var aö fyrstu húsunum norðan
öskjuhliöar, jafnvel á þessum
árum áöur en byggöin teygöi sig
til suöurs, svo sem siöar geröist.
Þokunni létti ekki vitund og bil-
stjórinn var meö allan hugann við
aksturinn, rýndi án afláts og leit
hvorki til hægri né vinstri. Mér
flaug i hug að liklega væri hann
sjóndapur svo mjög fannst mér
hann teygja fram hökuna til aö
vera meb andlitiö sem næst fram-
rúöunni. Við fórum framhjá Þór-
oddsstöðum en þegar við komum
aö Eskihliö stöövaöi bilstjórinn
bilinn skyndilega. Hvaö er nú
þetta? sagöi hann snöggt. Þetta
er Eskihlið, svaraöi ég og sá
ekkert athugavert, aðeins móta
fyrir byggingum sem ég kann-
aðist mæta vel viö. Þetta er
skritið sagöi bilstjórinn þá. Ég
var aö fara til Hafnarfjaröar. Ég
ætla aö snúa við.
Þetta kom mér svo á óvart að
ég man ekki hvort ég þakkaði
fyrir mig en ég stóö þarna á göt-
unni i sömu sporum og horfði á
bilinn snúa við og hverfa siöan I
myrkrið og þokuna til baka sömu
leiö og við komum. Ég held enn
þann dag i dag aö þetta hafi verið
studebaker grænn aö lit og sú
fáránlegu hugsun hefur stundum
hvarflaö aö mér, aö hvorki billinn
eöa bilstjórinn hafi veriö af þess-
um heimi. Lái mer hver sem vill.
Herbraggar á striösárunum