Þjóðviljinn - 04.07.1981, Side 6

6 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 4.-5. júll 1981
UOOVIUINN
Málgagn sósfalisma, verkalýds-
hreyfingar og þjódfrelsis
Ótgefandi: Otgáfufélag Þjóöviljans.
Framkvæmdastjóri: Eiöur Bergmann.
Ritstjórar: Arni Bergmann, Einar Karl Haraldsson, Kjartan
Olafsson.
Auglýsingastjóri: Þorgeir Ólafsson.
, Omsjónarmaöur sunnudagsblaös: Guöjón Friöriksson.
Afgreiöslustjóri: Valþór Hlööversson
Blaöamenn: Alfheiður Ingadóttir, Ingibjörg Haraldsdóttir,
Kristin Astgeirsdóttir, Magnús H. Gislason, Sigurdór Sigurdórs-
son.
tþróttafréttamaöur: Ingólfur Hannesson.
Otlit og hönnun: Guðjón Sveinbjörnsson, Sævar Guöbjörnsson.
Ljósmyndir: Einar Karlsson, Gunnar Eliasson.
Handrita- og prófarkalestur: Andrea Jónsdóttir, Elias Mar.
Auglýsingar: Svanhildur Bjarnadóttir.
Skrifstofa: Guðrún Guðvarðardóttir, Jóhannes Haröarson.
Afgreiösla: Kristin Pétursdóttir, Bára Siguröardóttir.
Slmavarsla: Ólöf Halldórsdóttir, Sigriöur Kristjánsdóttir.
Bílstjóri: Sigrún Báröardóttir.
Pökkun: Anney B. Sveinsdóttir, Halla Pálsdóttir, Karen Jóns-
dóttir.
Otkeyrsla, afgreiösla og auglýsingar: Sföumúla 6,
Reykjavik, simi 8 13 33.
Prentun: Blaöaprent hf..
r itst jjórnargrein
Lýsa vantrausti
á Björgvin
• Enn einu sinni skjóta innanf lokksvandamál Alþýðu-
flokksins upp kollinum í borgarstjórn Reykjavíkur. Að
þessu sinni eru það annar borgarfulltrúi flokksins og
varamaður Björgvins Guðmundssonar sem nota tæki-
færið, er borgarráðsmaður víkur af fundi, til þess að
samþykkja á hann vantraust. Tvímenningarnir treysta
ekki samf lokksmanni sínum til þess að taka ákvarðanir í
borgarráði meðan borgarstjórn tekur sér hefðbundið
tveggja mánaða sumarleyf i. Þetta er þó allt fólk í sama
f lokki og ætti að hafa að leiðarljósi sameiginlega stef nu í
borgarmálum og ákvarðanir f lokksstof nana.
• En þannig ganga hlutirnir ekki fyrir sig í Alþýðu-
flokknum. Björgvin Guðmundsson lýsir yfir því í viðtali
við Dagblaðið að Sjöf n Sigurbjörnsdóttir hafi ekki vitað
hvað hún var að gera þegar hún lagði fram tillögu um að
skerða völd borgarráðs, þannig að allar samþykktir þess
í sumar skyldu gerðar með fyrirvara um samþykki
borgarstjórnar þegar hún kemur saman aftur til f undar
17. september næstkomandi. I kristilegum anda er því
Björgvin reiðubúinn að fyrirgefa Sjöfn og Bjarna P.
AAagnússyni, sem studdi tillögu hennar, því þau haf i ekki
vitað hvað þau voru að gera.
• Sé vantrauststillaga Sjafnar og Bjarna P. á
Björgvin, sem íhaldið studdi að sjálfsögðu með ánægju í
borgarstjórn, túlkuð þröngt verður hvorki byggt né
framkvæmt neitt af nokkru tagi í Reykjavík í sumar
nema að borgarstjórn í heild sitji á stöðugum fundum.
Hinsvegar má túlka samþykktina á þann veg í samræmi
við sveitarstjórnarlög, að borgarráðsmenn komist
skammlaust frá verkum sínum í sumar, svo fremi að
ekki komi upp meiriháttar ágreiningsmál um
framkvæmdaatriði. Og þá er hin samþykkta tillaga
hvort eð er næsta meiningarlaus, því í slíkum tilfellum
er málum annað hvort skotið til borgarstjórnar eða
borgarfulltrúar geta knúið fram borgarstjórnarfund
þyki mikið liggja við.
• Það er Ijóst að hin stöðugu innanf lokksátök í Alþýðu-
flokknum hafa veikt núverandi borgarstjórnarmeiri-
hluta og gert samninga innan hans erfiða. Það hefur
ekki verið við einn samstarfsaðila að semja, heldur
nánast við þá einstaklinga sem setið hafa sem vara- eða
aðalmenn i borgarstjórn frá Alþýðuf lokknum á hverjum
tíma.
• Staða Alþýðuf lokksins er ákaflega veik í íslenskum
stjórnmálum um þessar mundir. Hvort sem er í
ríkisstjórn, miðstjórn Alþýðusambands (slands eða í
sveitarstjórnum og á öðrum vettvangi hafa nýkratarnir
reynst hvikir og óáreiðanlegir í samstarfi. Sprengja,
sprengja var það kjörorð sem Vilmundur Gylfason
mótaði, og hefur það óneitanlega sett svipmót á
stjórnmálastarf f lestra nýkrata. Björgvin Guðmundsson
sem af svokallaðri ,,hreinsunardeild'' krata hefur verið
flokkaður til „skítapakksins" í flokknum hefur fyrir
sinn hatt reynt að viðhalda áralangri samstöðu vinstri
flokka í Reykjavík með störfum sínum í meirihluta
borgarstjórnar. Fyrir það hef ur „hreinsunardeildin" nú
lýstá hann vantrausti.
• Borgarstjórn Reykjavíkur hefur verið síðasta vígi
heiðarlegs stjórnmálasamstarfs sem Alþýðuflokkurinn
á í valdastofnunum landsins. Fordjarfi hann það og
klúðri vegna innbyrðis hjaðningavíga á hann sér ekki
viðreisnar von í stjórnmálunum. Undir kjörorðinu
sprengja, sprengja komast menn að vísu milli tannanna
á fólki, og betra kann að vera illræmdur en óþekktur, en
svo sprengjuglaðir geta menn orðið að jafnvel íhaldið
vilji ekki taka við þeim í nýja viðreisn, þótt búið sé að
sprengja f ram opna leið til draumalands nýkratanna.
• Sól nýkratanna hef ur lækkað á lofti. Bráðum gengur
hún til viðar. Hér skal að lokum borin f ram sú f róma ósk
að ný dagrenning hjá Alþýðuflokknum verði undir
annarri sól, og upp af hinum „gamla grunni" rísi fólk
sem hægt er að hafa við sæmilega heiðarlegt samstarf
um að koma f ram baráttumálum verkafólks í landinu.
— ekh
Nú á þvi herrans ári 1981 með
vorkomu leit hér dagsins ljós
fyrsta Islenska kvennarokk-
hljómsveitin. Var það ekki
vonum fyrr á þessum timum
þegar konur hafa verið að sækja
hægt og bitandi inn á þau svið
sem hafa verið og þótt sjálfsögð
umráðasvæði karla.
„Poppbransinn” er harður,
eins og t.d. nafnið á kvenna-
hljómsveitinni okkar bendir til
og lika það að konur skuli ekki
fyrr hafa haslað sér völl hér
sem hljóðfæraleikarar i þessari
grein, þvi að þó nokkrar söng-
konur eigum við á þessu sviði.
Kannski hefur lika blessaö al-
menningsálitið eina ferðina enn
hindrað kvenfólk og komið i veg
fyrir að það hafi hellt sér út i
þetta starf — en mörgum finnst
spilamennska af þessu tagi ekki
standa undir þvi nafni að vera
„heiðarleg atvinna”. Hér sé um
sukk og svinari að ræða og þar
af leiöandi eru popphljóm-
listarmenn undir smásjá ekki,
siður utan vinnu en i henni.
Þeim veitir þvi ekki af skráp
góðum og grýlunafni t.d. ein-
stæðum mæðrum.
Það er ekki komið á daginn
ennþá hvort fleiri kvennahljóm-
sveitir lifni i kjölfar upprisu
Grýlanna og þvi siöur hvort þær
muni breyta viðhorfum i eða til
þessarar starfsgreinar. En ekki
skyldi vanmetin sú þrautseigja
Ragnhildar Gisladóttur að ná
saman kvenfólki sem spilar á
„karlahljóðfæri” og æfa upp
boðlega rokkhljómsveit á aðeins
þrem mánuðum — með al-
gjörum byrjendum. Og þetta er
ekki bara merkisatburður i
islenskri rokksögu, heldur
einnig i jafnréttisbaráttunni,
þótt Grýlurnar sjálfar, en svo
nefnist hljómsveitin, geri sér
kannski ekki fulla grein fyrir
þvi frekar en margir aörir.
En hvernig hefur svo verið
tekið á móti konukindunum?
Jú takk, bærilega, einkum
þeir sem koma á ball til að
hressa upp á geðið, en það
veröur ekki af Grýlunum skafiö
að engin islensk hljómsveit
spilar af jafn greinilegri ánægju
á sviði og þær. Það er skemmti-
legtilbreyting frá þvi að horfa á
að framlags hans i þvi yrði sér-
staklega getið að góðu þótt hinir
væru af lakari endanum. En
hvergi hef ég séð á prenti
minnst á Ragnhildi sem hljóm-
borðsleikara i Grýlunum og er
hún þó liðtæk sem slik i hvaða
hljómsveit sem er. Og hvað
sönginn varðar þá er hún sér-
stæðasta rokksöngkona sem viö
höfum átt — og ef út i það er
farið kannski sú eina sem þeim
titli hefur valdið.
Kannski er þetta tómlæti bara
ein sönnunin enn á þvi aö kven-
fólk þarfaö standa sig svo miklu
betur I starfi en karlmenn til að
það sé viðurkennt, og þá jaínvel
án þess að orð sé á þvi haft.
Ergo: kveníólk er tekið i gegn ef
það er fyrir neðan meðallag, en
upp úr þvi er þagað, það er aö
segja ef það er að seilast inn á
svið sem karlmenn hafa rikt
lengi á.
Tilurð og- -vera Grýlanna
hefur vákið ánægju á meöal
þeirra sem i jafnréttisbaráttu —
eöa kvennabaráttu — hafa
staðið, en blendna þó, vegna
þess að þeim finnst þær ekki
nógu meðvitaðar um brautryðj-
endastarf sitt. Vel má þaö satt
vera, en ég held samt að Grýl-
urnar leggi sitt af mörkum til
jafnréttisbaráttu — meðvitað
eða ómeðvitað — með þvi að
hundsa a.m.k. ein landamæri i
kynskiptri atvinnusögunni.
I Grýlumánuði
hinum fjórða
suma gæjana spila meö yíir-
lætissvip svona eins og til aö
sýna hvað þeir séu góðir hljóð-
færaleikarar og geri þetta
áreynslulaust.
En hvernig hafa gagnrýn-
endur og aðrir málsmetandi
menn brugðist við þessari
kvennainnrás?
r
Kvennahljómsveitir hafa
verið að stinga upp höfði i
nágrannalöndunum siðastliðin
ár, og fengu þær i fyrstu skritna
gagnrýni. Menn litu á þetta sem
einhverskonar „djók” — eitt-
hvað sniðugt — og gagnrýnin
var full af aulafyndni, um útlit
hljómsveitarmeðlima o.s. frv..
Hér hefur það ekki gengið svo
langt. „Strákunum” þykir voða
sniöugt að „stelpurnar” stofni
rokkhljómsveit — þótt þeim
finnist kannski nóg um eí þær
fara að halda að þær séu eitt-
hvað meira en „fyrirbæri” og
ætlist jafnvel til að þær séu
teknar alvarlega sem fullboöleg
hljómsveit.
I einu blaði var eftir fyrstu
hljómleika með Grýlunum, er
þær voru svona hálfs mánaðar
gamlar, sagt að þær væru sann-
kallaðar grýlur i hljóöfæraleik
og ekki þyrfti að horfa á þær i
gegnum rósrauö gleraugu á
Andrea
Jónsdóttir
skrifar
þessum jalnréttistimum, eða
eitthvað i þeim dúr. Rétt er það
að engum er til góðs til lengdar
að nota rósrauð gleraugu, þvi
siður þeim sem horft er á, en
lirædd er ég um að ef t.d. Bubbi
Morthens, sem er alls góðs
maklegui, tæki sig til og stofn-
aði hljómsveit meö byrjendum